Zwanger na het verlies van een kind
Zoals velen van jullie weten uit mijn eerdere blogs, hebben wij voordat we onze dochter Valentina kregen een zoontje verloren. Ons zoontje had trisomie 18 en was dus niet levensvatbaar, de zwangerschap na hem was dus ook ontzettend spannend! Valentina is inmiddels 9 maanden oud en in maart 2017 krijgt ze er een broertje of zusje bij! Op het moment dat ik dit schrijf ben ik 12 weken zwanger. Ongelooflijk spannend en omdat het toch anders voelt om zwanger te zijn nadat je een kindje hebt verloren vertel ik jullie vandaag wat meer over mijn ervaring.
Angst
De zwangerschap van Valentina draaide voor mij vooral om angst. Ik heb altijd al de gedachtegang gehad om niets vanuit angst te willen doen, maar omdat na het verlies van ons zoontje de angst om dat nog eens mee te maken zo groot was ben ik daar heel bewust mee omgegaan. Zo hebben we in de zwangerschap van Valentina een NIPT test laten doen om uit te sluiten dat er een chromosoom afwijking speelde, gelukkig kregen we een goede uitslag en nam dit dus mijn angst weg. Maar die angst was al heel snel weer terug. Want in mijn hoofd dwaalde constant de vraag, wat als? Wat als het mis gaat? Wat als het toch verkeerd blijkt te gaan? Wat als we dit kindje ook verliezen? Zo was het voor mij heel belangrijk om te weten of het een jongen of een meisje zou zijn. Toen we hoorden dat we een dochter zouden krijgen nam ook dit een stukje angst weg, want natuurlijk was ik bang dat als we een zoon zouden krijgen hij sprekend op ons eerste zoontje zou lijken. Dat brengt gevoelens met zich mee en roept verdriet op en dat had ik heel moeilijk gevonden. Pas na de 20 weken echo, waarbij alles goed was, verdween mijn angst grotendeels. Altijd heb ik ergens in mijn achterhoofd de angst gehad om Valentina te verliezen. Tot het moment dat ze geboren was, ik legde haar op mijn buik en er was complete rust. Nog nooit heb ik zo genoten van zo’n stil moment, ze huilde niet eens kroop alleen maar heel dicht tegen mij aan om vanuit daar naar de rest om haar te kijken. Nog nooit heb ik me zo vredig gevoeld als op dat moment.
Wat heb ik gedaan om die angst te verminderen?
Omdat ik me heel bewust was van de angst om nog een keer een kind te verliezen kon ik daar dus ook heel bewust mee omgaan. Ik wilde koste wat kost niet in angst door de zwangerschap heen gaan en dus had ik voor mezelf een aantal doelen gesteld om die angst te verminderen:
- Vertrouwen op een goede uitslag van de NIPT, is die uitslag goed dan is het kindje ook echt gezond
- Weten of het een jongen of meisje is
- Een vroege 20 weken echo laten maken en wederom vertrouwen op een goede uitslag
- Als de reguliere 20 weken echo weer goed is, dan is het ook echt goed
- En deze laatste was voor mij het belangrijkst. Een relaxte bevalling, thuis in een beval bad en vooral op mijn eigen manier
Al deze doelen waren voor mij makkelijk te behalen en zelfs die relaxte thuis bevalling is me gelukt. De hele bevalling ben ik rustig geweest, was ik relaxed. Het warme water van het beval bad heeft daar heel erg bij geholpen en het feit dat ik op mijn lijf durfde te vertrouwen ook. Na de bevalling kon ik ook niet echt zeggen dat ik heel erg pijn had gehad en als ik nu terug kijk op die bevalling zou ik hem dolgraag nog eens precies hetzelfde over doen. Gewoon om nog even terug te gaan in dat moment, het nog eens te beleven, want het was echt een heerlijke bevalling!
Hoe is het nu met die angst?
Voordat ik voor de derde keer zwanger raakte durfde ik er niet in te geloven dat het zomaar spontaan zou gebeuren. Voordat ik de eerste keer zwanger werd hebben we immers een heel traject doorlopen en heb ik uiteindelijk een LEO behandeling laten doen. Zonder die operatie was ik onvruchtbaar en dat heeft er flink ingehakt in die tijd. Zo flink dat ik mijn man voor gek verklaarde dat we zomaar nog een derde keer zwanger zouden worden. Toch had ik in de maand dat ik zwanger raakte het gevoel dat het stond te gebeuren en had ik ook al snel wat klachten die ik koppelde aan een zwangerschap. De onzekerheid in mijn hoofd maakte dat ik het niet durfde te geloven, want wat als het toch niet zo zijn? Tot ik de test deed, die meteen postitief was! Overduidelijk zwanger, maar ik kan je vertellen dat ik me de eerste weken behoorlijk onzeker heb gevoeld. Want als dit ons zomaar komt aanwaaien gaat het dan wel goed? Waar hebben we dit dan aan verdiend? Mag het dan echt zomaar nog een keer gebeuren? En nog veel meer van die vragen die de eerste weken door mijn hoofd gespookt hebben. Na de eerste echo waarop we een prachtig kloppend hartje zagen, had ik het volste vertrouwen dat dit goed zou gaan. En toch heb ik van tijd tot tijd een onzeker momentje gehad, gelukkig minder als in de vorige zwangerschap maar onzekerheid was er zeker wel. Ook in deze zwangerschap hebben we de NIPT test laten doen en gelukkig hebben we ook dit keer weer een goede uitslag gekregen. Ook dit kindje is gezond! En daar vertrouw ik op. Gek genoeg maakte ik met ook helemaal niet druk om de uitslag van de NIPt en voelt het zo vertrouwd dat die uitslag goed is. Mijn angst is dus zeker wel minder, helemaal weg is hij niet maar ik denk ook niet dat dat realistisch is om te willen. Je hebt immers ooit een kind verloren en dat is hoe je het ook went of keert een traumatische ervaring. Ondanks dat wij er iets heel moois van hebben gemaakt is het iets wat je onzeker kan maken en brengt het angst met zich mee. Gelukkig kan ik in deze zwangerschap die angst een stuk beter los laten, omdat ik Valentina heb om naar te kijken. Zij is ook gezond op de wereld gekomen en haar broertje of zusje gaat dat ook doen! En ik kan niet wachten!
Heb ik voor mezelf in deze zwangerschap ook weer doelen gesteld?
In de vorige zwangerschap heb ik heel bewust doelen gesteld om die angst te verminderen. Dit keer is die angst veel minder groot, natuurlijk zit hij nog wel ergens maar dat mag ook. Deze zwangerschap wil ik heel graag op een ‘normale manier’ doen. Dus geen extra uitgebreide echo’s, geen onnodige tripjes naar Nijmegen en geen controles bij de gyneacoloog. Dit keer sta ik vanaf het begin onder behandeling van de verloskundige die bij de bevalling van Valentina was. Dat is dus één doel en het tweede doel is vooral genieten! Ik wil alleen maar genieten, alleen maar op onze eigen baby wolk zitten en daar vooral ook niet vanaf komen!
Stay connected