Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Waarom zwanger zijn en genieten niet altijd goed samen gaan…


4 februari 2016


wendy meerbeek tweeling
<

Ik switch van de eerste stapjes, naar de bevalling en van een fotoshoot thuis naar de ziekenhuisperiode van onze meisjes… Ik weet het, er zit totaal geen structuur in mijn blogs. Eén grote chaos, net als hoe het hier thuis meestal gaat 😉 Vandaag ga ik terug in de tijd en neem ik je mee naar mijn zwangerschap. Ik pak mijn ‘9 maanden dagboek’ erbij en wat meteen opvalt is dat ik maar weinig heb opgeschreven. Normaal gesproken vind ik het heerlijk om te schrijven, maar tijdens mijn zwangerschap was het al een hele opgave om een pen vast te houden. Ruim 7 maanden heb ik weinig tot geen energie gehad, ben ik misselijk geweest en was ik oh zo blij met alle online babywinkels zodat ik de deur niet uit hoefde voor alle inkopen.

Echo wendy meerbeek

Als ik nu terugkijk denk ik: tsjonge, wat zonde dat ik niet echt heb kunnen genieten van de oh zo bijzondere zwangerschapstijd. Het niet lekker voelen begon namelijk al heel vroeg. Na de eerste maand had ik al het gevoel dat mijn buik was ‘uitgerekt’. Ik had pijn maar kon het nog niet verklaren: het was nog zo vroeg. De verloskundige gaf aan dat het al bandenpijn kon zijn, maar dat dit inderdaad heel vroeg is. Op het moment dat ze dat zei, dacht ik: het zullen er toch geen twee zijn?!

meerbeek zwanger tweeling

Zoals ik jullie eerder vertelde zijn mijn broertje en zusje ook een tweeling en zit het dus in de familie. Ik raakte in de stress, zat uren op Google om ook maar iets te vinden waaruit bleek dat mijn ‘symptomen’ wel eens zouden kunnen aanduiden dat ik een tweeling in mijn buik had. Mijn vriend verklaarde mij voor gek en zei dat ik het los moest laten. ‘Ja, tweelingen komen voor in je familie. Maar dit slaat toch altijd een generatie over?’ Ja, dat is ook zo maar toch vertrouwde ik het niet. Ik vertelde tegen één vriendin wat er in mijn hoofd om ging en de weken tot de echo waren zenuwslopend. Dan is het zover: 13 mei 2014 hadden we de eerste echo. Allebei kijken we gespannen naar de echo (al hadden we geen idee waar we nou eigenlijk naar moesten kijken), totdat de verloskundige alleen maar ‘Oh…’ zegt. Ik zeg: ‘Wat is er?’ ‘Nou, ik zie hier een kloppend hartje en hier nog eentje! Gefeliciteerd, jullie krijgen een tweeling! Wat leuk, ik vergeet jullie nooit meer want dit is de eerste tweeling die ik ‘ontdek’. Van harte!’. Ik krijg de slappe lach krijg van de zenuwen. Tegelijkertijd denk ik: en ik vergeet jouw ook nooit meer… Een tweeling, help! Ik roep tegen mijn vriend ‘Zie je nou wel!’ en hij zit alleen maar voor zich uit te staren niet wetend hoe hij moet reageren. Twee weken lang zijn we in de war geweest en moesten we aan het idee wennen. Daar kwam ook bij dat ik mij niet lekker voelde. In mijn dagboek staat onder het kopje ‘Klachten & kwaaltjes’ ook structureel: extreem moe, pijn en misselijk. Gelukkig probeerde ik van de goede dagen dubbel te genieten en vertelde ik maar niet tegen mensen hoe ik mij daadwerkelijk voelde want hallo, ik was zwanger van een tweeling! Hoe mooi en bijzonder is dat?! Ja, een tweeling is geweldig bijzonder maar het beangstigde mij ook, hoe gaan we het allemaal doen? En: hoe zorg ik dat ik deze twee kleine mensjes goed en gezond op de wereld zet? Ik had nog een lange weg te gaan…

Bij 16 weken zwangerschap gingen we 10 dagen naar Corfu. We zouden eigenlijk een rondreis in Amerika gaan maken, hadden alles al voor mijn zwangerschap geboekt maar de gynaecoloog vond dit geen goed plan en daarom hebben we deze reis geannuleerd. Maar goed ook, want ik had er niet aan moeten denken om een wandeling door de Grand Canyon te moeten maken of een hele dag in de auto te zitten. Maar goed, ondanks dat ik op Corfu ook ziek werd (een voedselvergiftiging kon er ook nog wel bij…), was het goed om even bij te komen en grotendeels heb ik liggen slapen.

meerbeek zwanger tweeling MAMA to the max

Bij 15 weken ging ik al minder werken. Ook al wilde ik nog zo graag, het lukte gewoonweg niet. Dat vond ik overigens heel frustrerend: je hoofd wilt van alles maar je lijf werkt totaal niet mee. Ik denk dat ik mij daar bij week 22 pas bij neer heb gelegd. Ik werd die week niet goed in de auto en ben naar het ziekenhuis gebracht. Veel last van harde buiken en een lage bloeddruk. Gelukkig deden de kindjes het goed maar met de boodschap ‘Neem rust’ ging ik weer naar huis.

Daarnaast kreeg ik in de 27ste week van mijn zwangerschap te horen dat onze meisjes erg klein waren. Ze zaten op/onder de ondergrens en de vraag was of mijn placenta wel ‘goed werkte’. Vanaf dat moment viel ik in de ‘hogere risico groep’ en moest ik elke 10 dagen naar het ziekenhuis. Het enige wat ik kon doen was rust houden. Ik vond het maar spannend maar probeerde niet in de stress te schieten, dat werkt natuurlijk averechts. Maar je moet het maar doen: rustig blijven, rust houden, genieten, terwijl er twee te kleine kindjes in je buik groeien, je onder de ‘hoge risico zwangerschappen’ valt en je alles behalve lekker voelt.

Ondertussen spaarde ik al mijn energie om toch ook nog leuke dingen te kunnen doen: het bedenken van het geboortekaartje, een verrassende babyshower, een lieve vriendin bezoeken… Vaak was het één afspraak per week en dan weer flink bijtanken voor de volgende. Eigenlijk kan ik het mij nu niet meer voorstellen maar zo ging het wel. Gelukkig waren er ook zeker de mooie en goede momenten hoor en elke keer was ik trots dat we weer een weekje verder waren.

Tegen de 30ste week werd de pijn ook erger. Ik kwam bij een bekkentherapeut terecht maar de kleine dingen zoals een vaatwasser in- en uitruimen en het bed opmaken lukte mij niet meer. De trap op en af was ook een uitdaging. Ik lag soms 3x per dag in bad omdat ik dan het minste pijn had. Ondertussen kreeg ik ook last van extreme maagzuur en eten werd dus ook lastiger (terwijl ik normaal gesproken heel erg van lekker eten houd ;). Steeds vaker keek ik uit naar het moment dat onze meisjes er zouden zijn. Ik was moe, en wist niet of mijn placenta nog wel voor voldoende voedingsstoffen zorgde zodat mijn kindjes konden blijven groeien. Wanneer weet je of je kindjes beter af zijn in je buik of in de couveuse?

Rond de 34ste week van mijn zwangerschap raakte een goede kennis van ons ernstig gewond bij een ongeval en overleed een paar dagen later. Op 5 november 2014 was de begrafenis, ik was erbij en leven en dood stonden ineens zo dicht bij elkaar. Want op diezelfde avond braken mijn vliezen en werd ik naar het ziekenhuis gebracht.

Gelukkig kan ik zeggen dat bij ons alles goed is gekomen: onze meisjes zijn met 34 weken geboren. Inderdaad twee hele kleine kindjes van net 1600 gram en 1900 gram. Eigenlijk deden Maud en Femm het vanaf het begin goed. Sterke dametjes die na een week uit de couveuse mochten en na drie weken mee naar huis. Ja, op 10 november 2014 veranderde ons leven volledig, maar ik kon de wereld weer aan! Ondanks de ook zware bevalling van uiteindelijk 5 dagen, wist ik direct dat ik dit aan kon. Ik zeg altijd: ‘Ik ben niet gemaakt om zwanger te zijn, maar wel om een trotse en (hopelijk) goede tweelingmama te zijn’.

Natuurlijk ben ik ook benieuwd naar hoe jij je (tweeling)zwangerschap hebt ervaren? En heb je nog zwangerschapstips voor andere toekomstige mama’s?

Liefs, Wendy

Wendy M

Wendy Meerbeek – 30 jaar – samenwonend – trotse mama van Maud & Femm (10 maanden)– blogger Tweelingmama (www.tweelingmama.com) – marketing & communicatie - passie voor schrijven & reizen – schrijft regelmatig voor andere blogsites - ambassadeur Doingoood Foundation (www.vrijwilligerswerk-afrika.nl) – favoriet seizoen: zomer – favoriet eten: Italiaans – initiatiefneemster Facebook community ‘Tweelingmama everyday’, je bent tenslotte elke dag mama!

5 Reacties op “
Waarom zwanger zijn en genieten niet altijd goed samen gaan…

  1. Jeetje U, wat een heftig verhaal en begrijp dat dit een hele zware periode moet zijn geweest. Wat is het dan fijn te horen dat het nu zo goed gaat en je mag meer dan trots zijn! Geniet van je mannetjes, liefs Wendy

  2. Onze eerste echo kregen wij met 12 weken. Spannend, zo’n eerste echo! Ik lag een beetje gespannen op het bed,de verloskundige was lang aan het kijken. Op dat moment spoken er verschillende gedachten door je hoofd, is alles wel goed? Ben ik eigenlijk wel zwanger? Ziet het er goed uit? Het bleek dat ik toen nog maar 10 weken zwanger was. Maar toen begon de verloskundige te lachen en vroeg of wij ook zagen wat zij zag. Nou ja, je weet natuurlijk niet wat je hoort te zien zo de eerste keer. Mijn partner en ik keken elkaar maar lachend aan en hadden geen idee wat we moesten zien. Het zijn er twee!! zei de verloskundige. Ik begon ook heel zenuwachtig te lachen. Hoe dan?! Nooit aan gedacht of er stil bij gestaan. Verder ook niemand in de familie met een tweeling. Ik kon niet stoppen met lachen. Maar dacht alleen maar, hoe ga ik dit doen?! Met mijn 160cm en 55kg. Twee baby’s?! En dan het kamertje, alle spulletjes, alles dubbel! Ik vond het geweldig, maar heb ook echt een week aan het idee moeten wennen. Mijn vriend vond het vanaf het eerste moment heel leuk en later vertelde hij dat hij er wel eens aan heeft gedacht, een tweeling, zou ook leuk zijn. Nou, bij deze! Twee dagen later moesten we naar het ziekenhuis op controle en hebben we afscheid genomen bij de verloskundigenpraktijk omdat ze een tweeling zwangerschap altijd doorsturen naar het ziekenhuis. Mijn zwangerschap verliep prima. Op veel hoofdpijn en ontzettende vermoeidheid na had ik helemaal geen last van kwaaltjes. Ik voelde me heerlijk! Zwanger! Op mijn werk heb ik al met 11 weken moeten vertellen dat ik zwanger was, dit ivm. De regelmatige ziekenhuis bezoeken en mijn veels te snel groeiende buik. Met 15 weken hebben we een pretecho laten maken, daaruit bleek dat ik in verwachting was van twee jongens! Waarschijnlijk wel 2 eïg omdat ze allebei apart in een zakje zaten.
    Met 18 weken ben ik voor 50% minder gaan werken wegens rug klachten, het scheen dat de scharnieren van mijn bekken scheef stonden, vandaar de rug pijn. Maar met fysiotherapie ging het al snel beter. Ook werd in het ziekenhuis de lengte van mijn baarmoederhals opgemeten, omdat het bij een tweeling zwangerschap vaker voorkomt dat deze te kort is, waardoor er kans op vroeggeboorte dreigt. Maar daar was bij mij geen sprake van. Mijn baarmoederhals was ruim 4,2cm.
    Ook de 20 weken echo zag er prima uit, de jongens groeiden goed en godzijdank waren er geen afwijkingen te zien.
    Ik leek met de dag te groeien! Met 20 weken zag ik eruit alsof ik ieder moment kon bevallen. Alle vrienden, collega’s waren verbaasd dat ik al zo ‘dik’ was! Maar ja, ik had 2! Baby’s in mijn buik, hallo?! Wel kreeg ik steeds vaker en meer pijn net onder mijn ribben. Waarschijnlijk lag het bovenste kindje tegen m’n ribben te drukken dacht ik. Maar soms kon ik moeilijk zitten en ademen van de pijn. Op donderdag, precies met 24 weken voelde ik me niet zo lekker op het werk, had een beetje last van mijn buik, hoofdpijn, moe en misselijk. Ook heb ik toen voor het eerst overgegeven. Toen ik thuis kwam, ben ik naar de wc gegaan, en met het plassen had ik toch wel veel slijm. Ik ben op bed gaan liggen en heb de hele middag geslapen. Savonds voelde ik me weer helemaal de oude. Ik maakte me geen zorgen, dacht dat het erbij hoorde en de volgende dag moesten we toch weer op controle naar het ziekenhuis.
    De volgende dag met 24+1 weken in het ziekenhuis, heb ik gezegd dat ik zo’n last had van m’n ribben, en dat ik slijm verloor de dag ervoor. De gynaecoloog wilde een inwendig onderzoek doen en de lengte van mijn baarmoederhals nogmaals te meten n.a.v mijn klachten. Toen ze dat deed, zag ik de schrik op haar gezicht. Ze zei dat mijn baarmoederhals drastisch was gekrompen en dat ze het hoofdje van het onderste kindje kon voelen.
    Maar, maar, dat kon toch niet? De laatste keer was deze nog boven het gemiddelde, en ik was nog maar net 24 weken zwanger!! Mijn baby’s waren nog maar net levensvatbaar buiten de baarmoeder! Na een hoop telefoontjes en geregel, werd ons verteld dat ik thuis mijn tasje moest gaan pakken en dat wij werden doorverwezen naar een academisch ziekenhuis in Nijmegen. Daar zou ik worden opgenomen. Ja, natuurlijk, alles voor de baby’s!
    Daar werd geconstateerd dat mijn baarmoeder een hart-vorm had, vandaar de steken onder mijn ribben. Ook hadden beide baby’s (te) veel vruchtwater, vandaar mijn gigantische buik! Er werden 3 opties voorgesteld, de eerste was :niks doen, tweede was: een bandje plaatsen met kans dat daarbij mijn vlies geraakt zou worden en mijn water zou breken en de bevalling gelijk op gang zou komen of derde optie: een pessarium ring plaatsen met de hoop dat deze ‘de boel’ een beetje tegen kon houden en de bevalling uit kon stellen. Maar daar was te weinig ervaring mee, en of het zou helpen?! Dat was maar de vraag.
    Maar ons leek dit de beste oplossing. Dus daar hebben we voor gekozen. Wel moest ik volledige bedrust houden. Ik mocht alleen uit bed om te douchen en om naar de wc te gaan. Lopen zou teveel risico zijn op toch een vroegtijdige bevalling. De dagen gingen langzaam voorbij. Het liefst ging ik weer terug naar huis. Maar ik wist waar ik het voor deed. Wel heb ik mijn babyshower gemist, ik had graag een 3d echo en een gipsafdruk van de buik willen laten maken en een zwangerschaps foto shoot. Daar heb ik geen kans voor gekregen want met precies 27 weken braken helaas mijn vliezen. Ik heb 3 dagen met weeën gelopen en met 27+3 weken zijn mijn jongens te wereld gekomen. Ik had dit mij zo anders voorgesteld, dat papa hun navelstreng mocht doorknippen, dat ze heerlijk op m’n borst werden gelegd, dat ik ze aan mocht leggen. Maar niks was minder waar, ik heb de jongens 2 seconden op een afstand mogen zien waarnaar ze meteen werden meegenomen naar een andere kamertje om daar behandeld en onderzocht te worden.
    Zo klein dat ze waren zo sterk dat ze waren! Het was voor ons een lange zware periode. Om de kleintjes zo klein, zo kwetsbaar en machteloos in de couveuses aan alle slangetjes, plakkertjes, beademing en infuus te zien liggen. Beide hebben ze een zware infectie gehad. Maar wat mogen wij in onze handen klappen dat ze het zo goed deden! Op de infecties en beademing na waren het twee prachtige, gezonde jongens. Zonder enige afwijkingen of ziektes. Na 3 lange maanden in het ziekenhuis, mochten ze èindelijk mee naar huis! Wat hebben wij naar dit moment verlangd!
    Vandaag zijn onze jongens alweer 7 maanden (gecorrigeerd 4)
    Van de week zei de fysiotherapeute dat ze geen enkele achterstand ziet, ondanks ze zo vroeg zijn geboren.
    Dan ben je toch een hele trotse moeder 🙂
    Hopelijk blijven ze het zo goed doen! Ik ben iedere dag dankbaar dat het zo goed heeft mogen aflopen.

  3. Jeetje Nancy wat een heftige tijd maak je door! Bij ons zit een tweelingzwangerschap ook in de familie. Het heeft een generatie overgeslagen en mijn man en ik hebben het ziekenhuis nodig om zwanger te worden. Mijn gevoel zegt heel sterk dat ik ook een tweelingmama ga worden.

  4. Oh nee Nancy, wat heftig en verdrietig. Soms weet je even niks te zeggen. Ik hoop zo voor je dat het kleine kindje in je buik die immens zwarte wolk en de pijn iets lichter maakt… Heel veel sterkte met alles! Liefs Wendy

  5. Wat heftig! Dat leven een dood dichtbij elkaar staan weet ik als geen ander, ik ben 16+2 zwanger vandaag. En 20 dagen geleden is onze oudste dochter overleden, 7 dagen voor haar 8e verjaardag. Genieten is er nu ook niet bij nu de belangrijkste en dierbaarste persoon in m’n leven er niet meer is.

Laat een antwoord achter aan Wendy Meerbeek Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!