Zwanger zijn en bevallen in Australië
Ja je leest het goed. De titel van mijn nieuwe blog is ‘zwanger zijn en bevallen in Australië’. Maar nee, ik heb geen heugelijk nieuws met je te delen. Ons gezinnetje is met een gezonde zoon én een gezonde dochter compleet. Het aantal zwangere vrouwen dat in Australië rondloopt is echter opvallend. Op iedere hoek van de straat zie je minimaal één dikke zwangere buik. We wonen hier nu vijf maanden en drie van mijn nieuwe vriendinnen zijn/waren zwanger! Vruchtbare grond aan deze kant van de aardkloot zullen we maar zeggen 😉 Hoe is het om in Australië te bevallen? Zijn er veel verschillen in vergelijking met Nederland? En hoe zit het met de kraamzorg?
Je bent zwangerrrrr!
Als je denkt zwanger te zijn dan bel je de huisarts en laat je bloedprikken om vast te stellen of het inderdaad zo is. Ik weet nog dat dat ook het eerste was wat ik deed toen mijn zwangerschapstest positief was. De doktersassistente feliciteerde mij en vertelde me vriendelijk dat ik een verloskundigenpraktijk moest bellen. ‘Moet ik dan niet bloedprikken?’, vroeg ik. ‘Nee hoor dat is niet nodig, zwangerschapstesten zijn tegenwoordig erg betrouwbaar’. Ik was destijds stom verbaasd over dat antwoord.
‘Ik kon al die tijd nauwelijks geloven dat ik zwanger was’
Rond de 7/8e week van je zwangerschap krijg je in Australië je eerste echo. Er wordt dan gekeken of er een hartje klopt en of het vruchtje op de goede plek zit. Toen ik ruim vier jaar geleden zwanger was van Liam, was dat bij mijn verloskundigenpraktijk in Nederland nog niet standaard. Wat duurde die eerste twaalf weken (tot de termijnecho) lang! En ik kon al die tijd nauwelijks geloven dat ik zwanger was. Ik had toen graag de bevestiging van zo’n vroege echo gehad. Tegen de tijd dat ik zwanger was van Mila was dat gelukkig veranderd.
Net als in Nederland vindt omstreeks 12 weken een termijnecho plaats. Met deze echo wordt bepaald hoe lang je zwanger bent en wat je uitgerekende datum is. De derde en in principe laatste echo doen ze met 20 weken. Deze echo is super belangrijk en spannend omdat je kindje dan uitgebreid onderzocht wordt op eventuele aangeboren afwijkingen.
In het tweede semester kom je in Australië iedere vijf tot zes weken op controle bij een verloskundige. Vanaf week 34 ga je om de week. Ga je over tijd, dan moet je iedere week naar het ziekenhuis voor controle. In Nederland had ik iedere vijf weken controle en vanaf week 37 werd dat wekelijks.
‘Thuisbevallen wordt hier gezien als iets voor hippies’
Push, push, push
Thuisbevallen is in Australië eigenlijk geen optie. Het wordt hier gezien als iets voor hippies. Het kan wel, maar dan zonder verloskundige aan je bed. In plaats daarvan moet je het doen met bijvoorbeeld een doula. Dat klinkt mij wat eng in de oren, maar ieder zo zijn voorkeur. Wat thuisbevallen betreft is Nederland dus uniek.
Zodra je in Australië zwanger bent, sta je voor een belangrijke keuze: ga ik bevallen in een public of een private hospital? De Australische overheid betaalt in principe voor iedere Australiër (en voor mensen met een permanente verblijfsvergunning of mensen uit landen waar Australië een verdrag mee heeft zoals NL) de medische kosten voor basis zorg. Deze verzekering heet Medicare. Een bevalling wordt gelukkig door Medicare vergoed. Je moet dan wel naar een openbaar (public) ziekenhuis. Wil je bevallen in een privé ziekenhuis dan hangt daar een prijskaartje aan van zo’n €7.700,-. Katsjing! Deze kosten worden alleen (wellicht deels, houd me ten goede) vergoed als je extra verzekerd bent.
Ondanks dat de zorg en begeleiding in een public hospital net zo goed is als in een private hospital, kiezen veel Australische vrouwen er voor om in een private hospital te bevallen. Waarom? Deels omdat ze denken dat de zorg in een privé ziekenhuizen toch beter is, maar ook vanwege aanzien. Hoe bizar?! Verder kom je in een privé ziekenhuis onder controle bij een gynaecoloog. In een privé ziekenhuis doet die dure gynaecoloog ook de bevalling, daar komt geen verloskundige aan te pas. Een ander verschil tussen public en private is het gemak waarmee je voor een keizersnede kan kiezen. In een privé ziekenhuis kan je de geboorte van je kind op de dag, bijna op de minuut bestellen. Dat laatste is uiteraard een beetje overdreven, maar je begrijpt hopelijk wat ik bedoel.
‘Na bijna 24 uur weeën bleef mijn ontsluiting steken op een kleine 6 cm’
In Nederland doen ze er alles aan doen om een keizersnede te voorkomen. Ook al is je eerste kind geboren middels een keizersnede, dit betekent tegenwoordig niet meer dat je bij een volgende zwangerschap automatisch ook een keizersnede krijgt. Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen op de regel. Ik kan alleen mijn eigen ervaring met jullie delen. Mijn eerste is na een zwangerschap van 42 wkn geboren door middel van een keizersnede. Na bijna 24 uur weeën gehad te hebben, waarvan 16 uur aan een infuus met weeënopwekkers, bleef mijn ontsluiting steken op een kleine 6 cm. Maar het ventje moest er toch echt uit, dus hup naar de operatiekamer. Na de bevalling is mij verteld dat dit niet betekende dat een eventueel volgend kindje ook met een keizersnede geboren moest worden. Als ik deze bevalling als heel vervelend had ervaren, mocht ik er overigens wel voor kiezen. Maar dankzij de inzet van het ziekenhuis in Amersfoort is Mila gewoon via de natuurlijk weg geboren. En daar ben ik best een beetje trots op 🙂
Je baby is geboren
In Nederland hebben we kraamzorg. We realiseren ons denk ik niet hoe bijzonder dat is. Zeker als je net bevallen bent van je eerste kindje, is het geweldig dat er iemand is die je in je eigen vertrouwde omgeving helpt. Je leert die eerste dagen zoveel van de kraamverzorgster. Ze houdt jou en de baby in de gaten, vertroetelt je en zorgt er als het goed is voor dat je zelfvertrouwen als nieuwbakken mama groeit.
In Australië bestaat kraamzorg niet. Gaat het goed gaat met de baby en heb je zelf geen bijzonderheden, dan mag je in principe na twee nachtjes in het ziekenhuis naar huis en dan ben je alleen. Ben je bevallen van je tweede kindje, gaat alles voorspoedig en doorstaan moeder en kind alle controles (APAG, kinderarts etc.) dan heb je de keuze om na vier uurtjes naar huis te gaan.
‘Ze merkte dat ze in drie jaar tijd best veel vergeten was over kleine baby’tjes’
Een Nederlandse vriendin van mij is hier onlangs bevallen van haar tweede kindje. Haar bevalling ging voorspoedig en het meisje deed het direct super goed. Een paar uur later zat ze thuis. Ze merkte dat ze in drie jaar best veel vergeten was over kleine baby’tjes. Kleine dingen die je normaal hoort van de kraamverzorgster. Zoals wat die pukkeltjes zijn, die iedere baby na een paar dagen krijgt. Weet jij het nog? Het zijn hormonen van de moeder die het lichaam verlaten. Niets om je zorgen over te maken. Maar ook simpele dingen als dat je een meisje altijd van voor naar achter moet afvegen in verband met de hygiëne. En dat het bij een jongetje verstandig is om tijdens het verschonen altijd iets over zijn piemeltje te leggen. Die keren dat ik het vergat of dacht dat het wel even snel zonder kon, werd ik mooi onder gepiest ;). Met andere woorden, ze miste die eerste dagen best wel de aanwezigheid van een kraamhulp. Gelukkig had mijn vriendinnetje wel hulp van haar lieve ouders, die speciaal uit Nederland waren overgekomen om haar de eerste weken te ondersteunen.
Na de bevalling is de verloskundige drie keer thuis geweest. Maar die bezoekjes stelden vrij weinig voor. Haar dochter is één keer gewogen, het hielprikje is gedaan (voor de gehoortest moet je zelf naar het ziekenhuis) en er werd gevraagd of ze vragen had. De verloskundige was super vriendelijk, maar ze gaf weinig informatie uit zichzelf. Als je baby zes weken oud is moet je nog een keer langs bij de huisarts om jezelf en je kindje te laten checken.
Het consultatiebureau
In Australië hebben ze ook zoiets als het consultatiebureau, het Early Childhood Health Centre (ECHC). Net als in Nederland houden ze de groei en ontwikkeling van je kindje in de gaten en kan je er terecht met vragen. Het grote verschil is dat je zelf moet aangeven dat je langs wilt komen. Ze komen binnen de twee weken na je bevalling één keer op huisbezoek (net als de kinderverpleegkundige van het consultatiebureau) om kennis te maken en dat is het. Er is geen vast schema waarop je langs ‘moet’ komen voor onder andere vaccinaties. Hier is vaccineren namelijk een taak van de huisarts. Je moet dus zelf de stap maken en een afspraak inplannen als je wilt dat je kindje gewogen en opgemeten wordt.
Het ECHC doet nog iets belangrijks, het organiseert speciale mamagroepen. Een paar weken na de bevalling worden de vrouwen uit één buurt, die rond dezelfde tijd bevallen zijn, uitgenodigd voor een gezellige ochtend. Tijdens deze bijeenkomst wordt informatie gegeven en hebben de mama’s de gelegenheid om andere mama’s uit de omgeving te leren kennen en ervaringen te delen. Vier ochtenden worden georganiseerd door het ECHC, daarna is het aan de moeders zelf om contact te houden. Ik heb van horen zeggen dat deze groepen heel hecht worden en dat het contact jaren blijft. Er ontstaan vriendschappen voor het leven. Een super initiatief dat wat mij betreft ook in Nederland geïntroduceerd mag worden.
Je weet nu een beetje wat het traject is als je zwanger bent en moet bevallen in Australië. De aanpak van welk land heeft jouw voorkeur, Australië of Nederland? En zou jij überhaupt durven te bevallen in het buitenland? Ik kijk er naar uit om jouw reactie te lezen.
Geniet van de laatste meidagen en tot in juni!
Cheers,
Paulien
Stay connected