Zwanger enantidepressiva

Niet zomaar een dip, maar langdurige neerslachtigheid en toch een grote kinderwens. Is het wel verstandig om ondanks je depressie toch voor een zwangerschap te kiezen? Kan antidepressiva daarbij helpen en wat doet dat vervolgens met je kindje? Tijdens mijn tweede zwangerschap heb ik er bewust voor gekozen om antidepressiva te blijven gebruiken. Ben je benieuwd hoe dat ging? Hieronder vertel ik over mijn eigen ervaring.
Het feit dat ik nu naar buiten breng is omdat ik denk dat veel moeders (to be) in een soortgelijke situatie zitten. Ik wil je graag meenemen in mijn verhaal, want ondanks die depressies en andere sociale ongemakken, kan ik gewoon moeder zijn, net als ieder ander.
Vanaf mijn tiende levensjaar ben ik bekend met depressies. Op een latere leeftijd ben ik officieel gediagnosticeerd met sociale fobie en emotionele regulatie stoornis, een voor mij wat “vriendelijker” benaming dan het bekende borderline. Daar kom ik een volgende keer op terug. Die sociale fobie zorgde ervoor dat ik mij regelmatig isoleerde van de buitenwereld, wat natuurlijk enorm vervelend is als je een kinderwens hebt en wat voor mij leidde tot terugkerende depressies. Maar, daarbij hoorde ook een enorme onzekerheid.
De depressie weerhield mij er absoluut niet van mijn grootste wens alsnog in vervulling te laten gaan. Als iemand mij vroeg wat ik later wilde worden, was mijn antwoord steevast “moeder”.
Voor mijn eerste zwangerschap koos ik heel bewust om de antidepressiva af te bouwen, weliswaar onder controle van een sociaal verpleegkundige en de huisarts. Gewoonweg omdat ik dacht dat dat het beste zou zijn voor het kindje. Ik wou al die troep niet in mijn lichaam en was erg bevooroordeeld. Samen met de huisarts ben ik rustig gaan afbouwen en dat verliep soepel. Ik merkte vrijwel direct toen ik zwanger was dat hormonen net zo goed werken als een antidepressiva, tja, waar heb je het dan voor nodig? Helaas zorgden die hormonen wel voor een behoorlijke emotionele schommeling. Er zaten enorm sombere dagen tussen en die onbekende angst voor alles zat opeens weer in elk hoekje op scherp. Na 3 heftige dagen, is mijn eerste kindje geboren. En ja, dit is zeker een cliché waard, dit was absoluut het mooiste moment uit mijn leven! Wat was (en bén) ik intens verliefd op dat lieve mannetje. Niet lang daarna heb ik nog nooit zo diep in een zwart gat gezeten…
Het was verstandig weer te beginnen met de antidepressiva en ondanks alles genoot ik ontzettend van het moederschap, wat had ik een tevreden kindje op de wereld gezet. Ik heb nooit getwijfeld aan mijn moeder skills, het was alsof er tegelijkertijd een moeder was geboren. Wat genoot ik ervan om opeens heel belangrijk te zijn voor iemand en elke dag te mogen opvoeden. Ik bloeide letterlijk en figuurlijk weer helemaal op.
De keuze voor een tweede kindje kwam vlak voor Demian eerste verjaardag. Ik wou heel graag dat deze zwangerschap, mentaal gezien, probleemloos zou verlopen. Ik ben me enorm gaan verdiepen op het internet, in informatieboeken, maar ook tijdens gesprekken met de huisarts. We hebben een goede antidepressiva gevonden die ik zou mogen gebruiken tijdens mijn tweede zwangerschap, goed nieuws dus!
Ik ben dit rustig gaan opbouwen tot een redelijke vergelijkbare dosis en heb 38 weken en 3 dagen lang écht genoten van mijn zwangerschap. Dankzij de verloskundige had ik ook een goede geboorteplan opgesteld, wat erg belangrijk was. Ik heb daar mijn angsten en wensen laten vaststellen. Wegens lichamelijke klachten ben ik ingeleid en is mijn dochter Danique ter wereld gekomen. Een probleemloze, fijne bevalling en wat voelde ik me rijk. Naast een zoon nu ook een dochter!
Omdat ik antidepressiva slikte, moest Danique 48 uur geobserveerd worden. Kenmerkend is dat het vrijwel gelijk opviel dat Danique “vliegerde” met haar armpjes. Dat doet ze overigens nog steeds in zekere mate. Volgens de kinderarts zou dit te maken hebben met mijn medicijngebruik, maar het is niet zeker. Ze werd tweemaal onderzocht en goedgekeurd en we konden heerlijk naar huis.
Wat ik andere moeders zou mee willen geven is: zorg ervoor dat je een groep mensen om je heen hebt waar je op terug kan vallen. Laat je begeleiden door iemand, in mijn geval door de huisarts en een sociaal verpleegkundige. De basis moet stabiel zijn, anders wordt het heel zwaar en kan je beter wachten. Informeer jezelf goed over antidepressiva en maak de problemen kenbaar bij de verloskundige en kraamzorg. Zij zullen rekening houden met je wensen betreft de bevalling en de kraamtijd. Vergeet vooral niet te genieten van de bijzondere tijd!

Stay connected