Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

YES! een keizersnede


17 november 2015


<

Voor mijn verhaal gaan we even terug in de tijd; Het was 26 november 2012  en ik was  10 weken zwanger  van onze tweede spruit. Die maandag kregen we een termijnecho in het ziekenhuis. We hadden al twee keer mogen spieken bij de verloskundige en beide keren een hartje zien kloppen, dus buiten de hele zware misselijkheid, voelde het goed.

‘Een foutje van moeder natuur’

De eerste twee echo’s bij de verloskundige lieten één hartje zien, dus toen ik tijdens de echo in het ziekenhuis overduidelijk meteen twee vruchtjes zag, was ik een tikje van slag. Voor een week. Of tien. Ik droeg een monochoriale diamniotische gemelli, een één-eiïge tweeling. Of zoals de gynaecoloog het liefkozend noemde “een foutje van moeder natuur”.  Een goede reden om bijna wekelijks bij de gynaecoloog langs te gaan. De extra controles vond ik wel erg fijn gezien de verhoogde kans op complicaties, maar het is een stuk minder gezellig dan bij de verloskundige zoals de eerste zwangerschap. Buiten dat zag ik veel beren op de weg en de gynaecoloog ook, dus op dat vlak konden we het uitstekend met elkaar vinden.

TweelingVanwege de opgelopen schade bij mijn eerste bevalling, mocht ik kiezen;  een natuurlijke of een keizerlijke bevalling. Ik was verbaasd, verbijsterd en er heel snel over uit, doe mij maar een keizersnede! Het voelde als “the easy way out” en ik was blij dat de optie er gewoon was, want ik had de ongegronde angst dat een natuurlijke bevalling niet goed zou gaan. Ik had teveel verhalen gelezen waarbij de aanstaande tweelingmoeder eerst natuurlijk bevallen was om vervolgens met hoge spoed alsnog geopereerd te worden.  Dat ging mij niet gebeuren! De weken kropen voorbij en het jongetje dat het dichtst bij de natuurlijke uitgang lag, lag al een hele poos in stuit en het tweede jongetje lag er dwars bovenop en dat was voor de gynaecoloog een indicatie voor een verplichte keizersnede. Na een zwangerschap van 36.3 weken, zouden mijn jongens ivm zwangerschapsvergiftiging gehaald worden.

‘Op een paar heldere stukjes na, ben ik alles vergeten’

En tot zo ver ’the easy way out’. Na het zetten van de ruggenprik en wat gezellig gebabbel tussen de 19 aanwezigen in de operatiekamer ging de chirurg aan de slag. Helaas voor mij voelde ik de scalpel door mijn huid snijden en wat voorzichtig maar met een dosis ongezonde paniek, gaf ik aan dat het niet goed was. Ze nam mijn paniek niet serieus en wuifde het een beetje weg “ach, dat is druk wat je voelt”  en ik verwachtte eigenlijk nog dat ze ‘gekkie’ erachteraan zou zeggen. Ze ging vlijtig door… Op dat moment leerde ik het verschil tussen snijden en druk en kreeg ik het voor elkaar om iedereen in de operatiekamer aan te steken met mijn inmiddels hysterische paniek. De paniek hielp overigens niet, want volgens het protocol kon ik op dat moment geen narcose krijgen en een eventuele extra ruggenprik was ook geen optie aangezien mijn buik al open was. De enige mogelijkheid op dat moment was lachgas en rustig blijven. Ik heb de (turbo) geboorte van mijn eerste zoontje heel bewust meegekregen, daarna is alles één grote mist. De eerste twee dagen na de bevalling lijk ik, op een paar heldere stukjes na, alles vergeten te zijn.

Tweeling
Nu, 2,5 jaar later voel ik me nog steeds een beetje schuldig dat ik ooit heb durven denken dat een keizersnede gemakkelijk zou zijn. Ik heb dan wel de pech gehad dat het niet ging zoals het hoorde, maar ook al had de verdoving wel zijn werk gedaan; een keizersnede doet absoluut zeker weten niet onder aan een natuurlijke bevalling en beide varianten verdienen evenveel respect en bewondering!

Heel cliché, maar nog steeds hartstikke waar, ook die pijn vergeet je.  Zodra je je kindje(s) bij je hebt, is de pijn zo goed als weg en vergeten (nou ja, in ieder geval stukken minder). En wat ik heel bijzonder blijf vinden, ik zou het zo weer doen. Het was het meer dan waard….

 

 

Kids NL 140317 - 210617 300x250

Mandy

In het kort; Mandy, 35 jaar, 15 jaar samen met Bart en moeder van drie; meisje Tess van zes en een setje jongens, Mats & Raf van vier jaar oud. Met dit gezelschap woon ik in het zonnige zuiden des Lands bovenop een berg. Tijdens mijn laatste zwangerschap maakte ik noodgedwongen een carrière-switch van parttime apothekersassistente naar fulltime thuisblijfmoeder. In mijn vrije tijd kruip ik graag achter de naaimachine om mijn creativiteit los te laten. Behalve chaotisch ben ik o.a. huishoudmanager, chauffeur, kinder-haarstyliste en anti-sport.

9 Reacties op “
YES! een keizersnede

  1. Pingback: PTSS Deel 1: hoe het begon - MAMA to the max

  2. He Mandy!
    Typisch, mijn keizersnede was ook alles behalve pijnloos. Ik heb dit gelukkig nooit als een ‘ding’ ervaren, maar goed te lezen dat ik niet de enige ben. Daarbij heb ik heel lang buikklachten gehouden, die soms nog de kop op steken. Maar ik zou het zo weer doen, die keizersnede. Vooral omdat dat mij en ons manneke heeft gered. Op natuurlijke wijze was ie er nooit uitgekomen.
    Liefs Chantal X

  3. Mooie blog!! De risico’s van een keizersnede worden inderdaad onderschat als je het mij vraagt, daar ben ik ook wel achter gekomen. Fijn dat alles goed gaat met jou en je jongens!

    • Het valt mij op dat de risico’s nauwelijks benoemd worden. Het lijkt zo vanzelfsprekend dat alles goed gaat… ik heb veel geleerd in ieder geval.

  4. mooi geschreven! Wat kan ik me dit nog goed herinneren. De 2 weken dat we samen zwanger waren en daarna het telefoontje dat het er 2 waren!
    De geboorte van de jongens zo klein en nu hoe goed ze het doen!
    Trots op jullie

    • Dat was het zeker! En het heeft lang geduurd voordat ik over mijn bevalling wilde/kon vertellen..het heeft nu gelukkig een plekje gekregen

Laat een antwoord achter aan mandy Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!