YES! een keizersnede
Voor mijn verhaal gaan we even terug in de tijd; Het was 26 november 2012 en ik was 10 weken zwanger van onze tweede spruit. Die maandag kregen we een termijnecho in het ziekenhuis. We hadden al twee keer mogen spieken bij de verloskundige en beide keren een hartje zien kloppen, dus buiten de hele zware misselijkheid, voelde het goed.
‘Een foutje van moeder natuur’
De eerste twee echo’s bij de verloskundige lieten één hartje zien, dus toen ik tijdens de echo in het ziekenhuis overduidelijk meteen twee vruchtjes zag, was ik een tikje van slag. Voor een week. Of tien. Ik droeg een monochoriale diamniotische gemelli, een één-eiïge tweeling. Of zoals de gynaecoloog het liefkozend noemde “een foutje van moeder natuur”. Een goede reden om bijna wekelijks bij de gynaecoloog langs te gaan. De extra controles vond ik wel erg fijn gezien de verhoogde kans op complicaties, maar het is een stuk minder gezellig dan bij de verloskundige zoals de eerste zwangerschap. Buiten dat zag ik veel beren op de weg en de gynaecoloog ook, dus op dat vlak konden we het uitstekend met elkaar vinden.
Vanwege de opgelopen schade bij mijn eerste bevalling, mocht ik kiezen; een natuurlijke of een keizerlijke bevalling. Ik was verbaasd, verbijsterd en er heel snel over uit, doe mij maar een keizersnede! Het voelde als “the easy way out” en ik was blij dat de optie er gewoon was, want ik had de ongegronde angst dat een natuurlijke bevalling niet goed zou gaan. Ik had teveel verhalen gelezen waarbij de aanstaande tweelingmoeder eerst natuurlijk bevallen was om vervolgens met hoge spoed alsnog geopereerd te worden. Dat ging mij niet gebeuren! De weken kropen voorbij en het jongetje dat het dichtst bij de natuurlijke uitgang lag, lag al een hele poos in stuit en het tweede jongetje lag er dwars bovenop en dat was voor de gynaecoloog een indicatie voor een verplichte keizersnede. Na een zwangerschap van 36.3 weken, zouden mijn jongens ivm zwangerschapsvergiftiging gehaald worden.
‘Op een paar heldere stukjes na, ben ik alles vergeten’
En tot zo ver ’the easy way out’. Na het zetten van de ruggenprik en wat gezellig gebabbel tussen de 19 aanwezigen in de operatiekamer ging de chirurg aan de slag. Helaas voor mij voelde ik de scalpel door mijn huid snijden en wat voorzichtig maar met een dosis ongezonde paniek, gaf ik aan dat het niet goed was. Ze nam mijn paniek niet serieus en wuifde het een beetje weg “ach, dat is druk wat je voelt” en ik verwachtte eigenlijk nog dat ze ‘gekkie’ erachteraan zou zeggen. Ze ging vlijtig door… Op dat moment leerde ik het verschil tussen snijden en druk en kreeg ik het voor elkaar om iedereen in de operatiekamer aan te steken met mijn inmiddels hysterische paniek. De paniek hielp overigens niet, want volgens het protocol kon ik op dat moment geen narcose krijgen en een eventuele extra ruggenprik was ook geen optie aangezien mijn buik al open was. De enige mogelijkheid op dat moment was lachgas en rustig blijven. Ik heb de (turbo) geboorte van mijn eerste zoontje heel bewust meegekregen, daarna is alles één grote mist. De eerste twee dagen na de bevalling lijk ik, op een paar heldere stukjes na, alles vergeten te zijn.
Nu, 2,5 jaar later voel ik me nog steeds een beetje schuldig dat ik ooit heb durven denken dat een keizersnede gemakkelijk zou zijn. Ik heb dan wel de pech gehad dat het niet ging zoals het hoorde, maar ook al had de verdoving wel zijn werk gedaan; een keizersnede doet absoluut zeker weten niet onder aan een natuurlijke bevalling en beide varianten verdienen evenveel respect en bewondering!
Heel cliché, maar nog steeds hartstikke waar, ook die pijn vergeet je. Zodra je je kindje(s) bij je hebt, is de pijn zo goed als weg en vergeten (nou ja, in ieder geval stukken minder). En wat ik heel bijzonder blijf vinden, ik zou het zo weer doen. Het was het meer dan waard….
Stay connected