Niet getrouwd, maar wel mijn MAN
Verliefd, verloofd of getrouwd? Ik krijg vaak de vraag of JP en ik wel of niet getrouwd zijn, omdat ik hem wel ‘mijn man’ noem. Het leek me dan ook eens een goed moment om jullie uit te leggen hoe het zit. Lees je mee?
Liefde van mijn leven
Vanaf 2004 ben ik al samen met de liefde van mijn leven JP. Het is misschien erg cliché, maar we kennen elkaar al best wel lang. We zaten namelijk bij elkaar op de basisschool. Niet dat we elkaar daar echt zagen staan, maar we wisten wel van elkaar wie we waren. Op de middelbare school ben ik JP een aantal jaren uit het oog verloren, omdat hij na het derde leerjaar naar een andere school is gegaan. We gingen ook eigenlijk nooit met elkaar om, want we waren totaal niet elkaars type. Hij behoorde tot de jongetjes op de scooters en ik was meer het meisje dat daar helemaal geen hoge pet van op had ;).
Toch gebeurde het in de zomer van 2004 dat we via een gemeenschappelijke vriend een avond samen op het terras zaten. Het was van beiden kanten liefde op het eerste gezicht. Ik kon hem sinds die avond niet meer uit mijn gedachten krijgen. En hij had blijkbaar hetzelfde en heeft er ook gelijk werk van gemaakt. Ik had hem namelijk verteld dat ik in Utrecht studeerde en hij had zo bedacht dat hij dat ook maar eens moest gaan doen. Hij hoopte dat hij daar meer met mij in contact zou komen. Nou, dat is ‘m dus mooi gelukt;).
Na 2 maanden in Utrecht waren we een stelletje! We waren 19 en 20 jaar, dus best nog wel jong. We maakten de afspraak dat we elkaar zoveel mogelijk vrij zouden laten, zodat we genoeg ruimte hadden om leuke dingen te doen buiten onze relatie. JP houdt bijvoorbeeld niet van ver reizen en ik wel! Ik ben dan ook vier maanden naar Guatemala en Mexico gegaan voor mijn Bacheloronderzoek en na mijn studie ben ik nog drie maanden gaan backpacken in Australië. Allemaal zonder JP en toch bleef onze liefde ontzettend bestaan. Sterker nog, we groeiden alleen maar meer naar elkaar toe en besloten dan ook (nu zes jaar geleden), dat we wilden gaan samenwonen (L).
He popped the question
In September 2011 zijn we op vakantie gegaan naar Tenerife, waar JP mij ten huwelijk heeft gevraagd. Het was toen het mooiste moment in mijn leven. Ik droomde als klein meisje al van een sprookjeshuwelijk. Ik, in een witte jurk en mijn man die voor het altaar staat. Ik vroeg me altijd al af hoe het zou zijn om getrouwd te zijn. Ik kon mijn geluk niet op en was geloof ik de dag erna al bezig met het plannen van de bruiloft. Omdat we twee maanden erna ons eerste huis (een beetje onverwachts) kochten en we dat helemaal wilden verbouwen, stelden we de bruiloft een jaartje uit. We wilden ons immers maar bezighouden met één project tegelijkertijd en de verbouwing had nu even prioriteit. De verbouwing ging in het eerste kwartaal van 2012 helemaal goed. We trokken er begin mei in en we waren dolgelukkig.
Standaardcontrole bij de gynaecoloog
In diezelfde maand moest ik op mijn halfjaarlijkse controle bij de gynaecoloog. Ik heb namelijk op 20-jarige leeftijd mijn rechter eierstok verloren. Ik had al een keer eerder een cyste gehad aan deze eierstok, maar de tweede keer heeft mijn eierstok het niet overleefd. Tijdens de operatie zagen ze dat deze helemaal afgestorven was. Nu heb ik me er nooit heel erg druk om gemaakt, omdat ik wist dat de andere eierstok er ook nog was en deze vaak de functie van de andere eierstok ook overneemt. Wel ging ik in het begin iedere drie maanden op controle en later ieder half jaar. Dit was in mei 2012 dus ook het geval. Gewoon een routine check zoals ik deze inmiddels alweer zeven jaar had. Er was nooit meer een cyste geconstateerd aan de ‘goede’ eierstok dus ik ging er heel relaxed naartoe. Die ene keer in mei bleek het dus flink mis. Ik had een cyste aan mijn eierstok. Ik moest vrijwel gelijk huilen toen ik daar lag, want ik wist heel goed wat de gevolgen zouden kunnen zijn.
Ik moest me weer aankleden na de echo en aan tafel gaan zitten waar JP en de gynaecoloog al op mij aan het wachten waren. Er waren niet heel veel woorden nodig om ons te vertellen dat als we kinderen wilden, we daar niet meer te lang mee moesten wachten. Ik wist wat kan gebeuren door een cyste en zonder eierstokken, geen kinderen….!
We liepen naar buiten en JP had de deur nog niet achter zich dichtgetrokken en zei gelijk: “dat gaan we dus meteen doen hè”. Ik knikte heel hard ‘ja’ met mijn hoofd, alhoewel ik nog niet helemaal besefte wat er allemaal gebeurd was en wat dat ook voor gevolgen zou hebben.
Gelukkig wisten we al een hele tijd dat we graag kinderen wilden en konden we ons er vrijwel direct overheen zetten dat de bruiloft nog een tijdje uitgesteld moest worden. We waren er eerlijk gezegd ook helemaal niet meer mee bezig vanaf het moment van de controle in het ziekenhuis. Mijn cyste werd weggehaald en wij gingen ‘aan de slag’. We hadden van de gynaecoloog te horen gekregen dat we eerst een poos moesten gaan proberen en als dat niet zou lukken dan konden we terugkomen en zou er een proces in gang gezet worden via een ziekenhuismethode. Allebei gingen we er vanuit dat het dus nog wel een hele poos zou gaan duren. Ik stopte met de pil begin juni en was erg benieuwd of ik een normale cyclus zou hebben zonder de pil. Ik werd eind juni ongesteld en was eerlijk gezegd al bij dat dat dus gewoon goed ging. Ik werd uit mezelf ongesteld…wat een opluchting. Eind juli gingen we op vakantie naar Ibiza. We hebben daar een week flink gefeest met vrienden en we hadden een heerlijke tijd samen.
Ik had eigenlijk volgens mijn planning de laatste dagen van de vakantie ongesteld moeten worden. Ik ging er vanuit dat ik dus niet helemaal een regelmatige cyclus had. Eenmaal een week thuis vertelde ik JP onder het genot van een wijntje samen in de tuin dat ik hoopte dat ik wel nog een keer ongesteld zou gaan worden, want anders zou ik dus een hele verstoorde cyclus hebben en konden we nooit weten wanneer ik vruchtbaar zou zijn. Hij grapte en zei: “misschien ben je wel al zwanger.” Ik vond het echt zo’n mannen opmerking…”kom jij weer,” zei ik. De dag erna was er wel zo’n stemmetje in mijn hoofd die me telkens het woord ‘zwanger’ fluisterde. Ik stond in de Etos en voordat ik het wist kocht ik een pakket van drie zwangerschapstesten van Clear Blue. Ik nam ze mee naar huis en legde ze in de la. ’s Avonds na het eten zaten we weer vanwege een heerlijke warme zomeravond in de tuin en vertelde ik aan JP dat ik de testen had gekocht. Hij zei gelijk: “je gaat nu een test doen.” Ik vond het nog al overdreven en zei: “nee, na het weekend.”
Maar hij bleef erop staan dat ik het NU zou doen. We liepen samen naar de badkamer en deden de test. Tijdens het wachten ging heel veel door mijn hoofd…wat als….vanalles kwam langs. En toen gebeurde het….er stond ZWANGER. We keken elkaar aan en ik moest meteen huilen. Het waren tranen van geluk, angst, ongeloof, dankbaarheid, de shock… JP werd er helemaal stil van, maar de lach op zijn gezicht zal ik nooit meer vergeten. Het was gelukt en een hele lange weg ernaartoe was ons bespaard gebleven.
De rest kennen jullie inmiddels wel. Negen maanden later werd ons mooie prinsesje Maxime geboren en we waren in de zevende hemel. We genoten zo van ons leven met ons drieën dat we eigenlijk niks anders wilden dan dat. Ik heb zelfs mijn baan opgezegd omdat ik niet meer fulltime wilde werken.
Maar Maxime wordt alweer drie jaar in maart, waarom zijn we dan in de afgelopen drie jaar niet getrouwd?
JP en ik hebben al heel snel besloten dat we pas willen trouwen wanneer ons gezin compleet is. We hebben altijd graag nog een tweede kindje, een broertje of zusje voor Maxime gewenst. Het lijkt ons het ultieme geluk om samen met onze kinderen deze verbintenis aan te gaan.
Daarnaast ben ik natuurlijk in 2014 begonnen met MAMA to the max wat heel veel tijd en energie heeft gekost. Ik had het plannen van een bruiloft er niet bij kunnen doen! Wij zijn al 12 jaar heel gelukkig samen en al helemaal sinds we Maxime hebben samen hoeven wij niet meer getrouwd te zijn om ons helemaal met elkaar verbonden te voelen.
En waarom noem ik JP dan toch ‘mijn man’?
Omdat hij dat ook is! Hij is al 12 jaar mijn man. Mijn grote liefde, mijn steun en toeverlaat, mijn beste vriend en van niemand anders, dus MIJN man. Ik zeg altijd maar zo: ik hoef niet getrouwd te zijn om toestemming te krijgen om JP mijn man te noemen. Hij is van mij en hij is een man ;).
Ik vond het erg leuk om dit verhaal nu eens een keertje voor iedereen op te schrijven. Kreeg er de laatste tijd zoveel vragen over dat het niet meer te doen was iedereen privé te antwoorden. Ik ben dan ook erg benieuwd naar jullie reacties!
Heb je zelf je bruiloft ook moeten uitstellen of wil je helemaal niet meer trouwen? Laat het me weten, ben erg benieuwd.
Liefs,
Stay connected