We kunnen niets anders dan wachten | Het adoptieproces van Femke
Femke deelde in vier delen het adoptieproces, die ze samen met man Erik voert, opzoek naar hun grootste droom: een eigen kindje! Het is een weg met hobbels, verdrietige en gelukkige berichten. Vandaag deelt ze haar laatste verhaal met MAMA to the max. Waar de blog bij ons eindigt, gaat hun droom natuurlijk door…
Lees ook:
Een kindje adopteren uit Amerika | Het adoptieproces van Femke
Geschikt of ongeschikt?
Nadat wij alle documenten hadden verzameld zijn deze naar het adoptiebureau in Amerika gestuurd en konden wij op de wachtlijst. Vaak vragen mensen aan ons of daar een volgorde in zit, maar zoals ik eerder als schreef werkt het niet zo met adopties in Amerika. Er wordt heel goed gekeken of er geschikte ouders zijn voor een kindje en niet andersom. Een zogenaamde match komt mede tot stand doordat de biologische moeder kiest wie zij de beste ouders vind voor haar kindje.
Wachten en wachten…
Inmiddels zijn we zes maanden verder. Het wachten is soms moeilijk omdat je niets weet en zo graag wilt maar aan de andere kant leer je ook dat je leven wel doorgaat en daar proberen we zoveel mogelijk van te genieten. Natuurlijk gaat dat het ene moment beter dan het andere maar over het algemeen kan ik zeggen dat het goed gaat. We hebben er een weg in gevonden, je moet ook wel want anders worden het hele lange maanden/ jaren.
Soms zijn er dagen dat je je haast niet voor kunt stellen hoe het zal zijn straks ouders te zijn van een kindje, dat je een keer een telefoontje krijgt met het goede nieuws. Vaak ga ik dan naar de babykamer en kijk ik naar alle lieve kleertjes die daar hangen, op die manier zorg ik dat het weer gaat leven. Ik spray een babygeurtje in de ruimte en visualiseer hoe ik daar straks met een baby op de arm rondloop. Ook ons geloof geeft ons de kracht en moed om door te gaan en hoop te houden. Wij geloven in een plan voor ons leven.
Waar het verhaal stopt…
De blogs zullen voor nu gaan stoppen. Er is simpelweg niets te vertellen omdat er nu niets gebeurd. Daarnaast is het natuurlijk ook iets heel persoonlijks. De reis naar het kindje is een lange geweest met heel veel hobbels maar ook zeker heel veel liefde en groei. Wij zijn ontzettend dankbaar dat we via adoptie ouders mogen worden, sterker nog. We zouden het niet meer anders willen! We kijken vol hoop en vertrouwen naar de toekomst. En een ding is zeker, wij zijn een heel sterk team geworden.
Ik wil Marjon bedanken voor het platform wat ze mij gegeven heeft en de lezers bedanken voor hun steun en lieve woorden.
Liefs,
Femke
Lieve Femke, wij als team MAMA to the max zijn je heel erg dankbaar voor je mooie, openhartige verhalen. Het is zeker niet zomaar iets wat je deelt, het is een héél persoonlijk kijkje, heel dichtbij. Dichtbij twee ontzettend lieve, warme mensen waarvoor wij meedromen, hopen en duimen dat hun droom dichterbij is dan verwacht. Wij wensen jullie dan ook niets meer dan liefde, hoop en geluk en dat maar snel een mooi mensje zich jullie ‘kindje’ mag noemen!
Stay connected