Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Waarom je je soms heel eenzaam kan voelen in de wereld van opvoeden


26 juli 2016


kind; school; probleem; add; HSP
<

Eenzaam. Dat gevoel, dat je helemaal alleen staat als moeder. Dat niemand je lijkt te horen en dat mensen conclusies trekken terwijl ze geen idee hebben waar ze het over hebben. Dat een juf dingen over jouw kind zegt waar je je kind totaal niet in herkent. Dat je vecht in een gevecht wat oneindig lijkt. Dat gevoel begonnen wij het afgelopen schooljaar mee. 

 

Vooropgesteld dat je niet met iedereen een klik kunt hebben, en dat niet iedere leerkracht favoriet van je kind kan zijn of je kind als favoriet kan zien.

Het schooljaar was nog geen 2 weken bezig of ik moest al op gesprek komen, omdat het in de klas absoluut niet goed zou gaan met ons kind. Ik herkende Thomas totaal niet in het verhaal van de juf. Het ging in groep 3 zo goed met hem! Waar was dat gebleven?

De juf had hem bij het raam gezet en klaagde erover dat hij zo snel was afgeleid. Ik adviseerde deze juf om hem voorin de klas te zetten. Weg bij het raam, precies naast de hoofdingang van de school. Ik kreeg het gevoel alsof ik de juf vroeg om mijn kind iets aan te doen. Ik liep de klas weer uit met een vreemd onbestemd gevoel.

 

Ik schoot in een soort overlevingsmodus

Zo bleef dat de rest van 2015. Telkens weer moest ik op gesprek komen en telkens ging ik de deur weer uit en vroeg me meer en meer af wat er nou werkelijk aan de hand was…

Ondertussen had ik thuis wel een kind dat alleen nog maar kon huilen. Wat vooral boos was en gefrustreerd. Ik kon niets met hem en hij was totaal onbereikbaar, ik schoot op dat moment in een soort overlevingsmodus. Ons kind zou allerlei achterstanden hebben en vooral veel bijles en 1 op 1 begeleiding nodig hebben, maar er werd verder geen actie ondernomen.

Op het schoolplein kreeg ik weinig (h)erkenning. Andere ouders hadden, gelukkig(!), hele andere ervaringen. Maar dit maakte wel dat ik me eenzaam voelde.

 

Er werd gesproken over ADHD en andere aanverwante dingen.

 

Mijn moedergevoel al die tijd heel sterk zei dat dit niet de “stempel” was die Thomas nodig had. Ondanks zijn clown gedrag en sterke levendige fantasie (op dat moment vooral in vreselijke dingen), wist ik als moeder gewoon dat dit bij hem hoorde en niets te maken heeft met iets als adhd. (met alle respect)

Daarbij wisten we ondertussen wel dat Thomas hoog sensitief is. (En ik ook, een hele slechte combi) Dit wordt vaak verward met adhd en dergelijke.

De situatie op school, die allesbehalve prettig bleek te zijn, omdat de juf zwaar overspannen bleek, nam hij dus letterlijk mee naar huis. Iedere emotie waar de juf mee zat, zat Thomas ook mee. Ga er maar aan staan, je bent net 7 jaar en dan zulke heftige emoties voelen en geen idee waar het vandaan komt of waar het goed voor is…

 

kind; school; probleem; add; HSP

 

Nu voelde ik me naast eenzaam ook nog eens een heel slechte moeder. Ik twijfelde aan alles wat ik deed en zei. Dit had duidelijk zijn weerslag op de situatie in huis.

Ondanks dat ik ondertussen redelijk in de gaten had wat er speelde kon ik zelf niet de stabiele factor zijn die ik zou willen zijn. Domweg omdat mijn kind mij niet toeliet in zijn wereldje. Of misschien waren de emoties me zelf te heftig dat ik me er voor ging afsluiten en puur in mijn eigen overlevingsmodus bleef. Zeg het maar…

We konden alleen maar hopen dat 2016 beter zou worden.

 

Ze zag ons kind!

In februari ging de juf, volledig de ziektewet in. De klas had ondertussen al heel wat invallers gehad, dus de nieuwe juf stond voor een flinke uitdaging. En dat heeft ze geweten.

Op haar eerste dag heeft Thomas een woede aanval gekregen, zoals wij die nog nooit hadden gezien! Hij heeft zijn tafel en zijn stoel de hele klas door gegooid.

Ik voelde me zo’n slechte moeder en ik vond het zo ontzettend gênant dat uitgerekend ons, normaal zo vrolijke, kind zoiets deed bij de nieuwe juf. Gelukkig dat deze juf dit iets anders zag: “het kleine mannetje had zoveel woede en frustratie in zich en hij kon niemand pijn doen. Dus ik heb hem maar even laten gaan.”

 

Geef kind kans

 

Wat was dat fijn! Die paar woorden gaven voor ons heel duidelijk aan dat deze juf ons kind zag. Ze zag ons kind! Hoe ontzettend fijn is dat! Weken hierna kon ik nog spontaan huilen als ik aan haar woorden dacht.

Hierna ging het gelukkig ook heel snel opwaarts met Thomas. Na 2 weken viel het ons ineens op dat hij weer aan het fluiten was. Dat hij weer neuriede tijdens het spelen en dat hij weer grapjes begon te maken.

En we hadden niet eens gemerkt dat dit helemaal weg was!

Ons kleine mannetje heeft zich wel ontzettend eenzaam moeten voelen.

En wij konden als ouders alleen maar machteloos toe kijken. Er zijn op de momenten dat hij wél toenadering zocht.

Het schooljaar is nu ten einde. De klas had de laatste maanden twee stabiele juffen. Dat heeft vooral ons kleine mannetje goed gedaan:

  • Hij vertoont geen vlucht gedrag meer in de klas door elke 10 minuten naar het toilet te gaan en daar zo lang mogelijk te blijven. (en een hoop kattenkwaad uithalen op die momenten dus! 😉 )
  • Hij kan zich weer aan de regels houden zoals het hoort als je in groep 4 zit en bijna naar groep 5 gaat.
  • Hij is geen probleemkind en heeft een goede concentratie voor een 7 jarig jongetje.

Dat zijn de dingen die ik nu hoorde in het halfjaarlijkse 10 minuten gesprek. Hij is enorm gegroeid in alle opzichten! Stond er ook in zijn prachtige rapport!

 

Zoon Roelfien

 

Bijna zwevend kwam ik de klas weer uit! Hoe kan ik deze juffen bedanken! Hoe kan ik ze vertellen hoe blij ik met ze ben dat ze mijn kind zagen. Dat ze hem echt zagen! En niet alleen maar dat gevoelige jongetje die iedere prikkel en emotie onbewust oppakt en daardoor vervelend wordt voor zichzelf en zijn omgeving.

Ik voelde mij niet meer alleen nu ik wist dat de school voor 100% achter ons stond. Dat de school deze positieve veranderingen ook heel duidelijk zag was erg fijn! Ik kon alle twijfels nu van me laten afglijden.

 

We hebben er alleen maar van kunnen leren

Wij kunnen dit schooljaar met een goed gevoel en een prachtig rapport afsluiten. Wij zijn zo ontzettend trots op dat kleine mannetje, die zich er toch maar even mooi doorheen heeft geworsteld! Hij is er uiteindelijk alleen maar sterker door geworden en heeft hier alleen maar van kunnen leren, net als wij…zijn ouders!

Wat ik hiervan heb geleerd? Behoorlijk wat!

Mijn kind is alles voor me. Als hij het moeilijk heeft, heb ik het denk ik nog moeilijker. En andersom vice versa. Het belangrijkste is nog wel dat me meer dan ooit duidelijk is geworden dat ik niet mag twijfelen aan mijn moedergevoel! (maar ach, laten we eerlijk zijn, moeder zijn en twijfelen is volgens mij de meest normale combinatie!)

Een ander ding is iets wat de juffen me duidelijk hebben moeten maken, namelijk dat ik te allen tijde bij ze kom als er iets is. Ik heb nogal de neiging om ergens achteraan te gaan staan. Als er iets is dan komt de juf wel naar me toe, dat idee. Tenslotte wil ik niet graag lastig zijn… 😉

Dat zou ook prima werken, als je een kind hebt wat overal lekker makkelijk tussendoor rolt. Ik stap dus nu iets vaker even binnen na schooltijd om te vragen of alles goed gaat. Zo konden de dingetjes iets sneller bij de bron worden aangepakt. Zodra alles lekker liep, deed ik weer een stapje achteruit. Maar dit kon dan ook. Ook Thomas stelde dat op prijs, zo zei hij tegen me. En dan het loslaten…Tja… Je moet je kinderen loslaten…

Maar ja, als het niet lekker loopt, dan trek je toch automatisch de touwtjes weer strakker aan? Toch?! 😉 Ligt het aan slaapgebrek, ligt het aan mij, ligt het aan zijn voedingspatroon, ligt het aan iets anders? Je zoekt toch alles uit… Maar misschien is het juist wel goed dat het zo loopt. Wanneer de touwtjes iets strakker zijn gespannen, zal je kind misschien ook ervaren dat je hem niet in de steek zal laten.

Dit zijn voor mij wel de 3 belangrijkste lessen geweest voor het afgelopen (school)jaar! Ik wil ze dan ook aan jullie meegeven. We lopen als ouders allemaal wel eens tegen dingen aan waardoor je met je handen in het haar zit. Een beetje steun is dan erg fijn!

Hebben jullie wel eens iets soortgelijks meegemaakt? Of je heel eenzaam gevoeld in het moeder zijn?

Laat een reactie achter hieronder of op Facebook, dat zou ik erg waarderen!

Roelfien

Ik ben Roelfien, 34 jaar. Ik ben 12 jaar samen met Ton, waarvan 7 jaar getrouwd. We hebben 2 zoons, Thomas van 8 en Roan van 4 jaar. Ik denk, lees en schrijf graag. En ik doe geregeld een poging om creatief en verantwoord bezig te zijn. Ik werk sinds 6 jaar als gastouder thuis en beleef heel wat met zo veel kinderen over de vloer. En ik ben er trots op dat ik hier iedere maand een stukje over mag schrijven voor Mamatothemax!

4 Reacties op “
Waarom je je soms heel eenzaam kan voelen in de wereld van opvoeden

  1. Goed voorbeeld voor andere moeders die twijfelen en zich ook niet herkennen in wat ze voorgeschoteld krijgen door een leraar(es)
    Ook goed dat je je niet in een hokje hebt laten duwen en regie in eigen handen hebt gehouden.
    Trots op je!! Xx

  2. Mooi geschreven! Wat heb je, wat hebben jullie je er moedig doorheen geslagen! En wat heb je een prachtig mannetje!

    Fijne zomer! XxX

Laat een antwoord achter aan C de v Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!