Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Hoe ervaart een verloskundige haar eigen bevalling?


4 februari 2016


baby mama quote zwanger
<

In september 2014 raakte ik zwanger en meteen groeide de behoefte om informatie te zoeken. Als verloskundige en kraamverzorgster had ik geen behoefte aan de ‘droge stof’, dat wist ik allemaal wel. Blogs lezen vond ik veel interessanter en ik merkte dat ik er ook nog wat van opstak. Tijdens die zwangerschap liep ik vaker met het idee om zelf ook te gaan bloggen. “Ach, doe niet zo gek Rachèlle. Waar ga je beginnen?”, dacht ik dan weer. Uiteindelijk parkeerde ik dat idee weer en las ik gewoon verder. Mama to the max is altijd favoriet geweest en gebleven.

Januari 2016, een nieuw jaar met natuurlijk goede voornemens. Ik moest maar eens iets gaan doen met dat idee om te bloggen.

“ Hallo Marjon, Mag ik me even voorstellen, ik ben Rachèlle Somers, afkomstig uit Kerkrade en een hele bezige bij (verloskundige, kraamverzorgster, trainer Dunstan babytaal, zit veel achter de naaimachine voor handmade babyspullen en bovenal ben ik moeder van de 7 maanden oude Noud). Zoals misschien al blijkt, heb ook ik een ontzettende voorliefde voor het moederschap, kinderen en alles wat daarbij komt kijken”. Hartstikke enthousiast was ik dat ik snel een reactie terug had waarin me gevraagd werd om te gaan bloggen als “expert”. Mijn avontuur was begonnen. Iedere maand zal ik een blog schrijven, de ene keer als verloskundige de andere als kraamverzorgster.

Terug naar waar het begon… Ik raakte zwanger in september 2014. Vanaf het moment dat wij bekend maakte in blijde verwachting te zijn was de meest voorkomende reactie: “Wat leuk, van harte gefeliciteerd. Voor jou is het toch al allemaal bekend, hè.” Ontzettend lief bedoeld natuurlijk. Maar ik ben verloskundige, mijn kennis komt uit de boeken. Natuurlijk weet ik veel over zwangerschap, kwaaltjes, de bevalling en alles wat erbij komt kijken. Maar ik ben nog lang geen moeder. Ook ik weet niet precies hoe het is om leven te voelen, hoe het is om ècht ongerust te zijn, om te wachten op de volgende echo. Ik heb altijd gedacht dat het voor zwangere vrouwen lang duurt voordat de volgende controle is in het begin van de zwangerschap en me altijd kunnen voorstellen dat je je zorgen maakt. Nu snap ik pas wat het betekend.

rachelle somers verloskundige

Kerstavond. Wat had ik toch een jeuk aan mijn onderbuik. Totdat mijn moeder zei: “Is het geen leven wat je voelt”. En ja hoor, ik had het niet herkend. Het volgende dilemma diende zich aan. Het volgen van een zwangerschapscursus. Zelf was ik er snel over uit dat ik zeker een cursus wilde gaan volgen, maar wel als mijzelf en er moest niet te veel informatie worden verstrekt. Het proces van de bevalling had ik al tot in den treuren bestudeerd. Ontspannen, dat is iets waar ik niet zo goed in ben, dus koos ik voor yoga. De docente heb ik ingelicht over mijn beroep, maar haar op het hart gedrukt dat ik dit absoluut geheim wilde houden. Ik hoor het me nog zeggen “Ik kom hier voor mijzelf. Ik vind het absoluut niet erg om vragen van iedereen te beantwoorden, maar nu niet. Hier ben ik Rachèlle, zwanger van mijn eerste kindje en niet Rachèlle de verloskundige.” De eerste les kwam meteen het bevreesde voorstelrondje. Iedereen stelde zich voor mét beroep, ik niet. Ik heb het volgehouden tot de laatste les, toen heb ik het verteld met hele leuke en lieve reacties tot gevolg. Yoga, ik zou het zo weer doen en nog steeds heb ik 5 hele lieve yogavriendinnen.

Ik had besloten dat ik in de zwangerschap cliënt zou zijn en geen verloskundige. Dat heb ik goed kunnen loslaten en mijn collega’s hun werk laten doen. Wel had ik een goed toegelicht bevallingsplan, genoeg bevallingen gezien om te weten hoe ik het niet wilde. Mijn zwangerschap is voorspoedig verlopen en ik mag dus absoluut niet klagen.

Als werk en privé elkaar nadert…. In september 2014 raakte ik zwanger en meteen groeide de behoefte om informatie te zoeken. Als verloskundige en kraamverzorgster had ik geen behoefte aan de ‘droge stof’, dat wist ik allemaal wel. Blogs lezen vond ik veel interessanter en ik merkte dat ik er ook nog wat van opstak. Tijdens die zwangerschap liep ik vaker met het idee om zelf ook te gaan bloggen. “Ach, doe niet zo gek Rachèlle. Waar ga je beginnen?”, dacht ik dan weer. Uiteindelijk parkeerde ik dat idee weer en las ik gewoon verder. Mama to the max is altijd favoriet geweest en gebleven. Januari 2016, een nieuw jaar met natuurlijk goede voornemens. Ik moest maar eens iets gaan doen met dat idee om te bloggen. “ Hallo Marjon, Mag ik me even voorstellen, ik ben Rachèlle Somers, afkomstig uit Kerkrade en een hele bezige bij (verloskundige, kraamverzorgster, trainer Dunstan babytaal, zit veel achter de naaimachine voor handmade babyspullen en bovenal ben ik moeder van de 7 maanden oude Noud). Zoals misschien al blijkt, heb ook ik een ontzettende voorliefde voor het moederschap, kinderen en alles wat daarbij komt kijken”. Hartstikke enthousiast was ik dat ik snel een reactie terug had waarin me gevraagd werd om te gaan bloggen als “expert”. Mijn avontuur was begonnen. Iedere maand zal ik een blog schrijven, de ene keer als verloskundige de andere als kraamverzorgster. Terug naar waar het begon… Ik raakte zwanger in september 2014. Vanaf het moment dat wij bekend maakte in blijde verwachting te zijn was de meest voorkomende reactie: “Wat leuk, van harte gefeliciteerd. Voor jou is het toch al allemaal bekend, hè.” Ontzettend lief bedoeld natuurlijk. Maar ik ben verloskundige, mijn kennis komt uit de boeken. Natuurlijk weet ik veel over zwangerschap, kwaaltjes, de bevalling en alles wat erbij komt kijken. Maar ik ben nog lang geen moeder. Ook ik weet niet precies hoe het is om leven te voelen, hoe het is om ècht ongerust te zijn, om te wachten op de volgende echo. Ik heb altijd gedacht dat het voor zwangere vrouwen lang duurt voordat de volgende controle is in het begin van de zwangerschap en me altijd kunnen voorstellen dat je je zorgen maakt. Nu snap ik pas wat het betekend. Kerstavond. Wat had ik toch een jeuk aan mijn onderbuik. Totdat mijn moeder zei: “Is het geen leven wat je voelt”. En ja hoor, ik had het niet herkend. Het volgende dilemma diende zich aan. Het volgen van een zwangerschapscursus. Zelf was ik er snel over uit dat ik zeker een cursus wilde gaan volgen, maar wel als mijzelf en er moest niet te veel informatie worden verstrekt. Het proces van de bevalling had ik al tot in den treuren bestudeerd. Ontspannen, dat is iets waar ik niet zo goed in ben, dus koos ik voor yoga. De docente heb ik ingelicht over mijn beroep, maar haar op het hart gedrukt dat ik dit absoluut geheim wilde houden. Ik hoor het me nog zeggen “Ik kom hier voor mijzelf. Ik vind het absoluut niet erg om vragen van iedereen te beantwoorden, maar nu niet. Hier ben ik Rachèlle, zwanger van mijn eerste kindje en niet Rachèlle de verloskundige.” De eerste les kwam meteen het bevreesde voorstelrondje. Iedereen stelde zich voor mét beroep, ik niet. Ik heb het volgehouden tot de laatste les, toen heb ik het verteld met hele leuke en lieve reacties tot gevolg. Yoga, ik zou het zo weer doen en nog steeds heb ik 5 hele lieve yogavriendinnen. Ik had besloten dat ik in de zwangerschap cliënt zou zijn en geen verloskundige. Dat heb ik goed kunnen loslaten en mijn collega’s hun werk laten doen. Wel had ik een goed toegelicht bevallingsplan, genoeg bevallingen gezien om te weten hoe ik het niet wilde. Mijn zwangerschap is voorspoedig verlopen en ik mag dus absoluut niet klagen. Op maandag 18 mei 2015 was ik uitgeteld. De vrijdag ervoor kreeg ik nog een grote klap te verwerken, mijn allerliefste oma overleed plotseling. Wat hoopte ik dat onze kleine man nog even zou blijven zitten, zodat ik nog even de rust kreeg om dit een plekje te geven. Totaal onverwachts werd ik 17 mei wakker om 7.00u. Half dromend was ik boos op mezelf, ik had het toppunt bereikt, ik was in bed aan het plassen. Ook al lag ik nog zo lekker, even opstaan en verschonen. Toen ik eenmaal naast mijn bed stond liep het vocht me langs de benen. Stilletjes zei ik in mezelf: “Dat is wel heel veel urine”, heel naïef zoals iedere moeder. Ik heb mijn vriend wakker gemaakt en hij drong tot me door dat ik niet aan het plassen was, maar dat mijn vliezen waren gebroken. Bij mijn vriend begon alle adrenaline te stromen, maar nu kwam mijn kennis van pas. Heel zakelijk legde ik hem uit wat er gebeurd was en dat het nog wel eens lang zou kunnen duren voordat het ‘ging beginnen’. Nee het was begonnen volgens hem en ik moest mijn collega’s bellen. “Hoe zou jij het vinden als hier om 7.00u op zondagochtend de telefoon ging omdat iemand de mededeling heeft dat zijn vliezen gebroken zijn, het vruchtwater helder is en geen weeën heeft. Die mededeling krijg ik ook liever pas na 9.00u. Er is niets aan de hand, ik laat mijn collega’s nog lekker even slapen”. Ik werd er opstandig van. Maar langzamerhand werd ik toch wel een beetje nerveus. Zou ik zelf weeën gaan maken of zou ik lang moeten wachten. Na een zondagochtendontbijtje heb ik stiekem maar eens een appje in de praktijkapp gestuurd dat mijn vliezen waren gebroken. Meteen stond de telefoon roodgloeiend. Om 11.00u kreeg ik wat lichte krampjes en om 14.00u begonnen de regelmatige weeën. De douche was mijn grootste vriend, maar om 15.30u haalde mijn vriend me er toch even onderuit met de mededeling “om 16.00 komt de verloskundige”. Eenmaal op bed raakte ik in paniek. In mijn hoofd gonsde het “ik kan dit niet. Ik ga het niet redden thuis, dit doet zoveel pijn”. Mijn vriend wist me weer rustig te krijgen en toen mijn collega er was bleek ik 3 cm te hebben. Weer sloeg de paniek toe. Ik begon te rekenen: 1 cm per uur, dat zou vannacht worden. Help! Maar zoals ik mijn bevallingsplan stond: weiger me pijnstilling voor 4 cm, ik moet er wel iets van voelen. Dus ging ik maar weer onder de douche. Hier heb ik 1,5 uur onder gezeten en ik viel zelfs af en toe in slaap. Daar was die cocon die ik zo vaak gezien had. Er had een bom af kunnen gaan en het had me niet uitgemaakt. En het schoot al op: 7 cm maar wel al drukgevoel. Alle risico’s van persen bij 7 cm flitste voorbij en daar was de paniek weer. Nee dat mag niet. Gelukkig was ik binnen het uur al bij volledige ontsluiting en mocht ik persen. Om mijzelf te citeren: “Ik ben er klaar mee, eruit met die handel”. Het besef dat ik moeder zou worden, dat ik een kindje baarde, dat ik dadelijk een kindje op mijn buik had liggen zoals ik dat al zo vaak had gezien, dat was er niet. Het leek wel een film. Na iedere perswee moest ik zelf even voelen om te begrijpen dat er echt vordering was. En toen Noud geboren werd begreep ik voor het eerst de zin: als de kleine op je buik ligt ben je alles vergeten. Nog nooit ben ik zo ongelofelijk trots op mijzelf geweest. Het was gelukt. Ik was bevallen, thuis (die thuisbevalling komt nog wel een keer aan bod in een blog) van een gezonde kerel van 4380 gram. Yes, I did it. Oohja en aanleggen, wilt iemand me daar asjeblieft mee helpen. Borstvoeding geven, hoe moet dat! Tot op de dag van vandaag wordt me nog steeds de vraag gesteld, hoe is dat nu bevallen als verloskundige. Het is echt niet anders. Ik was geen verloskundige toen ik beviel, dat was mijn collega. Ik was Rachelle, barende, bijna moeder en hartstikke blanco. Net zoals de alle vrouwen die ik heb mogen begeleiden als verloskundige. Kennis of niet, het is net zo onvoorspelbaar, pijnlijk en wonderbaarlijk als bij iedere andere vrouw. De volgende vraag is meestal: En nu: kijk je anders naar je werk? Doe je dingen anders? Geef je andere adviezen? Nee. Ik ben nog steeds hetzelfde. Het enige wat is veranderd is dat ik me niet alleen een voorstelling kan maken van hoe iets voelt, maar dat ik het begrijp. Ik begrijp nu hoe het is om met volle borsten, een kapotte onderkant en veel te weinig slaap in bed te liggen en in het wiegje te kijken naar diegene die je de rijkste persoon van de wereld maakt.

Op maandag 18 mei 2015 was ik uitgeteld. De vrijdag ervoor kreeg ik nog een grote klap te verwerken, mijn allerliefste oma overleed plotseling. Wat hoopte ik dat onze kleine man nog even zou blijven zitten, zodat ik nog even de rust kreeg om dit een plekje te geven. Totaal onverwachts werd ik 17 mei wakker om 7.00u. Half dromend was ik boos op mezelf, ik had het toppunt bereikt, ik was in bed aan het plassen. Ook al lag ik nog zo lekker, even opstaan en verschonen. Toen ik eenmaal naast mijn bed stond liep het vocht me langs de benen. Stilletjes zei ik in mezelf: “Dat is wel heel veel urine”, heel naïef zoals iedere moeder. Ik heb mijn vriend wakker gemaakt en hij drong tot me door dat ik niet aan het plassen was, maar dat mijn vliezen waren gebroken. Bij mijn vriend begon alle adrenaline te stromen, maar nu kwam mijn kennis van pas. Heel zakelijk legde ik hem uit wat er gebeurd was en dat het nog wel eens lang zou kunnen duren voordat het ‘ging beginnen’. Nee het was begonnen volgens hem en ik moest mijn collega’s bellen. “Hoe zou jij het vinden als hier om 7.00u op zondagochtend de telefoon ging omdat iemand de mededeling heeft dat zijn vliezen gebroken zijn, het vruchtwater helder is en geen weeën heeft. Die mededeling krijg ik ook liever pas na 9.00u. Er is niets aan de hand, ik laat mijn collega’s nog lekker even slapen”. Ik werd er opstandig van. Maar langzamerhand werd ik toch wel een beetje nerveus. Zou ik zelf weeën gaan maken of zou ik lang moeten wachten. Na een zondagochtendontbijtje heb ik stiekem maar eens een appje in de praktijkapp gestuurd dat mijn vliezen waren gebroken. Meteen stond de telefoon roodgloeiend.  Om 11.00u kreeg ik wat lichte krampjes en om 14.00u begonnen de regelmatige weeën. De douche was mijn grootste vriend, maar om 15.30u haalde mijn vriend me er toch even onderuit met de mededeling “om 16.00 komt de verloskundige”. Eenmaal op bed raakte ik in paniek. In mijn hoofd gonsde het “ik kan dit niet. Ik ga het niet redden thuis, dit doet zoveel pijn”. Mijn vriend wist me weer rustig te krijgen en toen mijn collega er was bleek ik 3 cm te hebben. Weer sloeg de paniek toe. Ik begon te rekenen: 1 cm per uur, dat zou vannacht worden. Help! Maar zoals ik mijn bevallingsplan stond: weiger me pijnstilling voor 4 cm, ik moet er wel iets van voelen. Dus ging ik maar weer onder de douche. Hier heb ik 1,5 uur onder gezeten en ik viel zelfs af en toe in slaap. Daar was die cocon die ik zo vaak gezien had. Er had een bom af kunnen gaan en het had me niet uitgemaakt. En het schoot al op: 7 cm maar wel al drukgevoel. Alle risico’s van persen bij 7 cm flitste voorbij en daar was de paniek weer. Nee dat mag niet. Gelukkig was ik binnen het uur al bij volledige ontsluiting en mocht ik persen. Om mijzelf te citeren: “Ik ben er klaar mee, eruit met die handel”. Het besef dat ik moeder zou worden, dat ik een kindje baarde, dat ik dadelijk een kindje op mijn buik had liggen zoals ik dat al zo vaak had gezien, dat was er niet. Het leek wel een film. Na iedere perswee moest ik zelf even voelen om te begrijpen dat er echt vordering was. En toen Noud geboren werd begreep ik voor het eerst de zin: als de kleine op je buik ligt ben je alles vergeten. Nog nooit ben ik zo ongelofelijk trots op mijzelf geweest. Het was gelukt. Ik was bevallen, thuis (die thuisbevalling komt nog wel een keer aan bod in een blog) van een gezonde kerel van 4380 gram. Yes, I did it. Oohja en aanleggen, wilt iemand me daar asjeblieft mee helpen. Borstvoeding geven, hoe moet dat!

baby mama quote zwanger

 

Tot op de dag van vandaag wordt me nog steeds de vraag gesteld, hoe is dat nu bevallen als verloskundige. Het is echt niet anders. Ik was geen verloskundige toen ik beviel, dat was mijn collega. Ik was Rachelle, barende, bijna moeder en hartstikke blanco. Net zoals de alle vrouwen die ik heb mogen begeleiden als verloskundige. Kennis of niet, het is net zo onvoorspelbaar, pijnlijk en wonderbaarlijk als bij iedere andere vrouw. De volgende vraag is meestal: En nu: kijk je anders naar je werk? Doe je dingen anders? Geef je andere adviezen? Nee. Ik ben nog steeds hetzelfde. Het enige wat is veranderd is dat ik me niet alleen een voorstelling kan maken van hoe iets voelt, maar dat ik het begrijp. Ik begrijp nu hoe het is om met volle borsten, een kapotte onderkant en veel te weinig slaap in bed te liggen en in het wiegje te kijken naar diegene die je de rijkste persoon van de wereld maakt.

Kids NL 140317 - 210617 300x250

Rachelle

Hi! Mijn naam is Rachèlle Somers, ik ben 26 jaar (13-02-1989) en ben geboren en getogen in Kerkrade. In januari 2014 ben ik afgestudeerd als verloskundige, het mooiste beroep dat er is. Daarnaast leg ik als kraamverzorgster dames graag in de watten tijdens hun kraamweek. Aangezien ik niet graag stil zit ben ik ook nog Dunstan babytaal trainer en zit ik graag achter de naaimachine om babyspulletjes te maken. En als kers op de taart zijn mijn vriend en ik, sinds mei 2015, ouders van de stoere en mooie Noud. In mijn blog neem ik jullie mee in mijn wereld als verloskundige en kraamverzorgster. De opvallende verhalen, mijn kijk op nieuwe ontwikkelingen en de combinatie werk/privé probeer ik allemaal aan bod te laten komen.

13 Reacties op “
Hoe ervaart een verloskundige haar eigen bevalling?

  1. Klinkt als een droombevalling. Bij mij begonnen de weeën om 3 uur ’s nachts, rond 8 uur dan toch maar naar het ziekenhuis gegaan, omdat ik niet meer kon lopen, zitten, liggen of wat dan ook en het was pas over om kwart over 2 de volgende nacht afgelopen. :O

  2. Wat een mooie bevalling heb je gehad! Wat goed dat je duidelijk gemaakt heb dat je ondanks dat je verloskundige bent ook gewoon Rachelle bent die voor het eerst zwanger is. Wat lijkt het me lastig als mensen denken dat je het allemaal wel weet terwijl alles toch echt nieuw voor je is!

  3. Natuurlijk ben ik als je moeder je grootste volger. Wat heb je dit artikel prachtig geschreven. Ik kijk al uit naar de volgende maand!

  4. Ik heb als kraamverzorgster mijn eerste zelfstandige bevalling gedaan bij een verloskundige die aan het bevallen was. En ik ging met zenuwen er naartoe want ja wie kan er beter bevallen dan een verloskundige. Maar eenmaal aangekomen zag ik een hopeloze moeder in het bevalbad die alleen maar wilde dat het kind er uit gehaald zou worden. En ik zag haar gewoon echt als moeder.

  5. Trots, wauw prachtig geschreven Rachelle. Ook ik ga je volgen en ben zeer benieuwd naar je andere verhalen. Heel veel succes ?

    Dikke kus
    Virgi yogavriendin

  6. Hallo lieve yogavriendin!

    Gefeliciteerd met je eerste blog! Vanaf nu ben ik een van je vaste volgers en super benieuwd naar je andere verhaaltjes die nog gaan komen.

    Tot snel!

    Liefs,
    Aurely

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!