Vandaag doe ik even heel veel niks!

It was awesome, really! Met deze welgemeende zin eindigde ik mijn vorige blog waarin ik terug blikte op de eerste maanden van mijn zwangerschap. Vandaag denk ik terug aan de daaropvolgende periode, die een onverwachte wending kreeg. Soms lopen de dingen anders dan je graag zou willen, maar een ding wist ik zeker; dat jeuj-ik-ben-zwanger-gevoel pakt niemand van mij af..

Tot aan het einde van het eerste trimester had ik een onbezorgde zwangerschap. Ok, ik had meer migraine aanvallen dan anders, maar who cares, dit kwam door de mooiste reden ooit! Mijn focus lag simpelweg bij alle kleine gelukmomentjes: de eerste keer dat je het hartje te horen krijgt (vergeet dit overigens niet te filmen), die keer dat je een presentatie geeft en je mensen in de zaal ziet fluisteren of ze misschien wel zwanger is (en je jezelf vervolgens moet inhouden om niet te schreeuwen.. jazeker je ziet het goed!), het moment dat je tijdens een veel-te-lang-durende meeting ineens voor het eerst je kindje voelt schoppen (en nu écht), de 20-weken-echo die dik in orde is (en yes, het geslacht is nog steeds geheim gebleven), de trotse aanstaande papa die iedere avond trouw een liedje zingt tegen je al iets groter wordende buik  (en vervolgens ook zelf voor het eerst een schopje van de baby voelt) en ga zo maar door..

Als ik eraan terug denk krijg ik meteen heimwee naar de tijd dat ik zwanger was. Over twee dingen waren mijn vriend Patrick en ik het gelukkig al vóór de zwangerschap eens: we zouden het geslacht niet willen weten en de naam van ons kindje stond vast, ongeacht of het een jongen of een meisje zou worden. Ik was er volop mee bezig; van het boek ‘Veilig zwanger’ tot aan zwangerschapsyoga en een veel-te-dure 3D echo, ik deed het allemaal!

Van de door Kluun zo mooi beschreven hormoon-effecten (ja, ik heb zelfs ‘Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt’ gelezen) had ik gelukkig totaal geen last. Van nesteldrang daarentegen des te meer. Niet alleen de babykamer moest trendy en origineel worden, nee.. het hele huis zou tot en met het kleinste kastje aan toe perfect opgeruimd zijn wanneer ons kindje zou komen. Vraag me niet waarom, maar zelfs de zolder hebben we helemaal geschilderd. Mijn ‘alles-moet-perfect-zijn-voor-de-baby-komt project’ werd tot in de puntjes gepland en dusdanig dat alles klaar zou zijn voordat ik 4 weken voor de uitgerekende datum met verlof zou gaan. Ik had het allemaal zorgvuldig uitgewerkt en wist zeker dat ik alles met dezelfde discipline als op mijn werk volledig volgens mijn planning zou uitvoeren..

Think again Marlijne, je kunt een zwangerschap niet plannen.. dat is dus wel gebleken! Het begon allemaal met de verloskundige die mijn buik erg klein vond en een groei-echo wilde laten maken. Relaxed als ik ben was ik ervan overtuigd dat er niets aan de hand zou zijn.. en inderdaad, het kindje was klein maar we hoefden ons geen zorgen te maken. Zodoende genoot ik verder van al die mooie momentjes: mijn maandelijkse shoot voor de 9-maanden-foto, de fantastische babyshower die mijn lieve vriendinnetjes georganiseerd hadden, een stedentripje Valencia, het inrichten van de babykamer (yeah!), en het shoppen van veel te veel toffe positie-jurkjes voor onze jaarlijkse vakantie op Ibiza.

Totdat ik 2 dagen voordat we naar Ibiza zouden vertrekken doorgestuurd werd naar de gynaecoloog. Mijn bloeddruk was te hoog en dat moest onderzocht worden. Ik kon meteen langskomen om een CTG (hartfilmpje) te maken van de baby en wat testen bij mezelf te laten doen. Zorgen maakte ik mijzelf niet. Allemaal uit voorzorg en een extra controle is nooit weg toch? Ik vond die extra echo alweer tof want iedere echo bleef toch bijzonder. Helaas kwam de gynaecoloog echter terug met het nieuws dat ik onze vakantie moest annuleren. Hij wilde me over 4 dagen namelijk terugzien en dat ik nu op het vliegtuig mocht stappen was uitgesloten.

Toch naar Ibiza?

Dus ging ik naar huis en natuurlijk baalde ik stiekem wel een beetje dat we Ibiza moesten cancellen maar uiteraard gaat de gezondheid van die kleine voor alles en op vakantie kunnen we volgend jaar wel weer. Die avond werd ik gebeld door de gynaecoloog dat ik de volgende dag al terug moest komen. Totaal onverwacht bleek uit de onderzoeken die dag dat ik alsnog mocht gaan. Onder voorbehoud dat ik mijn vakantie liggend op een bedje in de schaduw zou doorbrengen zou het zelfs goed kunnen zijn voor mij en de baby.

Wat hebben we genoten dat we toch mochten gaan en hoe trots was ik om met mijn zwangere buik op de talloze mooie strandjes van Ibiza rond te lopen. Zoals volgens mij stiekem heel veel vrouwen heb ik altijd vol fascinatie gekeken naar zwangere vrouwen en nu liep ik daar zelf met mijn bolle buikje. Wat minder leuk was waren de reacties als ik mensen vertelde hoe lang ik al zwanger was. Iedereen reageerde verbaasd om het feit dat ik al bijna 7 maanden zwanger was. Maar goed, dat mocht de pret niet drukken want ik voelde mezelf op en top zwanger! Toch merkte ik wel dat ik mezelf steeds slechter begon te voelen; veel hoofdpijn, vaak overgeven en mijn voeten waren dusdanig opgezwollen dat ik die 10 paar meegesleepte schoenen die bij mijn positie-outfits zouden matchen al snel inruilde voor 3-maten grotere flipflops uit de eerste de beste toeristenwinkel.

Thuis aangekomen keek ik toch terug op een geweldige vakantie en vol goede moed ging ik terug naar de gynaecoloog. Ik had netjes het grootste deel van de tijd op een bedje in de schaduw gelegen en was ervan overtuigd dat ons kleintje inmiddels een ware groeispurt beleefd had. Wederom zat ik er volledig naast: de groeiecho wees op een nog grotere achterstand, een doppler-test gaf aan dat mijn placenta niet meer goed werkte, er zaten eiwitten in mijn urine en mijn bloeddruk was nog steeds veel te hoog. Ik werd per direct opgenomen en er werd mij verteld dat ik tot aan het einde van mijn zwangerschap in het ziekenhuis zou moeten blijven.. het kon zelfs zo zijn dat ons kindje al gehaald zou gaan worden!

Say what??! Ik had nog dik 2 maanden te gaan.. Het eerste wat je toch even denkt is; wat heb ik fout gedaan?! Is dit mijn schuld? Gelukkig zei de gynaecoloog al direct dat er niets is wat ik had kunnen doen om dit te voorkomen. Is alles dan wel echt in orde met die kleine? En mijn project ‘alles-moet-perfect-zijn-voor-de-baby-komt’ was nog lang niet afgerond. Even schoten deze gedachten door mijn hoofd maar vrijwel meteen overheerste een gevoel van ‘ik kan er toch niets aan veranderen en ik ga er gewoon alles aan doen om zolang mogelijk door te mogen blijven broeden’. Het belangrijkste was dat die kleine zo goed mogelijk zou gaan groeien!

Vanaf toen moest ik alle dagen niks doen, hoewel ik gevoelsmatig juist nog 1000 dingen te regelen had. Maar al snel maakte ik er het beste van in het ziekenhuis. Ok, het was totaal anders dan dat ik mezelf had voorgesteld en ik vond het ook erg vervelend voor Patrick, maar er was niets wat ik eraan kon veranderen en er overheerste ook een sterk gevoel van ‘ik-mag-niet-zeuren-want-ik-ben-tenminste-zwanger-en-er-zijn-mensen-met-vele-ergere-dingen. Samen maakte we er dus gewoon het beste van. Op zaterdagavond kwam hij gewoon gezellig bij mij met een zak chips in bed een film kijken. De verpleging heeft hard om ons gelachen maar wij maakten er gewoon een soort vakantie van en gingen ervan uit dat alles goed zou komen met ons kindje!

Toch was het niet altijd makkelijk want langzaamaan begon ik mezelf steeds slechter te voelen. De hoofdpijn werd steeds erger en regelmatig werd ik erg ziek. Mijn bloeddruk was al weken te hoog en tijdens een van mijn wekelijkse groeiecho’s en doppler-testen besloot de gynaecoloog dat mijn bloeddruk te hoog was om in een thuisopname te blijven. Met medicijnen zouden ze proberen de zwangerschap nog tot 37 weken te rekken want het was duidelijk dat het kindje inmiddels een flinke groeiachterstand had dus het doel was mij nog even verder te laten broeden.

Ondertussen had ik zoveel echo’s gehad dat ik de tel kwijt geraakt ben maar iedere keer vond ik het weer bijzonder (zo zie je maar, complicaties in de zwangerschap zijn natuurlijk verre van gewenst maar er zitten ook kleine voordelen aan ;). Omdat het kindje in stuit lag was het gelukkig makkelijk om het geslacht verborgen te houden. Ergens was ik wel blij dat ik weer terug was in het ziekenhuis want ik voelde mezelf steeds zieker worden en het voelt dan toch veiliger daar. Toen ik op een punt kwam dat ik visite ging afbellen, omdat ik me te slecht voelde om te kletsen wist ik eigenlijk al dat het bergafwaarts ging maar toch dacht ik aan de andere kant dat ik die 37 weken wel kon volhouden.

Nu komt ons kindje, morgen zijn wij papa en mama!

Maar op een avond ging het snel achteruit – ik bleef maar overgeven en de hoofdpijn werd steeds heftiger – en plotseling werd ik opgehaald. Ik moest aan een infuus om stuiptrekkingen te voorkomen en kreeg een catheter want uit de onderzoeken van die dag bleek dat het niet goed ging met mijn lijf en mijn organen hun werk niet meer goed deden. Het was niet langer veilig om de zwangerschap te rekken: binnen nu en enkele uren zouden we papa en mama worden. Hoewel ik op dat moment al ver heen was vergeet ik dat moment nooit meer.. Pat gaf me een dikke kus en zei: nu komt ons kindje, morgen zijn wij papa en mama! En inderdaad, ‘our little fighter’ werd kort daarna geboren, maar daarover lees je meer in mijn volgende blog: we were about to board on quite a rollercoaster-ride!

 

Liefs, Marlijne!

 

P.S. Nu al meer weten over het verdere verloop na de bevalling of het geslacht van ons kindje? Check dan mijn Instragram-account @love.laugh.loet

 

 

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!

Houd mij op de hoogte!