Tycho heeft twee mama’s!
Mag ik dan de papa zijn? vraagt mijn zoon Demian héél serieus tijdens het maken van een tekening. Ik lach, strijk hem over zijn wang en zeg dat het vast wel mag. Ondertussen stuur ik deze lieve woorden door naar mijn zus, Laura. Haar vrouw Irma en zij verwachten een kindje en nu bijna twee jaar later heb ik een onwijs leuk neefje, Tycho. Maar, hoe gaat dat nou als twee mama’s een kindje willen?
Demian is op dat moment nog maar vijf en realiseert zich niet dat er een zaadje en eitje nodig zijn om een kindje te kunnen maken. Logisch natuurlijk, hij is te jong. Het baart hem eerder zorgen dat er geen papa zal zijn, want die heeft toch ‘bijna iedereen’. Maar het feit dat zijn neefje twee mama’s heeft is wel heel erg bijzonder en leuk!
Er zijn natuurlijk verschillende manieren om samen een kindje te krijgen. Bijvoorbeeld adoptie of via ICSI/IVF. Hoe maak je samen die keuze en wat zijn de vervolgstappen die je neemt?
Waarom hebben jullie voor ICSI/IVF gekozen en niet voor adoptie?
“Waarom kies je in eerste instantie niet voor adoptie? Tja, wij wilden graag een kindje van onszelf. Adoptie is niet uitgesloten overigens, maar op dit moment niet voor ons te betalen,” vertelt Laura. “En Irma had altijd al de droom al zwanger te zijn en een kind te dragen. Ik niet. Daarom hebben wij ervoor gekozen dat zij de biologische moeder zou zijn.”
In 2010 maakten ze een afspraak bij de huisarts, die hen doorverwees naar het universitair ziekenhuis voor KID (kunstmatige inseminatie met donorzaad). Tijdens het intakegesprek met de arts van het centrum voor voorplaatsingsgeneeskunde werd verteld dat het wel vijf jaar kon duren voordat er een donor beschikbaar zou zijn.
“Dat vonden wij veel te lang, Irma was toen namelijk al 34,” vertelt Laura. “Diezelfde avond zijn we nog op internet gaan kijken en kwamen we terecht op een website voor wensouders en zaaddonoren. Hoewel we wat sceptisch waren over de motivaties achter zulke advertenties, vonden we een berichtje van een leuke man. Hij had in zijn nabije omgeving het verdriet meegemaakt van iemand die geen kinderen kon krijgen en had besloten dat hij wilde helpen. Hij had zelf al een gezin en wilde slecht één stel helpen. We hebben gelijk gereageerd.”
Hoe ging de ontmoeting met de donor?
Ze waren ontzettend zenuwachtig voor de ontmoeting. “We hadden geen idee hoe hij eruit zou zien. Toen we – veel te vroeg – in dat café zaten, spraken we met elkaar af dat we zouden maken dat we wegkwamen als we zagen dat er een vieze oude man binnen zou komen, haha.” Maar niets was minder waar. “Er kwam een knappe, blonde man binnen en we wisten gelijk: dat moet hem zijn.” Er was een klik en ze kletsten de avond vol. “Het was een leuk gesprek. Als we hem daar toevallig waren tegengekomen, zou het ook maar zo gekund hebben dat we een hele avond zouden hebben zitten kletsen.” Na de ontmoeting was er voornamelijk mailcontact met hun toekomstige donor. Hij zag het wel zitten en dat gevoel bleek wederzijds. “We hebben toen ook nog met zijn vrouw gebeld, die volledig achter zijn beslissing stond. Dat vonden we ontzettend bijzonder: deze twee mensen wilden ons helpen, terwijl ze daar zelf helemaal niets voor terugkregen. We zijn daar nog steeds lichtelijk verbaasd over, maar ook ontzettend dankbaar.”
“Deze twee mensen wilden ons helpen, terwijl ze daar zelf helemaal niets voor terugkregen.”
Het inseminatie traject werd gestart
Inmiddels waren ze een half jaar verder tot ze bericht kregen van het ziekenhuis, ze konden beginnen met de inseminatie. Helaas bleef een zwangerschap na drie pogingen uit en begon er een nieuw traject. Irma moest namelijk beginnen met het innemen van hormonen. Volgens Laura was Irma normaal gesproken hartstikke stabiel, maar toen ze de hormonen kreeg leek ze soms wel een andere vrouw; “Ze heeft nooit last van emotionele buien of een rothumeur en is van nature heel relaxed. Maar toen ze die hormonen kreeg, kon ze soms ineens heel boos of verdrietig worden.” Ze had daardoor wel ontzettend veel bewondering voor Irma hoe zij alles doorstond.
Een zeer pijnlijke ingreep volgde. Irma’s menstruatiecyclus werd stopgezet en vervolgens weer op gang gebracht. Daarna konden ze geproduceerde eicellen uit haar eileiders verwijderen. Er werden 20 eicellen verwijderd, de beste werden geselecteerd en bevrucht met de beste spermacellen van de donor. Uiteindelijk werd er een bevruchte eicel teruggeplaatst.
Geen zwangerschap
De bevruchtte eicel resulteerde niet in een zwangerschap en tot overmaat van ramp bleken na verloop van tijd de andere eicellen niet meer geschikt voor terugplaatsing. Alles begon dus weer van voor af aan.
Dat lijkt me vreselijk voor jullie! Hoe gingen jullie daarmee om?
Irma: “Op een gegeven moment was ik er helemaal klaar mee. Ik deed er alles aan om zo gezond mogelijk te leven: ik sportte veel, at heel gezond en stond zelfs iedere ochtend extra vroeg op om groenteshakes te maken, maar alle moeite leek voor niets. Daarom besloot ik om een pauze te nemen: even een paar maanden lekker genieten. Lekker eten, uitgaan, biertjes drinken, zonder al die stress.”
Helaas bleek de tweede ICSI-poging ook zonder succes. Nu zou de laatste kans voor Laura en Irma volgen, daarna vergoed de verzekering IVF/ICSI niet meer.
“De dagen na die laatste terugplaatsing duurden verschrikkelijk lang. We konden dan ook niet wachten tot de datum dat we een zwangerschapstest mochten doen en deden hem stiekem wat eerder. Ik weet nog dat het een oudere test was, die we tijdens een vakantie in het buitenland hadden gekocht. Tot onze verbazing verscheen er een heel licht roze streepje op de test. Maar omdat het streepje zo licht was en we de test niet helemaal vertrouwden, deden we er nog één. Hierop verscheen geen streepje,” verteld Irma.
“Laura is toen ’s avonds nog snel naar het winkelcentrum gefietst om een derde test te kopen, we konden niet meer wachten tot de volgende dag. Deze test was ook positief, maar we durfden nog steeds niet helemaal te geloven dat ik zwanger was. Die ochtend daarop hebben we gelijk het ziekenhuis gebeld, en hoewel we eigenlijk pas over een paar dagen een afspraak hadden, mochten we gelijk langskomen. Ze wisten daar inmiddels ook hoe belangrijk deze uitslag voor ons was!”
En toen…?
In het ziekenhuis bleek inderdaad dat Irma zwanger was! De blijdschap was van korte duur, want uit het standaard bloedonderzoek vanwege Irma’s leeftijd, bleek dat de baby een verhoogde kans had op genetische aandoeningen. Er was een mogelijkheid dat het kindje het syndroom van Down zou hebben. Om dat verder uit te zoeken werd er een vervolgtest ingepland.
“Daar hadden we het van tevoren over gehad, en natuurlijk zouden we ons kind verwelkomen en er onvoorwaardelijk van houden, maar het was toch wel even schrikken,” verteld Laura. “We waren er vanuit gegaan dat het klaar zou zijn met de stress van het testen en het wachten als Irma eenmaal zwanger zou zijn, maar niets bleek minder waar.”
Uit de tweede test bleek dat het kindje geen syndroom van Down had. Er was wel een verhoogde kans op een ander, zeer zeldzame, aandoening. Daarbij is de kans groot dat hij binnen een jaar zou overlijden. Het waren slopende weken, zoveel onzekerheid en nieuwe testen. Gelukkig bleek daaruit dat het kindje kerngezond was!
En dan denk je dat je alles gehad hebt…
Irma was op de helft van haar zwangerschap toen artsen een vleesboom in haar baarmoeder constateerden. De vleesboom groeide, evenals haar baby, mee in haar buik. Dit was niet schadelijk voor de baby, maar door de enorme druk op Irma’s buik, werd bewegen haast onmogelijk. “En dan duren negen maanden heel erg lang. Ik ben normaal gesproken niet iemand die graag stil zit, ik werk en sport graag en veel. Af en toe zag ik de muren op me af komen.”
Op 11 februari 2015 was daar dan eindelijk Tycho. Het kleine, kerngezonde mannetje waar Laura en Irma zo lang op hebben gewacht. Al die spannende tijden en onzekerheid, het was het wachten waard.
“Het is nog steeds onwerkelijk. Eerst was er niets en dan is er ineens zo’n lief, klein wezentje dat nooit meer weggaat. Zo’n prachtig mannetje, dat compleet afhankelijk van je is. En jij van hem, vanaf het eerste moment,” zegt Laura. De eerste weken was het wel even wennen voor de kersverse moeders, maar gelukkig kregen ze veel hulp van de kraamverzorgster. Maar al snel pakten ze de draad weer op en een paar weken later zat Irma al weer op de mountainbike!
Laura en Irma – “Volg je gevoel, doe wat jij denkt dat goed is en laat je niet gek maken door de mening van anderen.”
Stay connected