De tweestrijd van een mama: gezin vs werk
Keuzes maken, het is nooit mijn hobby geweest en dat zal het nooit worden. Het zal wel hormoon gerelateerd zijn, want ik ben de vrouw die snel en rationeel knopen door kan hakken nog maar weinig tegenkomen 😉 . Momenteel zit ik in tweestrijd. Ik wil heel graag iets doen op werkgebied, maar hoe combineer ik dit met mijn twee kleine kinderen, vriendinnen, mijn hobby en… o ja het huishouden?
Voor het eerst in lange tijd heb ik het gevoel dat ik druk ben. In de korte tijd dat we in Australië wonen, heb ik veel mensen leren kennen en een druk sociaal leven opgebouwd. Dan heb ik natuurlijk twee kleine kinderen die liefde, aandacht en verzorging nodig hebben. Ik heb begonnen met het maken van armbanden (@hartebandje) en begin eindelijk weer wat te verkopen. Ik hoop binnenkort zelfs een eerste ‘Make Your Own Bracelet’ workshop te gaan geven!
Maar de koelkast moet natuurlijk regelmatig bijgevuld worden en het huis mag niet verslonsen. Sindskort doe ik wat redactionele werkzaamheden voor iemand die ik hier in Sydney heb leren kennen. En door dat laatste ben ik strijd met mezelf.
Ken je het gevoel, dat je alles tegelijk wil?
Dat heb ik nu, heel vervelend! Toen ik twee jaar geleden tegen mijn wil in thuis kwam te zitten was ik bloedchagarijnig. Ik zag mezelf écht niet als fulltime moeder. Maar zwanger zijn (van de tweede) een tegelijkertijd solliciteren bleek voor mij geen succesvolle combinatie. Na de geboorte van mijn dochter kwam er rust. Ik accepteerde het feit dat ik op dat moment geen werk had en genoot van de mogelijkheid om bij mijn twee kindjes te zijn. Op het moment dat ik weer zin had om wat te gaan doen en dankzij mijn netwerk bijna een klus te pakken had, werd bekend dat we gingen verhuizen naar Australië…
In Australië is het genieten. Ondanks het gemis van opa’s en oma’s, andere familieleden en vrienden, hebben we het naar ons zin. Het mooie weer en de perfecte stranden maken een hoop goed. We hebben ons eigenlijk nog geen dag verveeld. Toch ben ik een beetje onrustig; ik zou namelijk best wel weer iets willen doen op werkvlak. Het zou dan wel vanuit huis moeten als freelancer, want daycare is echt heel duur hier en daarom voor ons geen optie. En omdat we natuurlijk in Australië wonen, kan ik ook geen beroep doen op bijvoorbeeld oma en opa.
Door de ontmoeting met een zeer gedreven en enthousiaste Nederlandse ondernemer hier in Sydney, zijn er ineens mogelijkheden op werkgebied. En ik was niet eens op zoek! Het is heerlijk om weer iets te doen, en dan bedoel ik iets anders dan voorlezen of duplo bouwen met de kids 😉 . Het is alleen wel puzzelen hoe en wanneer. Liam gaat twee dagen per week naar de peuterschool en kan zich inmiddels prima zelf vermaken. Maar werken met een peuter van 1,5 om je heen is een uitdaging. Je wil niet weten hoe vaak de kleine dame aan mijn been heeft staan zeuren, op mijn schoot heeft gezeten en op mijn toetsenbord heeft gedrukt terwijl ik deze blog aan het schrijven ben. Herkenbaar?
Nu sta ik voor de keuze; pak ik de kans die mij nu geboden wordt of laat ik het aan mij voorbijgaan. Het is druk in mijn kop. Er schiet meteen door mijn hoofd dat ik wellicht nog een jaartje moet wachten. Mila is dan op een leeftijd dat ze naar preschool mag en dan heb ik dus twee dagen ongestoord voor mezelf. Als ik er voor kies om nu een paar uurtjes per week te werken, moet het tijdens meiskes middagtukjes en in de avonduren. Ook realiseer ik me dat ik in dat geval niet meer zomaar met een vriendin kan afspreken op het strand (jihoe het is weer voorjaar!) Of met de kinderen lekker naar de speeltuin kan gaan… I know, de dramaqueen in mij spreekt hier. Het is natuurlijk niet zo zwart en wit, maar zo gaat het wel in mijn hoofd. Pfff je merkt het, ik ben een grote twijfelkont. Zie de voordelen van weer aan het werk gaan en meteen ook heel veel beren op de weg. Is dit angst of zijn het domweg excuses?
Wie o wie heeft de succesformule voor de perfecte balans tussen gezin en werk? Deze mama houd zich graag aanbevolen!
Stay connected