Tweelingmama en ambassadeur van Doingoood
Ik wacht op de tuk tuk om naar mijn hotel te gaan. Samen met een vriendin verblijven we dit weekend in de stad Mombasa in Kenia. Er komt een meisje naar ons toe, ik denk dat ze een jaar of vijf is. Het is al laat, zo rond 22.00 uur. Wat doet dit meisje nog alleen op straat, in het donker? Ze vraagt ons om eten, maar we hebben niks. Ik voel me machteloos, verdrietig… en probeer het haar uit te leggen. Ze kijkt ons aan met haar prachtige grote, donkere ogen. Ze heeft honger, ze is alleen en wij… wij hebben net in een restaurant gegeten. De tuk tuk stopt, we stappen in. Ik draai mij om een daar staat ze: te zwaaien en met een grote glimlach. En ik vraag me af: hoe zou het verder met haar gaan? Op dat moment wist ik dat ik dit land en haar mensen niet meer los zou kunnen laten.
Het is nu alweer 9 jaar geleden dat ik, samen met vriendin Lieneke, in het vliegtuig stapte naar een land waar ik nog nooit eerder was geweest, maar wat ik voor mijn gevoel al wel een beetje had leren kennen door de goede voorbereiding en kennismaking met andere vrijwilligers. Want: ik ging niet zomaar vrijwilligerswerk doen omdat ik het ‘leuk’ vond om iets te kunnen betekenen of omdat ik graag naar het buitenland wilde. Nee, ik ging vrijwilligerswerk doen om Kenia en haar mensen te leren kennen, om mezelf te ontwikkelen maar ook een ander te laten groeien, om samen met anderen een heel klein steentje bij te dragen (we kunnen nu eenmaal niet alleen de wereld verbeteren) en om terug te komen met een rugzak vol bagage, voor de toekomst.
Kenia werd mijn tweede thuis
Nu, bijna een decennium later, kan ik zeggen dat ik Kenia en haar mensen heb leren kennen. Elke twee jaar landde ik weer op het vliegveld van Mombasa, waar ik mij steeds meer thuis voel en waar mijn mobiel soms vaker afging dan in Nederland. “Ha Wendy, hier is Janneke.” Janneke, vrijwilligerscoördinator van Doingoood, woonde een tijd in Kenia en op dit moment in Malawi. Ondanks de afstand is onze vriendschap sterk en vind ik het mooi hoe zij mij meeneemt in haar werk in Afrika. Ik blijf zo betrokken en wat ben ik trots op haar bijzondere werk.
“Jambo, this is Bongo speaking!” Bongo, onze vriend met zijn eigen safaribedrijfje: Bongo Safari. Vol enthousiasme laat hij zijn dierbare land zien. Een bijzonder land, waar de Nationale Parken en haar dieren oogverblindend mooi zijn. Maar ook die extreme contrasten van arm en rijk… Ik krijg weer kippenvel als ik terugdenk aan onze ritjes door de sloppenwijken. Waar hele groepen kinderen naar je toe komen en waar ik heb geleerd om vooral eten of lokale cadeautjes te geven en geen geld.
“Hoi! Je spreekt met Ineke”. Ineke, oprichtster van Doingoood, ken ik vanuit Nederland, maar met regelmaat ontmoetten we elkaar ook in Kenia. Zij heeft haar baan opgezegd en vertrok naar Afrika om vrijwilligerswerk te gaan doen, wat later resulteerde in een eigen bedrijf en stichting. Ik kan alleen maar zeggen dat ik heel veel bewondering voor haar heb, net als alle anderen die zich inzetten voor dit goede doel. Zij dragen met elkaar bij aan een betere toekomst van Afrikaanse kinderen en laten deze kinderen groeien. Maar niet alleen de kinderen, ook de vrijwilligers, zoals ik, groeien en ontwikkelen door alles wat ze meemaken en leren op projecten. Dat is die rugzak vol bagage. En die nam ik, elke keer weer, mee naar huis.
Afscheid nemen
In 2013 was ik voor de laatste keer in Kenia. Dit keer als ambassadeur van Doingoood. Samen met Gerry, een vriendin die ik ook leerde kennen in Kenia en mijn ouders bezochten we verschillende projecten. Ook de kindjes uit het weeshuis waar ik in 2007 werkte, ontmoette ik opnieuw. Maar ook toen kwam weer het moment van afscheid nemen: ik weet het nog precies. Het busje met de kids reed de straat uit, allemaal zwaaiden ze onze kant uit en toen reed het busje de hoek om…
Ik begon te huilen en had het gevoel dat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn dat ik deze kinderen, die ik elke twee jaar zag, zou zien. Of in ieder geval: dat het nu wel eens heel lang kon gaan duren. Mijn voorgevoel was juist. Na onze laatste reis, werd het zeer onrustig in Kenia waardoor de Doingoood projecten daar tijdelijk geen vrijwilligers meer zouden ontvangen. Het was te onveilig om naar dit land af te reizen.
Tweelingmama: ‘Het raakt mij nu nog meer’
Eind 2014 werd onze tweeling geboren
“Liefde is het enige wat zich vermenigvuldigt als je het deelt”. Deze tekst staat op het geboortekaartje van onze meisjes. Een quote die mij ook altijd aan Afrika doet denken: deel jouw liefde, hoop en geluk en je krijgt er nog veel meer moois voor terug!
Ik besef dat het nu echt wel even kan duren voordat ik weer naar Afrika ga. Maar bij ons voel je ook altijd een beetje ‘Kenia’ in huis en de meisjes groeien daar dus mee op. Zo geeft Maud regelmatig een kus op het fotolijstje waar een foto van ons sponsorkind Manu in zit en Femm is helemaal gek van haar Afrikaanse pop.
Ik merk dat het mij nu nog meer doet sinds dat ik moeder ben. Het raakt mij gigantisch als ik hoor dat er een drieling in het opvanghuis ‘House of Hope’ is gebracht, omdat de moeder bij de bevalling is overleden. De kindjes doen het gelukkig goed, want in plaats van een couveuse worden de baby’s in een winterjas gewikkeld. Of wanneer mijn vriendin in Afrika vertelt dat een schoonmaakster 3 (!) tweelingen heeft gekregen, fulltime (lees: 7 dagen) moet werken en haar man geen goede baan heeft… Ik schreef er eerder een blog over.
Of dat vrouwen alleen moeten bevallen, met een beetje geluk in een lokaal ziekenhuis, maar anders onder een boom. Er bestaat geen zwangerschapsverlof… Het raakt mij, ook omdat ik weet dat als ik terug kijk op mijn bevalling dat mijn kindjes het waarschijnlijk niet hadden gered als er geen goede medische zorg was geweest.
Het raakt mij en daarom ben ik ambassadeur en groeien mijn kinderen op met een klein beetje Afrika in hun hart. De tijd van speelgoed uitzoeken voor de arme kindjes komt later… En ik hoop dat ik die rugzak vol ervaringen, die ik elke keer weer mee naar huis nam, doorgeef aan mijn kinderen: zodat ze kunnen blijven groeien en kunnen zijn wie ze willen zijn. En: wie weet nemen ze die rugzak van mama ooit over en komen ze zelf met hun ‘Afrika ervaring’ terug naar huis.
Liefs Wendy
P.S. Wil je meer weten over vrijwilligerswerk in Afrika? Kijk op de site van Doingoood voor meer info. Of wil je met je gezin een mooie reis maken in combinatie met ‘goed doen’? Kijk eens naar de social safari experience van Doingoood.
Stay connected