Mijn trouwbaarheidsdatum is verlopen
Ik kan aan het begin van dit jaar terug kijken op een mooi 2016. Het was een jaar met veel hoogtepunten waarin mijn eerste nichtje geboren werd en mijn moeder opnieuw trouwde. Ik werd 35, schreef me in bij de Kamer van Koophandel en we vierden Bart’s verjaardag in Disneyland. We hebben gelukkig weinig verdrietige momenten gehad, maar één momentje viel wel extra op. Een moment waarvan ik niet dacht dat het überhaupt ooit zou gebeuren, maar het gebeurde ineens. Ik wil niet meer trouwen, mijn trouwbaarheidsdatum is verlopen!
Bart en ik go way back; dit jaar is het vijftien jaar geleden dat ik mijn eerste sms van hem kreeg. En bizar genoeg vroeg hij me in dat smsje of ik met hem wilde trouwen. Ik had toen gewoon JA moeten zeggen, maar ach, je wilt niet te wanhopig overkomen bij die eerste sms van een onbekend nummer. Ik was pas 21 en trouwen stond op dat moment niet op mijn wensenlijst. Bart is sowieso niet van het trouwen en dat vond ik wel oké zo. Natuurlijk waren er zat momenten dat ik dacht “goh, dit zou een perfecte plek zijn voor DE vraag”. Vrienden trouwden aan de lopende band en stiekem leek het me ook hartstikke leuk. De jurk uitzoeken, een knalfeest, de jurk dragen, mooie dag met familie en vrienden en elkaar beloven de rest van ons leven bij elkaar te blijven. Romantiek van de bovenste plank!
Zelfs toen we vier jaar later ons huis kochten, was een samenlevingscontract een goed alternatief en hadden we onze zaakjes heel goed geregeld voor een ongehuwd stel. Ook tijdens beide zwangerschappen was het erkennen van de vruchtjes simpel papierwerk. Na de geboorte hoefden we alleen nog maar een riedel papieren in te vullen en Bart was officieel voogd van zijn kinderen. Ik kan me nog steeds niet vinden in de veelgehoorde opmerking: “Wij gaan trouwen. dan hebben we alles geregeld, dat is makkelijker!” Een paar naam- en adresgegevens invullen vind ik aanzienlijk makkelijker dan het regelen van een bruiloft (en goedkoper).
We hadden echt aan alles gedacht. Elke reden om te trouwen van de tafel geveegd. Maar het begon een beetje te knagen; mijn kinderen hebben een andere achternaam en dat vind ik op zijn zachtst gezegd niet leuk. Het geeft ook wat ongemakkelijke momenten bij bijvoorbeeld de tandarts; die zei dat hij graag door wilde met de volgende patiënt, dus ik kon gaan. Hij had alleen niet in de gaten dat zijn volgende patiënt een van mijn kinderen was (door de andere achternaam). Buiten dat, vind ik het niet klinken om Bart mijn “vriendje” te noemen. We zijn geen 21 meer hè?
Nu blijkt dat bijna 40 procent van de mannen trouwt omdat de partner dat graag wilt. Niet echt romantisch. Bart maakt er geen probleem van. Als ik het echt wilt, trouwt hij wel. Op een maandagmorgen, gratis, met een getuige of twee en als het even kan daarna door naar het werk. Hoeft hij geen verlof in te leveren. (Hij is heel grappig, dat vind ik belangrijker dan romantiek). Maar ik wil een jurk, vrienden en familie, taart en een feest! Het is een meningsverschil van een paar duizend euro en ik heb het naast me neergelegd. Het.hoeft.al.niet.meer.
Want mijn trouwbaarheidsdatum is verlopen. Dat is iets persoonlijks hoor. Als jij dat na 15 jaar en drie kinderen nog hartstikke romantisch vindt, moet je dat zeker doen. Ik trek voor mijzelf hier de grens. Mijn moeder is inmiddels 2 keer getrouwd, ik ben 35 geworden en ik heb een goede, bruikbare achternaam van mijn vader gekregen. Bart noem ik gewoon mijn man, daar hoeven we niet voor getrouwd te zijn. En wat nog veel romantischer is: mijn oudste zoon wilt wel met me trouwen. Wat heb ik dan nog meer nodig?
Stay connected