Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Trots op elk stapje


25 oktober 2015


<

Vroeger dacht ik altijd ik word niet zo’n moeder die overdreven trots is op elke nieuwe ontwikkeling die mijn kindje doormaakt. Dan zag ik weer een mama apetrots en met waterige ogen ‘goed zo’ roepen en dacht ik bij mezelf  ‘Dat gaat toch allemaal vanzelf, joh’. Nu weet ik wel beter. Iedere mijlpaal van mijn dochtertje vind ik reuze belangrijk én ja dat gaat vaak gepaard met waterige ogen.

 

Wat leuk om kennis met jullie te maken. Ik ben Janine, 27 jaar en woon in het mooie zuiden van het land. Ik ben gek op schoenen, brocante en mijn bruine labrador Figo, maar bovenal super trotse mama van Feline. Feline, nu 15 maandjes jong, is dol op houten blokken, muziek, haar stoffen popje en misschien wel de allergrootste fan van Nijntje.

 

Ik werk parttime als communicatieadviseur op een marketingafdeling van een technische groothandel. Tekstschrijven is mijn passie. Hoe leuk is het dat ik vanaf nu mijn ervaringen als jonge mama en leuke tips met jullie mag delen. Onderwerpen als #ontwikkeling #lifestyle #baby- en kinderproducten en #kidsfashion komen zeker aan bod. Welkom in mijn leven.

 

Om het belang van mijlpalen aan te geven ga ik terug naar het begin, 22 juni 2014. Feline werd na 35,3 weken gehaald. Vanwege complicaties was dit helaas de enige optie. Uiteraard was het mijn enige zorg dat Feline en ik de bevalling goed zouden doorstaan, maar ik hoopte altijd stiekem op een natuurlijke bevalling. Ik wist al de hele zwangerschap dat een keizersnede echter erg waarschijnlijk was. De spoedkeizersnede op die bewuste zondagavond was toch wel erg schrikken. Zo sta je nog te stralen op een bruiloft van een vriendin en zo lig je op een operatietafel.

 

De ingreep verliep prima. Een prachtig meisje van 2610 gram, 45 centimeters lang en een kop vol donkere haartjes, lag ineens op mijn buik. Haar papa mocht mee voor de eerste check door de kinderarts. Wauw, een Apgar score van een 9! Ik lag natuurlijk nog op de operatietafel. Iemand zette op dat moment de radio aan: “Dit liedje moet je onthouden”. Let me go van Family of the year klonk uit de radio. Achteraf heel dubbel, want loslaten was het allereerste wat ik moest leren als kersverse mama.

 

Janine en Feline in het Atrium, juli 2014

 

Alle kindjes die vóór de 37e week geboren zijn, vallen in Nederland in de categorie prematuur, Feline dus ook. Zo kwamen we op de afdeling Neonatologie terecht. Die enge toeters en bellen (om de ademhaling te meten etc.) mochten na twee dagen gelukkig al weg, evenals de couveuse. Feline deed het zo goed, ze kreeg een normaal bedje. Na een eerste helse dag voelde ik me toen ook al stukken beter. Het was nu een kwestie van leren drinken. Ik hoor het de kinderarts nog zeggen: “Ik zie het wel vaker bij randprematuren, die nemen net even iets langer de tijd…”. Pas zes weken later zouden we het ziekenhuis verlaten.

 

Je staat er niet bij stil, maar de behoefte om te drinken is de allereerste mijlpaal van je kleintje. Voor de meeste ouders zo vanzelfsprekend, maar wij stonden voor een groot raadsel. De artsen en verpleegkundigen ook! In die eerste weken dronk Feline niet meer dan 10cc per voeding, de rest gaven we bij via een neussonde. Inmiddels waren we echte experts daarin geworden. Bij elke voeding controleerden we of de sonde nog goed zat in haar maagje door te luisteren naar het gerommel in haar piepkleine buikje.

 

Toen het leren drinken te lang duurde, na een week of twee, merkte ik dat de houding van artsen en verpleegkundigen veranderde. Naast het niet drinken, voelde ze ook wat slapper aan in haar spiertjes en dat baarde hun toch zorgen. Daar moest een reden voor zijn en dat gingen ze wel even onderzoeken. In het beste geval lag het nog steeds aan de prematuriteit en was ze er gewoon nog niet klaar voor…

Ondertussen gingen ze bloed afnemen bij onze kleine prinses, testen op stofwisselingsziektes en andere enge syndromen waar het niet drinken een bekend symptoom was. Wat een hel was dat, weg roze wolk. Ik was nog herstellende van de keizersnede en ging iedere dag met buikpijn naar het ziekenhuis, hopend op goed nieuws. Ik bracht daar zoveel mogelijk tijd door.

 

En toen kwam Feline eindelijk thuis. Op verzoek van papa en mama dat wel, want naast de sondevoeding was er geen reden om haar daar te houden. Bovendien moesten we de uitslagen van de onderzoeken afwachten. Dat ging weken duren. Het is trouwens niet gebruikelijk dat kinderen met sondevoeding mee naar huis mogen. Daar hebben we een training in gehad. En dan kom je thuis, met een doorverwijzing voor kinderfysiotherapie en je vraagt je af: Is mijn kind wel gezond?

 

Ondanks alle stress genoot ik ontzettend van Feline. Ik spendeerde zo’n 8 uur per dag aan voedingen, maar ergens diep van binnen wist ik dat het me ging lukken. Het was mijn dagelijkse missie. Al leek het een uitzichtloze situatie. Na zo’n 16 dagen thuis gebeurde er een wonder, Feline ging steeds meer drinken. Ik kon het niet geloven. Ik was ontzettend blij en angstig tegelijk. Maar ze zette door. Heel symbolisch trok ze na een dag al haar flesjes leeg te hebben gedronken de sonde eruit. De eerste mijlpaal van Feline was een feit. Een onbeschrijfelijk moment.

 

De fles geven in Lucca, oktober 2014

 

De fysiotherapie kwam in het begin wekelijks. Feline was geen hardloper zei ze, maar zette in ieder geval stapjes vooruit. Door de slechte start van Feline realiseerden we ons als ouders hoe belangrijk die mijlpalen wel niet zijn. We moesten afwachten: Gaat ze zich wel omrollen? Zou ze kunnen zitten? Gaat ze lopen? Nu, 15 maanden later weten we dat Feline zich prima ontwikkelt. De onderzoeken waren trouwens allemaal negatief, goed nieuws dus. Feline is een klein en fijn poppetje met een eigen willetje. Soms mist ze nog een stukje fysieke kracht. Dat merk je aan haar grove motoriek. De fysiotherapeute komt nu maandelijks bij ons thuis, dit is puur een controle. Ik vind het heel fijn om tips te krijgen, zodat ik Feline kan stimuleren. De beste tip is overigens: met dwingen bereik je helemaal niets. Dat deed ik zelfs niet met de fles in het begin.

 

Ik kan omrollen

 

Omrollen en gaan zitten deed ze redelijk volgens het boekje. Kletsen doet ze de hele dag en in haar fijne motoriek vind ik Feline erg sterk. In september stond ze voor het eerst voorzichtig aan de salontafel, met wat hulp van papa en mama. Wanneer ze gaat lopen? Ik ben erg benieuwd. We hadden de hoop opgegeven dat ze zou gaan kruipen, maar per toeval deze week kwam ze langzaam vooruit en zat ze ineens op haar knietjes. Daar waren ze weer: waterige ogen, zelfs bij haar papa.

 

Dus lieve mama’s, schaam je vooral niet als je apetrots bent op een nieuwe mijlpaal van je kleintje. Elk stapje is bijzonder én niet vanzelfsprekend. Ik kijk vooral naar die dingen die Feline wel kan en geniet daar intens van. En de rest? Dat komt vanzelf wel, joh.

 

Al zin in mijn volgende blog?

 

Veel liefs,

Janine

 

Ik kan staan!

 

Fashion_English11_300x250

Janine

Hallo lieve lezers! Ik ben Janine, 28 jaar en werk parttime als communicatieadviseur bij een technische groothandel in het mooie zuiden van het land. Tekstschrijven is absoluut mijn passie. Hoe leuk is het dat ik maandelijks een bijdrage mag leveren aan MAMA to the max! #trots Iets over mezelf? Ik ben een shoe addict, dol op (kids)fashion, verse bloemen, interieur & design en mijn bruine labrador Figo. Maar bovenal ben ik super trotse mama van Feline, nu 2 jaartjes jong. Ik vind het super leuk om mijn mama-verhalen en tips met jullie te delen.

4 Reacties op “
Trots op elk stapje

  1. Bedankt voor je lieve reactie Leanne en leuk dat je me gaat volgen! Het was heftig in het begin, maar nu gaat het gelukkig heel goed!
    Veel liefs

  2. Wow Janine, had je hier niet even ‘Dit verhaal kan schokkende zinnen bevatten. Lezen op eigen risico.’ boven kunnen zetten? Respect voor jou en voor je man. Wat een zorgen moeten jullie hebben gehad. Ik ga je volgen. Liefs, Leanne Arts

  3. Bedankt voor je leuke reactie, Channah. Je kindje op de Neonatologie is nooit een leuke ervaring, gelukkig was het maar voor korte duur! Leuk dat mijn verhaal herkenbaar is, het overdreven trots zijn. Dan heb ik mijn doel bereikt.
    Liefs, Janine

  4. Leuk geschreven! Mijn kindje is ook iets te vroeg geboren (36 weken) door mijn HELLP-syndroom, en heeft ook op de neonatologie gelegen. Gelukkig maar van korte duur! En ik zei ook altijd dat ik niet zo’n “overdreven moedertje” zou zijn, maar bij ieder nieuw dingetje sta ik weer hysterisch te klappen en te juichen. Hoort erbij. Denk ik.

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!