Time flies when you’re having fun!
Net zoals iedere andere verjaardag, van de meiden, had ik ook dit jaar dat momentje dat ik ff terug in de tijd ging en dacht aan de avond en nacht voor mijn meiden geboren zijn. Ja, het was een geplande keizersnede, met een toch wel hele bijzondere wending.
Ik wist al met een week of 27, dat mijn bevalling een geplande keizersnede zou worden. Nevaeh en Jaliyah zouden met 38 weken ter wereld komen.
Ik was ook echt teleurgesteld dat Nevaeh zich toch echt nog wist te draaien met 6 maanden, terwijl ze daar eigenlijk helemaal geen plaats voor had. Ze had toen een eigen willetje, net voor de keizersnede en ook nu nog zie ik dat heerlijke eigenwijze karaktertje die ze al heel vroeg liet merken te hebben. Want madam was het met 37 +6 dagen zo zat dat haar vliezen braken de nacht voor hun geboorte.
‘We moeten nu naar het ziekenhuis!’
Hun vader en ik waren een paar uur ervoor nog druk in de weer geweest thuis om de boel aan te kant te hebben voor we de volgende ochtend al vroeg in het ziekenhuis zouden moeten melden. En kennelijk was het net ff te druk voor Nevaeh. Rond 02.00u werd ik wakker van een enorme vloedgolf. Hahaha. Mijn ex partner in rep en roer, omdat ik hem wakker maakte.
“We moeten NU naar het ziekenhuis!” Voor ik het wist was meneer uit bed gesprongen en zat ik daar heel suf en ontspannen in bed met m’n telefoon al in de hand, om de verloskamer te bellen en te overleggen wat we nu het beste konden doen. We moesten komen. Meteen werd er een echo gemaakt en de zwevende vlokjes die om Jaliyah heen dwarrelde, hadden bij Nevaeh toch echt plaats gemaakt voor zwarte vlakte. Heel bijzonder om te zien dat het bij haar weg was. Maar beide meisjes maakte het goed en Nevaeh leek er geen hinder van te ondervinden. Nog geen weeën, maar we moesten blijven voor het geval de bevalling toch zou doorzetten. Inmiddels was alle familie ingelicht en op het bericht dat we toch moesten proberen te slapen waren er flink wat tegenstribbelende mensen aan de andere kant van de telefoon.
Rond de klok van 6.45u kreeg ik dan toch echt weeën. Nog niemand ervoor wakker gemaakt, want ik had wel vaker harde buiken gehad en dit voelde niet echt pijnlijker dan wat ik eerder ervaren had. Tot ik een soort van regelmaat herkende. Ze kwamen om het kwartier. Uiteindelijk is de verloskundige erbij geweest en in een uur en een kwartier had ik toch al 2cm ontsluiting. Verpleegkundige in paniek, verloskundige liep de kamer uit met het bericht dat ze toch te gynaecoloog even wilde spreken en weg was ze. Ik moest eerder geholpen worden dan gepland!
Ik snel mijn moeder gebeld, want mijn broertje zou één van de meisjes, samen met hun vader, na de bevalling gaan buidelen. Nog meer stress op de vroege morgen. Hahaha. Want alles lag nog in de auto. Inclusief fotocamera.
‘Meneer ziet u wel wat voor buik er tussen mijn benen hangt?!’
Alles ging in sneltreinvaart. Ik werd klaar gemaakt voor de OK, mijn ex partner werd gereed gemaakt en ook mijn broertje was all set to go. Alleen waren daar nog steeds geen gynaecoloog en geen kinderartsen. In alle rep en roer en de grote hoeveelheid adrenaline die inmiddels door mijn lijf heen gierde, merkte ik niet eens mijn weeën meer op. Alsof ze als sneeuw voor de zon waren verdwenen. Heel apart! Maar volgens de anesthesist die mijn infuus inbracht was dat meer dan normaal. Groen licht om naar OK te gaan en daar lag dan die verschrikkelijk grote naald te wachten voor mijn ruggenprik. Ik moet nog steeds hard lachen om het feit dat ik daar op de rand van het OK bed zat en die beste anesthesist vroeg of ik mijn rug niet nog verder kon bollen, waarop ik antwoorde: “Meneer, ziet u wel wat voor een buik er nu al tussen mijn benen hangt?! Ik kan niet verder.” Uiteindelijke vond hij een geschikte ruimte en heb ik niks van de ruggenprik gevoeld. Ergens onvoorstelbaar, maar meer dan een prikje waarbij de naald door mijn huid ging, heb ik niks gevoeld.
Eerlijk gezegd vond ik het dood eng om daar zo achter dat scherm, bij bewustzijn, mezelf over te moeten geven aan mensen die het zo vaak doen. En ik denk dat het alles te maken had met het uit handen geven van je eigen controle. Vooral toen ik de anesthesist hoorde zeggen dat we good to go waren en ik alleen maar kon denken: “Nee, je hebt nog niet geprobeerd of ik gevoelloos ben daar!!” Wat ze natuurlijk al lang uitgebreid hadden gedaan. En voor ik het wist was “meisje nummer 1” daar. Bungelend op de hand van mijn gynaecoloog. En in twee minuten was ook haar zusje daar.
Oké, genoeg terugblikken. Terug naar nu 🙂
De ene knal na de andere. Het versieren van de woonkamer ging niet zonder horten of storen. De ene ballon na de andere knapte tijdens het opblazen. Daar zat ik dan, in m’n eentje de ballonnen op te blazen. En een beetje te gretig waarschijnlijk, want zij konden al dat geblaas niet aan. Maar ondanks al die knallen, bleef het heerlijk stil boven. Gelukkig! Na een klein halfuurtje en een hele hoop lol in m’n eentje zat ik tevreden met mijn voeten op de bank de versiering te bewonderen. Voorpret stelt nooit teleur!
“Goedemorgen ladies. Tijd om op te staan.”
Met de tafel gedekt en cadeautjes klaar om uitgepakt te worden, ben ik ze wakker gaan maken. Met twee slaaphoofdjes strompelend de trap af kwamen ze een versierde kamer tegemoet lopen. “Jaaaaaa, we zijn eindelijk groot. En wel 4 jaar mama!!” Hahaha, wat een dame is Nevaeh. Ze wacht al zo lang op haar vierde verjaardag. “Vieren we dan vandaag ook ons feestje mama?” Jaliyah vindt haar feestje net ff wat interessanter dan de cadeautjes.
En natuurlijk hoort bij een verjaardag een taart. Ondanks dat we hun verjaardag nu niet vieren, valt er wel degelijk wat te vieren. Klein gevierd, maar groots genoten met een heerlijk vanille cake en aardbeien boter crème, Frozen taartje. En alsof ze het daar wisten, de namen staan onder de juiste favoriet!
Vanaf hun eerste verjaardag pak ik eigenlijk al groots uit. Te groot. Zoals iedereen in mijn omgeving zegt. En dat heeft vooral ook te maken met het feit dat ik van Molukse komaf ben en familie en vrienden allemaal en altijd welkom zijn. De feestjes vier ik meestal in de middag en stopt pas na etenstijd. Dus wat kun je nog meer doen dan ervoor zorgen dat je gasten met een gevuld buikje weer naar huis gaan. Toch?
Omdat ik voor hun feestje nog een meeting had, moest ik mijn schema een beetje omgooien en ben ik vroeg begonnen met het voorbereiden. Het thema zeemeerminnen was leuk om te doen. Alleen de kleuren was nog ff zoeken. Dus toch mijn grote vriend Pinterest afgestruind en ik koos wit, aqua blauw en lavendel. Heerlijke kleuren
Twee dagen van te voren ben ik met de ballonnen begonnen. De meiden waren bij hun vader en dat gaf mij alle ruimte om het grootste gedeelte van de versiering in orde te maken. Maar wat een pens werk zeg! Pffff. Al die ballonnen op eigen kracht opblazen. Hahaha. Nooit meer. Zeg ik nu hoor, want volgend jaar sta ik er gewoon weer mijn longen uit mijn lijf te blazen. En ondanks mijn adem te kort die alleen maar erger werd toen er een telefoontje tussendoor kwam en ik gewoon door ging met blazen, want tijd is geld, of nou ja gewoon tijd in dit geval hihihi. En helemaal happy met het eind resultaat!
En wat maakt een zeemeerminnen feestje nou compleet? Juist, het idee dat jij je ook daadwerkelijk in die onderwaterwereld waant en dus ging ik op zoek naar groen crêpe papier. De beste action had dit helaas niet, dus Bruna was daarbij het enige adres waar ik zelf op kon komen om te gaan kijken. En ja hoor. Gelukkig. Met drie kleuren groen, wat papieren lampion achtige dingen en zeedieren ben ik aan de slag gegaan. Mijn erker omgetoverd, met de hulp van mijn meisjes, in een soort van aquarium!
En feestjes bij mij thuis zijn nooit compleet zonder het schminken van lieve kindersnuutjes. Helaas, vergeet ik dus altijd foto’s te maken van alle kindjes en heb ik alleen beeldmateriaal van Nevaeh & Jaliyah. Waarop een hele goede vriendin van mij zou zeggen: “Rilaan, maak foto’s en ga er wat mee doen!” Ondanks dat ik zelf vind dat het nog wel wat kundiger kan 😉
Uitgeput en tevreden zaten we met zijn drieën op de bank. Zeemeerminnen jurk uit, snuutjes schoon, nepstaart eruit. Heerlijk de dag nog even doorgenomen. Mijn meiden zijn ontzettend verwend. En niet alleen door de vele leuke cadeaus, maar vooral van de aanwezigheid en de liefde die zij van onze lieve familie en vrienden hebben mogen ontvangen!
Geslaagde vierde verjaardag zou ik zeggen! Op naar een fijne, leuke en gezellige feestmaand.
Liefs Rilana
Stay connected