Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Terugblik: al een jaar aan het bloggen en gescheiden


15 oktober 2016


E

Een jaar geleden verscheen mijn eerste blog voor Mama-to-the-max. Toen zat ik letterlijk tussen de verhuisdozen, want sinds een jaar woon ik ook niet meer onder één dak met de papa van m’n kindjes.

Is dat al een jaar geleden? Ja, gaat behoorlijk snel, eh.

 

Als ik mezelf nu vergelijk met toen, ben ik wel blij (of vooral opgelucht) dat ik al behoorlijk wat stappen vooruit ben gekomen.  Nadat we recentelijk nog eens met de andere bloggers zijn samen gekomen, hebben we er nog over gebabbeld dat ik toen in die periode zat en dat het allemaal nog niet zo duidelijk was hoe het verder moest. Je hebt wel een bepaald idee hoe je de dingen wilt gaan aanpakken, maar theorie en praktijk durven al eens anders uit te draaien dan verwacht. Maar als je mijn huidige profiel foto bekijkt (gemaakt door Photography by Karim, op de bloggersdag) dan zie je vanzelf hoe goed ik me voel.

foto-profielfoto-mttm

De emotie trein

Vorig jaar zat ik gevangen in de wagon van een trein vol emoties en gedachten. Ik leefde meer onbewust dan bewust. De trein raasde maar door en ik moest gewoon mee, willen of niet. Heel veel sombere dagen gehad. Soms zelfs zo somber dat ik even dacht dat het gewoon ging ophouden met me… Je ziet het leven rondom je verder gaan en je kan niet mee… want je zit zelf gevangen in je trein.

Er zijn ook dingen geweest die m’n ex deed waardoor ik zelf weer helemaal terug uit het lood geslagen was, maar hij had natuurlijk ook z’n mindere dagen waar die doorheen moest. En ieder doet dat nog steeds op z’n eigen manier. Ik moest me daar natuurlijk niet meer om bekommeren.

Leren loslaten

Het was bij mij ook meer een manier om te leren loslaten wat niet meer in je leven behoort. Toch wel een gekke gedachte. Want zo ben je nog getrouwd en zo ben je dat plots niet meer. Je hebt er toch wel wat veerkracht voor nodig om je leven een tweede adem in te blazen.

foto-in-de-natuur

Gelukkig kunnen we nu heel vlot en rustig met elkaar omgaan. Vooral voor de kinderen is dat een duidelijke boodschap. We blijven een soort van team vormen, want het zijn tenslotte onze kinderen en die willen we tot flinke, sterke mensen grootbrengen.

De kinderen

De kinderen hebben er eerst best wel erg onder geleden. Aanvankelijk zijn ze vol ‘goeie moed’ mee in dit ‘avontuur’ gegaan… kon ook niet anders, want wij zijn natuurlijk de ouders en hebben dit besluit genomen om uit elkaar te gaan. Zij hadden niet echt de keuze en moesten dus wel volgen.

Wat me opviel is dat Alexis (de jongste) veel sneller weer op haar voetjes stond dan Damascus (de oudste en bovendien hooggevoelig). Alexis is altijd wel een meid met pit geweest. Ze danst moeiteloos door het leven en dat is wel fijn om te zien. Het neemt ook m’n twijfels weg op momenten dat ik denk “Doe ik het wel goed?” of “Krijgen ze wel een juiste opvoeding?”.

We zijn alle drie veranderd

In positieve zin, want we zijn erg gegroeid. Hoewel ik moet bekennen dat mijn hart enorm veel pijn deed bij het zien hoe de zorgeloze gezichtjes van de kinderen vorig jaar plaats hadden gemaakt voor uitdrukkingsloze, boze wezentjes.

En deze zomer heb ik voor het eerst weer gezien hoe dat kind-zijn terug was. Lekker vrij en lekker zorgeloos, zoals het behoort te zijn! Aan de start van de zomer toen we op vakantie waren bij de boerderij (zie mijn blog van juli 2016)… toen pas had ik echt de klik “oh, het komt helemaal goed met ons!”.

foto-boerderij

Deze zomer is dus echt een keerpunt geweest. En daar ben ik enorm dankbaar voor. Maar vooral ook opgelucht dat we eindelijk zover zijn!

Mijn eigen veranderingen

Ook voor mezelf is er heel wat veranderd. En er zijn nog steeds veel fijne dingen aan het bijkomen, maar twee dingen die ik nu vooral wil benoemen:

  • Met mijn eigen bedrijfje (familystoriesphotography.com) ben ik eind vorig jaar ook een andere weg ingeslagen. De focus van mijn fotografie ligt nu heel duidelijk op het verhaal van mijn klanten. De lifestyle sessies tonen de personen die ze echt zijn met echte emoties, echte verhalen, echte belevenissen.
  • Sinds kort geef ik spinningles in sportschool waar ik zelf spinning volg. Ik haal daar echt heel erg veel voldoening uit. Voordien zou het me waarschijnlijk niet gelukt zijn om een hele klas mee te nemen door de muziek en de oefeningen. Nu ben ik daar wel klaar voor!  En uiteraard heel dankbaar dat ik die kans heb gekregen om deze rol op mij te nemen!

Nieuwe mensen leren kennen

Ik heb het afgelopen jaar veel nieuwe mensen leren kennen, maar ook de mensen die ik voordien nog niet zo goed kende, heb ik nu beter leren kennen. Ik heb steun gehad van personen waar ik het totaal niet van verwacht had. En die steun was soms ook gewoon iets kleins (bvb gewoon de vraag stellen hoe het met me ging) maar op dat moment betekende dat zo ontzettend veel voor me.

Omgekeerd heb ik ook mensen moeten ‘loslaten’ die gekozen hadden om geen contact meer te hebben. Of die er voor kozen om mij niet te steunen tijdens de moeilijke dagen. Dat doet enorm veel pijn. Zeker van bepaalde personen waarbij je het als normaal beschouwd dat ze je gewoon steunen (dat zou je voor hun tenslotte ook hebben gedaan). Maar ik heb daar ondertussen wel vrede mee. Iedereen is vrij om keuzes te maken. En door alles te nemen zoals het komt, sta je sterker dan wanneer je alleen maar met bepaalde verwachtingen door het leven stapt. Althans dat is mijn bevinding en dat heeft er voor gezorgd dat ik nu emotioneel veel evenwichtiger in m’n schoenen sta.

foto-met-kids

De liefde

Een vraag die me ook al vaak gesteld geweest is in dit jaar is of ik al toe ben aan een nieuwe liefde. Goh, eigenlijk geen makkelijke vraag om op te antwoorden. Want ergens verlang je wel naar iemand naast je. Iemand die je steunt en waar je een bepaalde klik mee hebt. Maar mijn lat ligt momenteel gewoon nog zo hoog, waarschijnlijk als bescherming voor mezelf.

Ik ben wel klaar voor liefde, maar niet om nogmaals gekwetst te worden. Ik denk dat dat voornamelijk de reden is waarom de lat zo hoog blijft liggen. Waar ik wel van overtuigd ben is dat de ‘juiste’ persoon wel over die lat zal geraken.  Toch? Ach, hoop doet leven,  nietwaar?

Veel liefs,

An

Pampers

An

Mijn naam is An, geboortejaar 1982. Ik ben de trotse mama van twee superhelden, die ik gelukkig thuis gewoon Alexis (stoere meid uit 2011) en Damascus (knappe jongen uit 2009) mag noemen. Beroep: technisch tekenaar Roeping waar ik aan werk: fotografe. Zelf ben ik nog maar heel pas een alleenstaande mama. In mijn blogs neem ik jullie graag mee op mijn eigen ontdekkingstocht in dit nieuwe leven wat voor me begint. Misschien niet altijd rozengeur en maneschijn maar met een hart vol levenslust doe ik erg mijn best om te stralen!

8 Reacties op “
Terugblik: al een jaar aan het bloggen en gescheiden

  1. Je bent een van de strafste madammen die ik ooit ben tegen gekomen. Ik ben zeker dat het goed met jullie komt. Dikke duim van je collega, en het spinnen is de max, ook al is het niet echt iets voor mij. Doe zo verder, dikke knuffel van Jeroen.

    • Jeroen, super dankjewel voor je reactie! En heel fijn dat je toch even de spinninglessen hebt willen testen. Ieder z’n eigen sport.

  2. Lieve An, blij om te horen dat het je goed gaat… Ik ken je persoonlijk, je bent een mooi persoon en bewonder je steeds voor hoe je het allemaal klaarspeelt <3 Go for it, An 🙂
    Veel succes met alles wat je doet! Liefs, Babette

    • Dankjewel Sabrina, om mijn blog te lezen en even hier een berichtje na te laten. Inderdaad een bewogen jaar. Maar we zijn er sterker uit gekomen. x

    • Dankjewel Ilse! Ja, het is allemaal even zoeken eh maar uiteindelijk komt alles goed. Heel lief dat je mijn blog hebt gelezen en de tijd hebt genomen om iets te schrijven hier! x

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!