Wat als je peuter niet wil slapen?
Het is 13:00 in de middag. Ik heb een campingbedje in onze slaapkamer gezet met een paar lekkere kussens erin. Sophie heeft haar knuffels gepakt en mag kamperen. Het is de zoveelste “oplossing” die ik probeer omdat onze peuter niet meer wil slapen. Overdag niet én ’s nachts niet.
Op de crèche slaapt Sophie tussen de middag braaf twee à drie uur. Soms moeten ze haar zelfs wakker maken. Ze heeft haar slaap overduidelijk nodig. Maar thuis vertikt ze het. En dat heeft niets te maken met haar leeftijd van bijna 3, waarin de meeste kinderen misschien hun middagslaapje skippen. Het is een vorm van aandacht vragen. Dat ze overdag thuis niet (meer) wil slapen is nog tot daaraan toe. Maar die gebroken nachten…
Ongeveer een jaar geleden begon de ellende. Haar zusje werd geboren, we hadden veel bezoek gehad in huis, ze had een groeispurt. Dat er nogal wat in dat kleine koppie rondspookte waardoor ze niet meer wilde slapen was heel begrijpelijk. Toen haar zusje een maand oud was, lieten we de meisjes samen op een kamer slapen. Dat hielp. Probleem opgelost dachten we. Een paar weken lang sliepen we heerlijk door. Maar sinds een paar weken is het weer drama. Van de een op de andere dag!
De strijd om haar middagslaapje hadden we al opgegeven. Ik vond het beter om overdag geen strijd te hebben en liet haar lekker spelen. In de hoop dat ze ’s avonds dan moe genoeg was om zo in slaap te vallen. Helaas. Ondanks haar vaste bed ritueel van douchen, tandenpoetsen, een verhaaltje én een liedje, kwam ze toch huilend haar bed uit. De eerste keer dat dat weer gebeurde was ze overduidelijk bang. (Oeps, toch een iets te spannend filmpje op YouTube gekeken). We kalmeerden haar en lieten een lampje branden. Dat hielp, maar werd na een paar keer tegen ons gebruikt.
ik ben bang, ik wil drinken, ik moet plassen…
Inmiddels zijn we beland in de smoezen fase; ik ben bang, ik wil drinken, ik moet plassen, mama kus, mama liedje zingen, nog een verhaaltje, mama blijven zitten, mama over mijn ruggetje kriebelen…. Onze peuter haalt werkelijk alles uit de kast. De teruglegmethode werkt niet. Sophie kruipt iedere keer haar bed uit en kan dat volhouden, tot we zelf gaan slapen.
De laatste dagen zitten we nu iedere avond bij haar tot ze in slaap valt. Een uur zitten is inmiddels teruggeschroefd naar ongeveer 15 minuten. Dat is nog te doen. Maar midden in de nacht komt ze toch weer steeds haar bed uit. Soms lijkt het alsof ze slaapwandelt en dan lukt het wel om haar weer terug in haar bed te leggen. Maar andere keren is ze klaarwakker en huilt ze als ze haar zin niet krijgt bij alle smoezen die ze aandraagt. Als je dan drie uur met haar bezig bent midden in de nacht, dan geven we dus toch toe en laten we haar bij ons in bed slapen. Niet ideaal, maar die constante strijd ’s nachts willen we niet meer. Gelukkig valt ze dan wel in slaap, maar zelf slapen we heel licht. Een voet in onze zij, een oog open omdat we anders bang zijn dat ze uit ons hoge bed rolt (wat ook al eens is gebeurd)…Inmiddels staat er een campingbedje naast ons eigen bed. Herkenbaar?
Ik hoor haar huilen….. Zal ik gaan kijken? Nee, nog even niet. Maar ik weet dat ze het jammeren rustig een uur volhoudt. Het is een fase…
Soms word ik er moedeloos van. Doordat ik zelf weinig slaap, heb ik een kort lontje. De ene dag kan ik het beter hebben dan de andere. Alle oplossingen uit de opvoedingsboekjes en fora op internet hebben we geprobeerd; een vast bed ritueel, overdag zo min mogelijk de strijd aangaan met je kind, ervoor zorgen dat ze zich veilig voelt in een opgeruimde kamer, geen filmpjes kijken, erbij blijven zitten, terugleggen… etc. Het is een fase…. We moeten er doorheen. Maar daar hebben we NU niks aan. Consequent blijven is het advies. En ja, dat is het lastigste.
Ze slaapt!
Omdat ik zag dat ze moe was, heb ik toch besloten om haar vanmiddag te laten slapen. (Hopelijk is ze vanavond dan ook niet zo chagrijnig en hoef ik geen strijd te voeren.) Niet in haar eigen bedje, want als ze toch gaat jammeren, maakt ze haar zusje wakker. In onze slaapkamer. In het campingbedje dus. Net als op de crèche. En warempel. Het is stil! Zal ik gaan kijken? Oké dan, heel zachtjes. Hieperdepiep hoera! ZE SLAAPT!
Dankjulliewel voor jullie lieve reacties. Hoe vervelend ook, het is ook fijn om te lezen dat het zo herkenbaar is en dat we inderdaad niet de enige ouders zijn. Ik kan de woorden ‘het is een fase’ niet meer horen inmiddels, maar toch is het onze nieuwe mantra geworden haha. Succes allemaal!
Ik hoop dat die fase snel over is zodat je zelf weer voldoende nachtrust hebt!
Pfff wat een herkenning, bij ons is dit al bijna 1,5jr aan de gang. Wij zijn blij dat ze het laatste halfjaar vrij makkelijk gaat slapen. Wel met er even bij gaan liggen en op haar buikje/rugje kriebelen en de vele smoesjes die nog iedere dag voorbij komen. Maar alleen mama mag alles doen rondom het slapen en troosten etc. ‘ s nachts kan papa dan helaas niks goed doen, in haar belevenis. Geen één nacht kunnen wij door slapen. Ook hebben wij vanalles geprobeerd maar niet lijkt te helpen om deze visuele cirkel te door breken. Voor jullie als ouders moet dit heel pittig zijn, wij begrijpen hoe heftig dit is. Maar vindt het fijn om te lezen dat wij niet de enigste zijn. Succes en hopelijk doen onze jongste dit niet na! Probeer er samen het beste van te maken en denk ook aan elkaar want merk dat alles veel tijd energie kost en dat je elkaar heel hard nodig hebt! Zeg hem op, wij denken aan jullie!!
Zoooo herkenbaar wat je schrijft. Ons kleine meisje van bijna 2,5 zit hier ook vol in. S’middags slapen lukt gelukkig wel, maar die smoezenfase midden in de nacht hebben wij ook gehad en komt met vlagen nog steeds terug. Hoe dan ook ga ik er 2/3 keer per nacht uit.. Elke nacht. Meestal voor een speentje dat is gevallen, maar in vele gevallen ook onzin dingen zoals jij schrijft. Het zal inderdaad wel een fase zijn, maar het is loodzwaar. Dus jij ook heel veel succes! Mocht je de gouden tip tegen komen hoor ik het graag 😉