Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Roze wolk met hier en daar een depressie


18 november 2015


<

Je kijkt er al die maanden naar uit. De spanning word opgebouwd en eindelijk is hij of zij daar. Je vraagt je alleen af of je wel op de juiste wolk zit? Ken je dat gevoel alsof je er niet bij hoort ? Alsof alles langs je heen gaat ? Is dit kind wel van jou? Waar ben ik zelf gebleven? Eigenlijk ben je jezelf helemaal kwijt.

 

Wolken

Ja, hij is er! Maar waar ben ik?

Ja, zo voelde dat voor mij. Heel tegenstrijdig want je hoort nu toch blij te zijn, toch? Met veel visite en gezellig met z’n allen een beschuit met blauwe muisjes weghappen. Die beschuit met muisjes hebben we wel een keer gegeten na twee weken met zijn tweeën. De doos staat nog steeds in de ontbijt la en als ik hem nu zie word ik weer een beetje verdrietig.

Ik zeg het maar eerlijk. Eigenlijk wist ik al dat ik een postpartum depressie had zodra Guy met een spoedkeizersnede ter wereld kwam. Het duurde alleen nog een half jaar voordat ik het voor mijzelf en de buitenwereld durfde toe te geven.

Want, je hoort toch eigenlijk blij te zijn? Zeker omdat wij in eerste instantie geen kinderen konden krijgen. Dan moet je wel extra blij zijn! Alleen onder de druk van het extra blij zijn bezweek ik al. Want ik was niet blij, ik was moe en ik wilde mijn kind terugbrengen. Ja, er waren echt momenten waarop ik heb geschreeuwd: ”Ik wil dat alles weer hetzelfde was als vroeger”. Die enorme verandering. Ik kon er niet mee omgaan.

Ziekenhuis

Waar ging het mis?

De eerste twee weken thuis gingen voorbij. Mijn man ging weer aan het werk en ik bleef thuis alleen met de kleine. Dit hadden we vooraf besproken en ik wilde perse mijn kind zelf opvoeden. Maar man, wat was mijn wereld opeens klein. Het beperkte zich tot de woonkamer. Door mijn keizersnede kon ik moeilijk iedere keer die trap op. We maakten een verschoningsstation in de woonkamer en als Guy al wilde slapen liet ik hem in de box of zijn kinderwagen slapen.

Ik zeg al als hij wilde slapen… Want overdag wilde meneer niet slapen. Diegene die het  mooie advies heeft bedacht: “als de kleine slaapt moet je zelf ook rusten” die kon ik op dat moment wel wurgen.

Trouwens als hij dan sliep dan was ik bezig met opruimen, schoonmaken en mijn webshop. Ik weet het, niet echt verstandig. Mijn perfectionisme kan soms handig zijn maar op dat moment begon het behoorlijk in de weg te zitten.

Ik zal hieronder opsommen wat ik in die tijd miste, niet goed heb gedaan en de symptomen die ik al die tijd heb genegeerd. Eigenlijk alle dingen die hebben geleid naar mijn postpartum depressie.

  • Mijn ziekenhuistijd was niet relaxed. Je merkte gewoon dat de verpleging op de kraamafdeling de drukte niet aankon. Hier heb ik een klein trauma opgelopen wat betreft mijn borstvoeding. Elke verpleegster had wel weer een eigen methode van om de drie uur voeden tot het in mijn ogen meest bizarre advies “ als hij ieder uur aan de borst wil dan gaat ie ieder uur aan de borst”! Verder kom je niet echt tot rust op de kraamafdeling. Want de een houdt de baby dag en nacht bij zich terwijl de ander de kleine op de kraamkamer laat slapen.
  • Bij thuiskomst schoot ik al in de stress toen de kraamhulp zei dat wij minder dagen kraamzorg zouden krijgen vanwege mijn zo’n ‘heerlijke’ kraamtijd in het ziekenhuis. Ik moest er op dat moment niet aan denken dat de kraamhulp ooit nog weg zou gaan! Gelukkig was dat aan het einde van de week wel anders en heb ik ook nog twee extra dagen gekregen. Uiteindelijk was het ook wel weer lekker dat we met zijn drieën waren.
  • Slapen met de kleine op de kamer werkte niet voor mij. Maar ik wilde perse dat hij bij ons zou slapen tot en met 6 maanden. Ik vond mijzelf al zo’n slechte moeder omdat ik een spoedkeizersnede had gehad en de borstvoeding had opgegeven. Daarom vond ik dat ik hem niet ook nog eens alleen op zijn eigen kamertje kon laten slapen.
  • Ik ben niet echt een persoon die snel hulp vraagt aan anderen. Terwijl ik die hulp wel degelijk nodig had. Maar ik vond dat ik het allemaal zelf moest kunnen.
  • Ik heb het redelijk goed voor iedereen verborgen kunnen houden totdat het echt niet meer ging. Ontkennen en doorgaan was mijn motto. Want iedereen kan dit toch, dus waarom ik dan niet? Dit was niet slim ik had veel eerder aan de bel moeten trekken.
  • Soms waren er dagen dat ik van gekheid niet wist wat ik met mijn zoon aan moest. Ik schreeuwde soms: “Waarom wil niemand mij helpen, ik kan dit niet alleen”! Ik schreeuwde ook tegen mijn zoontje, ik was boos als hij niet wilde slapen. Gelukkig heb ik hem nooit wat aangedaan. Maar er waren momenten dat ik er niet ver vanaf was. Daar kan ik mij nu nog schuldig over voelen.
  • Ook huilde ik soms hele dagen als mijn man weg was naar zijn werk. Soms vond hij mij huilend op de bank als hij terug kwam uit zijn werk.
  • De gedachte om eruit te stappen is bij mij ook wel een aantal keer opgekomen. Ik heb het ook een aantal keren hardop uitgesproken tegen mijn man. Het enige wat ik wilde was rust. En dat zou de perfecte rust zijn!
  • Doordat de stress zo hoog opliep sliep ik op een gegeven moment alleen op zolder met oordoppen in. Mijn man sliep met onze zoon samen en gaf hem ook zijn voedingen. Helaas door de stress sliep ik op een gegeven moment nog maar vier uurtjes per nacht. Dan was ik klaarwakker. Het gevolg; overdag was ik verschrikkelijk moe. Ik was in een neerwaartse spiraal terecht gekomen.
  • In die periode vond ik mijzelf de slechtste moeder op deze aarde. Ik kon het allemaal niet, begreep mijn kind ook niet. Als ik alles had gedaan van een flesje tot schone luier en hij huilde nog steeds dan dacht ik dat ik iets gigantisch over het hoofd zag maar wist mijn god niet wat!
  • Met man en macht hield ik mijn webshop draaiende en was erg teleurgesteld als ik mijn deadlines niet haalde of geen tijd had om te haken. Dit leverde voor mij weer extra stress op. Want ik had het vooraf zo mooi bedacht. Ik zou werken als de kleine sliep….

Dit is een “korte lijst” met wat er bij mij gebeurde in die tijd. In mijn volgend blog zal ik wat verder uitweiden over de symptomen van een postpartum depressie en wat vooral niet te doen tijdens je kraamtijd en enkele tips voor vrienden en familie.

De weg naar herstel

Zes maanden na mijn bevalling werd ik zo boos op mijn man. Het was om iets heel onbenulligs maar in paniek belde mijn man zijn moeder. Mede door mijn man en mijn schoonmoeder kwam er een einde aan deze verschrikkelijke tijd. Ook al heb ik dat mijn schoonmoeder niet in dank afgenomen op dat moment. Achteraf moest dit gebeuren.

Die dag heeft mijn man de huisarts gebeld. Deze kwam direct langs en heeft ons met spoed doorverwezen naar de crisisdienst van het GGZ. Daar stond ik onder controle totdat er plek zou zijn bij een psycholoog.

Toen ik terecht kon bij mijn huidige psychologe en psychiater ging het al snel beter. Ik kreeg pillen om door te kunnen slapen. Het was hard nodig om de ergste vermoeidheid eruit te krijgen. Zodat ik de dagen die ik alleen was kon doorkomen. Tevens kreeg ik antidepressiva. Daar wilde ik in eerste instantie niets van weten. Ik ben niet zo gek op zulke medicatie. Maar het kon niet anders. De stress moest uit mijn lichaam zodat ik weer normaal kon functioneren.

In die tijd heeft mijn man zo enorm veel voor mij gedaan. Ik wilde bijvoorbeeld niemand zien. Ik was toe aan rust. Ze konden contact opnemen met mijn man.  Dit gold ook voor mijn ouders, mijn zus en mijn schoonouders. Ik wilde niet hoeven uit te leggen wat ik voelde ik was leeg en wilde mij focussen op mijn herstel en mijn kind.

De medicatie sloeg aan en bij de psychologe voelde ik mij op mijn gemak. De weken kropen voorbij. Ik maakte netjes mijn opdrachten, slikte mijn medicatie. De gesprekken waren in eerste instantie iedere week, daarna om de twee weken en op dit moment heb ik om de drie weken een afspraak met mijn psychologe.

Depressie

 

Het gaat stukje bij beetje steeds beter. Ik ben er nog niet, want op het moment dat ik dit blog schrijf heb ik enorme dip. Zowel gisteren als vandaag wil ik liever niet overdoen. Het hoort erbij,  ik leer ermee omgaan maar soms val ik weer even terug in dat zwarte gat.

Mijn lieve, lieve man is er al die tijd voor mij geweest,. Hij gaf zijn liefde en zorg aan onze zoon Guy in tijden dat ik het niet kon geven. Zonder hem had ik het nooit gered. Nog steeds is hij mijn rots in de branding.

Nog even wat credits:

De wolkjes haakte ik naar een patroon van Eliane Roest
De ketting heb ik gekocht bij Applepiepieces als cadeautje voor mijzelf. Het herinnert mij eraan dat het leven twee kanten heeft en dat is niet erg.

 

 

Helen

Helen Fransen, getrouwd met Pascal en trotse moeder van Guy. Eigenaar van twee webshops (bijderwets en houtenpunaises). We wonen in de Randstad waar we regelmatig uitstapjes maken naar Den Haag, Rotterdam en Delft. Ik heb al een blog voor mijn webshop bijderwets. Daar kan ik alleen niet al mijn persoonlijke verhalen op delen. Mijn blogs voor mama to the max zullen dan ook een persoonlijker tintje krijgen. Mijn ervaringen als moeder en alles wat daar bij komt kijken zal ik hier met jullie delen. Maar ook tips voor uitstapjes met de kids en af en toe een leuke DIY.

8 Reacties op “
Roze wolk met hier en daar een depressie

  1. Wat mooi dat je ‘mijn’ Think different ketting nu hebt als herinnering. Ik hoop altijd dat wat ik verzin en ontwerp betekenis heeft voor degene die het gaat dragen. Nou, dat kun je bij jou wel zeggen. Wat fijn om te lezen en wat goed dat je dit deelt. Veel liefde, plezier en gezondheid voor jou en je gezin, Mariko (van Applepiepieces :-))

  2. Pingback: Postpartum Depressie, achter de wolken schijnt de zon. - MAMA to the max

  3. Jeetje Helen, wat een rollercoaster! Wat een verhaal en wat erg dat je niet van de eerste momenten heb kunnen genieten. En ook zo vreselijk knap dat je het zo goed kan opschrijven, goed voor jezelf, maar waarschijnlijk ook voor vrouwen die hiermee te maken hebben.
    De depressie herken ik niet, maar wel dat zwanger worden, zwanger zijn en bevallen geen roze wolk zijn…
    Ik hoop voor jou, voor jullie, dat je er snel weer boven op komt en volop kan genieten van elkaar.

    Dikke knuffel en kus voor jou en voor Pascal en ook voor je kleine jongen.

  4. Oh Helen,
    Wat erg voor jullie, maar vooral voor Guy, in zijn prille leven.
    Dat er iets niet klopte merkte ik, als ik aan je zus vroeg hoe het met jullie ging. Ik mistte de blijdschap en de warmte. Ik dacht toen: “Hè, wat vreemd allemaal, zo heel anders dan ik, ik heb ontzettend genoten van de drie “baby’s” die ik gekregen heb (waaronder ook een met de keizersnee, na 4 maande tobben tijdens de zwangerschap en angst het kind te verliezen).
    Ik ken jou niet goed, ik heb je nog maar een paar keer ontmoet. Ik vond je inderdaad weinig enthousiast.
    Jammer dat je het zo lang voor jezelf hield, en het zelfs niet aan je ouders en je zus vertelde.
    Maar nu je het weet kun je het omkeren en er nu extra van genieten.

    Ik wens jou, je man en Guy heel veel sterkte, liefde en geluk!

    Een gelukkige moeder van drie volwassen zonen, drie geweldige schoondochters en drie superleuke en lieve kleinkinderen.

  5. Lieve lieve Helen, wat snap ik jouw verhaal goed. Al ben ik nu 62 en is het 37 geleden dan mijn oudste dochter geboren is, jouw blog laat me het weer helemaal beleven. Voor mij geen keizersnee, maar wel een ziekenhuisopname, waar ook ik geen goed gevoel aan over heb gehouden. Het verborgen houden, niet van je kind kunnen genieten, de eenzaamheid en inderdaad het gevoel; was alles maar weer ‘normaal’ ik herken het allemaal. Hulp heb ik in die tijd niet gehad, want ik wist zelf niet eens wat er aan de hand was. Ik kende het bestaan van postnatale depressie, maar heb daar geen moment aan gedacht, want dat overkwam anderen, maar mij toch niet! Pas tijdens het kijken naar een film van Monique vd Ven, titel is me ontschoten, bedacht ik; dit is/was het.
    Ben blij dat je man en schoonmoeder zo gehandeld hebben en je er nu aan kan werken, want zo voelt het, als werken, om je weer gelukkig te voelen en te genieten van je zoontje. Heel veel sterkte en geniet van de mooie momenten, want die komen er steeds meer.
    Dikke knuffel van een moeder van drie dochters, waar ik gelukkig wel van kan genieten?

    • Lieve mama van drie dochters, dank je voor je lieve woorden. Het is fijn om zulke lieve reacties te krijgen van vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt. Ik kan mij voorstellen dat het 37 jaar geleden nog minder bespreekbaar was dan nu. Door mijn blog hoop ik andere (toekomstige) moeders te laten weten dat ze niet alleen staan. Gelukkig kon en kan ik wel van mijn zoontje genieten. Natuurlijk nu steeds meer maar het blijft zwaar.

      Liefs Helen

  6. Wat herken ik veel uit je verhaal…heftig voor je zeg! Weet dat het goedkomt, dat weet ik uit ervaring…je kan het!

    Liefs, Nelleke

    • Dank je Nelleke,in het begin dacht ik dat het nooit meer goed zou komen. Gelukkig ben ik al zoveel verder dat ik zeker weet dat het allemaal weer goed komt. Het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben. Je voelt je soms zo alleen.

      Liefs Helen

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!