Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

PTSS Deel 1: hoe het begon


17 februari 2016


PTSS, baby
<

In mijn blog van November schreef ik over mijn keizersnede die niet helemaal volgens plan verliep. Het was heftig (en pijnlijk) maar door de drukke periode die erop volgde, had ik de tijd niet om me er echt mee bezig te houden. Na 12 dagen neonatologie reden we voor de laatste keer het ziekenhuis uit en dit keer helemaal compleet, de jongens mochten mee naar huis! Ik vertel jullie vandaag hoe bij mij door deze ervaring PTSS is ontstaan.

Hoe het begon

Nu verklapt de titel van deze blog het onderwerp, maar bovenstaande was nog niet de reden voor een posttraumatische stress stoornis. De eerste week thuis was het even zoeken naar een ritme, maar het wende snel. Bart regelde zo goed als alles zodat ik de kans kreeg om te herstellen van de keizersnede en het kraambezoek druppelde langzaam binnen. Na een lange tijd in het ziekenhuis voelde het heerlijk om weer thuis te zijn!

Baby PTSS

‘incidenten’

Na precies een week thuis ging het mis; het duurde alles bij elkaar maar een uurtje, maar het leek een eeuwigheid te duren! Ik vond Raf kleurloos in de box en ik raakte volledig in paniek. Ik zag duidelijk dat hij niet gewoon lief lag te slapen, hij leek alsof hij heel ver weg was. Ik probeerde hem wakker te krijgen, ik heb geroepen, gepord, in zijn gezichtje geblazen, maar ik kreeg geen enkele reactie van hem. Toen de ambulance arriveerde, was hij alweer langzaam bijgekomen en gingen we samen naar het ziekenhuis voor wat extra controles, eventuele onderzoeken en observatie. Dit alles duurde uiteindelijk vier dagen. In die vier dagen had hij regelmatig “incidenten” zoals de arts het noemde; zijn ademhaling zakte regelmatig helemaal weg, waardoor het zuurstofgehalte ook ineens zakte en en alle kleur uit zijn gezichtje verdween. De onderzoeken bestonden uit bloed- en slijmonderzoeken, hartfilmpje en echo van het hoofdje maar alle uitslagen lieten geen afwijkingen zien.   Omdat de incidenten 9 van de 10 keer na een voeding gebeurde, was verborgen reflux een logische diagnose aangezien alle uitslagen goed waren. Zijn voeding werd aangepast en na 24 uur zonder incidenten mochten we naar huis. Ik voelde me ontzettend schuldig; Bart zei 2 dagen van te voren al dat Raf wel erg veel sliep en weinig dronk. Het was al een paar dagen bijna 30 graden, dus ik gaf de temperatuur de schuld. En wat had ik moeten zeggen tegen de huisarts? “Mijn baby van 3 weken slaapt heel veel?” Neh, ik hoefde niet te bellen.

Niet alweer

Eenmaal thuis kregen we nauwelijks de kans om bij te komen, want nog geen 24 uur later zat ik in de ambulance met Mats. Precies hetzelfde verhaal,echt precies zoals het met Raf ging behalve dat Mats grijzer leek en nog verder weg was dan Raf die keer was. De rit met de ambulance, de bloed- en slijmonderzoeken en opgenomen ter observatie. Enige verschil was dat dit keer geen hartfilmpje of echo van het hoofdje werd gemaakt. De arts gaf aan dat verborgen reflux onwaarschijnlijk was, de kans dat de jongens allebei dezelfde symptomen hadden op bijna hetzelfde moment was zo klein dat het iets anders moest zijn. Mats werd overdragen aan het academisch ziekenhuis en Raf zou uit voorzorg ook opgenomen worden omdat ze vermoedden dat het kinkhoest was.

PTSS, Baby

Mats kwam op de PICU te liggen, een ontzettend indrukwekkende afdeling wanneer je de neonatologie in het streekziekenhuis gewend bent. Zoveel draadjes en slangetjes dat het bijna onmogelijk was om hem zonder hulp uit zijn bedje te tillen. In het AZM kreeg Mats wel het hartfilmpje, echo van het hoofdje, een 24 uurs ph-meeting in de maag en uit voorzorg kregen ze allebei antibiotica tegen kinkhoest. Mats deed het duidelijk slechter dan Raf. Hij had meer en zwaardere incidenten en kreeg zuurstofondersteuning omdat hij de energie niet had om het zelf te doen. We waren dan ook verrast dat de uitslagen weer geen afwijkingen toonden. Mats herstelde heel snel en toen hij uiteindelijk 24 uur geen incidenten meer had gehad, mochten we naar huis.

Naar mijn idee veel te snel; de ene dag lagen ze aan de monitor en wisten we niet wat er aan de hand was, de andere dag stonden we weer buiten en wisten we nog steeds niet wat er gebeurd was!

Niet klaar voor de grote wereld

Alles bij elkaar duurde dit 10 dagen. En al die 10 dagen heb ik me blind gestaard op de monitoren. Daar konden we zien wanneer er een dip was en kon er direct ingegrepen worden. Thuis hadden we dat niet en ondanks dat ze in het ziekenhuis geen incidenten meer lieten zien, vond ik het dood eng. Ze konden ons niet vertellen wat er nu gebeurd was, behalve dat ze nog niet helemaal klaar waren voor de grote wereld of een virus die ze niet konden plaatsen. En daar moesten we het mee doen.

baby, PTSS

Er vormde zich bij mij zo PTSS terwijl ik het niet in de gaten had. Dat er iets niet lekker zat, wist ik wel. Dat het zoveel indruk op me had gemaakt, had ik (nog) niet in de gaten. In mijn volgende blog vertel ik graag hoe ik er ook weer vanaf kwam.

Klik hier voor de blog van november, waarin Mandy haar ervaring deelt met de keizersnede.

 

Mandy

In het kort; Mandy, 35 jaar, 15 jaar samen met Bart en moeder van drie; meisje Tess van zes en een setje jongens, Mats & Raf van vier jaar oud. Met dit gezelschap woon ik in het zonnige zuiden des Lands bovenop een berg. Tijdens mijn laatste zwangerschap maakte ik noodgedwongen een carrière-switch van parttime apothekersassistente naar fulltime thuisblijfmoeder. In mijn vrije tijd kruip ik graag achter de naaimachine om mijn creativiteit los te laten. Behalve chaotisch ben ik o.a. huishoudmanager, chauffeur, kinder-haarstyliste en anti-sport.

2 Reacties op “
PTSS Deel 1: hoe het begon

Laat een antwoord achter aan Jessica Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!