Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Preschool Australië: taalbarrière


23 februari 2016


preschool
<

Als je het televisieprogramma Ik Vertrek wel eens hebt gezien dan ken je ook de beelden van kinderen die in het buitenland naar school worden gebracht terwijl ze de taal niet spreken. Sommige kinderen zijn intens verdrietig en de eerste maanden op school doodongelukkig. Nu sta ik op het punt om mijn kind naar preschool te sturen… Hellup!!! 

De maandag na Liams tweede verjaardag ging hij in Nederland voor het eerst naar de peuterschool. Hij was al een half jaar fulltime thuis met mij en was er aan toe om weer lekker met andere kindjes te kunnen spelen. Ik moet bekennen dat ik daar ook wel naar uitkeek. Even niets moeten, maar wat tijd voor mezelf. In de praktijk viel dat trouwens vies tegen. Liam ging namelijk twee keer in de week van 8.45 tot 11.00u. In dat tijdsbestek kon ik (behoorlijk zwanger) de wekelijkse boodschappen halen, een rondje stofzuigen en met een beetje mazzel een bakje thee drinken. Om daarna op een draf richting school te gaan om de kleine jongen op te halen.

preschool

 

 

Meteen vanaf de eerste dag vond Liam het leuk om naar school te gaan. Voor mij geen drama’s met een krijsend kind aan mijn been. Nee, als ik geluk had kon ik een kus krijgen maar vaak was hij al te druk met spelen om mij gedag te zwaaien. Ik liet hem daar met een goed gevoel achter. Vanaf het moment dat Mila geboren was bleef Liam tot 13.15u op school. Dat vond ik in het begin wel wat lastig, want het voelde alsof ik hem dumpte. Maar meteen bleek dat moeders (nog vol met zwangerschapshormonen) er meer last van had dan meneertje zelf. Hij vond het helemaal niet erg om langer te spelen (duh) en at zonder problemen zijn broodje bij de juffen. Die twee lange ochtenden op de peuterschool gaf mij de gelegenheid om het dagelijks ritme terug te vinden, want van één naar twee kindjes vond ik wel even wennen.

 

 ‘Hij heeft zelfs al een vriendinnetje’

 

Liam genoot volop van het ‘schoolleven’ en had zelfs een vriendinnetje. Correctie: Lizz is niet een vriendin maar ZIJN vriendin. Die twee konden zo leuk met elkaar spelen en gunden elkaar alles. Iedere week namen ze afscheid met een knuffel, een zoen en enkele lieve woordjes als ‘ik vind je lief’. Heel aandoenlijk om te zien. Ook was hij gek met de juffen. Het was dan ook wel even slikken toen ons Australië avontuur serieus werd. Als alles door zou gaan moest hij van zijn fijne schooltje af én afscheid nemen van zijn grote liefde Lizz. Dit konden wij hem (en haar) toch niet aandoen? Nou wel dus, want zoals je weet wonen we inmiddels 2,5 maand in Australië.

Australië

 

 

Jérémy en ik vonden dat Liam hier zo snel mogelijk weer naar een peuterschool (preschool) moet. Zo kan hij lekker spelen met leeftijdsgenootjes en leert hij Engels. Toen we in Australië aankwamen gingen de scholen net dicht vanwege de zomervakantie. Dat was wel even balen want dat betekende dat ik tot aan de start van het nieuwe schooljaar (eind januari) hier niet verder mee zou komen. In de tussentijd ben ik gaan zoeken op internet, maar daardoor zakte het lood mij in de schoenen. Iedere preschool in deze regio heeft een wachtlijst. De kans dat ik binnen een maand een plekje voor Liam zal vinden is dus vrijwel nihil.

Ik heb het onderwerp preschool maar even gelaten voor wat het was. Uiteindelijk kreeg ik net voor aanvang van het nieuwe schooljaar een mail van een van de scholen dat we een rondleiding konden krijgen. Van een vriendin hier had ik gehoord dat deze organisatie (met in bijna iedere wijk een locatie) voorrang geeft aan kinderen die geen Engels spreken. Dat gaf me goede hoop, dus hop richting preschool. Terwijl ik een kort gesprekje had met de directrice, ging Liam meteen op onderzoek uit in de tuin van de school. Helaas hanteerde deze locatie de voorrangsregel m.b.t. de taal niet. Binnen twee weken zou ik horen of er een plekje voor hem was. Afwachten dus.

 

 ‘Morgen kan hij beginnen’

 

Tijdens een playdate in een speeltuin hier om de hoek, viel mijn oog op een reclamedoek met de tekst: ‘Inschrijving voor peuterschool geopend’. Huh? Ik had niet eerder opgemerkt dat hier een peuterschool zat. Dat bleek later niet zo gek want de preschool wordt verbouwd en zit tijdelijk in een ander gebouw. Een peuterschool op loopafstand van huis is natuurlijk ideaal (voor die andere moeten we met de auto), dus ik heb de school direct benaderd. Helaas zat de groep van onze voorkeur (do-vrij) al vol. Liam kon wel op de wachtlijst geplaatst worden. Belangrijk om te weten, deze mailwisseling vond plaats op de vrijdag voordat de scholen weer zouden beginnen. Op woensdag kreeg ik een telefoontje dat er onverwachts een plekje was vrijgekomen en dat Liam eventueel morgen(!) kon beginnen. Het overdonderde me, maar natuurlijk heb ik (na overleg met papa uiteraard) het aanbod geaccepteerd.

 

preschool

 

Toen ik Liam de volgende ochtend klaar maakte voor school voelde ik toch iets geks in mijn buik. Ik ging onze lieve kleine jongen naar een school brengen waar ik nog nooit binnen was geweest. Ik zou hem achterlaten bij vreemden die hem niet kunnen verstaan. En Liam zou de kindjes en de juffen ook niet kunnen verstaan. De beelden van Ik Vertrek schieten door mijn hoofd. WAT DOE IK HEM AAN??? Ik rijd naar school met een enthousiaste peuter op de achterbank. We gaan de school binnen en Liam snuffelt meteen tussen het speelgoed. ‘Oh mama kijk’, roept hij regelmatig. Na het nodige papierwerk afgehandeld te hebben is het tijd voor mij om te gaan. De kinderen gaan voor het eerst buitenspelen en krijgen allemaal hun eigen ‘sun hat’ uitgedeeld. Ook Liam. Ik leg hem uit dat hij lekker moet gaan spelen, maar dat mama en Mila nu naar huis gaan. ‘Kus?’, vraag ik. Natuurlijk krijg ik een kus en hij groet me met ‘bye’! Wow wat is onze zoon een bikkel!

 

‘Wat een stoere jongen hebben wij’

 

Ik moet toegeven dat ik die dag best vaak aan Liam gedacht heb: Zal het wel goed met hem gaan? En het was nu zo stil in huis, ook Mila leek haar broer te missen. Als ik hem ‘s middags ophaal is hij natuurlijk blij me te zien. Hij heeft het leuk gehad en wil morgen weer. Dat is een goed teken! De juf vertelt vol bewondering over hoe goed hij het die dag heeft gedaan. Wat een stoere jongen hebben wij. Inmiddels zijn we een paar weken verder. Liam gaat met plezier naar school en pikt het Engels al goed op. Het is ongelofelijk hoe flexibel het brein van een jong kind is. Liam is gewend om twee talen te horen (NL-FR), dus misschien werkt dat in zijn voordeel. Hij toont interesse in de Engelse taal en vraagt uit zichzelf wat iets in het Engels is. Hij begint zelfs al Engels liedjes te zingen. Voel je mijn trots door je computerscherm heen?

preschool

 

Deze preschool was een blinde gok, maar wat pakt het goed uit. Waar heb ik me druk om gemaakt, maar dat is achteraf altijd gemakkelijk praten. Voor hetzelfde geld had ik de hoofdrol gespeeld in mijn eigen hartverscheurende Ik Vertrek scène met mijn zoon als lijdend voorwerp. Pfffff ik moet er niet aan denken…

Ik ben heel benieuwd of jij hetzelfde had gedaan als je in mijn schoenen stond?

G’day en tot in maart!

NEW Babycadeaus 336x280

Paulien

Paulien is 33 jaar en getrouwd met de Franse Jérémy. Sinds hun eerste vakantie Down Under in 2010 dromen ze over een leven in Australië. Niet permanent, maar voor een jaar of drie. In december 2015 gingen ze het grote avontuur aan. Ze wonen nu met kids Liam (4) en Mila (1) in Sydney. P

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!