Persoonlijk: wenspapa Robin wil graag adopteren

Dit is mijn verhaal. Het verhaal van een wenspapa die graag zijn verhaal wil delen met andere wenspapa’s (en mama’s). Een verhaal over dromen, wensen en het leven wat soms mooier lijkt bij de ander.
Lees ook:
Persoonlijk: Femke neemt je mee in haar adoptieverhaal
Mijn angst
Hoe zie ik vaderschap voor mij? Nou daar kan ik geen antwoord op geven. Ik kan het wel, alleen ik durf het niet. Ik durf het niet omdat ik bang ben dat mijn grootste wens niet zal uitkomen. Bang voor de reis, bang voor tegenslagen, en bang dat mijn wens misschien toch nooit vervuld zal worden. Zie ik het als een uitdaging? Zie ik het als het winnen van de loterij? Ja, zo zie ik het. Je moet geluk hebben en net de loterij winnen. Kan je het daar mee vergelijken? Nee dat kan niet, want je kan geen lot kopen en wachten op de trekking. Je moet zelf hard aan het werk en op reis gaan in het ongewisse wat een kinderwens heet.
Wie ben ik?
Mijn naam is Robin en ik ben 26 jaar oud. Ik woon in het prachtige Groningen waar ik alleen twee jaar geleden een huis heb gekocht. Een huis alvast op de groei met 3 slaapkamers, want je weet maar nooit. Het is een kinderijke buurt met veel speeltuinen en leuke buren. Ik woon zonder partner en ben erg vrijgezellig momenteel. Ik sta open voor relaties, maar tot op heden is het niet gelukt. In het ziekenhuis heb ik een hele leuke baan. Momenteel ben ik bezig met een studie managment in de zorg, en hoop in de toekomst leidinggevende te worden op een afdeling.
Kinderwens
Sinds van kleins af aan wist ik dat ik kinderen wilde. Vadertje en moedertje spelen vond ik in de kleuterklas al interessant. De poppenhoek vind ik stiekem veel leuker dan die vet coole autobaan in de klas. Sinds mijn 18e wist ik het zeker. Ik ben gemaakt om voor kinderen te zorgen en wil graag mijn liefde delen in een groot gezin. Deze conclusie had ik al snel gevormd. Alleen er was 1 hiaat voor mijn gevoel. Sinds mijn 18e ben ik er achter gekomen dat ik op mannen val. Opzich niet erg, maar wel erg omdat ik het altijd moeilijk heb gevonden om geen kinderen te krijgen biologisch samen met mijn eventuele partner. Geen kindje samen makend uit liefde, en vermenigvuldigen, maar wel een kindje met vooraf lange trajecten wat emotioneel heel zwaar zal zijn. Niet dat dit geen liefde zal zijn, maar wel op een andere manier waar ik vooraf nooit van had gedroomd of had gewenst.
“Ik heb liever een kindje dan een partner”
Een paar jaar geleden wist ik het zeker. Mijn kinderwens is enorm groot. Zo groot, dat ik eventueel niet meer wilde wachten op een partner. Ik heb liever een kindje dan een partner. (Mannen, wat moet je er mee…. haha). Op een gegeven moment besef je dat je in een leeftijd komt waarin je je beseft dat iedereen door gaat met zijn of haar leven. Voor mijn gevoel kreeg iedereen om mij heen kinderen en trouwde met zijn of haar geliefde partner. Mijn eierstokken begonnen ook te rammelen (niet dat ik die heb, maar toch..). Ik werd enorm kwaad op mezelf en had veel vragen. Vragen die ik niet kan beantwoorden, omdat ik er geen antwoorden op heb. Waarom kunnen BAM moeders zaad halen en zich laten insimeneren, maar waarom kan ik geen baarmoeder halen? En waarom moet ik adopteren of een half miljoen neerleggen voor een draagmoeder? Waarom kan ik niet gemakkelijk kinderen krijgen, en waarom gaat het bij mij moeilijk? Hebben ze dan nog geen broedmachine voor kinderen bedacht?
Oriënterende fase
Mijn familie en vrienden weten dat ik een kinderwens heb. Ze weten alleen niet dat het zo groot is zoals ik in deze blog beschrijf. Ik vind het lastig om er over te praten omdat ik bang ben voor negatieve reacties of dat ze het raar vinden omdat ik nog geen partner heb. Ik ben een man die niet graag over zijn gevoelens praat. Dat zit niet in mij natuur.
Momenteel zit ik in een oriënterende fase en ben ik erg opzoek naar lotgenoten. Ik ben veel informatie aan het verzamelen en heb mij ingeschreven bij verschillende instanties over draagmoederschap en adoptie. Ook ben ik ingeschreven bij een instantie over co-ouderschap. In de toekomst hoop ik dat ik een lieve draagmoeder vind die mijn kindje draagt met mijn eventuele partner of toch alleen. Dat zou voor mij het mooiste zijn wat er is.
Instagram account
Ik ben het account papainspe begonnen om in eerste instantie lotgenoten te zoeken. Ik voelde enorm de behoefte om te praten en informatie uit te wisselen. Tevens ben ik het account begonnen om aandacht te zoeken voor wensvaders. Mannen schijnen toch net iets anders te zijn dan vrouwen en ik merkte dat er snel de behoefte ontstond waarbij mannen (en vrouwen) met mij wilde praten over mijn kinderwens. Ik kreeg veel complimenten en privé berichtjes en kreeg linkjes met sites van instanties en heel veel liefde. Ik voelde mij ineens begrepen en gehoord en had ineens allemaal steun gevonden bij lieve wensmama’s (en een paar wenspapa’s). Op een geven moment voelde ik me een echte koning tussen alle vrouwen. Ook ben ik het account begonnen om mijn verhaal te vertellen. Niet dat het heel boeiend is, maar toch wild e ik het delen met de wereld. Hopenlijk krijgen wensmamas en papas meer begrip en steun en kan ik middels het account er een steentje aan bijdragen.
“Ik wil meer zijn dan die leuke gekke lieve oom waarbij je altijd veel plezier hebt”
Deze quote past echt bij mij. Veel mensen om mij heen zeggen; dan geef je andere kinderen toch liefde, of, jou tijd komt nog wel. Nee, ik wil gewoon meer zijn dan die leuke gekke lieve oom waarbij je plezier hebt. Ik wil gewoon papa worden en gek/leuk/lief zijn voor hem of haar. Even voor niemand anders… alleen mijn eigen kind!! Ja eigen kind!!
Ik droom dat ik mijn moeder “oma” kan laten worden, dat ik zaterdagochtend om 08:00 uur op het voetbal veld sta (met enorme wallen omdat het net iets te gezellig was de vorige avond met een biertje in de kroeg). Ik droom ook dat ik met de mooiste kinderwagen van de wereld door de stad paradeer en trots mijn kindje show. Of de mooiste kinderkamer in mijn huis en ik droom natuurlijk van het mooiste/knapste kindje van de hele wereld.
Steun van lotgenoten
Ik heb de afgelopen tijd geleerd dat het krijgen van kinderen niet vanzelfsprekend. Ik heb veel bewondering gekregen voor mensen met een onvervulde kinderwens. Soms zijn het echt slopende trajecten waar wenspapa’s en mama’s in zitten met veel emoties en verdriet. Ik denk wel eens, wat moet een mens veel doorstaan voor zijn of haar grootste wens. Wat een tegenslagen maar ook wat een verdriet moeten ze meemaken.
Ik zou graag andere wenspapa’s (en ook de wensmama’s) willen meegeven dat je elke dag moet genieten van het leven en dat je bij tegenslagen moet praten met geliefden om je heen. Zoek steun bij lotgenoten en praat over je gevoelens. Mannen praten niet graag over hun gevoelens (dat weet ik als geen ander), maar ik weet ook als geen ander dat het soms wel kan helpen waardoor er meer begrip ontstaat bij de ander. Verder wil ik iedereen veel geluk toezenden en heel veel liefde. Veel sterkte wensen maar ook blijdschap. Ik hoop dat alle wensen van alle wenspapa’s en mama’s mogen uitkomen en dat er veel kinderen geboren mogen worden.
Wat zou jij wenspapa Robin willen meegeven of vertellen? Heb je nog advies wat je met hem en alle andere wenspapa’s en mama’s zou willen delen?

Stay connected