Persoonlijk: Femke neemt je mee in haar adoptieverhaal

mamatothemax.nl
23 oktober 2018

Femke woont samen met haar man Erik en kat Mini in het midden van het land. Ze had van jongs af aan al de droom om moeder te worden en na de bruiloft in 2011 besloten ze een gezinnetje te stichten. Maar, ze werd ondanks vele pogingen helaas niet zwanger. Uiteindelijk kozen ze voor adoptie.

Lees ook:
Persoonlijk verhaal: Kelly heeft een angststoornis

Even voorstellen…

Ik zal me even voorstellen in deze allereerste blog die ik schrijf voor ‘Mama-to-the-max’. Mijn naam is Femke de Boer en sinds 2011 ben ik getrouwd met mijn steun en toeverlaat en grootste liefde Erik. Wij hebben een kat genaamd ‘Mini’ en wonen in een heerlijk huis in het midden van het land. Van jongs af aan droom ik ervan om moeder te worden en sinds ons trouwen in 2011 willen we dan ook niets liever dan een gezin stichten. Helaas ging dat niet zonder slag of stoot en graag wil ik jullie daar de komende blogs in mee nemen.

Hoe het allemaal begon

Toen een goede vriendin van mij een vriend kreeg vroeg ik op een dag gekscherend aan haar of die vriend van haar niet nog een leuke broer had. Ze vertelde dat hij die zeker had en zo ontstond het plan om maar eens wat leuks te gaan plannen met elkaar. We zijn naar Scheveningen gegaan en ik weet nog precies het moment dat Erik (DE BROER VAN) de deur opendeed. Ik was onder de indruk. Die dag sloeg de vonk over en zijn we onafscheidelijk geweest. Erik betekent zoveel voor mij. Hij is degene die me rustig maak als ik me weer eens te druk maak. En ook degene die altijd zegt dat het goed komt.

Kinderwens/ Adoptie

We kregen verkering en al heel snel kregen we het over kinderen. Onze wens was om ouders te worden en als het kon een groot gezin te vormen. Ik heb altijd met kinderen gewerkt, en paste het liefst op in ieder vrij uur datik had. Ik ben gek op alle neefjes en nichtjes die we hebben en kan nergens anders zoveel van genieten als tijd met hen doorbrengen.

Toen ik na een jaar nog niet zwanger was, zijn we naar onze huisarts gegaan samen. Na een klein en kort onderzoek liepen we met lege handen weer naar buiten. Als het na een half jaar nog niet gelukt was mochten we ons weer melden. Dat half jaar duurde lang, en iets wat romantisch hoort te zijn wordt langzamerhand een sleur. Uiteindelijk mochten we naar de Fertiliteitsafdeling van ons plaatselijke ziekenhuis. We waren zo ontzettend zenuwachtig weet ik nog, en langzaam begon ik bang te worden. ‘Het zal toch niet’.

Behandelingen

Na meerdere onderzoeken was de conclusie dat er niets met ons aan de hand was. Alles was goed, altijd. Bij ieder onderzoek. Maar het zwanger worden bleef uit. Ook al waren we samen heel gelukkig en sterk, het verdriet werd er niet minder om. Iedereen om ons heen kreeg kinderen, en ook al gun je dat ze zo, op een gegeven moment gun je het vooral jezelf.

Na 4 IUI behandelingen kregen we uiteindelijk ICSI behandelingen. De hormonen vlogen in het rond, het was een rollercoaster. De ICSI poging slaagt maar eindigt in een miskraam. En ook poging twee slaagt en gaat na een paar weken mis. Het was genoeg geweest. Ik had veel van mijn lichaam gevraagd en ook ons huwelijk had wat rake klappen gehad. We besloten te stoppen en hebben kort daarna brochures over adoptie aangevraagd.

Inmiddels zijn we na een adoptieprocedure van drie jaar in blijde verwachting van een kindje uit Amerika. In de volgende blog neem ik jullie mee in het proces. Want hoe kwamen wij bij adoptie? En welke informatie hebben wij ingewonnen?

Help jij ons mee?

Om de adoptieprocedure te kunnen financieren hebben we de Babiebox ontwikkeld. Een doos met allerlei verschillende kraamcadeaus. Er is een jongens en een meisjes variant beschikbaar voor €25,- per stuk. Kijk op Instagram bij BabieBox of op Facebook: BabieBox. Een box bestellen kan via babiebox@outlook.com