Opboksen tegen borstkanker – Deel 3

mamatothemax.nl
3 juli 2018

Bernadette (36) vertelt in een 3-delige reeks haar strijd tegen borstkanker. Wat voor impact heeft de ziekte op haar en haar gezin? Op een mooie manier deelt ze haar gedachtes en gevoelens met ons. Vandaag vertelt ze ons de uitslag van de laatste onderzoeken en over de uitwendige borstprothese.

Uitslag genetisch onderzoek

Uit het genetisch onderzoek blijkt dat er geen erfelijke aanleg is. Het zit dus niet op de genen die tot nu toe bekend zijn binnen de klinische genetica. Het blijft bij 1 borst die wordt geamputeerd en het is, volgens de artsen, pure vette pech.

Dé dag van de operatie

Op de ochtend van de operatie half maart voel ik me extreem kalm, thuis zijn opa en oma als oppas voor de jongens. Ik ga met een gerust hart op weg naar het ziekenhuis en laat alles over me heenkomen. Als ik wakker wordt uit de narcose is alles goed gegaan, ik voel me goed en kijk gelijk naar beneden. Door het vocht wat aanwezig is, lijkt het alsof er nog een cup AA aanwezig is…. Ik til het operatiehemd op en schrik tot mijn verbazing niet, eigenlijk ziet het er heel mooi uit en voel ik me niet verminkt of ontdaan van mijn vrouwelijkheid.

Ik heb geen last van pijn, alleen vreselijk stijf en beurs. Mijn heart-pillow is echt mijn reddende engel, de weken lang lig ik met dat kussen dag en nacht onder mijn oksel. ’s Avonds facetime ik met Vincent, het is de eerste keer dat ik een nacht ergens anders slaap dan thuis bij mijn mannen. Hij zit in onze slaapkamer met Laurence. Die slaapt op mijn plekje vanavond en heeft er super veel zin in! Laurence geeft gelijk aan dat hij morgen in zijn eigen bed slaapt, zodat ik mijn plekje weer terug heb naast papa. Gezegd ben ik met zo’n lief ventje, echt een hartje van goud.

Fijn weer thuis!

Na nog geen 24 uur mag ik naar huis, van de verpleegkundige krijg ik mijn tijdelijke prothese en een speciale prothese BH. Als je me aankijkt lijkt het alsof er niks is gebeurd, alsof de afgelopen weken allemaal gefaket zijn. Maar het enige wat fake is, is mijn tiet…

Wat ben ik blij om mijn jongens weer te zien! Alle drie mijn mannen zijn er voor mij, met super veel liefde en heel veel bloemen.

Bij binnenkomst ligt er een magazine op tafel. Het is van een prachtige lingeriewinkel uit ons dorp. Voor het eerst voel ik me anders, geraakt op mijn zwakste plek en buitengesloten. Naar zulk soort winkels zal ik nooit meer gaan, speciaal prothese ondergoed zal voortaan in mijn kast liggen. Ik schrijf me uit bij alle nieuwsbrieven die ik van zulke winkels krijg. Geen confrontatie meer lijkt mij voorlopig de beste optie.

Kankerpatiënt, voor altijd…

Er breken 10 zenuwslopende dagen aan; de uitslagen van het weefselonderzoek zal ik dan horen. Ik kan er niet vaak bij stilstaan aangezien de griep ook bij ons de voordeur heeft bereikt. Vincent is de gelukkige, mijn belangrijkste mantelzorger in de lappenmand. Lucas heeft dubbele oorontsteking en is er echt flink ziek van. Ik til hem toch vaker op dan goed voor me is en bij de controle krijg ik toch te horen dat ik me wat overtrokken heb. Dus een stap terug en echt accepteren dat ik nog niet de dingen mag doen die ik wil. Alle uitslagen zijn goed, schone snijvlakken, geen invasieve haarden en ook de poortwachtersklier was schoon. Behandelplan is gesloten en jaarlijks mag ik voor mijn andere borst op controle voor een mammografie. Op mijn voorhoofd staat voor de rest van mijn leven kankerpatiënt. Dit label gaat nooit meer weg.

‘Wake-up call’

Na 6 weken laat ik mijn definitieve uitwendige prothese aanmeten en schaf hierbij nieuwe bh’s en badkleding aan. De permanente uitwendig prothese zit en voelt goed, het blijft de juiste keuze die ik heb gemaakt. Maar de conclusie vette pech kan ik niet accepteren, er is niets in mijn levensstijl bewezen wat de oorzaak van de borstkanker is. Toch probeer ik de touwtjes weer in handen te krijgen door deze onder de loep te nemen. Ik verdrink bijna in alle artikelen, films en informatie die over dit onderwerp zijn gemaakt.

Krampachtig probeer ik me vast te houden om controle uit te kunnen oefenen, uiteindelijk moet ik het accepteren en komt de langverwachte klap; ik ren achteruit, ben heel moe en psychisch uitgeput. Tijden zitten mijn gedachten te malen. Ik word me bewust van mijn sterfelijkheid, ook al ben je 32, ik neem een besluit. Het roer gaat om. Ik ga de dingen doen waar ik blij van wordt, die ik graag wil. Dit is de zogenaamde wake-up call, lekker cliché maar zo waar.

We zorgen nu extra goed voor onszelf en zijn energieker dan ooit. We proberen na een turbulente periode weer in balans te komen als persoon, gezin en partners. Niet makkelijk maar ik zal altijd vechten voor mijn mannen!

In de spiegel zie ik de nieuwe ‘ik’, en ik leef……

Lieve Bernadette, namens MAMA to the max willen we je bedanken voor je 3-delige verhaal. Een sprankeltje humor, je doorzettingsvermogen, het is zó mooi om te lezen hoe jij je hier doorheen sloeg. Hier lees je nogmaals het eerste en het tweede deel van haar persoonlijke verhaal.