Opboksen tegen borstkanker – Deel 1
Bernadette (32) krijgt het bijna niet over haar lippen. Ze heeft borstkanker. De harde woorden doen pijn en alle onderzoeken zijn inmiddels geweest. De komende tijd zal het een pittige periode worden voor haar en haar gezin. Bernadette vertelt in een 3-delige blog “Opboksen tegen borstkanker” over haar diagnose, de resultaten en de toekomst.
Bernadette is getrouwd met Vincent en samen hebben ze twee zoontjes, Laurence (3,5) en Lucas (8 maanden). Ze is gediagnosticeerd met borstkanker en wil haar verhaal graag met ons delen.
Stoppen met borstvoeding
Juni 2017, onze 2e zoon Lucas wordt geboren! Laurence is met 3 jaar grote broer. De borstvoeding komt net als bij de eerste slecht op gang. Met veel tijd en geduld drinkt onze kleine man goed aan de borst. Net als zijn broer rechts beter dan links.
Lucas is een onrustige baby, valt onder de noemer ‘huilbaby’ en heeft veel last van verborgen reflux. Na meerdere malen de huisarts te hebben bezocht hebben mijn man Vincent en ik besloten om te stoppen met de borstvoeding. Net als bij Laurence vermoeden wij koemelkallergie en krijgen een machteging voor deze kunstvoeding.
Na het direct stoppen met borstvoeding blijf ik kolven, maar dit helpt onvoldoende. Veel stuwing is het gevolg, maar mijn lichaam breekt het allemaal netjes af. Mijn borsten worden weer de normale grote, links blijft groter dan rechts maar dat verontrust mij niet. De harde schijf die nog aanwezig is laat ik 2x nakijken door de huisarts. Geen borstontsteking, niks bijzonders wordt mij verteld.
De verhuizing
Aan het eind van de zwangerschap hebben wij besloten om te verhuizen. Ons huis was binnen no-time verkocht en een nieuwe woning aangekocht. Druk met de verhuizing heb ik geen aandacht meer besteedt aan die harde schijf in mijn borst en de tepelvloed (lijkende op melk).
Mijn verlof zit erop en we wonen op onze nieuwe plek. Mijn weerstand is laag, om de haveklap buikgriep en ziek. Als ik bij mijn nieuwe huisarts kom geef ik aan dat er in mijn linkerborst nog steeds (5 maanden na stoppen bv) een harde schijf zit en dat deze borst gevoelig is, misschien een sluimerende ontsteking opper ik. Bij het voelen kijkt ze wat twijfelend, voelt mijn oksel en concludeerd daar geen verdikking. Er wordt een doorverwijzing gegeven voor een echo naar het ziekenhuis.
Ik maak direct een afspraak in het kader van “better save then sorry”. De verpleegkundige geeft aan dat er een spoedplek vrij is over 3 weken, bijna sputter ik tegen aangezien ik geen bijzonderheden verwacht en dus niet onnodig een spoedplek wil accepteren. Ik accepteer wel, gelijk de koe bij de horens vatten en niet uitstellen denk ik nog.
De eerste onderzoeken
Op de afdeling Radiologie geeft de verpleegkundige aan dat ik net boven de 30 ben en wil overleggen met de radioloog over een mammografie. Helemaal goed, de mammografie wordt gemaakt en ik verwacht klaar te zijn. Echter wil de radioloog ook een echo…. Terloops wordt gevraagd of er iets in de familie voorkomt? Nee, helemaal geen vormen van kanker en ik maak me dus geen zorgen. De radioloog zegt dat er oneffen randen te zien zijn en calcificaties, en de roallarcoaster begint.
Na een kort bezoek aan een oncologisch chirurg kom ik bij hem terug voor biopten. Vincent is inmiddels naar huis, want opa en oma die op de jongens pasten moeten weg voor een andere afspraak. Er worden verschillende biopten genomen van de borst en lymfeklier. Er staat een afspraak voor de volgende dag voor de uitslag ervan.
Geen goed nieuws…
Als ik op de dag van de uitslag aan het werk ben wordt er gebeld door het ziekenhuis, de pathaloog laat een second opinion uitvoeren door een collega in het UMC Utrecht, de differentiaaldiagnose is lastig; ze stelt me gerust dat dit niks hoeft te betekenen en de afspraak wordt verzet naar de volgende dag. Niemand in onze omgeving denkt dat er iets bijzonders uitkomt, en we zijn allen positief gestemd.
Als we bij de oncologisch chirurg zitten is er ‘geen goed nieuws’, er zijn veel microcalcificaties te zien in een gebied van 8 bij 3 cm. Het gaat om een voorstadium DCIS graad 3, laatste gradatie voor invasief carcinoom. De kankercellen zitten nog ‘ingekapseld’ en de kans op uitzaaiingen is zeer klein. De chirurg verteld de diagnose met veel compassie; deze man is goed in slecht nieuws gesprekken is een gedachte die in mij opkomt.
Als een mokerslag…
Vincent en ik kijken elkaar aan, het is nog goed nieuws maar wat nu? Dan krijgen we te horen dat door mijn kleine cup C de behandeling zal bestaan uit volledige borstamputatie (met mogelijkheid tot een directe reconstructie) en het verwijderen van de poortwachtersklier. Mogelijk nog bestraling. Het komt als een mokerslag binnen; ik denk aan mijn jongens 3.5 jaar en 7 maanden. De tranen komen en even lijkt het alsof ik in een nachtmerrie zit. De chirurg neemt afscheid en de mammacare verpleegkundige komt binnen, ze geeft ons meer informatie over de ziekte en vervolgonderzoeken voor de operatie.
Dan sta ik buiten met een patiënten informatie map onder de arm, vol met afspraken voor de week erop. Plastisch chirurg, MRI scan en genetisch onderzoek door mijn jonge leeftijd van 32 jaar. Ik ben helemaal overdonderd, ik ging ‘gezond’ naar binnen en kom ‘ziek’naar buiten. Hoe ga ik het de familie vertellen? Hoe vertel ik het Laurence? En hoe moet het na de operatie met de jongens en mijn herstel?
Lees volgende maand het tweede deel in “Opboksen tegen borstkanker” van Bernadette wanneer ze haar eerste operatie heeft ondergaan.
Stay connected