Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Niks mis met je moedergevoel


28 oktober 2015


<

Het was zo’n typische dag waarop alles dat fout kon gaan ook echt fout ging. Om 5.00 ging mijn wekker zodat ik mijzelf en mijn dochter op tijd klaar zou hebben voor werk en opvang, en ook nog eens op tijd op het werk zou zijn. Caite was gelukkig op tijd, maar voor mij brak die illusie toen ik voor de zoveelste keer in de file terecht kwam. Was ik daarvoor zo vroeg op gestaan? Ik was dan ook al helemaal klaar met de dag toen ik de mail van Mama to the Max zag. Ik mocht gaan schrijven voor het bloggersteam! Wow! Supergaaf! Die typische dag werd spontaan een stuk beter.

Moedergevoel

Toen ik zwanger was van Caite had ik een redelijk vastgezet idee van hoe ik alles wilde doen. Zij zou netjes in haar eigen kamer slapen, in haar eigen bed, op vastgestelde tijden volgens een schema. Met vier maanden zou zij prakjes gaan eten. Het geijkte model. Het enige dat ik anders wilde doen, of eigenlijk erbij, was dragen met een draagdoek. Dat leek mij wel praktisch. In eerste instantie wilde ik ook in een geboortehotel bevallen en daar een paar dagen blijven, want al dat gedoe in mijn eigen huis wilde ik echt niet. Maar naarmate de zwangerschap vorderde veranderde mijn gevoel over waar ik de bevalling wilde doen. Nog steeds niet thuis, want ik walgde van het idee dat ik in het bed zou moeten slapen waarin ik was bevallen, maar in plaats van het geboortehotel wilde ik toch naar het ziekenhuis. De rest van de ideeën bleven. Totdat ik was bevallen.

Caite1

Ik kreeg mijn hart in mijn armen gelegd en op dat moment wist ik dat ik verloren was. Daar lag het liefste, mooiste, prachtigste wezentje op deze aarde, en ze was van mij!

De eerste paar dagen waren een roes. ‘s Nachts kreeg zij uiteraard nog voeding en dat om de twee – drie uur. Mijn man en ik deden alles netjes om en om, of soms zelfs samen, want het was toch allemaal best wel nieuw en spannend  zo’n pasgeboren baby. De eerste twee nachten heb ik met haar in de stoel op haar kamer geslapen, want ze wilde alleen maar bij ons zijn. De derde nacht heeft ze bij ons op bed geslapen, op het voedingskussen, zodat ook wij wat beter zouden slapen. Tenslotte was ik nog steeds herstellende.

Nadat de kraamverzorgster weg was sliep Caite overdag lekker bij ons op de arm, elk slaapje. Ik hoefde toch nergens naar toe. Om mij heen zeiden mensen dat ik haar toch wel op bed moest liggen, want daar moest ze leren slapen, maar mijn gevoel zei wat anders. Ik had toch geen baby gekregen om haar de hele dag op bed te leggen? Ik wilde haar knuffelen, kroelen, opsnuiven, en heel dicht bij me houden, het liefst de hele dag. Caite was twee weken oud toen we voor het eerst contact hadden met het consultatiebureau. Nieuw als we waren in het ouderschap vertelden wij alles, ook dat Caite niet zo goed in haar eigen bed sliep en dat ze dus overdag bij ons sliep. Het advies was dat wij haar maar gewoon op bed moesten leggen, en laten huilen. Mijn man wilde het wel proberen, maar mijn gevoel stond er wederom lijnrecht tegenover.

Mijn hart brak in duizenden stukjes

Weken eerder had ik in een artikel gelezen dat je baby laten huilen niet alleen fout is, maar ook nog eens gevaarlijk. Huilen veroorzaakt namelijk stress, waardoor het stresshormoon cortisol wordt aangemaakt. Dit is volgens onderzoek slecht voor de ontwikkelende hersentjes (Russel, P. 2010). Met dat in mijn achterhoofd zat ik bovenaan de trap mee te huilen met mijn dochter, omdat ik advies op volgde van anderen wat volledig tegen mijn gevoel indruiste. “Maar zij hebben allemaal ervaring,” dacht ik nog heel naïef. “Zij zullen het wel weten.” Na twee dagen proberen besloot ik toch om naar mijn gevoel te luisteren, en heb ik Caite gewoon lekker bij mij gehouden als ze moest slapen, of op de arm, of in de draagdoek zodat ik nog dingen kon doen. Het idee dat ik mijn baby door zoveel stress liet gaan omdat de maatschappij bepaalde verwachtingen had voelde gewoon fout, dus besloot ik om meer naar mijn kindje te kijken. Mijn man was er in eerste instantie niet zo blij mee, maar toen hij zag dat ook ik er rustiger van werd, liet hij het begaan.

Ondertussen diende zich ook een volgend probleem aan. Elke nacht schrok ik meermaals wakker omdat ik bang was dat Caite was opgehouden met ademen, ondanks dat er absoluut geen medische reden voor was. Tijdens de zwangerschap, en vooral tijdens mijn verlof, las ik zoveel mogelijk (behalve over de bevalling zelf) over baby’s, opvoeden, eten, noem maar op, en ik las dan ook verhalen over baby’s die met een paar dagen of weken waren gestorven. De zogenaamde wiegendood. Elke nacht ging ik meermaals uit bed om te controleren of Caite nog ademde, of ik stuurde mijn man als ik echt niet durfde. Naarmate de weken vorderden werd deze angst alleen maar groter.

Tot we op vakantie gingen

Caite was 8 weken toen we een weekje naar een vakantiepark gingen met mijn ouders. Omdat er maar beperkte ruimte was sliep Caite in een campingbedje bij ons op de kamer. Het was de eerste week dat ik rustig en goed sliep. De angst was er nog steeds, en ik werd er nog steeds wakker van, maar ik kon snel even voelen of alles nog goed was en weer in slaap vallen. Na de vakantie heeft zij drie dagen in haar eigen bedje geslapen, en tijdens die drie dagen sliep ik weer dusdanig slecht dat mijn man besloot het campingbedje op onze slaapkamer te zetten. Een week later hebben we maar een wieg gekocht en sindsdien slaapt Caite bij ons op de kamer. Een aantal mensen in onze omgeving hadden hier wel wat over te zeggen, want zo zou ze nooit  leren om in haar eigen bed te slapen.

Caite eten

Ook voeding was zo’n dingetje. Na de bevalling was ik nog steeds niet overtuigd dat ik borstvoeding zou willen geven, dus besloot ik voor flesvoeding te gaan. Zodra je die keuze maakt, of die keuze voor je wordt gemaakt door welke omstandigheid dan ook, krijg je te maken met schema’s. In het begin is dat nog wel redelijk makkelijk te volgen, totdat je een maand of 2-3 verder bent. Als je kindje zo- en zoveel kilo is en zo- en zoveel centimeter, dan moet het ergens tussen de zo- en zoveel voeding per dag binnen krijgen. Maar wat nou als jouw kindje niet de geijkte lijn volgt? Caite at minder dan dat ze zou moeten volgens het ‘schema’. Als nieuwe moeder maakte ik mij daar toch wel zorgen om, en ik vroeg wederom om advies.  Die werden mij om de oren geslingerd van alle kanten, en ik kon er eigenlijk niks mee. Om mij heen groeiden de kindjes namelijk ontzettend goed, en alhoewel Caite braaf de -1 lijn volgde, bleef ze klein. Toen zij 4 maanden oud was begon onze omgeving over potjes, maar ik had al besloten dat ik haar wilde leren eten aan de hand van de Rapley/Kleintjes methode, waarbij zij op een ontdekkende manier zelf zou leren eten. Echter wordt die methode pas vanaf 6 maanden geadviseerd. En wederom loop je dan tegen de goedbedoelde adviezen aan. Gelukkig stond onze directe omgeving wel achter ons, en steunden ons ook in onze keuzes.

Op een bepaald punt bedacht ik mij dat Caite alles in haar eigen tijd en op haar eigen tempo zou leren.

Caite 9 maanden

Toch begon ik bij elke ‘uitdaging’ waarbij wij het anders doen dan ‘normaal’, aan mijn keuzes en mijzelf te twijfelen. Zal zij wel in haar eigen bed willen slapen als het zover is? Gaat zij wel goed eten als wij haar volgens de Rapley-methode willen leren eten?

Inmiddels is Caite 9 maanden oud. Zij krijgt nog steeds 4 tot 5 flesvoedingen op een dag en slaapt nog steeds bij ons op de kamer. Met haar 67 centimeter en 6,9 kilo is zij vergeleken met andere kindje van dezelfde leeftijd klein en licht, maar het is al een echte dame met een eigen willetje. Ze slaapt en eet prima en is een ongelofelijk blije en vriendelijke baby. Als ik dan terugdenk aan de twijfels die ik had en heb, kan ik eigenlijk maar één ding concluderen.

Er is niks mis met mijn moedergevoel

Mijn advies aan alle nieuwe mama’s en papa’s… volg je gevoel. Jouw kindje volgt zijn eigen weg wel. Schema’s kan het toch niet lezen, en zolang jullie er zijn, is zijn of haar wereldje helemaal goed.

 

Bron:
Russel, P (2010, 26 April), “Leaving babies to cry ‘harms their developing brain’”,  geraadpleegd op 20 Oktober 2015 van www.webmd.boots.com

Kelly

Laat ik beginnen met Caite, mijn dochtertje van nu 8,5 maand. Vroeger riep ik om het hardst dat ik nooit van mijn leven moeder zou worden. Wat een rijkdom zou ik dan gemist hebben! Ik ben Kelly, de moeder van Caite, zo goed als 30 jaar en inmiddels al 12,5 jaar samen, waarvan 3 getrouwd, met mijn geweldige man. In het dagelijks leven ben ik werkzaam als Docent Engels op de middelbare school, ben ik graag bezig met taal, waaronder schrijven en lezen, maar ga ik ook graag de natuur in met mijn gezinnetje, kind in de draagdoek en mijn camera om mijn nek. Heerlijk!

2 Reacties op “
Niks mis met je moedergevoel

  1. Ohw wat is dit herkenbaar. Onze dochter ook keurig op het -2 lijntje. Wij doen alles net even anders als ‘normaal’ je krijgt weinig steun van consultatiebureau daarin. Ze hebben een bepaalde mening en alleen dat lijkt goed. Nu ik bij een antroposofisch consultatiebureau zit gaat het stukken beter. Ze staan meer open voor andere keuzes. Ga vooral zo door met Caite. Dat moedergevoel klopt altijd!

  2. In Denemarken, waar ik woon, is het de normaalste zaak van de wereld dat baby’tjes op de kamer van de ouders slapen, zeker de eerste paar maanden. sterker nog, wordt zelfs vanuit de begeleidende zorg hiee aangeraden … onze Arn slaapt, in zn eigen wieg, naast mij op de kamer.

    En over al die, goedbedoelde maar vaak bijzonder irritante, adviezen heb ik maar één ding te zeggen: vertrouw op je eigen intuïtie. Niemand kent je kind beter dan jij. Jij weet wat het beste is. Je kunt adviezen horen en lezen en met al die informatie in je achterhoofd doen waar jij je goed bij voelt. Laat je niet gek maken!

Laat een antwoord achter aan Chantal Buisson Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!