Wanneer nieuw leven en dood dichtbij elkaar komen
Een jarenlange relatie bezegelen met een huwelijk. Het zou één van de mooiste momenten uit je leven moeten zijn. Dromen over de jurk die je zal dragen en gaan we voor gouden ringen of kiezen we toch iets moderns? Nooit hadden ze verwacht dat haar vader zo ernstig ziek zou worden. En dan opeens: uitbehandeld. Kan hij zijn wens nog laten uitkomen en zal hij zijn vierde kleinkind geboren zien worden?
Bruiloft met een grijs randje
Op 28 september 2012 gaven Dennis en Laura elkaar het “Ja-woord”. Een prachtig zonnige dag volgde en beide genoten van de mooie, perfecte trouwdag. Samen bladeren we door wat foto’s van die dag. Het lijkt inderdaad perfect. Ze lachen, ze kijken gelukkig en verliefd. Terwijl haar vader Jaap diezelfde ochtend nog een bestraling kreeg. Het maakt niet uit hoe hij zich zou voelen, hij moest en zou bij haar huwelijk zijn en dat is hem gelukt ook!
Ze vertelt me dat haar vader niet lang daarvoor met wat klachten naar de huisarts is gegaan. Hij werd direct doorgestuurd naar het ziekenhuis en het was vrijwel meteen duidelijk dat het er niet goed uitzag. Kanker. Er is gelijk een behandelplan opgesteld en gelukkig is er een positief toekomst perspectief.
Ondanks dit pittige nieuws halen ze alles uit deze mooie dag. Het is overduidelijk een sterke, hechte familie die leven op een flinke dosis humor en een enorme lading aan positiviteit. Dat is bijzonder om te zien.
Operatie
De chemo zorgde ervoor dat de tumoren die eerder lastig te behandelen bleken, toch zichtbaar waren geslonken. In maart 2013 was een operatie dan ook mogelijk. Een tijd van revalideren brak aan. Al snel pakt hij het wielrennen weer op en ging zelfs weer bezig met zijn beroep als timmerman. Zijn doorzettingsvermogen zorgde ervoor dat ook zijn familie genoeg moed en kracht had hem bij te kunnen staan bij dit herstel.
Een roze wolk?
Een jaar later kwamen Laura en Dennis erachter dat ze hun eerste kindje verwachten. De eerste weken had ze een fijne zwangerschap. Weinig kwaaltjes, een klein wondertje dat heel mooi in haar buik groeide. Al snel sloeg de stemming om. Haar vader begon uitvalsverschijnselen te vertonen. Zo zag hij de letters op zijn telefoon uit zijn mobiel dansen, dit kon niet kloppen. En toen, als donderslag bij heldere hemel: de kanker was uitgezaaid in zijn hersenen.
En dan ben je net zwanger, plant zelfs al een familievakantie naar Texel, hoor je te genieten van alle mooie momenten en is je vader toch ongeneeslijk ziek. Het was opeens het toekomstperspectief aanpassen. Haar zwangerschap stond opeens niet meer in het teken van haar kindje, maar in de ziekte van haar vader.
“Morfine? Nee. Dat is pas voor het einde.”
Morfine wou hij niet, dat was pas voor het einde. Wel wilde Laura dat haar vader het geslacht zou weten van haar ongeboren kindje. Ze lieten speciaal een echo maken “voor het geval dat”. Het was een bijzonder moment met haar man en ouders. Zijn vierde kleinkind zou een dochter worden. Op de vraag of hij alvast de naam zou weten zei hij steevast: “Nee!” Hij moest en zou het volhouden haar te mogen vasthouden.
Veel te hoge bloeddruk
Het ging steeds slechter met haar vader en ook Laura haar zwangerschap liep niet lekker. Ze kreeg veel last van maagzuur en hoofdpijn. De stress rond haar vaders conditie was uiterst zorgzaam. Ze was toen 30 weken zwanger. Bij de huisarts was het duidelijk dat haar bloeddruk veel te hoog was en daarom werd ze gelijk overgedragen aan de gynaecoloog. Het werd meteen duidelijk dat zij de 40 weken niet zou halen.
Weeënremmers
Ondertussen ging het steeds slechter met Laura’s vader. Hij kon niet meer lopen, was sterk vermoeid en dat voor een sterke man die nooit klaagde. Hij pakte het wielrennen op en deed hier en daar wat klusjes. Hij wilde voor iedereen alles goed achterlaten.
Laura kreeg harde buiken en was nog maar 33 weken zwanger. Ze wilden haar zwangerschap het liefst rekken tot de 37 weken. De weeënremmers deden goed hun werk en na drie dagen mocht ze gelukkig weer naar huis.
De bevalling
De vrijdag voor haar bevalling trok Laura het niet meer. Haar lichaam zat vol met vocht, de stress rond haar vader werd teveel en voelde zich lichamelijk behoorlijk slecht. De verpleegkundige adviseerde een ballonkatheter te plaatsen die maandag na het weekend, zodat ze de volgende dag ingeleid kon worden. En het hielp. Na een vlotte, ontzettend fijne bevalling is hun dochter Eline geboren. Een gezond, klein popje dat even goed van zich liet horen.
In datzelfde weekend heeft haar vader heftige epileptische aanvallen gehad. De familie heeft in overleg besloten Laura hier niet van op de hoogte te stellen gezien haar situatie.
Laura belde gelijk haar vader die dinsdag. Het was een bijzonder emotioneel gesprek. “Hij heeft het gehaald.” Niet lang daarna kon hij eindelijk zijn vierde kleinkind vasthouden.
Rare kraamweek
Het liefst pakte ze al haar spullen en was ze diezelfde dag nog bij hem. “Het was net een film. Ik voel me schuldig, ik had graag die laatste momenten bij hem willen zijn,” zegt Laura. Ze belden veel om toch het gevoel te krijgen bij elkaar te zijn. Ze wisten allemaal dat het niet lang meer zou duren. Jaap heeft Eline gelukkig nog een paar keer kunnen vasthouden. Maar toen ze slechts 7 dagen oud was, is Jaap overleden in het bijzijn van zijn familie.
Op oudjaarsavond om 00:00 uur, een paar uur na zijn overlijden, knuffelt de familie elkaar. Geen gelukkig nieuwjaar, maar een vloedgolf aan emoties overspoelt hun gevoelens.
Uitstrooien
“Ik wil niet dat jullie betalen voor zo’n stom bootje om mijn as te mogen uitstrooien. Nee, stop mijn urn maar gewoon in een sporttas en gooi me in de zee.”
Dat was zijn wens en daar stonden ze in de zomer van 2015 met hun sporttas en opgerolde broekspijpen op het strand van Texel. Hun geliefde eiland waar ze zoveel herinneringen aan hebben, het as van Laura haar vader een laatste mooie plek te beloven.
“Rueben, je zwemt nu door opa heen!” roept Aimee, het nichtje van Laura tegen haar broertje. Gelukkig kan er een glimlach vanaf. Want zo was Jaap en zo is hun hele familie. Humor, positiviteit en behoorlijk veel kracht en doorzettingsvermogen.
Wat Laura meegeeft aan lotgenoten?
- Maak dit onderwerp bespreekbaar. Blijf met elkaar praten. Praten is fijn, lucht op en is zo belangrijk. Cliché maar het werkt!
- Een psycholoog gespecialiseerd in rouwverwerking. Heb ik geprobeerd, maar bood voor mij persoonlijk niet de hulp.
- Zorg dat de huisarts, kraamzorg en verloskundige op de hoogte zijn van de situatie. Het maakt het in heel veel gevallen veel gemakkelijker.
- Blijf positief, open en eerlijk met familie. Een goede back-up is belangrijk.
“Gelukkig heeft Eline een hele lieve opa, mijn schoonvader, maar wat had ik haar graag mijn vader in haar leven gewild. Ik hecht veel waarde aan de dierbare foto’s en herinneringen die ik heb en ik zal haar altijd vertellen over hoe en wie mijn sterke, grappige, lieve vader was.”
Jeetje wat een heftig verhaal. Zit met tranen in mijn ogen dit te lezen. Ik ben nog geen mama, maar de wens is zeer sterk aanwezig. Mijn vader heeft ook kanker gehad, maar een half jaar geleden heeft hij een heftige uitval aanval gehad waar hij nu het nodige aan over heeft gehouden. Het is voor hem nog geen laatste stuk, maar sinds dat mijn vader ziek is, besef ik me nog meer hoe belangrijk familie is en hoe ontzettend graag ik wil dat mijn vader mijn kindje mag leren kennen (als ik een kindje mag krijgen)… Sterkte in de moeilijke tijden…