Negen maanden lang overgeven
Mijn zwangerschap was niet een van de makkelijkste, eigenlijk kan ik het wel een regelrechte hel noemen. Ik heb negen maanden lang overgegeven, soms alleen al door de geur van eten. Uiteten durfde ik niet meer nadat ik in de La Place moest overgeven. Daarnaast had ik er geen eens energie meer voor.
Hyperemesis gravidarum (HG) is een ernstige vorm van zwangerschapsmisselijkheid. Er is sprake van een bijna constante misselijkheid en overgeven. In een aantal gevallen met ondervoeding en uitdroging als gevolg, waardoor het lichaam van de zwangere zichzelf gaat vergiftigen. Vaak moeten vrouwen met HG opgenomen worden in het ziekenhuis. Je krijgt dan veelal een infuus met een zoutoplossing en natrium om de uitdroging tegen te gaan.
Ik dacht dat het normaal was dat ik minimaal vijf keer op een dag overgaf
Rondom Hyperemesis gravidarum is veel onbegrip. Daarom wil ik er een blog aan wijden. Want dat een beetje misselijkheid en overgeven erbij hoort is menig keer tegen mij gezegd, ook door artsen en verloskundigen. Op een gegeven moment dacht ik dat ik me aanstelde, dat het normaal was dat ik minimaal vijf keer op een dag overgaf. Daar zijn de nachten nog niet eens bij opgeteld.
Geen seconde heb ik van mijn zwangerschap genoten. Na week 20 werd het overgeven steeds erger. Avondeten deed ik met een emmer naast me, omdat ik het toilet niet haalde als ik misselijkheid voelde opkomen. Ik kon echt amper iets eten of het kwam er al weer uit. Goed bedoelde adviezen zoals het eten van kleine porties, het drinken van kamillethee en medicatie vlogen me om de oren. Het hielp allemaal niets tot mijn grote frustratie. Uiteindelijk ben ik ermee gestopt om mensen uit te leggen dat het niet werkte.
Op een gegeven moment rond week 25, werd het zo erg dat ik ’s nachts bloed begon over te geven. Mijn moeder heeft toen de huisartsenpost gebeld, die niet wisten wat ze ermee aan moesten en adviseerden de verloskundige te bellen. Zij is uiteindelijk gekomen, maar wist ook niet wat ze er mee moest. Ze zei dat het vast lag aan iets wat ik had gegeten. De volgende ochtend had ik een afspraak staan bij een andere verloskundige van de verloskundige praktijk waar ik liep. Zij schrok zo erg van mijn verhaal van die nacht en hoe ik er op dat moment uitzag (grote zwarte wallen en lijkbleek) dat zij gelijk het ziekenhuis heeft gebeld, waar ik gelijk ben opgenomen.
Nadat ik bijna twee weken in het ziekenhuis had gelegen, ging ik ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Ik was zo beroerd dat ik niet meer van de bank af kon komen. Ik had geen energie en alles deed pijn. M’n spieren verkrampte om de haverklap doordat mijn kalium gehalte te laag was. Overal waar ik ging had ik een zakje mee.
Ik moest door de HG bijna wekelijks bij de klinisch verloskundige (in het ziekenhuis) of de gynaecoloog op controle. Elke keer had ik weer een andere verloskundige. Elke keer moest ik weer opnieuw mijn verhaal uitleggen en dat ik nog steeds aan het overgeven was. En elke keer kreeg ik weer het zelfde onbegrip dat dit na week 20 nog steeds zo heftig was.
De laatste loodjes waren het zwaarste. Uiteindelijk hebben ze besloten om mijn bevalling te gaan inleiden. Omdat ik steeds minder binnen hield qua voeding en drinken.Tijdens elke wee moest ik overgeven. Ik voelde me zo hulpeloos met alle pijn en snoeren aan mijn lichaam.
Gelukkig was mijn gynaecoloog wel bekend met Hyperemesis Gravidarum en erkent zij het als ziekte. Toen zij mij vertelde dat zodra mijn kindje eruit was, ik gewoon weer alles kon eten en me niet meer zo beroerd zou voelen, geloofde ik dit niet. Ik had nooit verwacht dat dat echt waar zou zijn. Maar ze had gelijk. In de dagen erna ging het steeds beter en na 3 dagen kon ik weer alles eten. Niet de normaal aanbevolen hoeveelheden, mijn maag was gekrompen door de maanden van ondervoeding.
Mijn buik was een week na mijn zwangerschap weer plat
Dat ik er een onwijs lief meisje voor terug heb gekregen, maakt veel goed. Maar zo ziek zijn laat echt zijn sporen na. Vaak krijg ik een opmerking over mijn buik, die een week na mijn zwangerschap weer plat was. Je zou denken dat ik er blij mee zou zijn, maar men beseft niet dat ik er negen maanden lang, dag en nacht ‘voor heb moeten overgeven’. En nu heeft het nog zijn nasleep, ik heb moeite met het eten van bepaalde dingen omdat ik bang ben er weer van te moeten overgeven.
Stay connected