Neem je kinderen mee naar een begrafenis?
Een begrafenis of crematie is een emotionele gebeurtenis. Neem je je kinderen mee? Of bewust niet? Mijn tante is onlangs overleden en de kinderen namen bewust afscheid. Hoe dat ging?
Eerder schreef An hoe zij en haar kinderen afscheid namen van haar tante toen ze het slechte nieuws kregen dat haar tante terminaal was. Heb je deze blog gemist, je leest hem hier.
De dag van de begrafenis is het mama-week. Ergens geeft me dit rust, omdat ik weet dat de kids me nodig hebben. Ik heb hun ook nodig, minstens even hard. Als we bij elkaar zijn, vloeit er een bepaalde energie. Alles rondom ons verdwijnt, als we elkaar een knuffel geven.
Ik schrijf deze blog in een koffiehuisje. Een plek waar tante en ik onze koffie, met extra ‘melkje’, dronken. Dat was uiteraard lang voor het tijdperk ‘koffie verkeerd’.
De begrafenis
In de auto willen de kinderen graag sinterklaasliedjes horen. Ik begrijp het wel. Op de avond dat we afscheid namen van tante, draaiden we deze liedjes ook. In de Kerk staat de familie klaar voor de laatste groet. Tante heeft voor een crematie gekozen. Ik schrik een beetje als ik de kleine urn zie. Ik dacht dat de crematie nog plaats moest vinden. Ook de kinderen snappen er niets van.
“Tante zit nu in de urn”, vertel ik.
Ze kijken me raar aan: “Oh, een kleine tante Maria”
We maken een kruisje met het staafje en geven de familie een hand. Daarna worden we begeleid naar onze zitplaatsen. Die zijn kennelijk helemaal vooraan op de eerste rij, omdat ik nog een tekstje ga voorlezen in de kerk.
Afscheid nemen bij een foto
We gaan zitten en kijken recht naar de grote foto van mijn tante. Ik wend mijn blik af. Dit is niet echt, ze kan nog niet weg zijn, ze mag nog niet weg zijn!
Alexis wandelt heel rustig naar de foto. Ik laat haar rustig afscheid nemen, ze wil gewoon even kijken. Dit heeft ze even nodig. Mijn tante heeft een ontzettend belangrijke rol in ons leven gespeeld. Het is maar moeilijk te bevatten dat ze er niet meer is. Na een tijdje neem ik mijn dochter mee naar de stoelen. Ze glimlacht en ik ben opgelucht dat ik haar dit momentje heb kunnen gunnen.
Voorlezen in de kerk
Als de dienst begint, leg ik aan de kindjes uit dat ik straks ook een tekst ga voorlezen over tante Maria. Alexis geeft aan dat ze dan graag bij me wil staan. Dan ineens… ben ik aan de beurt. Ik loop verdwaasd naar voren. Alexis is in de loop van de dienst even bij mijn moeder op schoot gaat zitten en is dus niet bij me. Ik merk dat ze er niet is, maar ben te overspoeld door emoties om haar mee te vragen. Ik hoor haar stemmetje ook niet, dus ik ga ervan uit dat ze het ook goed vindt.
Vooraan in de kerk werp ik mijn blik over de aanwezigen. Dat maakt indruk en ik stamel: ‘zoveel mensen hier.’
Onzeker en verdrietig
Zo vastbesloten als ik was om mijn verhaal voor te lezen, zo klein, onzeker en verdrietig voel ik me nu. Het is een redelijk emotioneel beladen tekst. Een verhaal over de band die ik met mijn tante had, wat ze voor ons betekend heeft en hoe ze me onder haar vleugels genomen heeft.
Tijdens het lezen, wordt het me te veel. Mijn mond gaat open, maar er komen geen woorden uit. Ik kijk naar de tekst op het blad. Met een brok in mijn keel zeg ik: “Sorry, het gaat niet.” Overweldigd door tranen zoek ik mijn stoel weer op. Ik ben teleurgesteld in mezelf dat het niet gelukt is, maar het verdriet is gewoon te groot.
De as verstrooien
Na de dienst wandelt iedereen mee naar de begraafplaats, waar de as verstrooid wordt. Ik heb dat zelf nog nooit gezien en ik wist niet wat ik moest verwachten, dus ik kan de kindjes er ook nog niet echt op voorbereiden. Iets wat ik anders wel probeer te doen.
We staan met zijn allen rond de plaats waar het gaat gebeuren. We zien de witte as op de grond vallen. Twee paar ogen kijken me meteen vragend aan. De kinderen begrijpen het niet.
“Waar is tante Maria?”
Hoe leg je aan je kindjes uit dat een dood lichaam in een speciale oven wordt gedaan?
Ik adem even diep in en de woorden vloeien vanzelf uit m’n mond:
‘Tante Maria is gestorven. Haar lichaam is dood is, ze voelt niets meer. Daarna hebben ze haar lichaam verbrand tot de as of witte stofjes die je nu ziet.’
Ze kijken en knikken. Ik heb ook bewust het woord ‘oven’ niet gebruikt. Ik wil niet dat ze elke keer aan mijn tante denken als ze een oven zien. “Als het dadelijk gaat waaien, dan waaien de stofjes weg. En zo kan tante Maria eigenlijk altijd bij ons zijn.”
Voor eeuwig in ons hart
Die avond hebben de kinderen het moeilijk en kunnen ze hun slaap niet vatten. Huilend komen ze uit hun bedje: “We missen tante Maria.” Ze willen tante zo graag zien. We trekken onze jassen aan en gaan naar buiten. We kijken naar de druppels op de planten.
‘Daar is tante Maria!’
Daarna vallen ze meteen in slaap,
Een klik, een band… voor altijd! Ik mis je! Wij missen je! Voor eeuwig in ons hart!
Hoe sta jij hier in? Neem je je kinderen mee naar een begrafenis? Of juist bewust niet?
Stay connected