Nederlandse mama in het buitenland: Australië
Vandaag aan het woord: Selma, geëmigreerd naar Australië, voor de tweede keer… Benieuwd naar haar verhaal? Lees dan snel verder!
Even voorstellen
Mijn naam is Selma de Roo. Ik ben 35 jaar, getrouwd met Ronald en heb twee kinderen, Felicia van 6 en Julius van 4. Ik heb fiscaal recht in Leiden gestudeerd en daarna ben ik naar Amsterdam verhuisd waar ik bij Deloitte en Hogan Lovells in de internationale fiscale praktijk gewerkt heb. Begin 2010 zijn wij (i.e. Ronald, ik en Felicia) van Amsterdam naar Sydney verhuisd. Een tijd in het buitenland wonen stond toen al enige tijd hoog op mijn verlanglijstje. Ronald was eind 2009 klaar met zijn opleiding heelkunde dus dit was een mooi moment om op avontuur te gaan. Gelukkig kreeg ik van het advocatenkantoor i.e. Hogan Lovells waar ik toen werkte, de mogelijkheid om een secondment te doen bij een groot advocatenkantoor in Sydney en had Ronald een baan gevonden in het Academische ziekenhuis van Sydney (i.e. Royal Prins Alfred Hospital). In Sydney is onze zoon Julius geboren. De tijd in Sydney vonden wij allebei helemaal geweldig. Leven in mooi weer, met prachtige standen en ook nog eens erg goed eten maakte het leven in Sydney helemaal heerlijk. Na twee jaar zijn we toch weer teruggegaan naar Nederland omdat ik voornamelijk mijn familie wel heel erg miste en ook mijn werk in Nederland had.
Na terugkomst in Nederland misten wij echter al snel de zon en het goede leven in Australië dus toen Ronald gevraagd werd om in Perth te komen werken, hebben we die mogelijkheid aangegrepen om toch weer de oceaan terug over te steken. Eind november zijn wij verhuisd naar Perth.
Was het een moeilijke beslissing?
Het was een enorm moeilijke beslissing die mij veel slapeloze nachten bezorgd heeft. Nog een keer familie en vrienden verlaten om de grote oceaan over te steken met twee jonge kinderen was, voor mij althans, een beslissing die ik bijna niet kon maken. We hebben de knoop om echt te gaan dan ook pas op het allerlaatste moment definitief doorgehakt. Het was echt hartverscheurend om de kinderen afscheid te zien nemen van hun vriendjes, vriendinnetjes, school en familie. Zelf heb ik ook heel wat tranen gelaten omdat het achterlaten van de mensen die je toch best behoorlijk dierbaar zijn gewoon pijn doet. Gelukkig kun je alle mooie en dierbare herinneringen die je hebt gewoon het water mee overnemen en is er facetime, skype en viber. Want alhoewel we de keuze heel bewust gemaakt hebben en het hier toch wel echt paradijselijk mooi is, heb ik soms nog best wel eens heimwee.
Waar wonen jullie op dit moment?
Wij wonen nu in Dalkeith, dat is een “wijk” (suburb) van Perth. Perth is de op drie na grootste stad van Australië en telt ongeveer 2 miljoen inwoners. Dalkeith is een soort van villawijk die tussen het centrum van Perth i.e. de CBD en het strand in ligt. Allebei is het ongeveer 15 minuutjes rijden. Dalkeith zelf ligt als een punt in de Swan River. Voor ons is het echt maar een paar minuten naar beneden rijden om bij de mooiste strandjes aan de Swan river te komen. Afgelopen weekend hebben we voor het eerst dolfijnen in de Swan River zien zwemmen die op echt maar een paar meter afstand van de kinderen kwamen. Die waren alleen bang dat het haaien waren dus wisten niet hoe snel ze op de kant moesten komen………………… Omdat we hier aan het begin van de zomer zijn aangekomen hebben we bijna alleen nog maar blauwe lucht gezien en wel geteld één dag regen gehad.
De reden dat wij in deze suburb zijn gaan wonen is de goede school voor de kinderen. Na aankomst in November was het onze belangrijkste missie om Felicia op school te krijgen. Er waren namelijk nog maar vijf weken te gaan voor de grote zomervakantie hier zou gaan beginnen. Om de zomervakantie hier door te brengen zonder vriendjes en vriendinnetjes van de kinderen in de buurt, leek mij niet echt een goede optie….!!!! Omdat de “goede” scholen zich hier heel strikt aan hun postcode gebied vasthouden was het zaak om eerst een huis te vinden voordat Felicia naar school kon gaan. Gelukkig was dit allemaal binnen twee weken geregeld en kon Felicia nog drie weken naar de Dalkeith primary school voordat de grote vakantie begon.
Zijn de scholen anders in Perth dan in Nederland?
Het schoolsysteem lijkt hier nog heel “Engels” . Vanaf pre-primary, dat is groep twee, zijn de kinderen verplicht een uniform te dragen. Voor de verschillende dagen gelden er verschillende kledingvoorschriften. Felicia heeft in totaal drie verschillende school outfits en vier verschillende tassen. Het schooljaar begint hier begin februari, na de grote zomervakantie in december en januari. Voor Felicia betekende dit dat ze hier bijna een half jaar later dan in NL naar year one i.e. groep 3 is gegaan. Dat leek mij voor Felicia wel zo fijn omdat ze in Nederland nog niet echt bovenmatig veel interesse had getoond in lezen enzo. Bovendien, dacht ik, kon ze dan rustig het Engels leren. Niets was echter minder waar. Toen Felicia hier vorig jaar in pre-primary (groep 2) begon zag ik tot mijn grote schrik dat er al kinderen waren die rustig boeken zaten te lezen en was hun schrijfvaardigheid ook al in een vergevorderd stadium. Onze Felicia moet hier dus nog wel even hard aanpoten. Gelukkig pakt ze het Engels snel op en heb ik goede hoop dat ze haar achterstand snel in loopt. Als de juf hier praat moeten de kinderen hun handen plat op tafel leggen. Verder worden de lunchboxen en tien uurtjes hier standaard goed gecontroleerd en wordt ongezond eten direct terug naar de schooltas verwezen. Verder krijgen de kinderen hier computer- en wiskundeles op het nieuwste model IMac. Best luxe voor 5 en 6 jarigen! En om er nog een schepje bovenop te doen luncht onze Felicia ook nog elke vrijdag sushi en hebben ze zwemles in het privé-zwembad op het schoolplein van de school……….. Klein min puntje is wel dat ze per dag meer dan een half uur huiswerk mee naar huis krijgen.
Julius zijn leven is hier voorlopig nog iets minder luxe. Omdat in Nederland de kinderen als ze vier jaar worden vier a vijf dagen per week naar de kleuterschool gaan, was het mijn verwachting dat Julius, die een dag na aankomst vier is geworden, ook gewoon naar school zou kunnen. Helaas voor hem was er pas na de grote zomervakantie een plek op de kindy (i.e. groep 1). Kindy is hier verder maar 2,5 dag per week. Die arme Julius heeft tot het moment dat hij naar school mocht, bijna al zijn knuffels vernoemd naar zijn beste vriend Daantje in Nederland. Toch wel heel mooi om te zien dat een vriendschap op zo’n jonge leeftijd al zo diep kan zitten. Nu wordt hij gelukkig goed bezig gehouden met jawel hoor, letters leren op de Ipad en moest hij vanmorgen zijn naam al schrijven op kindy. Omdat de arme kleine baas nog niet echt weet hoe hij zijn schrijfgerei vast moet houden was dit nogal een opgave. Een en ander verklaart wel waarom ze in groep twee al kunnen lezen. Verder moeten de juffen hier standaard met Miss en dan de achternaam worden aangesproken en wordt er van de ouders verwacht dat ze dagdelen komen helpen in de klas.
Wat zijn de voor- en nadelen van het wonen in Australië?
Het allergrootste voordeel is de blauwe lucht en het heerlijke weer. Dit gecombineerd met prachtige stranden en mooie parken maakt de lifestyle hier errug goed. Verder is het eten hier bovengemiddeld lekker. Omdat veel mensen vanuit de hele wereld hier naartoe zijn geëmigreerd is eigenlijk iedere keuken hier wel te vinden. En zo kan ik nog wel even doorgaan…
Het allergrootste nadeel van Perth is, met stip op één, dat het zo ver weg van Nederland is. Verder heb ik een hekel aan het gesmeer met zonnebrand. Omdat de zon hier zo fel is kun je niet zonder smeren de deur uit en moeten de kinderen hun hoeden op en is het verstandig om altijd water bij je te hebben. Verder is hier niet al te veel aan cultuur te ontdekken en mis ik de droge Nederlandse humor.
Denk je dat je ooit nog terugkomt naar Nederland?
Het leven is hier wel heel erg goed……………… Maar goed je weet nooit wat de toekomst gaat brengen dus zeg nooit nooit.
Bedankt Selma, voor je openhartigheid. We wensen jou en je gezin een hele mooie tijd in Australië! Volgende keer deelt Marlieke haar verhaal met ons. Marlieke woont met haar gezin in Zwitserland.
Liefs,
Stay connected