Nederlandse mama in het buitenland: Afrika

Miranda vertelt over haar leven in Afrika. Het behoort niet voor iedereen tot een favoriete vakantiebestemming. Laat staan om er naar toe te emigreren. Toch maakten ze samen met haar man die stap, tot tweemaal toe zelfs. En nu, bijna elf jaar later, wonen ze er nog steeds…
Lees ook: Grenzeloos Verliefd… 5 jaar later!
Hoe het begon
Ons Afrika avontuur begon in 2005, in Oeganda. We waren nog jong, onervaren en misschien ook een tikkeltje naief. Maar we genoten volop van ons vrije leven en alles dat dit prachtige Afrikaanse land te bieden had. Toch besloten we na zeven jaar terug te gaan Nederland. Al snel volgde huisje, boompje, beestje… en baby. Op het moment dat iedereen dacht dat we nu wel gesettled waren, inclusief wijzelf, deed zich er een heel nieuwe kans voor, in Tanzania ditmaal. En dus keerden we terug naar Afrika. Hetzelfde continent maar een ander land met een ander klimaat, landschap en taal. En dit keer niet met z’n tweetjes maar met een 1-jarig jongetje en een net zo speelse Labrador.
De beslissing om voor een tweede keer naar het buitenland te vertrekken, was vele malen moeilijker. Niet alleen om familie weer achter te laten maar ook omdat er met een kind plotseling heel andere zaken mee gaan spelen. Waar is het dichstbijzijnste ziekenhuis? Hoe weet ik of mijn kind malaria heeft of slechts een onschuldige koortsaanval? Zijn er goede scholen in de omgeving? Zitten er slangen in de tuin?
Wonen in Arusha
Inmiddels wonen we bijna vier jaar in Arusha en heb ik geen moment spijt gehad van onze beslissing. Sterker nog, ik denk dat dit een geweldige plek is om te wonen en voel me bevoorrecht dat ik mijn (inmiddels twee) kinderen hier mag laten opgroeien.
Hoewel ons huis op het bedrijf staat, wonen we heerlijk vrij en rustig. We hebben een grote tuin vanwaar we op een heldere dag zowel de Mount Meru als besneeuwde bergtop van de Kilimanjaro kunnen zien. Er zitten apen in de bomen en de meest exotische vogels vliegen af en aan. Het feit dat het leven zich hier veel meer buiten afspeelt, mede dankzij het tropische klimaat, vind ik een groot pluspunt. We zitten dagelijks op de veranda, eten buiten en nemen regelmatig een duik in het zwembad in de tuin. Al kan het hier in juli en augustus, onze wintertijd, ook best koud worden. Maar dan doen we gezellig de open haard aan.
Aanpassen
Het is verbazingwekkend hoe snel en gemakkelijk de kinderen zich hebben aangepast. Vooral Julian spreekt inmiddels vloeiend Engels, compleet met Brits accent en hij schakelt probleemloos tussen het Nederlands en Engels. Voor de bevalling van onze dochter Lisan ben ik wel teruggegaan naar Nederland. De medische situatie in Arusha is helaas niet van het niveau dat ik hier met een gerust hart de geboorte had afgewacht.
Dada
Zoals in veel Afrikaanse landen is het in Tanzania gebruikelijk om personeel in huis te hebben. Ook wij hebben een nanny (“dada” in het Swahili) in dienst, die al vrijwel vanaf het begin bij ons is. Ze kan het goed vinden met Julian en is dol op Lisan. En andersom natuurlijk ook! Omdat ik veelal van thuis uit werk, kan ik hierdoor toch een goede balans creëren tussen het verzorgen van de kinderen en mijn werk.
Internationale school
Julian (5) zit op een internationale school waar hij met veel plezier naar toe gaat. Het terrein is groots opgezet, met veel ruimte om te spelen en te sporten. De klassen worden geleid door Engelse of Amerikaanse docenten maar zijn erg internationaal van karakter; Julian heeft klasgenootjes uit India, Australia, Duitsland, etc. Er wordt een Brits systeem gehanteerd wat betekent dat de kinderen een uniform moeten dragen en ook de manier van lesgeven is wat formeler dan we in Nederland gewend zijn. Toch hangt er een leuke en gemoedelijke sfeer en worden er veel naschoolse activiteiten georganiseerd.
Julian zit momenteel in “Reception Class” dat te vergelijken is met groep 1-2 van de Nederlandse basisschool. Hij is echter al actief met lezen en schrijven bezig en krijgt wekelijks huiswerk mee. Omdat zijn klas uit zo’n kleine groep bestaat (7 kinderen in totaal!) krijgen ze veel persoonlijke aandacht en begeleiding. Daarnaast is er ook genoeg tijd om te spelen en actief bezig te zijn. De school beschikt over een zwembad en tennisbaan, waar tevens les wordt gegeven aan de kinderen, en er zijn regelmatig leuke uitjes en sportevenementen. Zo heeft Julian volgende maand een bezoek aan Arusha National Park op het programma staan.
Peuterklas
Een echte kinderopvang voor heel jonge kinderen is hier bijna niet, maar sinds september gaat Lisan (net 2) twee ochtenden naar de “Nursery Class” op dezelfde school. Hoewel ze een van de jongsten is, geniet ze duidelijk van de interactie met andere kinderen. Haar taalontwikkeling is nu een mix van Engels, Nederlands en Swahili; ze gebruikt alles door elkaar.
Het is fijn dat deze internationale school onderwijs biedt tot Year 8 (vergelijkbaar met de brugklas), waardoor zowel Julian als Lisan voorlopig goed zitten. Maar of we Year 8 daadwerkelijk gaan halen…? Eerlijk gezegd zie ik onszelf hier niet oud worden. Uiteindelijk willen we toch wel weer terug naar Nederland, zeker wanneer de kinderen wat ouder zijn (en naar de middelbare school moeten). Ik ben benieuwd of zij – of wíj – dan nog aan het Hollandse leven kunnen wennen…
Op safari
In de weekenden proberen we er zoveel mogelijk op uit te gaan. Veel wildparken liggen op hooguit 2-3 uur rijden bij ons vandaan, dus ideaal voor een weekendje weg. Het is prachtig om te zien hoe de kinderen, hoe klein ze ook nog zijn, de liefde voor de natuur en wilde dieren van hun ouders hebben overgenomen. Vooral Julian vindt het geweldig om op safari te gaan en spot zelfs vaak eerder wild dan wij. En ook Lisan heeft inmiddels de smaak te pakken en wordt helemaal enthousiast bij het zien van een antilope of giraf.
De lokale bevolking is hier trouwens erg op kinderen ingesteld dus het is helemaal niet raar om hen mee te nemen naar een wat luxere lodge. Sterker nog, als je niet uitkijkt, heeft het personeel je baby al uit handen genomen en lopen ze er vrolijk mee rond!
Mindere kanten
Natuurlijk heeft een leven in Tanzania natuurlijk ook zijn mindere kanten. Ten eerste is de medische zorg hier niet bepaald van het niveau dat we gewend zijn. Mocht er dus iets ernstigs gebeuren dan dienen we uit te wijken naar Kenia of Nederland. Een half jaar geleden brak Julian zijn onderarm, maar deze (dubbele) botbreuk kon niet in Arusha gezet worden. Dus moesten we met het vliegtuig naar een ziekenhuis in Nairobi. Een behoorlijke reis voor wat in Nederland eigenlijk een simpele ingreep is!
In Nederland woonden we op korte afstand van onze familie en het nauwe contact met hen is uiteindelijk toch wel het grootste gemis, van beide kanten. Ook het feit dat zij Julian en Lisan niet direct zien opgroeien, vind ik soms best lastig. Maar gelukkig hebben we een prima internetverbinding dus we skypen en appen veel. Wij vliegen zo’n 2 keer per jaar terug naar Nederland en ook onze ouders komen regelmatig over. Het bijzondere is dat hierdoor het contact ook intenser is en het weerzien des te leuker.
En tot slot heb je hier natuurlijk regelmatig te maken met uitval van elektriciteit, zijn de wegen niet altijd even begaanbaar en is er veel corruptie. Maar goed, dat maakt dat hier geen dag hetzelfde is en ons leven in Tanzania uiteindelijk één groot avontuur blijft…
Wil je meer lezen over de belevenissen van Miranda en haar gezin in Tanzania? Kijk dan op haar blog Terug naar Afrika! Het staat vol met mooie foto’s en avonturen. Heb jij wel eens overwogen om te emigreren? Zo ja, waarheen en waarom?

Stay connected