Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

MOON’S LIFESTORY: De adoptie van zoontje Dax


30 april 2015


<

In een vijfdelige blogserie vertelt Moon Beijer (40) over de adoptie van haar zoontje Dax. Vanaf het moment dat je besluit te willen adopteren kom je in een enorm heftig traject terecht. Moon neemt ons mee vanaf die eerste dag. Vandaag deel I van de serie: Adopteren, is dat nou echt zo’n intensieve reis? Lees snel verder!

Facetune

 

 

Toen ik 19 was heb ik een paar maanden gewerkt in een weeshuis. Door de mooie ervaring daar en de omgang met de lieve mensen daar, heb ik eigenlijk al vrij snel besloten dat ik zelf ook graag wilde adopteren (later). Toen ik mijn ex-man Gerben ontmoette, dat is nu bijna 15 jaar geleden, en we samen een beetje begonnen te fantaseren over kinderen krijgen, heb ik meteen gezegd dat ik graag nog meer biologische kinderen zou willen krijgen, maar ik ook de sterke wens had om te adopteren. Hij heeft daar maar eigenlijk heel kort over na hoeven denken en vertelde me al vrij snel, ja dat wil ik ook, dat vind ik mooi, we gaan ervoor als we er klaar voor zijn. Daarna duurde het nog eventjes voordat we er echt aan wilden beginnen. Toen ik mijn ex-man ontmoette had ik al een zoon: Gevin, ondertussen alweer 17 jaar oud. Gerben en Gevin zagen elkaar vanaf het eerste moment als vader en zoon en hebben een hele goede band (nog steeds) met elkaar.

We besloten voor een biologisch kindje te gaan, maar al snel bleek het allemaal wat lastiger te gaan en hebben we ook het hele IVF traject doorlopen. Samen hebben we toen al vrij snel besloten om het traject van biologisch kinderen krijgen en het adoptieproces parallel te laten gaan lopen.

Het traject van de adoptie heeft in totaal zes jaar geduurd. Een heel lang traject dus. We hebben nog wat extra pech gehad. We woonden pas net in België maar hadden in eerste instantie in Nederland geïnformeerd en het heeft best een tijdje geduurd voordat ze in Nederland definitief zeiden; jullie moeten in België zijn. Je mocht dus niet kiezen. Als je in België woont moet je het hele adoptietraject in België doorlopen met de Belgische instanties, zelfs ook al heb je de Nederlandse nationaliteit. Het proces is verder geheel vergelijkbaar met in Nederland, dus wat dat betreft maakte het helemaal niet uit. Maar goed, dit heeft dus enige vertraging in het begin opgeleverd. 

We zijn ons toen gaan informeren bij een adoptiebureau. Veel keuze heb je daar niet in. Ik geloof dat er toen ongeveer 5 of 6 bureaus waren in heel België. Het verschil in de bureaus zit ’m in de landen waar ze mee samenwerken. Het viel ons meteen al op dat het aantal landen waarvan je een kindje kan adopteren heel beperkt is. Steeds meer landen, waaronder China, India, Thailand, Kazachstan en  Haïti hebben het beleid ingevoerd dat eerst getracht wordt de kinderen bij families in eigen land te plaatsen. 

We kwamen er al snel achter dat je begint met een cursus welke 5 dagen duurt. We dachten als eerste een cursus…jeetje moet dat nou…maar je krijgt toch wel echt heel veel te horen waar je eigenlijk niet bij stil hebt gestaan. Ook kregen we antwoord op de vraag waarom adopties altijd zo lang duren. Veel mensen denken dat het komt door de bureaucratie en dat is natuurlijk ook wel een beetje zo maar het grootste punt is dat er in het verre verleden (heel veel) fouten zijn gemaakt met adopties. Er zijn veel kindjes terecht gekomen in slechte leefomstandigheden en onprettige omgevingen waarbij ze  zijn mishandeld, uitgebuit, etc. Dit willen ze uiteraard voorkomen.

Maar ook, en dat is wel een goed voorbeeld welke ons de ogen deed openen, is de ramp in Haïti. Toen een paar jaar geleden de aardbevingen in Haïti waren riepen veel mensen van: zet die adopties open en laat die kindjes snel overkomen. De reden dat dit niet gebeurd is omdat het vaak gaat om  een land (net zoals Haïti) waar relatief nog heel weinig gebruik gemaakt wordt van telefoons, internet etc. en het na een dergelijke ramp vaak een aantal jaren duurt voordat het land weer zodanig gesetteld is dat familie elkaar weer kan vinden. Dus stel je nou voor dat gezegd wordt, dit kindje in het weeshuis mag voor adoptie naar Nederland of België, dan komt het wel goed terecht, terwijl er na maanden of zelfs jaren nog een oom of oma of wie dan ook zich meldt en het kindje dus in eigen land had kunnen blijven. Zoals al eerder gezegd is dit eigenlijk de policy die de laatste jaren in alle landen is doorgevoerd. In het belang van het kindje moet er alles aan gedaan worden om het kindje in eigen land te laten blijven zodat het in zijn eigen cultuur  kan opgroeien.

Terugkomend op de cursus; die was erg intensief. Je krijgt meteen heel veel vragen op je af waar je over na moet denken. Ik zal een paar voorbeelden geven; behoud je de naam van het kindje, ja of nee, en hoe ga je om met de biologische familie van het kindje, wil je het contact wel of niet proberen te herstellen. Maar ook veel vragen over gezondheidsdingetjes. Een kindje uit Afrika heeft bijvoorbeeld hele andere haartjes en huidje en heeft vaak bijvoorbeeld ook koemelk allergieën. Overal werd op ingegaan, wat ook goed is natuurlijk!

Na de cursus krijg je een tijdje bedenktijd en moet je jezelf echt de vraag stellen of je dit door wilt zetten ondanks alle rompslomp die erbij komt kijken. Daarna ga je het goedkeuringstraject in. Je praat met psychologen, maatschappelijk werkers, je moet een levensverhaal insturen. Je wordt echt allebei door de mangel gehaald. Uiteindelijk komt jouw aanvraag bij de rechter voor. Dit was een heftige periode. Het voelde alsof je eigenlijk wordt aangezien als een ongeschikte ouder en dat je moet gaan bewijzen dat je dat niet bent. Ik zag dat er ook koppels waren die toch besloten hadden het niet door te zetten ondanks dat ze aanvankelijk heel graag wilden adopteren. Toch snapte ik uiteraard wel waarom dat we zo gescreend werden. We hoorden de schrijnende verhalen van kinderen die niet goed terecht waren gekomen door slechte screenings in het verleden. Dus ik was me er wel degelijk van bewust dat ik het niet persoonlijk moest opvatten. Verder was het ook heel confronterend. Ze diepen keihard je goede maar ook je slechte punten uit. Natuurlijk ken je je slechte punten wel maar het was toch wel confronterend hier zo bewust mee bezig te zijn!

Zoals ik al eerder vertelde hadden wij ook nog de wens voor een biologisch kindje te gaan. Stichting Kind & Gezin heeft destijds gezegd dat we een keuze moesten maken tussen een biologisch kindje en een adoptiekindje. Ze waren van mening dat als je de keuze maakt voor adoptie je je daar volledig op moet richten. Daarnaast heeft de rechter besloten dat we geen siblings konden adopteren maar ons moesten beperken tot één kindje. Wel bepaalde de rechter dat we gelijk goedgekeurd werden voor de adoptie van een kindje, wat betekende dat we de wachtlijst opgingen zonder verdere wachttijd. Alweer een mijlpaal bereikt!

De volgende stap was het adoptiebureau kiezen. Ik had altijd in gedachten een kindje uit India te adopteren. Het zijn zo’n lieve en warme mensen. Ik ben er zelf twee keer . Eén keer toen ik er zelf gewerkt heb en één keer toen mijn zus er gewerkt heeft. Ik voelde echt een verbondenheid met het land. Maar toen we eenmaal langzaam op de hoogte waren van de eisen die de landen zelf stelden, viel India af. India zegt bijvoorbeeld dat je alleen mag adopteren als je onvruchtbaar bent. Omdat ik al een zoon had kwam ik niet in aanmerking om te adopteren vanuit India. Dat was natuurlijk even een domper, maar we moesten verder. Daarna naar heel wat informatiedagen/avonden geweest bij verschillende adoptiebureaus. Een aantal landen vielen bij ons sowieso al af dus we zijn ons gaan concentreren op de landen waar we voldeden aan de voorwaarden en we tevens een goed gevoel bij hadden.

Er waren uiteindelijk twee bureaus over waar we kennis mee wilden maken.

Beide bureau’s werkte samen met het land Ethiopië. Toen kwam het dus aan op ons gevoel. We hebben puur gekeken met welke mensen we de beste klik hadden en waar we het meest vertrouwen in hadden. Het ene bureau was zachtaardiger en pamperden ons meer. Bij het andere bureau heerste meer een no-nonsens cultuur. Die man zei bij voorbeeld heel zwart-wit: als je niet op donkere kindjes valt moet je dus niet in Afrika adopteren. Heel hard, maar uiteindelijk had hij wel gelijk. We wilden graag horen waar we stonden en waar we aan toe waren. Uiteindelijk hebben we dan ook voor het laatste bureau gekozen.

Dit hele traject was eigenlijk een beetje mijn zwangerschap. Mijn zusje zei zelfs een keertje tegen me: Moon, jij hebt eigenlijk nog een langere dracht gehad dan een olifant.

We kwamen op de wachtlijst en het lange wachten zou gaan beginnen….

Moon, dankjewel voor je openhartigheid. Met veel plezier heb ik aan je lippen gehangen. Door jou krijgen we een eerlijk en duidelijk beeld van wat er allemaal komt kijken bij een adoptie. Ik verheug me al op deel II waar we gaan meemaken dat je te horen krijgt dat jullie een kindje toegewezen hebben gekregen.

 

Wat vinden jullie van Moon’s verhaal? Zelf ook in een adoptietraject gezeten of heb je de wens om te gaan adopteren? Heb je vragen voor Moon dan kun je ze in de reacties achterlaten. Over twee weken deel II van De adoptie van Dax, vertelt door zijn moeder Moon.

 

Liefs,

handtekening_blogs

 

 

 

 

Marjon

Volg MAMA to the max ook op Facebook, instagram, twitter en Youtube voor de laatste updates.

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!