Hoe fijn een moeder-zoon dagje is
Nou, hoe fijn is het als je als gescheiden ouders toch nog zo elkaar de kinderen gunt zoals dat nu bij ons het geval is. En de manier waarop we dat aanpakken heeft zoveel rust gebracht. Nou ja, het liefst van al heb ik mijn kleine oogappels gewoon altijd bij me, maar echt als je ziet welke mogelijkheden er zijn als je het gewoon in alle rust kan regelen onderling. Zo fijn, vooral ook voor de kinderen!
Op 16 oktober was Damascus jarig. Hij werd zeven jaar. Dat was op een zondag en we hebben zijn verjaardag met een heuse boerderij party gevierd. Dolle pret die dag, maar waar ik jullie nu graag iets over wil vertellen is over de dag die daar vooraf ging.
Die zaterdag moest Damascus zelf naar een verjaardagsfeestje van een klasgenootje. Het is papa week en dus brengt papa hem naar het feestje toe. Omdat het feestje van 10u tot 14u was, kwam er nog een ganse namiddag vrij om wat anders leuks te gaan doen. Ik had in de loop van die week gevraagd of ik Damascus na het feestje mocht gaan ophalen om er dan een mama/zoon middagje van te maken. Dat was geen probleem en dus ga ik Damascus rond 14u ophalen van het feestje.
Z’n papa had hem verteld dat mama hem zou ophalen en dat hij dan nog ergens naartoe ging met mama. Dat vond ie reuzeleuk! Nou ja, hoe zou je zelf zijn… heel de namiddag mama ter beschikking zonder haar te hoeven delen met zus lief.
Ik had me die dag ook wat sjieker aangekleed en voor hem ook speciaal andere kleertjes meegenomen, zodat het toch wel extra bijzonder werd J of zoals hij zelf altijd zo mooi zegt wanneer hij een hemdje aantrekt: “dan voel ik mij een sjiek meneertje”…. Lief toch he?
Als ik aankom op het feestje is Damascus meteen mega enthousiast en vertelt hij: “Wij gaan samen leuke dingen doen vanmiddag, he mama. Jij en ik samen.” Ik had er zelf ook echt enorm naar uitgekeken, naar dit moment. Damascus trekt vol enthousiasme z’n andere outfit aan en neemt afscheid van de kindjes om dan in snelle tred naar de deur te gaan. Hij heeft er zin, dat is wel duidelijk.
We stappen de auto in en we vertrekken richting Hasselt stad. Het feestje was aan de rand van Hasselt, dus Hasselt centrum leek me prima als locatie voor ‘ons’ namiddagje. In de auto vertelt Damascus enthousiast over het feestje, maar ook over de leuke namiddag die hij nog verwacht, samen met mama. En dat zijn zus nu thuis is bij papa en hij alleen is bij mama.
Op zo’n momenten geniet ik echt 300%, ik laat alles zo volle bak binnenkomen, maar ik besef ook weer heel erg dat ik hem straks bij z’n papa moet brengen. Ik probeer aan die gedachte geen aandacht te schenken, maar het is natuurlijk wel de realiteit.
De auto staat ondertussen geparkeerd en we wandelen richting centrum. Onderweg wandelen we langs een kanaal waar vele bootjes (of zeg maar gerust boten) liggen te wachten op hun eigenaar. Uiteraard is dat super fascinerend (toch wel toevallig dat mama net die parkeerplaats uitkiest he). We blijven nog wat kijken en fantaseren over welke boot nu het mooiste, het grootste, het gezelligste, … is. En welke boot hij dan wel zeker later wil kopen!
(als we ’s avonds weer naar de auto wandelen, passeren we top de terugweg plots een wel heel bijzonder ‘bootje’….)
Ondertussen praten we ook over wat we nog samen gaan doen. Eigenlijk is het dus de bedoeling dat hij zelf de winkels, restaurantjes, cafétjes uitkiest. Wat we kopen is dan meteen voor z’n verjaardag en het uitstapje is dan de kers op de taart.
Winkel in, winkel uit. Damascus vindt het heerlijk om te shoppen. Eigenlijk is hij stiekem ook wel wat modebewust … als ik thuis kleding combineer, dan zal hij steeds degene zijn die zegt dat het moois is of dat dit of dat beter bij elkaar past. Heerlijk hoor… eigenlijk een beetje een mini-Jani (Jani Kazaltzis dus) in huis.
In een winkel stonden we in een rij aan te schuiven om bij de kassa te komen… mama in de rij en Damascus aanvankelijk er naast… maar dan al snel de winkel verkennend en af en toe een kijkje kort bij mama… op een gegeven moment telde hij hoeveel mensen er nog voor ons moesten komen. Eerst teleur gesteld, want het duurt ‘oh zo lang’, maar toen hij zag dat er soms ook twee of drie mensen ‘samen’ hoorden… en dus de rij in feite minder lang was… was ie helemaal opgetogen!
Het was best wel druk in de stad die dag. En op een gegeven moment komen we een fanfare tegen. Of tenminste de mensen staan met hun instrumenten net te pauzeren aan de kant. We lopen er langs, maar Damascus is uiteraard helemaal gefascineerd door de instrumenten. Hij staat een trompet te bewonderen en ik moedig hem aan om de eigenaar aan te spreken. Damascus gaat er naartoe en vertelt dat hij het een hele mooie trompet vindt en dat hij graag muziek hoort en uiteraard ook dat hij morgen jarig is. De man is dan zo lief om voor te stellen of hij graag een keertje wil blazen op de trompet. Zijn oogjes fonkelen helemaal en uitbundig knikt hij ‘ja’. Hij luistert aandachtig naar de instructies en zet z’n lippen aan het mondstuk. De eerste keer blazen levert niets op… maar als bij wonder komen er bij de volgende blaas pogingen ook geluid mee uit! Waauw, zo leuk!!!!
Ik heb nu geen foto hiervan en ook niet gefilmd met mijn mobieltje (ik dacht er niet aan omdat ik zo opgeslokt was door het moment), maar ik was echt zo aan het genieten van hoe mijn kleine knapperd straalde van geluk en ik heb eigenlijk echt gefilmd met m’n ogen.
Een lekkere wafel en heerlijke pralines zijn die namiddag ook helemaal naar binnen gewerkt! Maar dat hoorde er toch ook wel bij vonden we.
De ganse namiddag was eigenlijk echt fantastisch … hier hebben we zo ontzettend van genoten!
Veel liefs,
An
Stay connected