Wat doet het met je wanneer je moeder wordt en zelf een ouder mist?
Het is nu ruim een jaar geleden dat we ontdekten dat ik zwanger was. Na een half jaar proberen was het raak. Doordat ik een enorm onregelmatige cyclus had was het niet meteen zeker hoever ik was en kregen we direct een termijn echo. Resultaat: 6 weken. Het is echt! Ik wordt echt moeder!
We waren zo blij dat we het direct aan onze ouders en broers wilden vertellen, maar dan wel persoonlijk. Ik vond het echter ook heel erg moeilijk. Ik ging aan mijn moeder vertellen dat ze oma werd, maar kon niet meer aan mijn vader vertellen dat hij opa werd. Dat deed pijn. Omdat het vertellen aan mijn kant van de familie voor mij het zwaarst viel, besloten we eerst daarheen te gaan en aansluitend langs de ouders en broers van mijn partner te gaan. We spraken af dat ik het aan mijn kant zou vertellen en hij aan zijn kant van de familie. Ieder op onze eigen manier.
We kwamen binnen met een smoes en twee verstopte envelopjes…
Ik besloot dat ik het op een originele en persoonlijke manier wilde doen voor mijn moeder en jongere broer. Die dag was er gedoe met het openbaar vervoer dus haalde ik mijn partner op van zijn werk met de auto. Ik belde mijn moeder dat we later op de avond een verjaardag hadden maar daar nog niet verwacht werden, dus dat we even een drankje kwamen doen bij haar. Het verhaal klonk logisch dus het liep helemaal perfect zo. Eenmaal voor de deur trok ik mijn gezicht in de plooi en was ik er klaar voor. We kwamen binnen met de smoes en twee verstopte envelopjes. Ik had namelijk twee kaartjes gemaakt met een speciaal bericht. Ik kon niet lang meer wachten dus vroeg of mijn moeder en broer kwamen zitten en overhandigde de envelopjes met de opdracht om ze tegelijkertijd te openen, wat ze vervolgens ook deden. Nieuwsgierig en nog compleet ‘clueless’ haalden ze er een gevouwen kaartje uit waarop op de voorzijde stond ‘Ik ben op zoek naar…’. Bij het openslaan van het kaartje zagen ze eerst een transparant fotopapier waarop er bij de ene stond ‘een hele lieve oom’ en op de andere ‘een hele lieve oma’, met erachter zichtbaar de eerste (nog totaal onherkenbare gezien de pas 6 weken termijn) echo! Het schrijven van dat laatste kaartje was heel moeilijk. Man o man wat had ik daar graag opgeschreven ‘een hele lieve opa & oma’. Na het openen van de kaartjes bleef het even stil. Snapten ze wat ze zagen? Mijn moeder kreeg er een ‘Echt waar?’ uit en kwam al snel blij overeind en hield mij stevig vast en mijn broer had een paar seconden langer nodig voor het kwartje viel, waarna hij het opeens heel erg warm kreeg, haha. Maar oh, wat had ik toch ook graag de blijdschap en trots op het gezicht van mijn vader daarnaast willen zien. Wat zouden zijn exacte woorden zijn geweest? Hoe had het allemaal kunnen zijn? Ik besefte het op dat moment extra: ik ging moeder worden maar miste zelf een ouder. Het meest mooie en blije moment van mijn leven was daar en hij zou het nooit kunnen zien. Hij zou nooit zijn kleinkind kunnen vasthouden en hem zien opgroeien. Hij zou – echt waar, sorry opa’s wereldwijd – de meest fantastische opa van allemaal zijn geweest en dat kon niet meer. Wat kan een mooi moment dan, op zijn zachts gezegd, ook zo ontzettend shit zijn.
Om het verhaal even compleet te maken: mijn vader is ruim 3 jaar geleden overleden aan kanker, maar het voelt nog steeds alsof het gisteren was. Op 52 jarige leeftijd werd het ontdekt en is hij na 3 maanden ziekte bij een tumor-operatie overleden. Hij was een enorm levenslustige, sociale, eerlijke, zorgzame en vriendelijke man, maar ook vooral een fantastische vader voor zijn kinderen. Ik mis hem elke dag en ieder moment, maar op dit soort waardevolle momenten is het gemis extra groot. Op zulke moeilijke momenten vertel ik mijn moeder altijd dat ons verdriet zo groot is omdat het leven met hem juist zo mooi was. Zo mooi, dat het zoveel pijn doet dat dit nu niet meer zo is. Liefde doet missen. Mijn moeder heeft dan ook de taak op zich genomen om een beetje oma én opa te zijn, gedurende de zwangerschap al en ook erna. Van het speciale rompertje met ‘Opa’s knuffel’ erop dat zij gaf, tot aan allerlei kleine en grote gebaren. Ons kleine ventje zal niet beter weten, maar wij weten hoeveel mooier dan nu het nog had kunnen zijn. Een ander moment waarop het missende besef extra binnenkwam waren de eerste paar bezoekjes van oma alleen aan haar kleinzoon. Er had iemand naast moeten zitten die ook had kunnen knuffelen, genieten en lachen met hem. We genieten van alles wat wel kan, maar het benadrukt altijd zo extra hard al dat wat je niet meer hebt. Inmiddels raak je er aan gewend en is het niet constant confronterend, maar dat gemis. Ja, dat blijft.
Wanneer ik nu naar ons kleine mannetje kijk, zie ik vooral heel veel van zijn eigen papa erin. Maar ik zie af en toe ook overduidelijk de pretogen van mijn eigen vader in hem terug. We hebben onze zoon tevens in zijn tweede naam vernoemd naar mijn vader, hij heet Justin Ronald. Justin zal zijn opa nooit kunnen ontmoeten, maar wel alle mooie verhalen over hem van ons horen. Daar moeten we het mee doen omdat het helaas niet meer anders mag zijn.
Ben jij moeder geworden terwijl je een ouder bent verloren? Ik hoor in de reacties graag jouw ervaring. Mochten jullie nog mooie ideeën of tips hebben over mooie manieren om hiermee om te gaan, dan hoor ik die natuurlijk ook graag in de reacties!
Stay connected