Mijn leven als mama: weg met die speen!
Yessss we did it! De speen is helemaal VERLEDEN TIJD! Sinds twee weken hoeft ons meisje geen speentje meer en daar zijn we natuurlijk reuze trots op.
Maxime’s oma is tandarts en vertelde ons dat Maxime’s kaakje al aan het vergroeien was door de speen. Ze liet me in de tandartsstoel onder de felle lamp zien dat de tandjes op bepaalde plaatsen veel te veruit elkaar gingen staan. Ook moesten we constateren dat Maxime erg lispelde en ook dat komt hoogstwaarschijnlijk door de speen.
Ok, nu we dit allemaal wisten moesten we natuurlijk een tactiek gaan uitstippelen. Ik zocht op internet verschillende methodes op en samen met JP besloten we om onze eigen methode toe te passen. Het hadden een paar eisen:
-het moest snel gebeuren
-eenmaal weg=weg
-we verzonnen een verhaal waardoor we maxime lieten inzien dat de speen heel slecht is.
Samen verzonnen JP en ik het verhaal. De speen (wij noemen die overigens ‘lotsj’, dat is het Maastrichtse woord voor speen) is heel erg stout geweest. Hij heeft Mimi en haar tandjes veel ai gedaan. Papa heeft de speen weg moeten brengen (we hebben nooit verteld waarnaartoe) omdat ie zo stout was geweest. We hielden het kort zodat we het verhaaltje vaak en steeds als ze ernaar vroeg konden vertellen.
We besloten er overdag mee te beginnen zodat ze overdag al geen speen meer nodig had. Als dit goed zou gaan zouden we ook de nacht gaan proberen.
Nou, twee weken geleden was het dan zover. Ik moet zeggen dat ik er zelf wel wat moeite mee had…zelfs ik bleek best wel verknocht te zijn geraakt aan Mimi met een speentje. Heb het vanaf dag 1 altijd al zo schattig gevonden als ze heerlijk sabbelde op haar speentje dat haar altijd zo goed kon troosten.
Op zaterdagochtend zat ze lekker voor de televisie naar het zandkasteel te kijken toen ze me riep: Mama, waar is de speen? Ik wil het speentje hebben”. JP en ik keken elkaar aan en wisten: het is nu of nooit. Ik liep naar de bank toe en ging rustig bij haar zitten. Ik vertelde haar heel rustig dat de speen erg stout was geweest en vroeg haar :”wil je weten waarom?” Dat wilde ze we, dus ik ging door met ons complot. “het speentje heeft Mimi erge ai gedaan…het speentje is erg stout geweest.” Ze keek me een beetje verdrietig aan…”ow ja?”, vroeg ze. “jaaaaa, zei ik, heeeeel erg zelfs, die stoute speen!”. Ze keek me even aan met zo’n ogen van: geloof ik dit, maar al snel gebeurde wat ik al hoopte…ze zei zelf heel hard: Jaaa, stoute speen, Mimi ai, ai aan de tandjes”. Ik keek weer naar JP en ik zag in zijn ogen precies hetzelfde wat ik ook al voelde…Yessss ze gelooft het!
Ze zei er verder ook niks meer over en richtte haar aandacht weer op de televisie.
Deze sittuatie herhaalde zich zo een aantal keer die dag. En steeds meer begon Maxime uit haar eigen te zeggen…”stoute speen, die doet ai”. En ik hoefde het dan alleen maar te bevestigen. Ook dag twee verstopte ik de speen gelijk nadat ze wakker werd ’s ochtends. Ze vroeg weer een paar keer erna en het leek wel alsof wij met z’n drieën een team waren tegen de speen. De speen kwam er steeds meer alleen voor te staan want Maxime wilde er steeds minder van weten. Totdat ze rond een uurtje of 18 uur heel hard viel…ze was ontroostbaar en schreeuwde heel hard dat ze haar speentje wilde. Ze wilde niks ervan weten dat de speen stout was…ze wilde ‘m gewoon hebben, stout of niet. Ik wist dat ik op de proef gesteld werd en moet zeggen het was me een gevecht hoor om haar zo verdrietig te zien en haar niet te geven wat ze echt graag wilde. Tegelijkertijd wist ik ook dat als ik nu zou teoegeven ik er enorme spijt van zou krijgen. Ik dacht een paar seconde na en koos (gelukkig achteraf) toch ervoor door te zetten en consequent te zijn. De speen was stout…stick to the story hield ik mezelf alsmaar voor. Gelukkig kreeg ik haar stil met (iets teveel) koekjes….
Trots was ik toen ik JP belde en vertelde over het voorval. Trots eigenlijk op ons allebei. Mimi en ik hadden een moment van zwakte maar hebben niet toegegeven!
Dit was gelijk ook het moment om een stapje verder te gaan. Waarom er een wekenlang drama van maken, dacht ik. Ik besloot om diezelfde avond (van dag 2) de speen de speen ook bij het slapen gaan weg te laten. Time to say goodbye!
Ik was wel een beetje nerveus maar gelukkig merkte Maxime er weinig van. Ik las haar een verhaaltje voor en we maakten nog wat flauwekul samen. Eenmaal in bed, het licht al uit, aaide ik haar over haar hoofdje en nam ik de dag even met haar door. Ik vertelde haar wat we morgen zouden gaan doen en dat we eerst even lekker gingen slapen. Ze vroeg naar de speen, wat ik ook niet anders verwacht had. Ik legde haar weer op een heel indringende manier uit dat de speen heeeeeeeel stout is geweest en Papa de speen weg heeft moeten brengen. De speen heeft Mimi ai gedaan en dat mag echt niet! Ik was benieuwd naar haar reactie…
Jaaaa mama, speen heel stout! Die doet Mimi ai”, zei ze. Ik beaamde haar in een paar keer en weer waren we het er samen mee eens dat de speen niet lief was.
Ik aaide haar nog eens over haar kopje en wenste haar welterusten. Ze heeft nooit meer een speentje gehad en heb ‘m in een doos gedaan als aandenken voor later.
Trots zijn we dat Mimi het zo goed heeft gedaan, onze grote meid. En trots ben ik een beetje op ons als ouders. Het was een hele belevenis om mee te maken en ben blij dat we zo consequent zijn geweest en er geen wekenlange strijd van hebben gemaakt. Dat was niet leuk geweest voor Maxime en niet voor ons.
Alweer een avontuur beleeft als mama.
Ik kan iedereen adviseren om er geen lange strijd van te maken. Hoe harder je bent, voor jezelf en je kindje, hoe beter het gaat, dat is mijn mening! Hoe denk jij er over? Heb je het ook zo aangepakt of als je het nog moet doen, is dit dan ook de methode waar jij je het prettigst bij voelt? Ik ben benieuwd. Laat me een berichtje acter in de comments.
Fijn weekend allemaal! Ik ben een paar daagjes naar de Belgische kust. To keep in touch, volg me dan op instagram.
Liefs,
Stay connected