MIJN KRAAMTIJD: Een roze wolk met een grijs randje, deel 3

Marjon
27 maart 2015

Als iemand erover mee kan praten dat ze er blijkbaar totaal niet op voorbereid was wat allemaal ging komen na de bevalling dan ben ik het wel. Wat er na de heftige bevalling allemaal op me af kwam had ik nooit en te nimmer kunnen bedenken. Ik neem jullie mee tijdens mijn kraamtijd.

Ik deel in een serie van vier blogs mijn kraamtijd met jullie omdat ik door mijn verhaal en de verhalen uit mijn omgeving heb gemerkt dat er een groot verschil kan zitten tussen de verwachting die wij aanstaande moeders hebben versus de realiteit die zich voordoet na de bevalling en tijdens de kraamtijd. Jonge moeders kunnen worden overspoeld door gevoelens van twijfel, over-verantwoordelijkheid, onzekerheid, perfectionisme, neerslachtigheid, verdriet en sluiten zich beetje bij beetje af van hun omgeving. Ik wil graag dit onderwerp aansnijden en laten zien dat als je dit ook is overkomen je niet de enige bent en dat de moeders die nergens last van hebben gehad er zeker zijn en ik op hun erg jaloers ben, maar die helaas maar op een handje te tellen zijn.

Vandaag de derde blog uit deze vierdelige serie. Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Was jij voor je gevoel ook helemaal voorbereid op de komst van de baby en had je een idee van hoe de kraamweek zou verlopen?

De klap: letterlijk en figuurlijk
Daar ging ik, paf boem, op de grond…ik stortte in….even weg was ik…maar al snel weer bij en hoorde Brenda zeggen…dat dacht ik al… “Je bent heel zwak Marjon en vanaf nu doe jij alleen nog maar wat ik zeg. We gaan nu in bed liggen en jij komt daar de eerste dagen niet uit.” Ik nam het onmiddellijk van haar aan…ze had immers net wel bewezen dat ze het bij het juiste eind had.

Eenmaal in bed lag Maxime heerlijk bij me. Af en toe stuurde Brenda iemand naar boven om even met me te praten of naar Maxime te kijken. Ik hoorde iedereen beneden over de meest uiteenlopende dingen praten…waar ze vanavond zouden gaan eten, de spannende tenniswedstrijd van gisteravond…ik hoorde van alles..en was inderdaad toch wel een beetje blij dat ik gewoon boven in bed lag en niet mee hoefde te kletsen. Af en toe kwamen er flitsen van de bevalling langs…oei…dacht ik. Die was toch heftiger dan ik verwacht had….ik probeerde er niet al te veel aan te denken maar die flashbacks bleef ik toch houden. Brenda heeft na een dik uur iedereen vriendelijk verzocht naar huis te gaan zodat we konden rusten. Ik vond het allemaal prima. Op een gegeven moment vroeg ze me waar de doos van de zorgverzekeraar stond. Ik gaf haar aanwijzingen en uiteindelijk riep ze vanaf de zolder: “gevonden!” Ze rammelde wat en opeens hoorde ik haar vragen…”Marjon??…waar zijn de kraamverbanden?” Uhhh hoe bedoel je precies, vroeg ik terug… “ja die dikke maandverbanden die er normaal inzitten…” Owwww die….heb ik weggegooid, zei ik. Die heb ik toch zeker niet nodig? Ze kwam de zoldertrap afgelopen en ging bij me op bed zitten. Ze moest wel een beetje lachen maar zag aan mijn gezicht dat ik hier echt niet op voorbereid was dus ze begon voorzichtig: “die heb je natuurlijk wel nodig Marjon…je gaat nog zeker een aantal weken bloeden. De plek waar de placenta zat is nu een wond en moet langzaam herstellen. Zolang die niet dicht is vloeit het bloed er nog uit.” OK dan, dacht ik…lekker…ik vind ongesteld zijn normaal ook al zo vies…krijg je dit nu…waarom heeft niemand me dit verteld…??? Ze had gelukkig nog wat verbanden bij zich en zou mijn moeder vragen nieuwe te gaan kopen. Ok, incasseren die handel, hoort erbij… ik kreeg weer flashbacks…ik had toch al zoveel bloed verloren…nog meer bloed…pfff ik geloof dat ik voor de rest van m’n leven wel genoeg bloed heb verloren…hoe lang zou dit gaan duren?

Brenda kondigde aan dat haar eerste dag erop zat bij ons en dat ze er morgen weer om 08.00 uur zou zijn. Ik raakte lichtelijk in paniek….helemaal alleen met het baby’tje…ahh..werkt dat zo? Nee toch…hellluuupppp. Meteen mijn moeder gebeld en die stelde me gerust. Gewoon doen wat de kraamhulp me allemaal verteld had. Borstvoeding geven op de afgesproken tijdstippen, temperatuur meten, schoon luiertje aan doen…ok let’s do this… het werd 19 uur, 21 uur… en ineens was het alweer 01.00 uur…ik had echt totaal geen besef van tijd en mijn slaapritme liet me ook in steek…normaal zou ik al veel eerder zijn gaan slapen maar nu werd ik pas rond 01.00 uur echt moe. JP bleef nog even wakker en ik zou gaan slapen. Maxime hebben we vanaf dag 1 in haar eigen bedje gelegd. Ik hield wel alle slaapkamerdeuren open zodat ik alles goed zou horen…01.45 uur…JP aan mijn bed…schat, ze huilt enorm…ik had helemaal niks gehoord….zwaar in coma blijkbaar…ik vroeg JP om Maxime te halen zodat ze aan de borst kon. Speciaal was het wel hoor…de eerste nacht zo samen met ons drietjes in bed…gelukkig ging de borstvoeding vanaf dag één heel goed. Het afwisselen van slaap en borstvoeding geven ging zo de hele nacht door zonder echt lange periodes geslapen te hebben. Brenda hoorde ik binnenkomen om 08.00 uur en kwam na vijf minuutjes met een heerlijke kop thee naar boven. We besloten JP te laten slapen en ze vroeg al fluisterend hoe het gegaan was…goed zei ik…goed gedronken, lekker geknuffeld…maar ik weet wel nog dat ik dacht: owwww dit is wat iedereen bedoelde met die vriendelijke opmerking: kind, geniet nog maar even van alle rust want als het baby’tje er eenmaal is dan is het gedaan. Ik lachte dan altijd en dacht zoiets van: jaja…hoezo gedaan…alsof ik nu meer rust heb…dat geschop in m’n buik is anders best irritant ’s nachts…als het baby’tje er eenmaal is dan kan ik tenminste weer pijnloos slapen. Maar goed…geloof dat ik die opmerking nu wel een beetje begon te snappen en vroeg Brenda dan ook snel: ze zal toch wel snel gaan doorslapen hè ’s nachts? Hoeveel nachten doe je dat eigenlijk ‘s nachts borstvoeding geven? Brenda keek me een beetje voorzichtig aan en ik zag dat ze me een illusie lichter moest gaan maken….die nachtvoeding duurt nog wel een tijdje Marjon hoorde ik haar zeggen…maar wat is dan een tijdje…een mens moet ’s nachts toch gewoon slapen? Dit houdt niemand vol…ja misschien op z’n hoogst een week maar langer is gewoon niet menselijk…ze gaf er geen antwoord op en in plaats daarvan stelde ze voor Maxime te halen voor de borstvoeding…nee dacht ik dit kan niet zo lang duren, daar zal de natuur toch wel voor gezorgd hebben…moeders hebben slaap nodig PUNT.

Dag twee en drie stonden in het teken van een ritme proberen te vinden, borstvoeding geven, verwerken wat allemaal tijdens de bevalling gebeurd is en goed voor het baby’tje zorgen. We deden haar de eerste keer in badje, overgebleven stukje van de navelstreng viel er helemaal af. Ik constateerde met JP dat het wel best zwaar was. We hadden het gevoel alsof we in een film leefden en we in allemaal scenes terecht kwamen. Alles is zo nieuw…je hebt pijn, bent onzeker en je slaaptekort dringt zich al snel aan.

Dag vier was heftig! Ik weet het nog heel goed…ik stond in de douche en wilde mijn haren heerlijk wassen. Ineens voel ik de hete straal over mijn rug en ik begin heel heel heel heel nee echt heeeeeeel hard te huilen. Ik snapte het niet…Maxime was zo lief, zo klein, zo perfect…dit is alles waar we al die tijd van gedroomd hadden…en toch…ik voelde me zo ontzettend verdrietig…ik huilde heel hard, wat ik normaal nooit zou doen. Brenda stond snel bij me en droeg me op de douche uit te zetten…ze pakte een handdoek sloeg die om me heen en pakte me heel stevig vast…”huil maar lieverd”, zei ze, “dat is heel normaal”. Ik kon niet meer stoppen. Ik leunde op haar schouder en huilde zo hard, dat zelfs de buurvrouw (hoorde ik achteraf), me hoorde. Ik wilde haar heel graag vragen waarom dat het dan zo normaal was, maar ik kon niet stoppen met huilen. Het enige dat eruit kwam was….ze is zo lief…ik ben zo blij dat ze er is, waarom moet ik dan zo hard huilen. Brenda streek de hele tijd door mijn haren en zei niet zoveel…ze troostte me alleen maar met haar geknuffel en haar gestreel, heel erg fijn. Na vijf minuten, denk ik, werd ik wat rustiger en zijn we op bed gaan zitten. Ze legde me toen uit dat dit de beroemde kraamtranen zijn…kraamtranen zei ik? Nooit van gehoord…ik werd weer boos over de zwangerschapscursus. Daar leren ze je zo goed puffen, persen, en hoe dat kindje groeit etc etc maar er is in die hele cursus geen één keer gesproken over kraamtranen en veel te dikke maandverbanden…ik kon iemand de schuld geven….de zwangerschapscursus had alles gedaan…heerlijk dat voelde goed. Ik ben in bed gaan liggen, kreeg van Brenda een heerlijke kop thee en een feestelijk bakje fruit.

Ik ben als een gek gaan googlen….k-r-a-a-m-t-r-a-n-e-n……ja pfffff had ik dat eerder geweten. Het hele internet staat er mee vol…het is inderdaad een veelvoorkomend fenomeen. Ok, ik had dus ook kraamtranen…niet erg, hield ik me voor, maar was bij dat mijn moeder even langskwam en ik er met haar over kon hebben. We constateerden dat ik een heel ander beeld had van de eerste tijd met een baby’tje. Mijn verwachtingen bleken ver van de realiteit af te liggen en daar was ik nogal ondersteboven van… toen de verloskundige langskwam vroeg ze hoe het ging…ik wees naar Maxime en zei: daar ligt mijn roze wolkje…bij mij is het nogal grijs….we kwamen samen tot de conclusie:

De eerste tijd is een mooie grote roze wolk met een grijs randje.

Vanwege mijn zware bevalling en de nasleep hiervan zowel fysiek maar ook emotioneel twee extra dagen kraamhulp. Ik kon wel janken…of nee…dat deed ik ook…Brenda bleef nog twee extra dagen.. tranen van geluk!