MIJN KRAAMTIJD: een roze wolk met een grijs randje
Als iemand erover mee kan praten dat ze er blijkbaar totaal niet op voorbereid was wat allemaal ging komen na de bevalling dan ben ik het wel. Wat er na de heftige bevalling allemaal op me af kwam had ik nooit en te nimmer kunnen bedenken. Ik neem je mee in mijn kraamtijd.
In een serie van vier blogs deel ik mijn kraamtijd met jullie omdat ik door mijn verhaal en de verhalen uit mijn omgeving heb gemerkt dat er een groot verschil kan zitten tussen de verwachting die wij aanstaande moeders hebben versus de realiteit die zich kan voordoen na de bevalling en tijdens de kraamtijd. Jonge moeders kunnen worden overspoeld door gevoelens van twijfel, over-verantwoordelijkheid, onzekerheid, perfectionisme, neerslachtigheid, verdriet en sluiten zich beetje bij beetje af van hun omgeving. Ik wil graag dit onderwerp aansnijden en laten zien dat als dit je ook is overkomen, je niet de enige bent en dat de moeders die nergens last van hebben gehad er zeker zijn en ik op hun erg jaloers ben, maar die helaas maar op een handje te tellen zijn.
Vandaag de eerste blog uit deze vierdelige serie:
Deel I: Totally prepared…Laat de bevalling maar komen!
Ik was door het dolle heen toen ik zwanger bleek te zijn. Vanwege medische redenen (ik heb maar één eierstok en die werkt ook niet optimaal), was het niet zo vanzelfsprekend dat ik via de natuurlijke manier zwanger zou worden. Toen dat eenmaal wel het geval bleek te zijn, voelde het voor ons als een groot wonder. De dag nadat ik wist dat ik zwanger was stond ik al, voordat de boekhandel openging om 09.00 uur, voor de deur. Ik heb geloof ik zes boeken gekocht en ben als een gek gaan lezen…voorbereiden noemde ik dat. Zelfs een boek voor mijn man gekocht “Help, ik word vader”, zodat we ons er samen tot in de puntjes op konden voorbereiden. Vervolgens heb ik de negen maanden van mijn zwangerschap zowat ieder forum afgestruind naar vragen die in me op bleven komen. Aan het einde was ik er zeker van…ik was totally prepared…! Laat het baby’tje maar komen, deze mama-to-be is zo voorbereid als dat het maar kan. Ik wist alles!
Klein puntje achteraf misschien was dat ik ‘een box’ van de zorgverzekeraar had gekregen met allemaal nuttige dingen erin. Maar alleen die veeeeel te dikke maandverbanden…die kon ik niet plaatsen…”bah” dacht ik, die zou ik nooit gebruiken, weg ermee…. Geen lampje dat overigens ging branden op dat moment. Blijkbaar zo ervan overtuigd dat ik alles wist wat zou gaan komen. En die maandverbanden…daar had ik nergens iets over gelezen en hadden ze ook niks over gezegd tijdens de zwangerschapscursus, dus zoals gedacht ook gedaan….weggegooid, bah!
Op zaterdag 30 maart zijn in de ochtend mijn vliezen gebroken. Ik bleef heel kalm, volgde alle stappen, zoals het bellen van de verloskundige, koffertje dat meeging nog een keertje gecheckt, snel nog mijn nagels gelakt (ahum) en mijn yoga matje alvast klaargelegd in de huiskamer voor als de weeën heftig zouden worden, dan kon ik daarop rustig gaan liggen.
Ware het niet dat ik ineens een weeënstorm heb gekregen en binnen 45 minuten 6 cm ontsluiting had en ik als een gek naar het ziekenhuis ben gegaan. Ik bespaar jullie alle details over de bevalling, maar hij was heftiger dan heftig… ’s Nachts om 00.32 uur is ze uiteindelijk kerngezond ter wereld gekomen.
Ons prinsesje, Maxime Julie, was een heus Paaskindje. Geboren op zondag 1e paasdag 2013. We waren in de wolken. Ik ben ’s nachts bevallen en omdat ik zo moe was ben ik, vrij snel nadat ze me naar mijn kamer hadden gebracht, in slaap gevallen tot ’s ochtends vroeg. Ik werd wakker, opende mijn ogen en naast me lag een prachtig kindje te slapen…perfect was ze! Ik genoot, ik voelde die moederliefde en ik wilde haar gelijk al aan de borst leggen. Heerlijk heb ik mijn ontbijtje opgegeten en was ik ondersteboven van haar schoonheid en perfectie.
Op een geven moment kwam de zuster aan mijn bed…”Goedemorgen kersverse mama, hoe maakt u het”? Ik vertelde haar hoe mooi ik Maxime vond en dat het echt een wondertje was. Ze was het (natuurlijk) met me eens. Ze stelde voor eerst Maxime aan te kleden en als ze daar mee klaar was zouden we gaan douchen. Ze vroeg waar Maxime haar eerste pakje lag om aan te doen en ik wees naar mijn koffertje. Ze moest ineens erg lachen… “vakkenschoenen”?? zei ze… “wat ben jij van plan”… nou dacht ik bij mezelf…jij mag er dan wel op van die klompen bijlopen, maar ik ga hier dadelijk naar buiten als trotse en mooie mama. Ik had niet alleen hakkenschoenen bij me…ook mijn nieuwe spijkerbroek en leren jasje had ik ingepakt voor strakjes. Ik verheugde me op dat moment dat we het ziekenhuis uit zouden lopen. Ik moest nog even geduld hebben, over een paar uurtjes als ze de katheter eruit zouden halen, ik zelfstandig kon plassen….ja…dan mocht ik gaan en zouden we naar buiten lopen met z’n drietjes. Mijn man de maxi cosi vast met daarin ons prinsesje en ik als trotse moeder ernaast in mijn mooie outfit en die ik maanden geleden al had uitgekozen inclusief hakkenschoenen en zonnebril op….picture perfect!
Volgende week deel II: Baby’s eerste pakje en mama’s eerste outfit (definitely met pumps!) waarin ik verder vertel over de grote roze wolk met een grijs randje. Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Was jij voor je gevoel ook helemaal voorbereid op de komst van de baby en had je een idee hoe de kraamweek zou verlopen? En als je het een cijfer moest geven…van 1 tot 10… welk cijfer zou je dan geven als ik je vraag hoe dicht je verwachting over de kraamtijd en de werkelijkheid bij elkaar lagen? 1= precies zoals verwacht en 10=mijn verwachtingen lagen heeeeeeeel ver van de werkelijkheid.
Je kunt nu ook al deel 2, deel 3 en deel 4 lezen. Laat mij vooral weten hoe jij je eigen kraamtijd hebt ervaren en of je je herkent in mijn verhaal.
Liefs,
Stay connected