MAMA

Manon deelt haar verhaal; mijn dochter werd doodgeboren

Marjon
6 oktober 2015

Bevallen van een gezond kindje is niet vanzelfsprekend. Manon moest noodgedwongen na 28 weken bevallen van haar overleden dochtertje. Deze keuze had ze eerder zelf gemaakt. “Dit was veruit de moeilijkste beslissing in mijn leven. Iedere ochtend werd ik wakker en kon ik niet geloven in wat voor een nachtmerrie we terecht waren gekomen”. Vandaag vertelt ze voor het eerst openhartig over haar moedige besluit. Een besluit dat alleen maar het beste zou zijn voor haar dochtertje. Lees snel het hele verhaal.

Vandaag deelt Manon (31) haar levensgebeurtenis met ons. Ik ben onlangs bij haar geweest en deelde ze haar emotionele verhaal al met mij. Ik was er erg van onder de indruk. Waar je normaal in de zevende hemel bent tijdens je zwangerschap bleek bij Manon de twintig-weken echo niet goed te zijn. Wat er daarna gebeurde was onbeschrijfelijk. Ze kwam in een achtbaan terecht die maar over de kop bleef gaan.

Ik heb dezelfde zwangerschap gehad als ieder ander want ik ben gestopt met de pil en naar zes maanden was ik zwanger. Helemaal happy en in de zevende hemel. Ik wilde heel graag zwanger worden voor mijn 30e en dat gebeurde dus ook. Het liep allemaal eigenlijk heel voorspoedig, had ook gewoon de zwangerschapskwaaltjes, was misselijk, moest overgeven en na de eerste weken liep de zwangerschap eigenlijk perfect. De 12 weken echo was goed, ik wist al vanaf dag 1 dat het een meisje zou worden. Maar toch knaagde er iets van binnen en wist ik ook al vanaf dag 1 dat er iets mis was. Ik kon mijn gevoel totaal niet onderbouwen maar het was er wel. Vrienden en familie stelden me gerust en zeiden dat het heel normaal is dat je je zorgen maakt over de gezondheid van je baby maar dat er echt niks aan de hand kon zijn want de echo bewees dat alles goed was.

Op mijn verjaardag in de 18^e week van de zwangerschap mochten we naar de verloskundige voor de onthulling van het geslacht. We zijn er met de hele familie naartoe geweest en hebben een echo laten maken. Iedereen was hartstikke blij. Met de 20 weken echo hebben ze alles gecontroleerd en de eerste minuten hoorde ik de verloskundige alleen maar zeggen dat het er perfect uitzag. Toen ze de darmen ging controleren werd het stil. Ik vroeg wat er was en ik kreeg als antwoord dat de darmen er vreemd uitzagen. Ze kleurden helemaal wit. Eerst dachten ze dat het aan het apparaat lag want het ene beeld slaat wat witter uit dan de andere maar ook op een ander apparaat zag het hetzelfde uit. Ze stelden me nog steeds gerust want het konden buikkrampen zijn of eten dat niet goed doorging. Om verder onderzoek te doen moest ik meteen bloed gaan laten prikken.

In de 23^e week werd ik op een ochtend om 9 uur ‘s ochtends wakker en zag ik op mijn telefoon dat ik 11 oproepen van het ziekenhuis gemist had. Ook de huisarts had al gebeld. Achteraf bleek dat we geen goed nieuws zouden krijgen. Mijn partner en ik bleken allebei drager van het taaislijmziekte (CF) gen te zijn. De enige optie die we hadden was een vruchtwaterpunctie laten doen en kijken of onze dochter deze ziekte zou hebben. Dat onderzoek vond diezelfde dag nog plaats. Ik zocht in de tijd tot aan de uitslag alles op over taaislijmziekte (CF). Taaislijmziekte wil zeggen dat je hele lichaam bestaat grotendeels uit water, en je hele lichaam heeft zoutkliertjes en deze zorgen ervoor dat het water in het lichaam vloeibaar blijft en overal fatsoenlijk doorheen stroomt. Zij had ze niet of werkte niet. En dat wil zeggen dat het water niet meer vloeibaar blijft. Hier zijn nog geen medicijnen voor. Het is helaas niet op een plek in het lichaam maar op verschillende plekken. Hoe ouder je wordt, hoe erger dat de ziekte zich openbaart. Het kind zou sowieso nooit 30 zijn geworden.

Toen bleek dat onze dochter drager was van deze afschuwelijke ziekte werden we voor de keuze gesteld. Of de zwangerschap afbreken of haar houden en zo goed als kan verzorgen. Ik dacht dat ik gek werd. Wat is dat nou voor een keuze! Ik wilde helemaal geen abortus…maar een kindje dat iedere dag voor haar leven zou moeten vechten zou ik ook niet willen. Mijn zwangerschap veranderde in een grote nachtmerrie. Elke stamp van de baby deed zo’n pijn aan mijn hart. Ik wist niet of ik hier afstand van moest doen. Want ze voelde niet ongezond en groeide heel erg goed. Op de echo’s zag ze ook heel goed uit. Het ene moment dacht ik, ik kan het niet maken en de andere kant dacht ik, ik kan er geen afstand van nemen dus ik wist niet goed wat ik moest besluiten. Mijn partner wist het niet en familie durfde geen uitspraak te doen. De keuze kun je niet maken als je het kind niet in je buik hebt. Toch moest ik een keuze maken, en snel…

Uiteindelijk hebben we besloten om ermee te stoppen. Het is een onmenselijke keuze die je moet maken maar ik heb alleen maar gekeken naar de leefkwaliteit van mijn dochter. We kregen te horen dat als ze geboren werd, ze minimaal acht maanden in het ziekenhuis moest blijven met een stoma en een aantal operaties aan haar darmen. Haar leven zou bestaan uit minimaal 30 medicijnen per dag slikken, elke dag 2 tot 4 uur sporten om de longinhoud zo hoog mogelijk te houden en ze zou nooit ziek mogen worden. Uiteindelijk zou ze ook een transplantatie nodig hebben. Er kwam nog zo veel meer bij kijken dan dat ik nu vertel. Als ze 30 jaar zonder pijn kon worden dan had ik het ook nog wel overwogen om haar te laten leven, maar dit is niet het leven dat ik mijn dochter wilde geven. Dat gaf uiteindelijk de doorslag en besloten we om met de zwangerschap te stoppen.

We kregen te horen dat deze procedure na de 24^e week niet in Nederland uitgevoerd mocht worden. We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis in Leuven. Ook hier was het niet zo eenvoudig. Er moesten vier artsen bij elkaar komen voordat er goedkeuring gegeven kon worden voor ons besluit de zwangerschap af te breken. Het is in België verplicht dat je 10 tot 14 dagen bedenktijd hebt. Je mag daar ook niet een keuze in maken dus je bent verplicht die 14 dagen uit te zetten. Uiteindelijk zat ik dus tegen de 27 weken aan. Ik voelde me vaker schuldig dat ik dit besluit had genomen en was een emotioneel wrak. Ik las veel verhalen van gezinnen die ervoor gekozen hebben het kindje wel te laten komen en ik had alleen maar heel veel respect voor deze mensen.

Met 28 weken moest ik naar het ziekenhuis komen om een tablet in te nemen dat zorgde dat de baarmoeder los zou komen. Uiteindelijk werd ik aan een infuus gelegd en werden de weeën opgewekt. Na 4 uur kwam er een arts voor een gesprek en bij nogmaals een bevestiging van mijn kant dat ik ermee wilde stopen kreeg ik een spuit in mijn buik en sliep onze dochter in. Daarna moest ik nog bevallen net zoals iedere andere vrouw een bevalling meemaakt. Ik kreeg meer wee opwekkers. Ik wilde geen ruggenprik en wilde bewust zijn van de pijn zodat ik zeker wist dat ik het nooit zou vergeten. Op een gegeven moment na twee keer persen brak het water en is ze meegekomen. Mijn vriend is toen weggelopen en heeft gelukkig niet gezien wat er is gebeurd. Ze hebben haar gelijk meegenomen. Mijn wereld stortte in. Alles waar je die maanden naartoe hebt gewerkt is dan weg. Het ging allemaal zo snel. Je voelt je heel erg alleen en eenzaam en de wereld is opeens echt zwart wit. Ik heb haar twee uur bij me gehad en ze hadden de kleertjes aangedaan die ik had gekocht. Ze hadden haar in een rieten mandje gedaan. We hebben de hele nacht foto’s gemaakt om haar te herinneren. Ik voelde me zo leeg, letterlijk. Je komt thuis, leeg en alleen. We hebben haar samen met onze familie gecremeerd en een waardig afscheid gegeven. Toen begon het rouwproces dat ontzettend zwaar is geweest.

Gelukkig bleef ik de drang om nog eens moeder te worden houden. We hadden toch nog de wens een kindje te krijgen en zijn we naar de dokter gegaan om de mogelijkheden te onderzoeken. Omdat we geen risico meer wilden lopen op nog een keertje deze mismatch zijn we over gegaan op een IVF traject. Dat wil zeggen dat ze het zaad en de eicel samenstellen en dat ze dan kijken welke eitjes CF hebben en welke niet.

Op een gegeven moment hebben ze de eicel en het zaad ingebracht en moest ik afwachten of het ging lukken. Toen ik een brief van het ziekenhuis kreeg stond erin of ik op 5 februari, de dag dat onze dochter is geboren, naar het ziekenhuis wilde komen om te kijken of ik zwanger was. Toeval bestaat niet dacht ik. Dat is onze dochter vanuit de hemel die ons wilt vertellen dat we papa en mama worden. EN wat bleek; alles was goed gegaan en ik was in één keer zwanger. En helemaal in de wolken! Ik was precies één jaar later dan dat zij was geboren weer zwanger van onze zoon Djexs. Hij is onze kleine prins en echt een voorbeeldkindje. Hij doet het echt voorbeeldig. Iedere avond brand er nog een kaarsje bij de foto van onze dochter en Djexs zullen we ook altijd vertellen over zijn grote zus.