Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Maldives part 2


30 december 2015


<

Met mijn man en twee zoontjes verblijf ik vier en halve maand op de Malediven. In mijn vorig blog schreef ik over de tijd voorafgaand aan ons vertrek en over de eerste dagen hier. Of het aan het aan de cultuurshock ligt, aan alle nieuwe indrukken of aan het feit dat er toch een aantal dingen geregeld moeten worden, weet ik niet. Maar de eerste week vliegt voorbij.

Dat ik nog even moet wennen moge duidelijk zijn. Je kan alles zo goed van te voren bedenken maar je weet nooit precies hoe het zal zijn. Een voorbeeld hiervan is het strand. Ik zag mezelf al zitten; in de branding bruin aan het worden terwijl Sil zandkastelen bouwt en Rens met een emmertje en een gietertje speelt. Met als enige taak zonnebrand smeren. In het echte leven gaat het iets anders…

Ons huis ligt ongeveer 250 meter van het strand. Als we daar een kijkje nemen zijn Peter en ik compleet geschokt. Om op het strand te komen lopen we over een smal paadje wat is ontstaan tussen de struiken en palmbomen. Het zand is zo wit dat het door je zonnebril heen bijna pijn doet aan je ogen. Het water heeft meer kleuren blauw dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Er is vrijwel niemand. We horen alleen de zee… Klinkt prachtig nietwaar? Schijn bedriegt. Het paadje, maar ook strand ligt vol met afval. Het lijkt wel een vuilnisbelt. Veel, heel veel plastic flesjes, kapotte slippers, snoeppapiertjes, luiers en zelfs versleten tandenborstels. Onvoorstelbaar, hoe kun je zo een prachtige plek als deze zo vervuilen? Achter de vliegschool is gelukkig wel een prachtig mooi privé strand. Zonder rotzooi. Hier lijkt het op de Malediven uit de reisgidsen. Het is hier ook toegestaan om in bikini/badpak te zwemmen. Dit is op de openbare stranden niet toegestaan. De Malediven zijn een 100% islamitisch land. Ik hou het bij een badpak. Iets met twee kinderen en tien kilo…

Malediven

Omdat de vliegschool helemaal aan de andere kant van het eiland is heb je een auto nodig om bij het strand te komen. Wat betekend dat ik of moet wachten tot Peter uit school komt of met de taxi moet gaan. Ik kies voor het laatste. In je eentje met 2 kinderen op het strand die niet kunnen zwemmen is niet leuk. Afschuwelijk zelfs. Het is onmogelijk om meer dan een meter bij Rens uit de buurt te zijn. Hij eet zand, kruipt naar het water of jengelt als je niet dichtbij genoeg bent. Ik besluit het niet eens te gaan proberen. We kopen een opblaasbadje voor en de tuin en Sil vindt het allang best. Zolang er maar water in zit.

Voor het studievisum wat we krijgen moeten we medisch gekeurd worden. Dit was ons van te voren niet verteld en ik vraag Harry wat er allemaal gecheckt moet worden. Harry (medewerker van de vliegschool) heet eigenlijk Hussain maar Sil stelde zoveel vragen over hem in zijn bijzijn dat we een nieuwe naam voor hem bedachten.

Hij vertelt dat we bloed moeten laten prikken, een longfoto moeten maken en door de arts gezien moeten worden. ‘De kinderen ook?’ Harry denkt van wel. Dit gaat me te ver. Ik wil zelf best bloed laten prikken en een longfoto laten maken. Maar ik wil niet dat ze Sil en Rens prikken en aan röntgenstraling blootstellen. Harry zegt dat hij zal navragen of het nodig is. Hij verteld dat we donderdag naar het ziekenhuis moeten voor de medisch controle. Hij laat ons nog weten hoe laat hij ons op zal halen. Het is die donderdag prachtig weer en ik wil graag naar het strand. Dat Harry niet zo van de tijd is zijn we inmiddels al achter. We hebben de afgelopen dagen al regelmatig op hem gewacht en hij kwam eigenlijk altijd minimaal een half uur te laat. Peter stuurt hem een berichtje of hij al iets weet over de tijd. Geen reactie. Om 13 uur laat hij eindelijk van zich horen. ‘Het wordt toch morgen’. Ik onderdruk  mijn ergernis. Sta op om de strandtas  in te pakken. Peter wijst naar buiten; dikke donkere wolken en niet veel later begint het te regenen. Mijn humeur past bij het weerbeeld.

Vrijdag gaan we dan eindelijk naar het ziekenhuis. We hebben twee uur nodig om bloed te laten prikken en een longfoto te maken. Daarna zijn we klaar voor die dag. De volgende dag krijgen we de uitslagen en een gesprek met de arts. De longfoto krijgen we mee naar huis. Thuis houd ik de longfoto’s tegen het licht en kijk er naar. Het valt me op dat op mijn foto de naam van Peter staat. Maar ook vrouwelijk en mijn leeftijd. Op de foto van Peter staat mijn naam, mannelijk en zijn leeftijd.

De volgende dag haalt Harry ons weer op voor opnieuw een ziekenhuis bezoek. Vijf kwartier later dan afgesproken arriveren we bij het ziekenhuis. Het lange wachten kan weer beginnen. We zijn een ware attractie in de wachtruimte. Met Rens als hoofdact. Ik krijg sterk het vermoeden dat de meeste hier nog nooit een blanke baby hebben gezien. Iedereen wil hem even aanraken, vasthouden en op de foto. Rens vindt het allemaal prima en geniet van alle aandacht.

Malediven

Sil en Rens hoeven gelukkig alleen maar even door de kinderarts gezien te worden. Als dit na lang wachten uiteindelijk binnen 3 minuten gebeurd is zijn Peter en ik aan de beurt. Ik mag als eerste. De vrouwelijke arts kijkt naar de bloeduitslagen en wil de longfoto’s zien. Na er een korte blik op geworpen te hebben zegt ze dat beide foto’s goed zijn. Ze kijkt wat vreemd naar de gegevens op de foto en vergelijkt ze met de gegevens in de paspoorten. Ik leg haar uit dat de verkeerde naam op de foto’s staat. Ze zegt dat we dit aan moeten laten passen. Ik zucht inwendig. Nog langer wachten.

De man die de röntgenfoto’s maakte is niet snel van begrip of spreekt minder goed Engels dan hij deed voorkomen. Uiteindelijk komen we tot de conclusie dat Peter met mijn briefje naar binnen is gegaan voor de foto en andersom. Ik schaam me een beetje en denk aan mijn collega’s die op dat moment met een volledig nieuw patiëntendossier moeten werken waarbij alles tot in den treuren dubbel gecheckt wordt. Ik hoop dat ik straks op het werk wel alles weer dubbel check. Drie kwartier later zijn de foto’s aangepast. Ik wil ze aan Harry geven. Hij pakt ze niet aan. ‘Die hebben ze niet meer nodig als de arts de uitslag al opgeschreven heeft. Jullie mogen ze houden’. Hij haalt zijn schouders op als hij mijn stomverbaasde gezicht ziet.

In weken die volgen begint ons leven hier langzaam maar zeker een beetje vorm te krijgen. We leren wat mensen kennen, krijgen bezoek, krijgen cadeautjes in onze schoen en vieren de eerste verjaardag van Rens!

Malediven

Op de momenten dat we met ons bezoek praten en het eiland laten zien realiseren we ons hoe snel we gewend zijn geraakt aan het leven hier. We kennen de leuke restaurantjes, weten wat goede gerechten op de menukaart zijn en dat we de tosti voor Sil specifiek zonder pepers moeten bestellen. We laten overal onze slippers bij de voordeur staan, zijn gewend geraakt aan kakkerlakken in de keuken en houden de deuren goed dicht tegen de muggen. Als een geoliede machine vegen en dweilen we het huis om het weer zandvrij te krijgen.

We hebben een heerlijke tijd. Zeker als er bezoek is. Dan gaan we nog meer mee in het vakantiegevoel. We hebben een visser leren kennen en hij neemt ons en ons bezoek mee naar een onbewoond eiland. We hebben een heerlijke middag en op de terugweg zien we honderden dolfijnen! Wat een geluk dat we hier zijn!

Op de Malediven wordt over het algemeen geen kerst gevierd. Het kerstgevoel is er dan ook totaal nog niet. Op 24 december gaan we met ons bezoek een dagje naar het resort op het eiland. Daar zijn ze druk bezig om alles in kerstsfeer te brengen voor de gasten. Daar hoor ik de eerste kerstliedjes dit jaar. Tussen de kitscherige kerstversiering begint het kerstgevoel dan toch langzaam te komen.

De visser stuurt een berichtje. Zijn moeder heeft iets voor ons gemaakt en hij wil dat graag komen brengen. Het is heerlijke cake en chocoladefudge. Ze heeft er een kaartje bij gedaan: Merry Christmas for you and your family. Ik ben diep onder de indruk. We hebben haar nog nooit ontmoet en toch wenst ze ons een fijn kerstfeest. Een feest dat ze zelf niet eens viert.

 

 

Aline

Aline Bakker (29) moeder van Sil (3) en Rens (1) werkt als verpleegkundige en lactatiekundige IBCLC binnen het verloscentrum in het AMC in Amsterdam. Je kunt haar volgen op instagram via @alinebakkerdegroot

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!