Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Maar we hebben wel de hoofdprijs!


6 januari 2016


<

Morgen worden wij papa en mama! Daarmee eindigde ik mijn vorige blog waarin ik beschreef dat mijn zwangerschapsvergiftiging in een dusdanig stadium was dat het niet langer veilig was om zwanger te blijven. Op 15 augustus 2015 moest de baby gehaald worden; dit was de dag waarop we er eindelijk achter zouden komen of onze little fitghter een jongen of een meisje zou zijn, hoe ons kindje eruit zou zien en hoe het is om voor het eerste je eigen kindje vast te houden.

Ons kindje zou met een keizersnede gehaald worden omdat hij of zij in stuit lag. Ik wist dit al van tevoren en vond dit stiekem best jammer. Ik weet dat er veel mensen zijn die een keizersnede een luxe vorm van bevallen noemen (niet echt dus, maar daarover later meer) maar voor mij voelde het toch een beetje als niet-af dat je bij voorbaat al weet dat je niet eens mag proberen om op natuurlijke wijze te bevallen. Als je zwanger bent vraag je je toch vaak af hoe het zal zijn als ze je kindje na de geboorte op je buik leggen en ik vond het jammer dat ik dat nu niet zou meemaken. Maar niets aan te doen en het belangrijkste is natuurlijk dat je kindje op de meest veilige manier ter wereld komt!

‘Ze kwam zwaaiend uit mijn buik’

Voor de aanstaande papa was het ook spannend natuurlijk. Een dag geleden werd ons nog uitgelegd dat mijn zwangerschap met medicijnen nog verder gerekt zou worden tot het liefst 37 weken en een paar uur later horen we ineens dat het kindje al gehaald moest worden. Ondertussen zag hij mij steeds zieker worden en dat was toch wel anders dan dat we ons vooraf voorgesteld hadden. Uiteraard wilde ik heel graag een ruggenprik en geen narcose omdat ik de geboorte bewust wilde meemaken en ik kon niet wachten op het moment dat het doek zou zakken zodat we ons kindje voor het eerst zouden zien. Maar door de ruggenprik daalde mijn hoge bloeddruk ineens erg snel waardoor ik tijdens de operatie met name bezig was met overgeven. Die arme Pat was dus vooral met mij en een opvangbakje bezig maar gelukkig heeft de OK-assistente heel veel foto’s gemaakt die we later terug hebben kunnen kijken. Voordat we het wisten was ons kindje er al. Eerlijk gezegd was ik op dat moment zo beroerd dat ik niet eens zag of het een jongen of een meisje was; het bleek een meisje te zijn! Later zag ik op de foto’s dat ze zwaaiend uit mijn buik is gekomen (de schat!) Om 10:51 was onze fantastische dochter geboren: Loet!

Wauw, een meisje (ik heb de hele zwangerschap gedacht dat Loet een jongen was, zo zie je maar weer…zegt niets!). Een ding zag ik meteen: wat is ze klein, uitzonderlijk klein!! Ik heb veel baby’s van dichtbij meegemaakt maar nog nooit had ik zo’n klein baby’tje gezien. Ze werd meteen meegenomen en wat was ik blij toen ik haar even later hoorde huilen. Heel zachtjes, maar ze huilde! Pat mocht symbolisch nog een stukje van de navelstreng afknippen en heel even hebben ze haar bij mijn gezicht gehouden zodat ik Loet kon zien. Ze moest daarna meteen worden meegenomen en Pat mocht met haar mee. Veel weet ik daarna niet meer, ik bleef overgeven en werd daarna wakker gemaakt door de chirurg die me vertelde dat het voorbij was.. zo meteen zou ik naar boven worden gebracht.

Uiteraard kon ik niet wachten; ik wilde Loet zien, knuffelen, weten of alles goed met haar ging en Pat een hele dikke kus geven. Super trots was ik toen de verpleging die mij kwam halen vertelde dat ze zelden een papa zó verliefd hadden zien zijn en ze waarschuwde me alvast dat ik vanaf nu voor altijd op de 2e plaats zou komen 😉

Loet lag toen ik binnen gereden werd met haar handjes en voetjes vast gebonden in de hoeken van de couveuse. De komende uren zou ze zo moeten blijven liggen. Maar de eerste onderzoeken die ze had gehad waren gelukkig erg goed! Ze woog slechts 1620 gram maar ze deed het zo goed dat ze geen zuurstof nodig had gehad. Het zag er zielig uit zo’n super klein mensje vastgebonden in zo’n onnatuurlijke houding. Maar ze gaf geen kik en keek met grote ogen door de couveuse-raampjes heen. Zo mooi was dat! De kinderarts vertelde ons dat ze uitzonderlijk alert was en noemde haar een pittige tante. Hij legde uit dat je kon zien dat ze het niet goed had gehad in mijn buik (AU!) en daardoor al geleerd had om te vechten voor wat ze nodig had en zichzelf als het ware al klaar was gaan maken voor de buitenwereld. Bizar hoe de natuur dan blijkbaar zijn werk doet.

Blog 3 - Afbeelding 1

Ik vond het niet leuk om te horen dat ze in mijn buik zo heeft moeten vechten voor voedingsstoffen (dit omdat mijn placenta niet goed meer was) maar was wel super trots dat ze het nu zo ontzettend goed deed. Alle onderzoeken waren boven verwachting goed (de kanjer)! Huilen deed ze nog niet echt, maar dat kwam omdat ze daar nog geen energie voor had legde ze ons uit. Loet kreeg naast haar navelinfuus ook een sonde waardoor ze 12 voedingen van 1ml zou krijgen. Omdat ze ook al veel draadjes en plakkers van de monitors had werd de sonde vastgeplakt met een hartje op haar wangetje, dat zag er zo lief uit! Ik vind het mooi hoe de verpleging van de neonatologie-afdeling met zulke kleine dingen probeert om alle toeters en bellen die bij een couveuse-kindje horen er wat vriendelijker uit te laten zien.

Oh wat was ik trots op haar en op de allerliefste papa die nu al zijn ogen niet van Loet af kon houden. Ik kon niet wachten tot ik haar voor de eerste keer vast mocht houden, maar ik moest nog even geduld hebben. Er werd ons uitgelegd dat we niet zelf de couveuse open mochten maken of haar eruit mochten halen. Als er visite zou komen mocht ze niet vastgehouden worden of uit de couveuse. Sterker nog, er werd een doek overheen gelegd dus ze zouden alleen door de doek heen kunnen kijken. Dit omdat Loet nogal reageerde op prikkels (ze bleek nogal nieuwsgierig, geen idee van wie ze dat heeft 😉 maar Pat en ik zouden iedere dag met haar mogen “buidelen”. Ze leggen de baby dan op de blote huid van de vader of moeder zodat het kindje de ouders leert herkennen. Ik kon niet wachten!!

Later die middag was het eindelijk zover! Ik mocht Loet vasthouden.. wat heerlijk en dan besef je pas hoe klein ze is. Ze was zo mooi! Helaas heb ik haar maar kort vast mogen houden. Ik was namelijk nog steeds ziek en moest weer overgeven. Het was dan niet goed voor Loet om bij mij te zijn dus was het beter voor haar om door papa vast te worden gehouden. Zo mooi om die twee samen te zien!

‘De pijn wordt volledig irrelevant’

Later die dag kwamen beide opa’s en oma’s samen kijken en die waren natuurlijk niet bij de couveuse weg te slaan. Ondertussen bleef ik mezelf ziek voelen maar dit zou snel weer overgaan want ze hadden ons uitgelegd dat de zwangerschapsvergiftiging al enkele dagen na de bevalling uit je lijf is. Ik had veel pijn maar ik dacht dat het erbij hoorde en misschien wat erger was omdat ik zoveel moest overgeven wat natuurlijk druk op je buik legt. Maar desondanks overheerste bij mij vooral een gevoel van blijdschap; hoeveel pijn je op zo’n moment ook hebt, één blik op de couveuse en die pijn wordt volledig irrelevant.

Gelukkig kon Pat bij ons blijven slapen. Wat heerlijk dat we ondanks dat we in het ziekenhuis lagen ons eerste nachtje als gezin toch samen konden zijn! Loet bleef het goed doen en de monitors lieten niets vreemds zien. Apetrots waren we. Echter begon ik mezelf steeds slechter te voelen die nacht maar ik dacht nog steeds dat het erbij hoorde dus ik sprak er niet echt over. Totdat ik ’s nachts mijn buik ineens warm en vochtig voelde worden en de dekens omhoog deed; er liep veel bloed door het gaas van de wond over mijn buik heen. Toen heb ik toch maar de verpleging gebeld. Het bleek niet goed te zijn en het vastgekoekte gaas moest meteen verwijderd worden. Ik kreeg morfine en werd voorbereid op een pijnlijk moment. Dacht nog “dat zal wel meevallen” want heb een behoorlijk hoge pijngrens maar dit was toch niet helemaal te doen. Pat stond uiteraard aan mijn bed en ik zag ook hem steeds witter wegtrekken. Nou daar lagen we dan – kamer 309 – de familie kansloos; 3 man sterk was er bezig op onze kamer: 1 met Loet, 1 met mij en nu ook 1 met Pat.

Ik kreeg drukzakken op mijn buik en dacht dat het nu goed was. Slapen ging niet maar ik maakte me niet echt zorgen, ik dacht dat het was gebeurd omdat ik zoveel had moeten overgeven wat druk op de wond gelegd had. Toch herhaalde zich het nog een keer die nacht, maar ik was alweer gerustgesteld toen de gynaecoloog ’s ochtends zei dat het nu rustig leek. Eigenlijk had ik nog steeds wel zoiets van “het zal er wel bij horen” en ik probeerde ondanks de pijn vooral te genieten van Loet! Ik wilde zelfs uit bed en dacht dat dat ook wel zou gaan maar dat bleek geen succes dus lag ik al snel weer plat. Pat mocht ondertussen helpen om Loet te verschonen in de couveuse. Super trots was ik om hem zo bezig te zien!

Die middag kwam mijn oudste zus met haar dochter kijken en ik vond het geweldig om Loet te kunnen laten zien. Maar kort na haar bezoek begon ik me weer slechter te voelen. De verpleging vond mijn wond er vreemd uitzien en belde de gynaecoloog. Deze oordeelde direct dat het niet goed was. Er waren grote schijven zichtbaar in mijn buik en de wond zag er ook niet goed uit; ik had nabloedingen in mijn buik gekregen. Hij legde uit dat ik weer geopereerd moest worden, zodra de O.K. vrij was zou ik weer onder het mes gaan en hij vertelde ons dat ze de wond geen 2e keer dicht zouden kunnen maken. Ik moest me voorbereiden op een lelijke open wond en lange periode van meerdere keren per dag spoelen. Pat begon te huilen, hij maakte zich zorgen over mij maar ik schakelde alweer over op mijn “alles-komt-goed” modus en zei dat we er wel een heel mooi kindje voor terug hebben gekregen!

‘Het bloed spoot letterlijk eruit’

Maar eerlijk is eerlijk, goed ging het niet en ik wilde nog wel even de beide opa’s en oma’s en mijn zussen bellen voordat ik weer naar O.K. ging. Deze bleek voorlopig nog bezet en de opa’s en oma’s kwamen nog snel naar het ziekenhuis om mij succes te wensen en Patrick op te vangen. Toen papa, mama en Pat aan mijn bed stonden ging het mis. Omdat ik mezelf steeds slechter voelde wilde de verpleging nog een keer kijken. Het gaasje werd een klein stukje omhoog gelift en dat bleek genoeg om de boel te laten knappen. Het bloed spoot er letterlijk uit; in mijn eigen gezicht en over mijn moeder heen. Terwijl Pat en papa  in paniek de kamer af rende hebben mama en de verpleegkundige handdoeken op mijn buik gedrukt. Gelukkig kon ik toen snel naar de O.K. Afscheid nemen van Loet ging niet maar heb uiteraard nog even goed naar de couveuse gekeken waar ze lekker lag te slapen, Pat nog een dikke kus gegeven en verder weet ik nog dat ik gek genoeg er naar uit keek dat ik even onder narcose zou zijn.. ik was doodop en was er aan toe om even geen pijn meer te voelen.

Ondertussen werden Pat en mijn ouders goed opgevangen omdat het geen prettig gezicht was wat er gebeurd was en er werd besloten dat ik videobegeleiding zou krijgen omdat ik alles tot nu toe redelijk in een roes beleefd had en nog steeds niet goed met Loet had kunnen knuffelen.

Toen ik bij kwam was ik nog duidelijk onder invloed van de narcose en bleef ik – héél gênant – tegen de mensen op de uitslaapkamer zeggen dat ze Beer niet mochten slachten. Dusdanig dat de verpleging aan Pat ging vragen wie Beer was. Lekker gênant ook, net 1 dag geleden bevallen van de mooiste baby ooit en je vervolgens als eerste druk maken over je konijn. Gelukkig duurde dat niet al te lang en besefte ik weer wat er allemaal gebeurd was. Wilde zó graag naar Pat & Loet toe.

Alles was goed gegaan en nog beter dan verwacht want in plaats van een open wond hadden ze de snee toch dicht kunnen maken door het te nieten. Verder was er een drain aangelegd. Toen ik terug kwam op mijn kamer werd Loet bij mij in bed gelegd. Voor de eerste keer konden we écht goed knuffelen. Ze legde meteen haar armpjes op mijn gezicht alsof ze wilde zeggen “alles komt goed, mama”.  Het was heerlijk om met haar te knuffelen maar ik ben echt heel dankbaar voor de videobegeleiding want ik heb het toch wel in een roes beleefd, viel af en toe weer een beetje weg en weet niet alles precies meer. Dus super mooi dat ik dat speciale moment terug kan kijken!

Blog 3 - Afbeelding 2

Die avond was ik blij dat ik door de 2e operatie niet meer zo’n heftige pijn had en echt goed met Loet had mogen knuffelen. Natuurlijk was het niet zo fijn geweest allemaal maar ik besefte me maar al te goed dat we geluk hadden dat Loet het ondertussen wél super goed deed! Dat vind je als moeder dan toch belangrijker. Als Loet complicaties had gehad was dat veel erger geweest en bovendien zou het met mij wel weer goed komen. Ook besefte ik me maar al te goed hoe bijzonder het was dat Loet en ik samen op 1 kamer lagen en dat zelfs Pat iedere nacht bij ons heeft mogen slapen. Ik weet dat dit zeer uitzonderlijk is en ik heb diep respect voor ouders van premature kindjes die niet dag- en nacht bij hun kindje kunnen zijn, dat lijkt me echt heel moeilijk.

Na de 2e operatie kon ik al helemaal niet meer uit bed en het was toch een geruststelling dat wanneer Loet ’s nachts een keertje huilde Pat naar de couveuse kon lopen om haar te troosten. Hij kon haar dan wel niet pakken maar je zag aan de monitor dat ze rustig werd als hij tegen haar praatte. Ze herkende zijn stem al (zo zie je maar dat het zingen tegen de buik wel degelijk nut heeft).

‘Loet had alle energie nodig om te groeien’

Natuurlijk is het als kersverse mama frustrerend dat je niet zelf naar je kindje kan om haar te troosten als ze huilt, maar soms als Pat niet wakker werd dan begon ik vanuit mijn bed zachtjes voor haar te zingen.. meer kon ik niet doen maar het was heel bijzonder om te zien dat ze ook hier rustig van werd. Maar eigenlijk huilde Loet niet zo vaak, ze sliep vooral. De artsen legde ons uit dat Loet simpelweg de energie nog niet had om echt te huilen, alle energie in haar lijf ging naar het groeien.

De volgende dag moest mijn drain er alweer uit omdat deze was gaan schuiven en werd ik erop voorbereid dat ik waarschijnlijk geen borstvoeding zou kunnen geven, iets wat ik wel heel graag wilde. Vanwege de zwangerschapsvergiftiging en 2 operaties in zo’n korte tijd was de kans groot dat mijn lijf niet in staat zou zijn om borstvoeding aan te maken. Toch was ik vastberaden om het te proberen want omdat ik door de 2e operatie waarschijnlijk nog langer niet uit bed zou kunnen was dit het enige wat ik wél voor Loet kon doen. Bovendien is het erg goed voor premature baby’s om – indien mogelijk uiteraard – borstvoeding te krijgen; dus bij voorbaat opgeven was voor mij uitgesloten. Na lang handmatig kolven kreeg ik 1 druppel. YES! Het is niet veel maar ik was er al blij mee. Met een spuitje werd de druppel opgezogen en aan Loet gegeven.

Loet dacht er blijkbaar hetzefde over als ik want de verpleging zag dat ze in de couveuse lag te happen alsof ze zelf wilde drinken. Dus er werd besloten dat we toch mochten proberen haar aan te leggen. En ja hoor, ze begon te drinken! Hoe bijzonder is dat zeg! Ik vond het prachtig (al was het maar omdat Loetje dan weer lekker bij mij mocht liggen en daar kon ik zo van genieten dat ik de pijn even niet meer zo goed voelde).

Mijn lijf maakte inderdaad niet veel voeding aan maar Loet had ook niet veel nodig. Toen haar voeding van 1 naar 2 ml. ging bleek haar lijfje dat nog niet aan te kunnen en moest ze weer terug naar 1 ml. Uiteindelijk deed ze het echter zo goed dat ze al snel op 10 ml. zat en omdat ik daar niet genoeg melk voor had werd de rest via haar sonde bijgevoed. Voor, tussen en na iedere borst werd ze gewogen en zodoende wisten we precies hoeveel ze zelf uit mijn borst gedronken had. Super trots was ik als ze een hele voeding op had al kwam dat in de eerste weken maar weinig voor.

Loet deed het echt super goed en bij iedere controle kregen we alleen maar goed nieuws. Iets waar we natuurlijk ontzettend dankbaar voor waren. Ook de trotse papa deed het fantastisch! Hij was een enorme steun voor mij en deed het ook super in de verzorging van Loet. Ieder luiertje, haar eerste badje, hij deed het allemaal met zoveel liefde. Natuurlijk vond ik het wel vervelend dat ik die dingen zelf nog niet kon doen; als mama van je eerste kindje kun je natuurlijk niet wachten om voor haar te zorgen, maar ik genoot er ook echt van om die twee zo samen bezig te zien.

Omdat Loet bij sommige voedingen bij mij aan de borst mocht liggen mocht ze ’s avonds bij Pat buidelen. Zo heerlijk die twee. Uren lag ze bij hem op de borst te slapen. Het kon Pat niet lang genoeg duren. De verpleging was ook heel erg lief voor ons en daar ben ik ze erg dankbaar voor. Sommige verpleegkundigen waren een dagboekje voor Loet begonnen. Omdat het met mij nog niet goed ging wilde ze niet dat ik bepaalde dingen zou vergeten en alles werd opgeschreven in een dagboekje voor Loet. Haar gewicht, hoeveel ze gedronken had, dingen die Pat of ik verteld hadden. Zo ontzettend lief! Dat zijn toch kleine dingen die een groot verschil maken!

Blog 3 - Afbeelding 3

Ik wilde zo snel mogelijk in staat zijn om zelf ook meer voor Loet te zorgen en probeerde wat meer uit bed te komen. Echt goed ging het nog niet maar toen het me lukte om haar luier zelf te verschonen was ik zo blij!

Maar op de dag dat Loet 1 week oud was voelde ik weer iets raars. Ik keek en zag dat er weer bloed uit mijn wond kwam. Damn, niet weer dachten we. De gynaecoloog kwam en maakte het een beetje schoon. Het zag er gelukkig weer rustig uit en hij vertelde ons dat het ook wel heel vreemd zou zijn als het na 1 week weer zou beginnen met bloeden. In dat geval zou het misschien weer open gemaakt moeten worden maar het was onwaarschijnlijk dat dit zou gebeuren.

Daar ging ik dan ook vanuit en ik genoot die dag van de fotograaf die foto’s kwam maken voor Loet haar geboortekaartje. Loet mocht lekker lang uit de couveuse en ik was ook al wat langer uit bed dan de dagen daarvoor. Toch nam de pijn toe in de loop van de dag en ik zag dat er weer steeds meer bloed uit de wond kwam. Voor het eerst werd ik een beetje bezorgd dat het misschien niet helemaal goed was. Die avond was eigenlijk een mooie avond; de verpleegkundige die dienst had had ons verrast met een dienblad alcoholvrije champagne en toastjes om te kunnen proosten op de geboorte van Loet en de fotograaf had nu al de foto’s doorgestuurd. Toch merkte Pat aan mij dat ik er niet echt van kon genieten en voor het eerst sinds mijn zwangerschap moest ik huilen. Ik was bang dat het weer open zou moeten en dat het daardoor nog langer zou duren voordat ik zelf voor Loetje zou kunnen zorgen.

‘Nog meer bloedingen?’

Die nacht belde de verpleging naar de gynaecoloog omdat het bloeden sterk toenam. Er werd een echo gemaakt en er zat weer bloed in mijn buik. Blijkbaar had ik ook na de 2e operatie weer nabloedingen gekregen. Een onzekere periode brak aan want het heeft nog dagenlang gebloed en we kregen veel verschillende meningen te horen. Er werd besloten om er niets mee te doen en te kijken of mijn lijf het zelf zou oplossen. Dat betekende dat mijn lijf het bloed in mijn buik zou moeten resorberen. Iets wat lang zou gaan duren en waar mijn energie grotendeels naar toe zou gaan, maar wat wel zou voorkomen dat het weer open zou moeten en dan alsnog een open wond zou worden. Er is nog geopperd om te stoppen met de borstvoeding maar ik wilde toch doorzetten. Dit was het enige dat wél goed ging en dat wilde ik niet opgeven. Loet groeide als kool op mijn melk en daar was ik trots op!

Ondertussen probeerde we er gewoon het beste van te maken en te genieten van Loet ondanks dat ik mezelf wederom slechter was gaan voelen. Visite beperkte we tot onze ouders en zussen want ik was helemaal op en omdat ik automatisch toch begin te kletsen tegen iedereen die ik zie was door het ziekenhuispersoneel wederom geadviseerd om bezoek te beperken. Alle energie die ik anders zou steken in het pleasen en entertainen van anderen zou ik niet kunnen steken in Loet en mijn herstel zei een van hen, die al snel door had dat mijn lichaamstaal vaak uitstraalt dat het veel beter met me gaat dan dat ik mezelf daadwerkelijk voel. Een automatisme dat ik wellicht ontwikkeld heb doordat ik al van kinds af aan vaak migraine en hoofdpijn heb en dit regelmatig probeer te negeren door gewoon door te gaan alsof het er niet is. Een wijs advies dus waar ik vanaf dat moment ook naar geluisterd heb.

Nu klinkt dit allemaal vrij heftig en het was natuurlijk ook geen kraamtijd zoals je je dat voorstelt als je zwanger bent maar er waren ook zeker genoeg mooie momenten. Pat en een van de verpleegkundigen maakten onze kamer gezellig met kaarten en ballonnen en ik werd af en toe verwend met McDonald’s, friet met frikandellen van de snackbar, bossche bollen en zelfs oliebollen (allemaal dingen waar je me iedere nacht voor zou mogen wakker maken). Ook de steun van iedereen om ons heen deed ons zo goed! Ik kon het zelf niet opbrengen om alle berichtjes te lezen en beantwoorden maar we hebben zo ontzettend veel lieve berichtjes, kaartjes, cadeautjes en hulp gehad van iedereen om ons heen. Pat las alles voor en dat deed me veel goed.

Ondertussen bleef onze kleine kanjer gewoon door gaan met het fantastisch doen. We waren zo trots! Er was iedere keer wel weer een mijlpaal: dat de monitor eraf mocht, dat ze de 2 kilo haalde, dat ze voor het eerste kleertjes aan mocht (snel maatje 44 bestellen bij een webshop), dat ze naar een gewoon bedje mocht. We genoten van iedere stap dat we dichterbij huis kwamen.

Een ander speciaal moment was toen de stichting Earlybirds fotografie kwam om een reportage van Loet te maken. Iemand wees ons op deze stichting die gratis reportages maakt van premature kindjes die langer dan 3 weken in het ziekenhuis moeten liggen. Het doel is de ouders een fijne herinnering mee te geven aan deze vaak heftige tijd. Je moet het niet vergelijken met een newborn-shoot maar echt het vastleggen van de verzorgingsmomenten van je kindje in het ziekenhuis. Wij zijn in ieder geval erg dankbaar voor de mooie foto’s die we van deze stichting gekregen hebben. Dit is overigens ook de reden dat ik ben gaan bloggen. Voor de Earlybirds was ik gevraagd om een stukje te schrijven voor hun website. Zodoende schreef ik mijn verhaal en ik merkte dat het me goed deed. Niets doen is niets voor mij en het bleek een fijne manier om toch op een positieve manier bezig te zijn met alles wat er gebeurd was. Op basis van het verhaal dat ik voor die site heb geschreven mocht ik gaan bloggen voor MAMAtothemax; iets wat ik super leuk vind om te doen!

Blog 3 - Afbeelding 4

Na enkele weken besloot Loet dat het tijd werd om naar huis te gaan. Ze trok zelf haar sonde uit haar neusje en de verpleging zei dat deze er even uit mocht blijven tot dat ze weer een keer bijvoeding nodig had. Maar vanaf dat moment bleef ze volledige voedingen uit mijn borst drinken (de aanhouder wint!). Een paar dagen later mochten we naar huis. Omdat ik nog steeds niet lang uit bed kon (de vele bloedstolsels in mijn buik veroorzaakte veel pijn waardoor ik al snel niet lekker werd als ik te lang uit bed was) had Pat gelukkig zorgverlof kunnen regelen zodat hij voor Loet en mij kon zorgen als we thuis zouden komen. Wat waren we trots toen we naar huis mochten en we konden niet wachten om thuis met Loet te kunnen kroelen! Een nieuw avontuur zou beginnen en we hadden er zin in!

Statistisch gezien is de kans dat je én zwangerschapsvergiftiging én een stuitligging én tot 2x toe nabloedingen van een keizersnede krijgt kleiner dan dat je de hoofdprijs van een loterij wint. Maar die hoofdprijs hebben wij al lang gewonnen met onze fantastische dochter! Al had ik van tevoren geweten hoe het zou lopen, ik zou het zo 1000x over doen..

Terwijl ik dit typ ligt Loet (inmiddels bijna 5 maanden oud) naast mij in bed – ik ben nog steeds niet volledig hersteld dus lig nog veel – en hoewel ze er nog niets van snapt lees ik dit hele verhaal aan haar voor. Ze luistert vol aandacht en ik zet de laptop weg om even te kroelen. Net als toen ligt haar hoofdje tegen mij aan en weer legt ze haar handjes op mijn gezicht. Voor de 2e keer moet ik huilen…ik weet eigenlijk niet zo goed waarom, ik denk omdat ik zo blij ben dan ze het zo goed doet! Lieve kleine Loet, je bent een kanjer en ik hou van jou!!

Liefs, Marlijne!

P.S. Nu al meer weten over het verdere verloop na onze thuiskomst of hoe Loet er nu uitziet? Check dan mijn Instragram-account @love.laugh.loet

 

Marlijne

Wat tof dat jullie mijn blog lezen! Ik ben Marlijne, 29 jaar en gek op: genieten, gezelligheid, de liefde, uitdagingen, styling & fotografie, Carnaval en sinds kort mama zijn van onze fantastische dochter Loet! Geboren in het altijd gezellige Brabant, maar na mijn studie gewoond en gewerkt in Barcelona, Haarlem en Frankfurt. De liefde heeft mij teruggebracht naar Nederland en inmiddels woon ik in Tilburg, heb ik een leuke marketing job bij Philips en ben ik getrouwd met de allerleukste! Graag wil ik de avonturen die ik tijdens en na mijn zwangerschap beleefd heb — en ongetwijfeld nog zal gaan beleven — met jullie delen. Zin in!!

71 Reacties op “
Maar we hebben wel de hoofdprijs!

  1. Lieve Marlijne,
    Wat kun je alles goed onder woorden brengen. Ontzettend knap hoe jullie alles gedaan hebben. En wat n mooie foto’s staan er bij je verhaal. Vooral die foto na je operatie dat Loet met haar armpjes bij je gezicht ligt. Dat moment zul je je waarschijnlijk altijd blijven herinneren. En super knap dat je doorgezet hebt met de borstvoeding. Niet alleen Loet is een little fighter. De mama en papa ook! Geniet samen met jullie drietjes! X Anouk

    • Ah wat super lief van je Anouk! Dat is inderdaad zo’n bijzonder moment! Dat stuk hebben ze ook gefilmd en daar ben ik heel blij om want dat weet ik niet meer zo goed. Dat genieten komt wel goed en ik blijf iedere dag de oefeningen met Loet doen die je ons gegeven hebt, haha! Tot snel! Liefs!

  2. Lieve Marlijne: heftig, 8-baan, persoonlijk en mooi verteld! Beterschap; moet goed komen!! Groetjes voor jullie 3’en 🙂

  3. Wat een mooi maar heftig verhaal, en wat knap dat je dit alles zo mooi verwoord hebt! Ik wens jullie veel geluk met jullie lieve dochter, en voor jouw Marlijne heel veel beterschap, zodat je weer snel aan het dagelijks leven kunt deel nemen. Patrick voor jouw ook petje af!! Lieve groetjes, Jeannette.
    XXX

  4. Wat een super meid ben jij…in tegenspoed toch zo doelgericht blijven geloven en inzetten voor Loet en Pat…..geweldig.

  5. Hahahaha.. ja je gelooft het niet he?! En vandaag de dag wordt ze er nog steeds rustig van! Zing dan blijkbaar toch net iets anders dan wanneer we met iets te veel bier op in Karaoke-Dance-Club the Voices schaamteloos staan te meebleren ;-)) Je bent een schat Guido! Xx

  6. Jeetje. Als je het zo achter elkaar zet is het wéér heftig en ongelooflijk…vooral het feit dat ze rustig wordt van jouw gezang ;).
    Trots op je!

    • Hahahaha.. ja je gelooft het niet he?! En vandaag de dag wordt ze er nog steeds rustig van! Zing dan blijkbaar toch net iets anders dan wanneer we met iets te veel bier op in Karaoke-Dance-Club the Voices schaamteloos staan te meebleren ;-)) Je bent een schat Guido! Xx

  7. Wat een heftig maarprachtig verhaal. Wat een vechters zijn jullie zeg! Ik zit met tranen inmijn ogen te lezen! Hele mooie foto’s hebben jullie ook zeg! Geniet lekker van jullie prachtige sterke meid!

  8. Lieve Marlijne, heel mooi om nogmaals te merken hoeveel wilskracht en positiviteit er in jullie drietjes zit! En dat Loet “zelf” bepaald heeft dat het tijd was om naar huis te gaan, geniaal!

    Ik kijk uit naar je volgende blog, want op deze manier kan ik allemaal nog beter weten hoe jullie het vergaat.

    Kus

    • Bedankt lieve Marjolein!! Lief van je! Ik mis je en hoop dat je snel weer een keer in Nederland bent! Dikke kus!!

  9. Wauwwie Meis! Mooi verwoord en beschreven! Zo fijn dat t nu allemaal stukken beter gaat en dat we samen met Loet haar vriendje Benjamin al van een bezoekje hebben kunnen genieten! Dikke koesss

    • Ah…lief van je Es! Dat Loet en haar knappe vriendje Benjamin nog maar vaak samen mogen spelen! Liefs! Xx

  10. Lieve Marlijne,
    Ons respect voor jou was al groot, maar als je de hele film weer beleefd door jouw prachtig geschreven relaas te lezen, dan komen we superlatieven tekort om ons grote respect vooral voor jou maar ook voor Patrick in woorden uit te drukken.
    En uiteraard bewondering voor onze kleine vechter Loet, die dankzij jouw onverzettelijke wil om zelf te voeden het zo bizonder goed deed/doet.
    Wat zijn wij ongeloof trots dat Loet zo,n buitengewone hartelijke mama en zo,n trotse liefdevolle papa heeft gekregen.
    Nu is het van belang dat jouw sterke en lieve mentaliteit ervoor zorgt dat je herstel volledig gaat slagen, zodat jullie met z,n drietjes met grote teugen van het leven kunnen genieten.
    Fijn dat je op deze manier door je fantastisch geschreven blog kunt laten weten dat mama worden een fenomenale gebeurtenis is maar helaas niet zoals in jouw geval altijd vlekkeloos verloopt.
    Lieve schat , blijf genieten van je schrijftalent, we kijken uit naar het vervolg.
    Oma Corrie Opa Frans v. Diessen.

    • Ahh.. wat een super lief berichtje lieve opa en oma van Loet! Erg lief en ook zeker dankzij al jullie hulp! Hele dikke knuffel ook van Loet! Liefs! Xx

  11. Lieve Marlijne,

    Wat een heftig verhaal zeg (maar mooi beschreven)! Ik zag al wel eens wat berichtjes voorbij komen, maar heb me nooit gerealiseerd dat het zó heftig is geweest voor je!! Ik heb ontzettend veel respect voor je positiviteit in dit alles en ik wens je al het goeds voor het nieuwe jaar samen met je gezinnetje 🙂 hopelijk gaat je herstel nu snel.

    Veel liefs,

    Laura (ex-Vallcarca huisgenootje 😉

    • Hola guapa!! Wat leuk om van je te horen! Vallcara..wat een mooie tijd he! Bedankt voor je lieve reactie, leuk! Met jou alles goed? Liefs! X!

      • Hola guapa 😉 ik zie nu pas je reactie. Heb net je nieuwste blok gelezen. Ook weer super leuk geschreven!! Nogmaals: respect voor je positiviteit, want je hebt het echt niet makkelijk! Ik hoop voor je dat het herstel nu snel gaat en dat je in juli volop kan genieten van jullie dag!
        Met mij alles goed 🙂 nog geen baby’s hier 😛 dus gewoon lekker veel aan het werken haha. Veel liefs, xx

  12. Wat ben jij een powervrouw zeg. En wat knap van Loet hoe goed ze het telkens heeft gedaan en doet!
    Mijn complimenten voor jouw manier van schrijven en wat een prachtige foto’s!

    Liefs, Anne-Marije

  13. Wow, wat heftig en ontroerend om dit te lezen! Bij mij begonnen de tranen ook te prikken. Ik vind het knap hoe je deze periode zo kunt verwoorden!
    Ik hoop dat je kunt blijven bloggen om op jouw manier je ervaringen te delen 🙂
    Veel liefs, Ellen

  14. Lieve top mama en schrijfster,

    Met tranen in mijn ogen, wat mooi beschreven en wat heftig!
    Je bent een voorbeeld voor velen, niet alleen jij.. maar Pat en Loet ook!

    Ben benieuwd naar het vervolg, gelukkig gaat het stap voor stap steeds ietsje beter met je. Was in ieder geval te leuk om met jullie als gezinnetje te high tea-en 🙂

    Een dikke kus voor jullie alledrie

    • Ahh… super lief van je El!! Je bent een schatje en dat was zeker leuk! Dikke kus ook voor Ebba natuurlijk! Liefs!

  15. Lieve Marlijne,
    Zo krachtig en ontroerend geschreven.
    Een brok in me keel. Ik ben zo ontzettend trots op jullie alle drie. Zoveel positiviteit. Dat is echt jullie kracht.
    Ik ben zo blij dat het stukje bij beetje beter met je gaat. En dat je sanen met Loet en Pat de leukere dingen kan gaan doen.
    Ik kijk weer uit naar je volgende blog.
    Dikke kus. Perla

  16. Lieve Marlijne,

    Weer in een adem uitgelezen, met van tijd tot tijd tranen in mijn ogen. Erg mooi beschreven.
    Blijf zo positief en zo ontzettend genieten van Loet en Patrick.

    Liefs Yvonne

  17. Holymoly Marlijne!

    Traanogen en kippenvel. Wat een verhaal… Ik ben blij dat het schrijven je zo goed doet 🙂 Alle goeds daar, ik kom Loet snel knuffelen!

  18. Lieve Marlijne, wat een verhaal zeg.. ik heb verschillende keren moeten slikken tijdens het lezen, tranen in mijn ogen! Echt zó knap hoe jullie je hier doorheen hebben gevochten! Mijn eerste bevalling was ook pittig, maar de zwangerschap, bevalling en kraamtijd van Loet is toch wel echt ontzettend heftig en zwaar geweest.. Ik heb dan ook echt diep respect voor de manier waarop je hiermee om bent gegaan, je bent zo’n krachtige meid Marlijne! Altijd even positief, zo fijn om te lezen dat het je steeds gelukt is om er volop van te genieten.
    En dan dat geluksmomentje wat je op het einde beschrijft… prachtig Marlijne! Fijn om nu te kunnen zeggen: tot snel!!

    Liefs, Suus

    • Ahh.. wat ontzettend lief van je Suus!! Je bent een topper! Gelukkig tot snel en kan niet wachten om Janske te ontmoeten! Liefs en een dikke kus!

  19. Lieve Marlijne ,

    Weer mooi geschreven !!
    Wat was het allemaal heftig wat jij en natuurlijk Patrick hebben moeten meemaken ! Het was voor ons erg om te zien wat er allemaal gebeurd is met jou en de zorgen om jou .Als de dag van gisteren beleef je het allemaal weer ! Maar zo knap van jullie en mooi om te zien hoe jullie toch zover dat mogelijk was met veel liefde genoten van Loet ! ,en daar wordt je dan ook weer heel blij van! Wij zijn erg trots op jou Marlijne !!! Wij zijn ook erg blij met ons achtste kleinkind Loet we genieten er weer van en vinden het fijn om straks op haar te gaan passen als jij weer gaat werken ! Nu nog maar eerst helemaal goed herstellen !!en met z’n drietjes genieten . Alles komt goed !! Liefs voor jullie allemaal , papa en mama XXX

    • Ah.. super lief van je mama! We hebben ook heel veen steun van jullie gehad! Heel erg bedankt en een extra dikke knuffel van Loet! Dikke kus!!

  20. Wat een mooi verhaal! Wat goed dat je dit hebt opgeschreven! Ik wens je heel veel beterschap toe en ontzettend veel geluk met je mooie gezinnetje! Als je zoiets als dit aankan, kun je de hele wereld aan!

    Liefs,
    Marijke

  21. Wat een verhaal Marlijne! Sommige stukken heb ik moeten overslaan, want ik werd van het lezen alleen al licht in mijn hoofd. Jullie zijn beiden echte vechters!

    Geniet van elkaar!

    Groetjes, Merlijne

  22. Lieve Marlijne,

    Met tranen in m’n ogen gelezen (en nee dat ligtnietaan de hormonen, je beschrijft het zó goed!) Ookal hebben jullie ons tijden alle perikelen fijn op de hoogte gehouden, blijft toch heftig om te lezen en te beseffen hoe zwaar het voor jullie is geweest. Maar wát een kracht/prachtmeid heb je op de wereld gezet vrouwke! Kom snel weer n keer knuffelen en vast oefenen voor ons kleine meisje 😉

    X Suuz

  23. Wow Marlijne wat een verhaal.. Ik heb met tranen in mijn ogen gelezen, wat een achtbaan. Van tranen door plaatsvervangend geluk naar tranen van medeleven het hield maar niet op hier! Wat een kanjers zijn jullie, ALLE 3! En wat heb je het prachtig verwoord. Ik heb diep respect voor de manier waarop je bent omgegaan met de situatie, dat je ondanks de pijn, angstige situaties en het feit dat je zelf niet veel kon toch zo kon genieten van je man en dochter! Heel veel geluk, liefde en vooral gezondheid voor jullie mooie gezin! Liefs Lianne

    • Bedankt voor je ontzettend lieve reactie Lianne! Komt allemaal door Loet, als ik haar vast heb dan vergeet ik even alle vervelende momenten en kun je alleen maar blij zijn 😉 Bedankt!! Liefs, Marlijne!

  24. Wauw wat een ontroerend verhaal. En wat een kracht dat je zo bent blijven vechten voor jezelf, maar ook voor jullie Loet! Super stoer. Geniet van jullie meisje.

    • Bedankt voor je lieve reactie Mandy! Het komt denk ik omdat Loet het wel zo goed doet! Een keer knuffelen met Loet en je vergeet even alle vervelende momenten. Liefs!

Laat een antwoord achter aan Marlijne Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!