MIJN KRAAMTIJD: een roze wolk met een grijs randje, deel 2

Marjon
20 maart 2015

Als iemand erover mee kan praten dat ze er blijkbaar totaal niet op voorbereid was wat allemaal ging komen na de bevalling dan ben ik het wel. Wat er na de heftige bevalling allemaal op me af kwam had ik nooit en te nimmer kunnen bedenken.

Ik deel in een serie van vier blogs mijn kraamtijd met jullie omdat ik door mijn verhaal en de verhalen uit mijn omgeving heb gemerkt dat er een groot verschil kan bestaan tussen de verwachting die wij aanstaande moeders hebben versus de realiteit die zich voordoet na de bevalling en tijdens de kraamtijd. Jonge moeders kunnen worden overspoeld door gevoelens van twijfel, over-verantwoordelijkheid, onzekerheid, perfectionisme, neerslachtigheid, verdriet en sluiten zich beetje bij beetje af van hun omgeving. Ik wil graag dit onderwerp aansnijden en laten zien dat als je dit ook is overkomen je niet de enige bent en dat de moeders die nergens last van hebben gehad er zeker zijn en ik op hun erg jaloers ben, maar die helaas maar op een handje te tellen zijn.

Vandaag de tweede blog uit deze vierdelige serie. Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Was jij voor je gevoel ook helemaal voorbereid op de komst van de baby en had je een idee van hoe de kraamweek zou verlopen?

Baby’s eerste pakje en mama’s eerste outfit (definitely met pumps!)

De zuster was inmiddels klaar met mijn kleine prinsesje….het Petit Bateau pakje dat ik uitgekozen had als eerste outfit voor Maxime stond haar voorbeeldig…nog mooier dan ik me had voorgesteld…wat was ze een prinsesje… Ze werd weer terug in haar doorzichtige bakje/bedje gelegd naast mijn bed want ik mocht gaan douchen…heerlijk! Ik wilde uit bed stappen maar werd paniekerig verzocht te blijven zitten…ik snapte er niks van en vroeg beduusd waarom…”nou,” zei ze voorzichtig, “wacht maar even op mijn collega dan helpen we je samen naar de douche.” Het duurde al een paar minuten en de zuster had inmiddels al mijn kamergenootje geholpen. Toen kwam ze naar mij en zei: “kom we proberen samen eens hoe het gaat”. Ik snapte er nog steeds weinig van en was blij dat ik eindelijk kon gaan douchen. Ik stapte uit bed en de zuster ondersteunde me…jeetje wat een overdreven gedoe dacht ik…maar ik had de zin nog niet af in mijn hoofd en oehhh alles begon te draaien…geloof dat ik begon te wankelen want 2 seconden later zat ik weer op het bed. Ik vroeg wat er aan de hand was en de zuster zei erg zie-je-nou-wel-achtig dat ik te zwak was om zelf te lopen. Ik had veel bloed verloren en daardoor moest mijn lichaam op krachten komen. De andere zuster kwam er snel bij en leunend op hun schouders strompelden we naar de overkant van de gang naar de douche. Ik mocht gelukkig op een krukje gaan zitten. De douche werd aangezet en de verpleegsters hebben me van top tot teen gewassen. Erg lief waren ze hoor, maar ik verkeerde geloof ik op dat moment in een redelijke shocktoestand! Ik weigerde mezelf van boven af te bekijken, maar diep van binnen wist ik dat er iets niet goed was en ging het toch door me heen…kijk mij hier zitten op een krukje, af en toe zwart voor m’n ogen en niet in staat mezelf te wassen. Ik hield me voor dat als ik eenmaal gedoucht had ik een ander mens zou zijn. Ik moest even die bevalling van me af wassen en dan kon ‘het feest, de zo op verheugde kraamtijd’ beginnen. Na de douche zijn we terug gestrompeld naar mijn bed en was ik zo uitgeput dat ik niet in staat was me nog aan te kleden. De zusters besloten me met een kamerjas even in bed te laten uitrusten. Ik lag totaal uitgeput in bed en vroeg of ik Maxime bij me mocht hebben voor de borstvoeding. Dat voelde goed…we knuffelden en Maxime wist vanaf het eerste moment goed te drinken aan de borst. Ik appte wat met mijn man die inmiddels wakker was en vertelde dat hij er snel aan zou komen, stuurde foto’s naar de oma’s en maakte selfies met Maxime voor de tantes en ooms. Na een poosje kwam de verpleegster terug en vroeg of ik al drang had om te plassen…niks zei ik…ze vertelde me dat ik naar huis mocht zodra ik zelfstandig kon plassen. Alle alarmbellen gingen rinkelen, want ik wilde natuurlijk zo snel mogelijk naar huis. Alles was tot nu toe zo goed gegaan…het zou toch fantastisch zijn wanneer ik tegen iedereen kon vertellen dat ik meteen naar huis mocht en ik een hele fijne bevalling had gehad en het allemaal niet zo erg was. Mmm…ik moest en zou plassen…ik sprak af met de verpleegster dat ik op de bel naast de WC zou drukken wanneer ik had geplast. Een aantal keer strompelde ik naar het toilet maar tevergeefs…2 uur later kwam er een druppeltje uit na 20 minuten op dat toilet te hebben gezeten. Ik ramde op die bel…de zuster kwam en constateerde inderdaad één druppeltje…ik overtuigde haar ervan dat dit echt genoeg was en dat ik het echt voelde en er zeker snel meer zou komen. Ze gaf me het voordeel van de twijfel en ik mocht naar huis. Maar ik moest beloven dat als ik niet zou plassen binnen 4 uur, ik aan de bel moest trekken en terug moest komen. Nee, nee, maak je niet druk, zei ik, dat doe ik zeker! Ik was zoooo blij…we mochten naar huis… nu nog (even) aankleden…

Ik had zo’n pijn overal dat ik zelf al concludeerde dat die spijkerbroek nu niet fijn zou zitten. Ik besloot nog maar even mijn zwangerschapsbroek aan te doen waarmee ik het ziekenhuis binnen was gekomen. Gelukkig had ik een schone longsleeve bij me (die was eigenlijk voor tijdens de bevalling als ik me even zou willen verschonen…AHUM WHAT WAS I THINKING???

Het leren jasje paste niet op die lelijke broek, dus ik besloot ook dit maar even in het koffertje te laten.. JP kwam eraan…hij keek zo verliefd naar Maxime… een heel mooi moment…ik vertelde hem dat ik eindelijk klaar was om te gaan. De verpleegster hielp ons met het vastmaken van Maxime in de maxi cosi, we namen afscheid van mijn kamergenootje en haar man en van de verpleegsters. In plaats van dat ik voor ogen had dat ik iedereen even zou gaan kussen op mijn mooie hakken, eindelijk weer in die spijkerbroek en mijn leren jasje, wurmde ik mij in de rolstoel die JP vervolgens heeeeeeel zachtjes moest duwen omdat ik zo’n ontzettende pijn had en ik ieder hobbeltje voelde…ik had de maxi cosi op mijn schoot en zo strompelden we naar de parkeerplaats waar de auto stond. Auwwww wat had ik ineens pijn overal… en al die drukte om me heen …terwijl JP vroeg… “welke drukte…het is Eerste Paasdag er is bijna niemand.” Mmm…raar dat ik dat zo ervaar, dacht ik. De autorit naar huis was heel speciaal…het is echt zoals ze zeggen…je gaat naar het ziekenhuis als koppel en je komt weer thuis als papa en mama. Heel speciaal en ik heb me wel 100 keer omgedraaid om te kijken of ze nog wel ademde, bewoog of het niet koud zou hebben… eenmaal thuis kreeg ik een belletje dat de kraamhulp er ieder moment aan zou komen. Ik instrueerde JP om vlaaien te gaan halen, want ik had tegen de opa’s en oma’s, tantes en ooms, de buren, mijn oma en twee vrienden gezegd dat ze maar even moesten komen kijken en een stukje vlaai klaar zou staan. JP haastte zich naar de bakker en ik begon alvast met koffie zetten. De baby sliep nog lekker dus ik liet haar in de maxi cosi liggen en heb deze in de box gezet. De eerste mensen kwamen binnen en iedereen was in de zevende hemel…alle twee de opa’s en oma’s, en alle tantes en ooms hadden voor het eerst deze titel dus voor iedereen een heel speciaal moment. We stonden rondom de box en sommigen huilden en ik was hyperactief…even naar een tweede koffiezetapparaat zoeken zei ik nog…ik kwam terug uit de garage en daar stond ze voor me: de kraamhulp…”Hallo”, zei ze. “Ik ben Brenda, je kraamhulp.” Ze kwam gelijk heel open en lief op me over. Ze vroeg waar mijn man was en ik zei heel opgewekt…ohh die is even vlaaien halen, die zal zo wel komen. Ik kon mijn zin nog niet afmaken of ze had al gezegd…”jij en ik gaan even naar boven…” Nee, zei ik…even niet…ik ben de koffie aan het zetten en moet zo de vlaaien snijden…ze zei alleen maar “wij gaan NU naar boven.” Mmm..misschien was ze toch niet zo aardig…beetje dwingend hoor hoe ze deed…ze liet me voorgaan op de trap en ik liep protesterend in mezelf naar boven en toen gebeurde het…

Volgende week deel III, waarin ik verder vertel over mijn mooie kraamweek met de roze wolk en de donkergrijze stippen.

Hadden jullie ook het idee helemaal voorbereid te zijn? En als je het een cijfer moest geven…van 1 tot 10… welk cijfer zou je dan geven als je jouw idee van de kraamweek en de werkelijkheid naast elkaar legt?

Je kunt nu ook al deel 3 en deel 4 lezen. En als je deel 1 gemist hebt kun je dat hier nog eens lezen.

Liefs,