Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

MIJN KRAAMTIJD: een roze wolk met een grijs randje, deel 4


3 april 2015


A

Als iemand erover mee kan praten dat ze er blijkbaar totaal niet op voorbereid was wat allemaal ging komen na de bevalling, ben ik het wel. Wat er na de heftige bevalling allemaal op me af kwam had ik nooit en te nimmer kunnen bedenken.

Ik deel in een serie van vier blogs mijn kraamtijd met jullie omdat ik door mijn verhaal en de verhalen uit mijn omgeving heb gemerkt dat er een groot verschil zit tussen de verwachting die wij aanstaande moeders hebben versus de realiteit die zich voordoet na de bevalling en tijdens de kraamtijd. Jonge moeders worden overspoeld door gevoelens van twijfel, over-verantwoordelijkheid, onzekerheid, perfectionisme, neerslachtigheid, verdriet en sluiten zich beetje bij beetje af van hun omgeving. Ik wil graag dit onderwerp aansnijden en laten zien dat je niet de enige bent en dat de moeders die zeggen nergens last van te hebben er zeker zijn maar die wel maar op een handje te tellen zijn.

Vandaag de vierde blog en daarmee de laatste alweer! Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Was jij voor je gevoel ook helemaal voorbereid op de komst van de baby en had je een idee van hoe de kraamweek zou verlopen?

De acceptatie: een levenservaring en een gezond kindje rijker

Op een gegeven moment zo rond dag 5 en 6 begon ik te beseffen dat het een heel andere wereld was waarin we beland waren. Het enige dat ik steeds wilde horen van Brenda, mijn moeder en andere mama’s waarmee ik appte, was dat het niet altijd zo zou blijven…ik kreeg die bevestiging ook telkens…iedereen verzekerde me dat het ‘steeds makkelijker’ zou worden. Ik probeerde dat ook voor ogen te houden. Toch was dit erg moeilijk. Een slaaptekort heb je al snel en als je al weet dat je dat niet zo 1,2,3 gaat inhalen zakt je de moed een beetje in de schoenen. Normaal ging ik ter ontspanning heerlijk in bad…ook dat was even jammer nu…6 weken niet in bad had Brenda me verteld…weer iets wat ik nog niet eerder had gehoord. Zolang de baarmoeder niet helemaal gesloten is mag je niet in bad om infectiegevaar te voorkomen. Ik baalde daar echt enorm van en mocht daarom wel 5 minuutjes in een heel klein laagje water liggen. Dat warme water deed me echt goed en ik vond het helemaal geweldig toen Brenda voorstelde Maxime ook eventjes erbij te laten. Wat een geweldige ervaring zo samen in bad…ik moest huilen van geluk!

IMG_4168

Zo eigenwijs als dat ik was kwam ik toch iedere dag heel wat uurtjes naar beneden. Ik heb met Brenda de geboortekaartjes gevouwen en klaar gemaakt voor verzending, hielp haar toch een beetje mee met het opruimen van de keuken (hele slechte gewoonte om altijd alles netjes te willen hebben, want stel je voor dat er iemand onverwachts langskomt…) en gewoon even zitten aan de eettafel was mijn ontspanning. Alhoewel dat zitten wel megaaaa pijn deed….hechtingen die trekken vertelde Brenda me…zou nog wel even duren…ach ja kon er ook nog wel bij…ik constateerde dat ik even niet de Marjon was van een jaar geleden, maar dat ik die wel weer graag wilde worden.

Zo energiek als dat ik ben had ik gepland dat het leuk was na een week een newborn fotoshoot te plannen. Deze vond plaats na precies zeven dagen. Eerlijk is eerlijk, ik ben heel erg blij met de mooie foto’s, maar ik weet nu dat schijn echt bedriegt als je moeders zo happy op een foto ziet staan…man man wat had ik een pijn toen. Ik wilde alles zo perfect, maar uiteindelijk hebben we de fotoshoot ingekort want na een half uurtje was ik helemaal op. Ik moest natuurlijk van te voren mijn haren wassen en föhnen, make-up opdoen, me mooi aankleden en ga zo maar door. Toen de fotoshoot eenmaal bezig was had ik het zwaar. Ik had al veel te lang gestaan en mijn bekken sputterden tegen.

Ik twijfel of ik nou moet adviseren om wel of niet zo’n fotoshoot te doen. Ik heb prachtige foto’s eraan over gehouden maar ik denk dat ik het een volgende keer een paar weken later zal doen…

foto_1

foto_2

De eerste keer naar buiten was heftig, dag 8…ik had me aangekleed, Maxime in de wandelwagen gelegd en daar gingen we met ons drietjes. Ik liep heel trots de straat uit en ik weet nog dat ik zei tegen JP…niet zo hard…na twee minuten hield ik het niet meer voor me: schat we moeten terug…ik kan niet meer….ik was kapot, had pijn en al die ‘drukte’ (niemand te bekennen) op straat werd me teveel. Ik zag JP zo kijken van…die is echt niet helemaal lekker…een jaar geleden nog 12 km per week hardlopen en nu na 40 stappen totaal uitgeput. Hij zag aan mijn houding dat ik het echt meende…we zijn terug gelopen en ik was blij dat ik weer terug op de bank kon gaan liggen. Daarna nog een uurtje nodig gehad om ook dit weer te verwerken…wat was er in godsnaam met mijn lichaam aan de hand…een bejaarde is nog fitter…maar goed…alles komt goed hield ik me voor.

foto_5

De laatste twee dagen gingen heel goed. Ik merkte dat ik langzaam aan besefte dat ik in een werkelijkheid zat die ik me niet zo had voorgesteld. De verbazing en het ongeloof maakte plaats voor acceptatie. Ik nam me voor veel te lezen over de tijd na de bevalling. Ook raakten we gewend aan het ritme. Ik was dankbaar voor mijn gezonde kindje en genoot tijdens de borstvoeding van de aanhankelijkheid van haar naar mij toe. Ik voelde me steeds meer een echte moeder.

Ik had nu ook al kraamvisite, alhoewel ik dat heel vermoeiend vond. Een half uurtje vond ik wel lang zat en niet meer dan twee bezoekjes per dag. Mijn conclusie was na dag 1 dat ik de volgende keer een babyborrel wilde. Ik had gedacht dat ik het heel leuk zou vinden als iedereen bij ons thuis kwam en ik iedereen persoonlijk aandacht kon geven en iedereen apart Maxime kon bewonderen. Ik heb dat helaas niet zo ervaren. Het was me gewoon te druk en ik had het gevoel dat het nooit het goede moment was als de mensen kwamen. Ja, die conclusie kon ik al snel trekken; een volgende keer wordt het een mooie babyborrel 😉

 

Na 10 dagen heb ik met veel tranen en een lach afscheid genomen van onze lieve Brenda. Dankzij haar kijk ik toch terug op een mooie kraamtijd. Ze voelde heel goed aan wat er in me omging en ze nam echt de tijd om met me te praten. Ze luisterde heel goed en gaf me tegelijkertijd veel adviezen maar ook moed. Ik kon me niet voorstellen dat ze er niet meer zou zijn…vanaf toen moesten we het echt zelf doen. Spannenddddd…

foto_3

Dit was mijn kraamtijd…een tijd die ik me heel anders had voorgesteld. Als ik erop terug kijk overheersen toch de gevoelens van geluk. Hoe het zo is gekomen dat ik een totaal andere verwachting had ten opzichte van de realiteit weet ik niet. Was ik te naïef…? Misschien…ik was onbevangen en wist totaal niet wat er op me af zou komen. Ik heb me heel erg op de zwangerschap en bevalling gefocust, voornamelijk omdat de bladen en de media daar veel meer over schrijven. Ik dacht dat dat de moeilijke periode was en dat als het kindje er eenmaal zou zijn alles achter de rug was en we een happy family zouden zijn. Naïef? Misschien…

Bedankt allemaal lieve mama’s voor jullie support en hele lieve berichtjes de afgelopen weken! Het was een hele stap deze blogs te schrijven en mijn verhaal eerlijk te vertellen. Ik heb de meest lieve (privé)berichtjes gehad van jullie die me echt geraakt hebben en wat maakt dat ik trots ben dat ik mijn verhaal gedeeld heb en zo de mama’s to be een klein beetje erop kan voorbereiden. Door de vele reacties van jullie zijn we allemaal gaan inzien dat dit verhaal niet heel onherkenbaar is en veel meer moeders zich hierin herkennen. Niks om je voor te schamen dus!

Ik concludeer dat ik een levenservaring rijker ben, een gezond kindje heb mogen krijgen en nu twee jaar verder ik kan zeggen dat ik het voor geen goud had willen missen!

foto_4

Er kwamen ook veel vragen vanuit jullie kant of ik ook nog mijn verhaaltjes wil delen van na de kraamtijd…die heb ik genoeg (helaas). Ook na mijn kraamtijd waren de verwachtingen soms veel rooskleuriger dan de realiteit. Volgende week vrijdag start ik met de rubriek: mijn leven als mama: een groot avontuur vol met uitdagingen en lees over mijn confrontatie met de 17 kilogram die er dus aan bleken te zitten…d-r-a-m-a!

 

Liefs,

handtekening_blogs

 

 

 

Marjon

Volg MAMA to the max ook op Facebook, instagram, twitter en Youtube voor de laatste updates.

24 Reacties op “
MIJN KRAAMTIJD: een roze wolk met een grijs randje, deel 4

  1. Heel herkenbaar. Zelf een keizersnede gehad dus dat was nogal een shock. 8 maanden aan een stuk had ik pijn bij de normaalste dingen. Echt doorslapen deed de kleine pas na maanden en nu hij 2 jaar en 8 maanden is weten we sinds een half jaar dat hij hersen aandoening heeft. Veel onderzoeken in verschillende ziekenhuisen met zo’n klein mannetje gaat je echt aan het hart. Ondanks dat zijn we blij dat hij zich normaal ontwikkeld en verwachten we in januari een broertje. Stiekem hoop ik toch dat het een klein beetje makkelijker zal gaan in de kraamtijd vooral omdat ik echt niet van de zwangerschap heb kunnen genieten. Weet niet of dat echt realistisch is, ze zijn tenslotte met z’n tweeën en nummer 1 zal niet meer alle aandacht krijgen maar weet 100% zeker als ik ze straks met z’n tweeën zal zien het onbetaalbaar is en rijkdom zo voelt

  2. Wat fijn dat je zo’n lieve kraamhulp had. Dat scheelt de helft. Heb je haar ook weer “aangevraagd” als je 2e kindje op de wereld komt?

    Liefs

  3. Pingback: Ik sla een nieuwe (sport)weg in! - MAMA to the max

  4. Hoi Marjon, ik lees nu je blog pas, maar wilde je laten weten dat je zeker niet de enige bent. Ik voelde me de eerste twee weken na de bevalling een slappe labiele vaatdoek, alle 3 de keren 😉 vooral dat labiele vond ik lastig.
    De eerste keer overviel mij dit enorm, alles wat je beschrijft voelde ik ook zo, maar ook de tweede en derde keer was het gewoon weer raak. Ik kan er nu om lachen, maar het was even een dalletje.
    Na twee weken krabbelde ik gelukkig in sneltrein vaart op en kon ik, ondanks de vermoeidheid, genieten en alles doen wat ik zo graag wilde als nieuwbakken moeder.

  5. Hoi Marjon, ik lees nu je blog pas, maar wilde je laten weten dat je zeker niet de enige bent. Ik voelde me de eerste twee weken na de bevalling een slappe labiele vaatdoek, alle 3 de keren 😉 vooral dat labiele vond ik lastig.
    De eerste keer overviel mij dit enorm, alles wat je beschrijft voelde ik ook zo, maar ook de tweede en derde keer was het gewoon weer raak. Ik kan er nu om lachen, maar het was even een dalletje.
    Na twee weken krabbelde ik gelukkig in sneltrein vaart op en kon ik, ondanks de vermoeidheid, genieten en alles doen wat ik zo graag wilde als nieuwbakken moeder.

  6. Zojuist al je verhalen gelezen. Heel heftig om te lezen. Zo voel ik me altijd weer bijna ontzettend schuldig en dat ik bij alle drie de bevallingen dus wél een half uur na de bevalling zelf stond te douchen, s avonds te koken en de kraamhulp 2 dagen eerder naar huis stuurde… Dit soort verhalen duwen me altijd weer even met de neus op de feiten dat ik hier héél dankbaar voor mag zijn!

  7. Pingback: MIJN KRAAMTIJD: Een roze wolk met een grijs randje, deel 2

  8. Pingback: mama

  9. Wat een leuke blog. Ik stuitte er per ongeluk op. Ik herken een aantal punten wel. Bij mijn eerste kind was ik ook zo overrompeld. Ik had ook pech met bekkenproblemen, hechtingellende en enorme tepelkloven. Alles is wel goed gekomen. Maar ik dacht de eerste dagen echt van hoe ga ik dit ooit doen! Gelukkig hadden we van te voren al besloten een kraamfeest te geven 3 weken na de geboorte. En toen was ik alweer genoeg opgeknapt om er van te genieten en had ik samen met onze zoon onze draai thuis gevonden. Hoe anders was het met onze tweede wonder. Alsof alles veel makkelijker was en na 3 dagen was ik al klaar voor de hele wereld met onze nieuwste aanwinst. Maar heb lekker genoten van een luie kraamweek! Het blijft een bijzondere tijd maar ook zeker een overweldigende tijd. En niemand praat over alle ongemakken. Terwijl er veel goede tips zijn die we goed kunnen gebruiken!

  10. Wat mooi dat je deze emotionele en fysieke roalercoaster deelt!
    Wanneer je wat support kunt gebruiken rondom de borstvoeding (ja, want wat is het hard werken!). Kom er gezellig bij op FB/dolcemommie en/of meld je aan bij de FB-groep: natuurlijk borstvoeding. Bijna 4000 super lieve mamma’s die al je vragen met liefdevolle tips en ideetjes beantwoorden!
    Ps met je gewicht komt het vanzelf goed. De eerste 3 maanden houdt je lichaam alle vetreserves vast (dat extra laagje bij je heupen en billen :-)), dit doet je lichaam heel bewust; Zo zorgt het ervoor dat er altijd genoeg voedingsstoffen zijn voor je baby’s mammamelk. Na 3 maanden drinkt je baby, letterlijk, die 500 extra caloriën er van af ;-). Tussen 6 en 9 maanden zijn de meeste bv-mamma’s daarom weer op gewicht. Voor nu: geniet lekker van alle mini-roze-wolk-momentjes; dat kleine handje, dat lachstuipje, dat overstromende liefdesgevoel! Love, DolceMamma

  11. Wat mooi geschreven! Wat bijzonder dat iedere kraamtijd zo anders is. Ik herken mezelf wel aan het gebrek aan energie. Ik ging een keertje wandelen met Liam (hij was toen al bijna 10 weken) ik kon geen stap meer zetten. Zat ik daar huilend op een bankje aan de telefoon of Jeroen mij kon halen.

  12. oh wat vreselijk herkenbaar! Net of ik mezelf terug lees 10 maanden terug.
    De roze wolk is inderdaad niet zo roze, maar nu is je eigen kleine meisje of jongen een geschenk uit de hemel! (En eerlijk, soms ook even doorbikkelen na een nachtje korter te hebben geslapen en het hele leven doorraast :-)).

  13. Opnieuw weer prachtig geschreven en zo ontzettend fijn dat er iemand eens eerlijk is dat het gewoon niet allemaal leuk is en een roze wolk die kraamtijd! Ik denk dat heel veel vrouwen zich herkennen in je verhaal!

  14. Lieve Marjon,

    Wat herkenbaar! Precies zo ging het bij mijn eerste.
    Lang getwijfeld of ik wel een tweede baby wilde.
    Inmiddels zit mijn 2e kraamtijd er net 3 dagen op ;). Wat een verschil met de eerste keer.
    Na een bevalling van 1,5 uur (15x zo snel als de 1e keer) kon ik al staan en douchen. Snel naar huis en binnen een week liep ik al naar de supermarkt.
    Eindelijk de ‘roze’ wolk zonder het randje die ik bij de eerste verwacht had te hebben!!

    Ik hoop voor je dat je een volgende x mee mag maken zonder randje!!

    Liefs Annemarie

  15. Mooi artikel!!
    Mama zijn is inderdaad super!! Ik had t vooral tijdens mijn zwangerschap..ik vond het hélemaal niks (terwijl iedereen zei/zegt het is zooo mooi en bijzonder als je de kleine voelt blablabla) ik dacht echt dat ik iets ‘mankeerde’ maar hoe meer mensen ik eerlijk vertelde dat ik t alles behalve fijn vond, hoe meer mensen ik hoorde die het ongeveer hetzelfde ervaarde als mij!! Terwijl ik echt nergens last van had niet ziek/zwak/misselijk, geen rugpijn, geen bekkenklachten, niet humeurig niks..ik vond het gevoel in m’n buik gewoon helemaal niet fijn eerder eng/akelig!! Mijn bevalling en daarna heb ik heel positief ervaren (gelukkig) het ging heel snel en ik had nergens last van daarna (gelukkig) ik stond dezelfde dag de ramen te zemen (al werd wel terug gefloten door de kraamhulp haha)!! De kraamhulp hebben we ook na 3 dagen ‘weggestuurd’ omdat ik zo fit wat als n hoentje (had ook geen hechtingen of iets).

    Ik wou even delen dat er ook mensen zijn die de zwangerschap zelf niet ‘op een roze wolk’ ervaren (al dacht ik dat ik juist wél bij die ‘groep’ zou horen)!! En ook daar word haast nooit over gesproken tot je er zelf eerlijk over bent!! Al kijken mensen me nog steeds heel raar aan als ik zeg dat ik er echt niks aan vond en dat ik het echt niet fijn vond (juist het tegen over gestelde)!!

    Groetjes

  16. Heel leuk geschreven Marjon! Ik had een stijltang in mijn tas mee naar het ziekenhuis bij de geboorte van Sophie! Haha. En ook een föhn. ..

    Kusss

  17. Wat een mooie reeks was dit, goed dat je het zo eerlijk hebt verwoord! Veel momenten van herkenning…mijn kraamtijd en de maanden erna waren ook niet bepaald rooskleurig. Het is mooi dat het taboe op deze manier steeds meer doorbroken wordt, zodat andere aanstaande mama’s misschien ook iets beter voorbereid zijn op wat op ze af kan komen.
    Mijn ervaring nu is gelukkig wel dat het inderdaad steeds makkelijker wordt en dat je met het groeiende zelfvertrouwen ook steeds meer kunt genieten. (Al wil je ze soms achter het behang plakken ;))

    liefs Bregje

  18. Wederom een mooi en eerlijk artikel. Dat is de kracht van je verhalen. Herkenbaar om te lezen. Ik ben benieuwd naar het vervolg…

  19. Wat een goed artikel en heel goed om eerlijk te zijn dat het niet altijd zonneschijn is. Mama zijn is geweldig alleen wordt alles daaromheen zoals de zwangerschap etc vaak wel erg geromantiseerd.

  20. Wat een spannende reeks! Ik zelf heb een fijne kraamtijd gehad mede doordat mijn kraamverzorgster dus ook heel alert was. Ben ook super blij dat zij over enkele weken weer bij ons is. Ik had totaal geen behoefte aan bezoek, ja onze ouders en broers/zussen en that’s it. Dit keer gaan wij voor een kraamfeest idd. Ben benieuwd hoe ik dat ga ervaren (als ik het niet vergeet zal ik erover bloggen). Was even uit de running dus heb alle verhalen annacht gelezen en zat een beetje te wachten op dit stuk. Ben benieuwd naar je verhaal over de kilo’s.

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!