Klachten van spiraal(tje)
Daar zit je dan bij de huisarts voor jezelf. Ik had al langer klachten maar door de drukte geen tijd gehad om te bellen. Toevallig was het maandag rustig op mijn werk, dus toch maar even in mijn pauze de huisarts gebeld. Ik kon de volgende ochtend meteen langskomen.
Dus daar zat ik om 8 uur meteen als eerste zodat mijn man nog even thuis bij de kinderen kon blijven. Ik had klachten van mijn spiraaltje die ik nog niet zo lang geleden had laten plaatsen. Ik weet dat er vele meningen hierover zijn en dat sommige mij voor gek verklaren maar buiten mijn bloedingen tussendoor had ik ook last van mijn hormonen. Voor mijn gevoel was ik sneller geïrriteerd, zat ik niet lekker in mijn vel en was ik emotioneler dan ooit.
Uitstrijkje maken
De huisarts stelde voor mijn spiraaltje te controleren en vanwege de bloedingen ook een uitstrijkje te maken. Gelukkig waren de kinderen bij mijn man, want daar lag ik met mijn benen wijd en een dokter die maar bleef zoeken. Zoeken naar mijn spiraal want ja, die kon ze niet vinden “Wat????”
Ineens klonken mijn klachten heel anders in mijn hoofd: “geïrriteerd, onzeker en emotioneel, het zal toch niet waar zijn!” De huisarts begon meteen te telefoneren met de dienstdoende gynaecoloog of er nog een plekje vrij was vandaag, om een echo te maken.
“Eind van de middag kon ik nog terecht in het ziekenhuis”
Dus daar ging ik naar huis, naar mijn man om hem te vertellen dat mijn spiraal zoek is. Nog geen half uur later stonden mijn schoonouders voor de deur, die kwamen oppassen zodat ik naar de fysio kon, omdat ik de laatste tijd last heb van mijn heupen met hardlopen.
Ineens klonk ook deze klacht heel anders. Nee het zal toch niet waar zijn!
De fysio dacht aan een overbelaste bilspier en wilde een vervolg afspraak maken waarop ik antwoordde dat ik nog wel even contact zou opnemen (want wat als het mijn bilspier niet is). Door de drukte in huis van mijn 4 kinderen (mogelijk 5) had ik geen tijd om er te veel bij stil te staan.
Naar de gynaecoloog voor een echo
Mijn schoonouders, die voor de tweede keer kwamen oppassen, stonden voor ik het wist voor de deur en ik ben samen met mijn man naar het ziekenhuis gereden. In de auto bedacht ik mij dat ik vaak heel stoer zeg dat ik er best nog 1 bij zou willen maar dat dit toch echt stoere praat is, ik was nu doodsbang! Natuurlijk liep mijn afspraak in het ziekenhuis uit en hebben we nog 50 minuten kunnen bedenken “wat als”.
En daar moest ik weer in die voor mij o zo bekende stoel en kwam de echo weer tevoorschijn. Mijn spiraal was gelukkig snel in beeld en ik ben nog net niet gaan klappen. Dacht ik op dat moment er vanaf te zijn, moesten ze hem er nog uit halen.
Mijn buik deed nog zeer van het zoeken door de huisarts, kwamen er nu allemaal voor mij als operatie assistente bekende klemmen tevoorschijn, die je liever niet wilt dat ze die gaan gebruiken. Voor mijn gevoel werden mijn eileiders mijn baarmoeder ingetrokken en na lang zoeken spraken ze over een roesje, omdat ze hem nog steeds niet konden vinden. Zoals alles in het leven werkt dreigen vaak al voldoende en kreeg ze hem te pakken.
Zo daar ging mijn spiraal maar wat nu?
Ik heb een informatie boekje meegekregen over verschillende anticonceptie om die thuis door te nemen en misschien kom ik zo tot de voor mij beste voorbehoedsmiddel.
Of zal ik toch mijn man na deze middag maar even een foldertje sterilisatie sturen!
Stay connected