Kankervrij! En hoe nu verder?
25 november 2015; “de scan ziet er goed uit. Je bent kankervrij.” Pas in de auto terug naar huis drong dit tot me door en stroomden de tranen over mijn wangen. Ik was kankervrij! 20 dagen zaten er tussen de scans en de uitslag, 20 hele lange dagen.
Eindelijk kankervrij
Maanden had ik uitgekeken naar dit bericht. En nu was het daar daadwerkelijk. In de auto tegen mijn man, zei ik: “nu is het klaar.”
De maanden tussen de diagnose en de laatste chemokuur waren zwaar, maar wel heel overzichtelijk. Elke 3 weken, 3 dagen na het ziekenhuis. Elke keer hetzelfde riedeltje, zoals jullie in één van mijn eerdere blogs al hebben kunnen lezen. Ik wist precies hoe ik me de dagen na de kuur zou voelen, en hoe ik me in die drie weken, fysiek gezien, weer op de been zou krijgen. Ik leefde van chemokuur naar chemokuur en keek ook niet verder vooruit.
De laatste kuur kreeg ik een dag na mijn verjaardag. Ik lag op mijn verjaardag aan het infuus en ik was zo blij dat ik daar lag. Een half jaar ervoor dacht ik dat ik überhaupt mijn verjaardag niet zou halen.
Vooral hoe surrealistisch de hele situatie was. Mijn schoonouders in ons huis wachtend op de meubeltjes van de babykamer en wij in het ziekenhuis wachten op wat voor kankersoort ik had.
Ik had zo uitgekeken naar dit bericht, dat ik verwachtte dat het mijn leven opeens zou veranderen, positief. Nou, op 26 november, toen het euforische gevoel van de vorige dag was weggeëbd, voelde ik me niet anders dan op 24 november. De dagen en weken erna waren emotioneel nog een grotere achtbaan dan hiervoor. Langzaam kwam het besef wat wij allemaal hebben meegemaakt.
Hoe surrealistisch deze hele situatie was. Mijn schoonouders in ons huis wachtend op de meubeltjes van de babykamer en wij in het ziekenhuis wachten op wat voor kankersoort ik had. In 7 dagen van lang blond haar naar kaal met een pruik. Een afspraak maken om te bevallen. En de angst, of ik het wel zou halen of onze kleine meid het zou halen. En al die dagen in het ziekenhuis in onzekerheid. Dit alles heb ik tijdens de behandeling weggestopt, om maar op de been te blijven tijdens de chemotherapie.
Van kleine dingen raakte ik helemaal overstuur. Het horen van de traumhelicopter, (ik lag in het ziekenhuis bijna onder het heliplatform) of een ruiken van een geur die leek op dat van het schoonmaakmiddel van het ziekenhuis. Maar ook het zien van trotse mama’s to be. Lang heb ik geworsteld met waarom ik niet “gewoon” zwanger mocht zijn en me allemaal maar druk hoefde te maken over ongemakken tijdens ze zwangerschap. Zoals tig keer per dag moet plassen of je veters niet meer kunnen strikken. Mijn lijf heeft mij, ons, in de steek gelaten op het belangrijkste moment in ons leven en nu moet ik weer leren te vertrouwen op dat lijf.
Dat lijf, mijn lijf, herstelt zich gestaag. 13 januari heb ik mijn pruik definitief in de kast gegooid. Ik zal jullie een foto besparen, want als ik die nu bekijk, dan vond ik me op dat moment wel een enorme lefgozer. Mijn haar was daar nog zo kort. Maar ik was dat gedoe en kriebel van dat ding op mijn hoofd zo zat! Ik heb, eerlijk gezegd, eerst een klein rondje gelopen naar de supermarkt, zonder pruik, om te kijken of iemand mij raar zou aankijken.
Er zijn dagen bij dat ik tevreden in de spiegel kan kijken, mijn haar is heel dicht, groeit “snel” en ook mijn slag komt er weer in ( wat het overigens onmogelijk maakt om het in model te brengen). Maar er zijn ook dagen dat ik mijn lange blonde haar zo mis! Dan loop ik over straat en dan lijkt het alsof iedereen lang haar heeft.
En heel langzaam komt mijn kracht weer terug. Wel houd ik last van overbelasting in mijn spieren. Onze dochter groeit en ontwikkeld zich sneller dan dat mijn lijf hersteld. Maar dat zij het zo goed doet, maakt dat allemaal goed! Onze ‘te’ kleine afhankelijke baby, heeft zich in 8 maanden ontwikkeld tot een drukke, blije en vooral gezond hollands meisje! Met bolle wangetjes en echte! babyvetjes! Mijn conditie is te vergelijken met die van een 100 jarige. Voorheen liep ik rustig 7,5 km hard, nu ben ik al buiten adem als ik boven aan de trap sta. Ik loop elke dag en hoop dat als ik weer meer kracht in de spieren heb, het hardlopen weer rustig op de bouwen. Ik loop elke dag en heel langzaam gaat het beter. Maar voor mij gaat dit te langzaam.
Chemobrein???
In mijn hoofd lijkt het vaak wel of ik op een wolkje zit. Lezen van lange stukken vind ik lastig, lezen terwijl de tv aan staat wil helemaal niet. Mijn concentratievermogen lijkt helemaal weg. En een geheugen als een gieter. Hoe vermoeider ik wordt, hoe moeilijker ik mijn woorden kan vinden.
In het begin gooide ik dit op de hormonen van de zwangerschap. Chemobrein noemen sommigen het, maar of het van de chemotherapie komt of van het ‘trauma’ dat je door de diagnose kanker op loopt, daar zijn de meningen over verdeeld.
Als je me tegenkomt kun je dit alles niet aan me zien en dat maakt het soms ook zo moeilijk. Ik mis geen arm of been en lijk ‘volkomen’ normaal. En dit maakt het soms zo moeilijk. Mensen en instanties verwachten soms zoveel, en ik als pleaser, probeer dit waar te maken. “Pas goed op jezelf” hoor ik vaak, en ik doe mijn best. Ik doe mijn best om het normale leven weer op te pakken, maar helemaal normaal zal het nooit meer worden. Altijd blijft de angst. Blijf ik kankervrij? Maar ook de angst welke impact de ziekte en de behandelingen op onze dochter hebben gehad. Hoeveel van de stress heeft ze meegekregen tijdens de zwangerschap? Wat heeft de straling van de pet- en ct-scan voor gevolgen? Dit alles is onzeker en de tijd zal het leren.
Mijn littekens zitten niet aan de buitenkant, mijn litteken zit aan de binnenkant. En ook deze, zal met verloop van tijd vervagen. Maar verdwijnen dat zal hij nooit.
Wil je Sakia’s vorige blog lezen? Klik dan hier.
Stay connected