Hoe bekkenpijn mijn zwangerschap én mijn leven op z’n kop zette
Het is halverwege juli in 2015 en ik sta op de keukentafel het plafond te schilderen. De eerste zestien weken van mijn zwangerschap waren vreselijk door de enorme misselijkheid en vermoeidheid. Maar sinds vandaag voel ik me veel beter! Ik ben dan ook meteen aan de slag gegaan om de keuken in ons pas gekochte huis op te knappen. Heerlijk om weer lekker in mijn vel te zitten!
Terwijl ik druk bezig ben begin ik te fantaseren over de zwangerschapsweken die nog voor me liggen. Ik zie mezelf al met een bolle buik door de babywinkels lopen op zoek naar de mooiste en liefste spulletjes voor onze mini. En als ik dan bevallen ben bevind ik me vast en zeker op die veelbelovende roze wolk waar iedereen het altijd over heeft. Lekker knuffelen en kroelen met mijn kindje.
22 weken
Ik ga naar de huisarts die me door verwijst naar een bekkenfysiotherapeut. In eerste instantie begrijp ik niet wat ik daar te zoeken heb, maar al snel word het duidelijk dat ik last heb van bekkenpijn ten gevolge van de zwangerschap.
‘Oke, prima, wat gaan we eraan doen?’, vraag ik aan de fysiotherapeut. ‘Ik kan ongeveer twee weken missen op mijn werk, maar daarna moet ik echt weer aan de slag. Gaat dat lukken denk je?’
In de weken die volgen gaat het steeds slechter met me en realiseer ik dat ik de rest van mijn zwangerschap niet meer kan werken. Ik baal vreselijk. Ik ben boos. Woedend. Waarom overkomt mij dit? Ik zou uitgebreid babykleertjes shoppen en het kamertje voor ons kindje opknappen! Maar het enige wat ik nu nog kan, is in bed liggen en wachten tot de postbode de babyspulletjes komt brengen.
Wat gaat die tijd langzaam
Je begrijpt wel dat de minuten, uren, weken en maanden voorbij gekropen zijn. Ik vond er niks aan. Die hele zwangerschap was vreselijk. Maar ik bleef hoop houden dat het na de bevalling allemaal beter zou zijn. Dan zou die dikke buik weg zijn, zodat ik echt kon gaan genieten.
Die roze wolk, die zou er hoe dan ook komen!
Aan de zijlijn
Nou mooi niet. Na de bevalling ging mijn leven als een film aan me voorbij. Mijn man en kersverse dochter speelden de hoofdrol. Ze deelden alle mooie momenten met elkaar. Van voeden tot verschonen en van knuffelen tot badderen. Het enige wat ik kon, was aan de zijlijn meekijken. Ik kon niets. Het was hartverscheurend.
Mijn dochter is inmiddels bijna twee jaar en helaas ben ik nog steeds niet hersteld. Ik ben mijn baan verloren, kom weinig de deur uit en kan nog steeds niet volledig voor mijn eigen kind zorgen. Eigenlijk is er niets meer over van mijn oude leven. Heftig he? Ja, dat is het ook. Maar toch voelt het niet zo. Want ondanks alle tegenslag heb ik vooral veel geleerd. Ik heb geleerd om met de dag te leven. Geen zorgen voor de dag van morgen zoals ze dat zo mooi zeggen. ’s Ochtends verheug ik me die lekkere lasagne die we ‘s avonds gaan eten. En ik geniet van de kleine dingen. Van een knuffel van mijn dochter of een knipoog van mijn man. Dat houd me op de been. Het houd me positief.
Babysteps
Gelukkig ga ik kleine stapjes vooruit en kan ik af en toe weer eens normale dingen doen zoals eten koken of op de bank zitten. Ook heb ik laatst mijn dochter voor het eerst zelf in bad gedaan. Een enorme mijlpaal waar ik ontzettend van genoten heb!
Maar omdat ik nog lang niet de oude ben word ik binnenkort opgenomen in een revalidatiecentrum. Zes weken lang ga ik keihard werken met een team van professionals om er zowel lichamelijk als mentaal enigszins bovenop te komen. Een enorm heftig proces, maar ik ben er klaar voor!
Of ik ooit weer de oude word weet niemand, maar dat vind ik niet meer belangrijk. De carrière die voor mij lag zal me een worst wezen. Het enige dat nog telt is dat ik er kan zijn voor mijn gezin. Dat ik zelf voor mijn dochter kan zorgen, dat mijn man en ik de taken eerlijk kunnen verdelen en dat we leuke dingen kunnen doen als gezin.
xxx Mammatien
Stay connected