Het mooiste geluk

Mijn oudste dochter is geboren met 35 weken en 2 dagen. Ze was prematuur. Toen mijn vliezen spontaan braken en ik naar het ziekenhuis werd gestuurd door de verloskundige, maakten mijn man en ik nog grapjes; ‘…misschien lopen we morgen wel met z’n drietjes naar buiten’. Nooit had ik me op dat moment kunnen bedenken wat het betekent als je een prematuur kindje krijgt.

Hoewel er in eerste instantie werd gedacht dat onze dochter nog wel even zou blijven zitten, werd Sophie toch de volgende ochtend geboren. Via een keizersnede, want onze prinses lag ook nog eens in stuit. Wat waren we gelukkig met ons ‘gezonde’ meisje. Vol trots belden we familie en vrienden. Wat wilden we haar graag aan de wereld laten zien. Maar daar vielen we hard van onze roze wolk af, want dat kon dus niet. Ik moest nog in het ziekenhuis herstellen van mijn keizersnede en Sophie lag een verdieping hoger op de afdeling Neonatologie, waar bezoek zeer beperkt was. Gelukkig mochten opa en oma even om een hoekje kijken, maar helaas mochten zij hun kleindochter nog niet aanraken.

Het waren de langste twee weken uit mijn leven. Mijn herstel verliep vrij vlot en na vier dagen in het ziekenhuis, was ik het zo zat dat ik de artsen bijna smeekte om me te ontslaan. Gelukkig mocht ik naar huis en weer in mijn eigen bed slapen. Heerlijk….dacht ik. Maar waar ik even geen rekening mee had gehouden, was dat Sophie nog niet mee naar huis mocht. Iedere dag gingen mijn man en ik bij haar langs. Soms wel meerdere keren per dag. En hoewel we vrij dicht bij het ziekenhuis woonden, was dat toch een hele opgave. Vooral emotioneel.

De dagen trokken in slow motion aan ons voorbij

Sophie was in principe gezond, hoefde ondanks haar prematuriteit ook niet in de couveuse, maar mocht pas mee naar huis als ze voldoende én zelfstandig dronk gedurende twee dagen achter elkaar. Wat een gevecht! Borstvoeding werd in het ziekenhuis erg gestimuleerd, maar helaas was Sophie niet sterk genoeg om goed te drinken en viel ze al snel bij de borstvoeding in slaap. Dan moest ze nog het flesje proberen en als dat ook niet werkte, kreeg ze de rest van de melk via een sonde. En iedere keer weer zeiden de zusters dat er een omslagpunt zou komen en dan mocht ze mee. Maar die dagen lieten op zich wachten en trokken in slow motion aan ons voorbij. Vaak zaten we huilend en teleurgesteld in de auto als Sophie weer niet genoeg had gedronken en dus niet mee naar huis mocht. Ik stopte al vrij snel met borstvoeding en kolfde braaf mijn moedermelk af voor in een flesje.

De opmerkingen van mensen die in die dagen tegen mij zeiden dat ik zeker wel moest genieten ‘want ik kon tenminste mijn nachtrust pakken’, kan ik nog steeds niet verdragen. Want hoe kon ik als kersverse moeder lekker slapen, terwijl onze dochter niet bij ons was?! Het voelde verdrietig om elke keer bij onze dochter op bezoek te gaan in het ziekenhuis en de eerste verzorging niet van een kraamverzorgster te leren, maar van een zuster die iedere keer op de klok keek.

Ze trok haar sonde uit haar neusje

Tot die ene dag, na twee weken…. Ik mocht Sophie in bad doen en ze trok ineens haar sonde uit haar neusje. De zuster die op dat moment dienst had, zei dat ze wel even zou wachten met het terugplaatsen van de sonde. Eerst maar eens kijken of ze zelf wilde drinken. En warempel. Alsof het een teken was. Vanaf dat moment dronk Sophie haar flesjes leeg en mocht ze na een paar dagen mee naar huis! Wat waren we blij. Familie kon Sophie eindelijk aanraken en knuffelen en kraamvisite mocht eindelijk langskomen. Het grote genieten kon eindelijk beginnen.

Hoe anders ging het met onze tweede dochter, Roos, die op Curaçao is geboren (daarover in een volgende blog meer). Hoewel ik ontzettend op zag tegen de bevalling gezien de voorgeschiedenis met Sophie en ik enorm bang was dat ook ons tweede meisje te vroeg geboren zou worden, kwam Roos netjes op tijd met 37 weken. Via een natuurlijke bevalling kwam Roos gezond en wel ter wereld. Bij Roos zat ik meteen op een roze wolk. Ze lag naast me op een kamertje en na een nachtje slapen in het ziekenhuis, mochten we al naar huis. Opa’s en oma’s kwamen snel overgevlogen om hun tweede kleindochter te bewonderen en mochten haar meteen plat knuffelen. En dankzij een ontzettend lieve kraamhulp kwam ik ook toe aan mijn rust en werd ik heerlijk vertroeteld.

De tijd vliegt. Sophie wordt alweer bijna drie en Roos is bijna een jaar. Dat Sophie prematuur was, zie je al lang niet meer. Ze heeft de ‘schade’ goed ingehaald. Mijn beide meisjes zijn gezond en happy en dat is het mooiste geluk dat we ons maar kunnen wensen. Gelukkig nieuwjaar iedereen!

 

Ik heb mijn eigen website en blog, waarin ik vertel over ‘beach life’ op Curaçao. Je kunt mij volgen op: http://www.mabeachlife.com

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!

Houd mij op de hoogte!