Help, we krijgen een decemberbaby
Hier een berichtje van de perfectionist in mij. Soms levert me dat voordelen op maar soms ook nadelen. Vandaag een blog die heel persoonlijk is en een kijkje geeft in mijn gedachten. Ik hoop dat mijn eerlijkheid beloond wordt en dat ik mijn gevoelens en gedachten een keertje eerlijk en bloot op tafel kan leggen. Niemand is perfect, ik ook niet en ik geloof dat vandaag een niet zo’n perfecte gedachte aan bod komt.
Ik had het helemaal uitgerekend. In december (2015) zwanger worden en dan een septemberkindje krijgen. Maxime die in maart geboren is en dan precies een half jaar later ons tweede kindje. Ik zou dan genoeg tijd hebben om de verjaardagen voor te bereiden, het zou geen vakantietijd zijn en we hadden dan, met een beetje geluk, twee verjaardagen die in de tuin gevierd kunnen worden. Geen donkere dagen voor kerst, geen drukte in verband met feestdagen, familie en vrienden zouden het niet zelf al druk genoeg hebben. Ik had het helemaal uitgedacht.
Omdat zwanger raken de eerste keer gelijk lukte, ging ik daar (jaja, beetje dom) nu ook vanuit. Het was december 2015, de vruchtbaarheidsapp was geïnstalleerd en ik wist wanneer mijn vruchtbare dagen waren. We deden goed ons best en ik was ervan overtuigd dat ik zwanger was. Je kunt je voorstellen dat er een teleurstelling was toen ik gewoon ongesteld werd. Druk begon ik te rekenen….ok geen man over boord, in januari zou het lukken en zou ons tweede kindje een oktoberkindje worden. Je hoort me al denken: in oktober kan het ook nog heel mooi weer zijn, oktober is nog heel ver weg van de feestdagen, oktober is in de herfst, mijn lievelingsjaargetij. Ik had er al snel vrede mee en stelde me helemaal in op oktober.
Half januari….weer werd ik ongesteld… gelukkig ben ik vrij positief ingesteld en raakte ik er niet van in paniek. Ik merkte wel dat ik even een dag een teleurstelling moest verwerken, maar verbaasde me er tegelijkertijd ook weer over hoe snel ik weer mijn positieve gedachten kon opwekken. Een novemberbaby, zou het nog kunnen? Ja, zei ik tegen mezelf, dat zou nog wel moeten lukken, eigenlijk was alles goed, als het maar GEEN decemberbaby zou worden. Tegen JP vertelde ik dat we nog één maand zouden proberen, maar we het daarna even moesten laten rusten, want ook hem vertelde ik over mijn angst voor een decemberbaby. Of hij het met me eens was weet ik niet meer zo, maar hij kon mijn gedachtegang wel volgen.
Ok, we hadden dus nog een kans voordat we onze kinderwens even moesten staken. Het was half maart….ik voelde heel wat zwangerschapskwaaltjes en was er heilig van overtuigd dat ik zwanger was. Jeetje wat kwam dat even hard aan toen ik ’s ochtends wakker werd en al voelde dat ik ongesteld was geworden. Een paar traantjes moest ik er wel om laten. Gek genoeg dacht ik helemaal niet meer aan de tijd dat ons kindje geboren zou worden, maar ik twijfelde ineens enorm of het überhaupt wel zou gaan lukken. Ik voelde de dagen erna een angst die ik zo snel mogelijk weg wilde hebben. Zou het ons niet meer gegund zijn? Was Maxime ons grote (enige) wondertje? Als dat zo was hadden we enorm geluk gehad dat we Maxime hebben mogen krijgen….genoeg gedachtes dus die door mijn hoofd gingen. Ik besloot een afspraak te maken bij de gyneacoloog om er zeker van te weten dat mijn enige eierstok geen cystes bevatte of dat er iets anders aan de hand was.
In maart had ik het heel druk. Maximes verjaardag kwam eraan, ik had het erg druk met activiteiten voor de blog en ook privé hadden we onze weekenden goed vol staan. Ik wist dat dit niet de maand was om het te proberen, maar tegelijkertijd wist ik stiekem wel wanneer mijn ovulatie zou zijn. Ik merkte dat ik mijn perfectionisme wat betreft de geboortemaand van ons tweede kindje helemaal had laten varen. Mijn enige wens was nog om nog een keertje zwanger te mogen worden. Ik praatte er niet veel met JP over, want we hadden besloten om ons niet druk erom te maken en eerst de afspraak bij de gynaecoloog af te wachten begin april.
Ik wist dat ik nog een keer ongesteld moest gaan worden voordat ik op vakantie ging en vond het raar dat dit drie dagen ervoor nog niet gebeurd was. Ik uitte deze verontwaardiging bij JP, die meteen begon te glunderen. “Dan ben je zwanger”, was zijn antwoord. Ik giechelde wat…van nervositeit. We gaven er eigenlijk de hele dag geen aandacht meer aan, maar de volgende ochtend kon ik er niet meer van slapen. Ik deed de test vroeg in de ochtend en de rest is geschiedenis!
Wat waren we blij en wat kon ons geluk niet meer op! Het was (is) ons gewoon nog een keer gegund en sinds die dag ben ik de gelukkigste mama ooit. Een decemberbaby? Een decemberbaby!, kun je beter zeggen. We zijn er sinds de dag dat ik zwanger ben ontzettend blij mee. De perfectionist in mij is helemaal verdwenen. Ons meisje is super gewenst en mag op de wereld komen wanneer zij er klaar voor is.
Mensen reageren nu wel eens: “oh dalijk wordt het met sinterklaas geboren” of “ohh dat is geen leuke tijd want dan krijgen ze al zoveel cadeautjes.” Ik kan er niet mee zitten! Ons meisje kiest de datum uit die bij haar past.
Wel ben ik heel benieuwd naar mama’s met al een decemberkindje. Hoe pakken jullie deze drukke maand aan in combinatie met de jarige en zijn of haar verjaardag? Heel benieuwd naar jullie tips!
Ondertussen geniet ik verder van mijn zwangerschap en sta ik er serieus nog iedere dag een keertje bij stil dat het ons nog een keertje gegund is.
Wie is er heel blij met een baby’tje in december? Wie heeft er een kindje dat in december geboren is? Ik ben zo benieuwd hoe jullie dit ervaren. En alle positieve berichten ent tips over een decemberkindje zijn erg welkom.
Liefs,
Stay connected