Jij hebt vast je handen vol aan ze?
Klinkt ie bekend in de oren? Nou, mij wordt hij wekelijks naar m’n hoofd geslingerd.
Moeder zijn van een tweeling is inderdaad druk, maar tegelijk ook heel handig. Want ze hebben elkaar. En daarom is mijn antwoord op deze vraag altijd: “Nee hoor, valt reuze mee, ze zijn juist heel makkelijk.” Om vervolgens een blozende “oh” of “ok” terug te krijgen. Ik moet er wel om lachen. Mensen verwachten dat antwoord ook niet…denk ik.
Ik weet nog goed dat ik met de kinderwagen door het winkelcentrum liep. Een dubbele wagen vindt men nou eenmaal heel interessant. Zomaar boodschappen doen zat er niet in. Er waren – en nu nog steeds – altijd mensen die even een blik in je wagen wilde werpen of je aanhouden om te babbelen.
Heerlijk met de meiden
Mijn meiden zijn echt heel makkelijk. Ik kan ze gerust aan tafel zetten om te knutselen, zodat ik m’n huisje lekker kan cleanen. Ze helpen ook graag mee. Met een stofdoekje in hun hand gaan ze het huis door. Of meehelpen met ramen lappen. Het zijn heerlijke meiden. En ja, ik heb mijn handen vol, maar niet voller dan iemand anders met twee of meerdere kinderen.
Ik moet toegeven dat de krampjes tijd echt niet fijn was. Ze kwamen natuurlijk altijd tegelijk en eerlijk, soms zat ik ook met mijn handen in het haar. Maar dat heeft iedere ouder met een baby met krampjes. Je voelt je op zulke momenten machteloos en wilt het liefst die krampjes overnemen van je kleine.
Op de vraag of de babytijd heftig was, kan ik oprecht zeggen dat het eigenlijk een fijne periode was. Mijn meiden waren echt heel makkelijk. Van fles tot fles sliepen ze lekker. Ik had echt geen kind aan ze. En eenmaal wat meer wakker, samen in de box, ging het ook heel goed.
Huilbaby
Een moeder met een huilbaby heeft het zwaarder, dan ik met mijn meiden. Dat zei ik dan ook hoor en nog krijgen de meeste mensen het te horen. Het scheelt natuurlijk wel dat Nevaeh en Jaliyah mijn eerste zijn en ik niet nog een peuter rond had huppelen. Dan was het zeker zwaarder geweest.
En ik denk dat je ook niet te trots moet zijn om alles alleen te willen doen. Hoe meer je alleen wilt doen, hoe meer werk je hebt en minder tijd je hebt voor andere dingen. Voor hen die mijn tweede blog hebben gelezen, weten dat ik een keizersnede heb gehad en dat ik de eerste zes weken eigenlijk niks mocht doen. Hoewel dat in de praktijk toch echt niet werkt.
Veel hulp
Na twee weken ging de vader van de meiden weer aan het werk en deed ik in huis toch echt teveel. Ik heb in die tijd veel hulp gehad van familie, maar er kwam ook een tijd dat je het alleen moest doen. Om vervolgens ’s avonds flink afgestraft te worden door de pijn die de wond gaf. Mijn meiden lagen overdag daarom ook in de box. Dit scheelde weer veel de trap op en af sjouwen.
Het is meer de instelling die je hebt
Voor het eerst met de meiden op vakantie en dan meteen naar het buitenland. In mijn directe omgeving zei men het niet meteen, maar actie spreken luider dan woorden en expressies des te meer. Zou je het wel doen? Durf je het wel? Is het wel verstandig? Wat als er iets gebeurd? Je zit zo ver weg!
Mijn vader kreeg een lichtelijke rot beroerte (een echt papa’s kind hiero) maar liet van zijn bezorgdheid niet zoveel merken. Je kent het wel hahaha… Maar ik wilde dit. Als ik dit alleen kon, dan kan ik de hele wereld aan. Een hele mijlpaal. En zo gezegd, zo gedaan.
We gingen naar Spanje
Dood eng en vol spanning stonden we dan op Schiphol te wachten op onze vlucht. En ondanks dat ik het spannend vond, had ik alle vertrouwen dat het me ging lukken en dat het succesvol zou zijn. Totdat we in Barcelona op onze koffers stonden te wachten en mijn koffer niet de band op kwam.
Ik had alle kleding voor de meiden in een eigen koffertje gedaan die we als handbagage meenamen, de rest zat in die koffer… WAT NU?! Daar stond ik dan, met m’n twee meiden alleen bij de bagageband zonder koffer. Ik naar de organisatie.
“Je moet terug om daar te melden dat je, jouw koffer kwijt bent.”
En dan moet je dus terug, wat eigenlijk niet mag. Staat daar zo een mega klerenkast in het Spaans te verkondigen dat je niet terug naar binnen mag. Sjeetje! En leg dan maar eens uit aan zo een stugge Spanjaard die geen Engels met je wil of kan communiceren dat je moet gaan melden dat je die ene oh zo belangrijke koffer kwijt bent. Gelukkig komt daar een Engelse dame aanlopen, die erg goed is in haar Spaans en weet de beste meneer over te halen om mij met de kinderen erdoor te laten, zodat ik een melding kan doen.
Wat een opluchting
Blijkt dat ze op het laatste moment hebben besloten om een andere band te gebruiken om alle koffers uit te laden. Maar mijn koffer lag al op die andere. En ja hoor, dat lag hij. Eenzaam en verlaten te wachten. Met koffer, twee girls en hun eigen koffertje voegde we ons bij de rest van het gezelschap van de reisorganisatie. Wat een opluchting en zeker een overwinning! Als ik dit aan kan, dan is de rest van de vakantie een peulenschilletje. En dat was het. Volop genieten van hoe mijn girls aan het genieten waren.
Omdat de onderstroom in zee erg sterk was en de zee erg wild, hebben we eigenlijk de hele vakantie aan het zwembad van het hotel gelegen. Geen probleem, want de girls hebben het naar hun zin gehad. Als ware diva’s lagen ze steeds aan het zwembad.
En als de kids genieten, geniet ik. Er is niet veel voor nodig 🙂
De vele wandelingen langs de boulevard, de ijsjes, de drankjes, alles was perfect en goed. Het hotelpersoneel was dol op de girls en alle aandacht vonden ze meer dan prachtig. Het werden echte uitslovers. 🙂 En heel makkelijk om contact te leggen met andere mensen, aangezien Nevaeh en Jaliyah erg sociaal zijn en met iedereen contact leggen. Ze hadden dan ook binnen de kortste keren vriendjes en vriendinnetjes gemaakt. Want net als ik, vonden vele ouders de zee net ff te wild.
Ik vergeet nooit een gesprek met een mede vakantieganger. Deze meneer was met zijn vrouw en dochter met de auto naar Spanje komen rijden en verbleef in hetzelfde hotel. We hadden elkaar al eens kort in het restaurant gesproken en terwijl de girls hun tosti en slush aan het nuttigen waren, raakte we aan de praat. Een echte hartelijke Brabander was hij.
Hij vroeg me waar m’n partner was, want hij kon niet geloven dat ik alleen was met de girls. Hij vond het meer dan moedig dat ik alleen durfde te gaan en dat hij als vader, zijn dochter nooit alleen zou laten gaan.
“Vind je het niet moeilijk?”
En daar zal ik eerlijk antwoord op geven. Er zijn zeker momenten dat ik denk, hoe zal het over een paar jaar gaan? Waar ben ik dan? Hoe zal ik in mijn leven staan? En deze vragen waren ook daar toen ik nadacht om voortaan als alleenstaande moeder door het leven te gaan. De keus is nooit makkelijk geweest. Je hebt samen toch twee mooie, vrolijke en lieve kindjes, die ook hun papa nodig hebben in hun leven.
En wat heb ik lang gedacht over het feit of ik het allemaal wel alleen zou kunnen. Hoeveel uur moest ik gaan werken om het financieel op de rit te hebben en toch genoeg tijd met mijn meiden door te kunnen brengen. En zou ik mijn tweede baan bij CandyMen kunnen behouden, wat ook echt een passie is. Of zou die passie plaats moeten maken en geparkeerd moeten worden om mijn leven met mijn kids op orde te krijgen.
Ik creëerde eigenlijk problemen die er nog niet waren en waarschijnlijk ook nooit zouden komen
In die tijd heb ik erg veel gehad aan vrienden en familie. Veel gesproken met heel veel mensen. Ook mijn regio manager en mijn werkgever van CandyMen hebben mij hierin geholpen. Het beste advies wat ik kreeg? Bekijk alles rationeel ipv met je gevoel. Ga geen problemen zien die er nog niet zijn. Komen ze, dan los je ze op.
Voor mezelf zette ik alles op een rijtje. Wat moest ik regelen, wat moest ik uitzoeken en nog belangrijker, waar heb ik recht op als alleenstaande mama.Door al deze dingen op een rij te zetten, kwam ik er achter dat alles goed geregeld moet zijn en dat, dat alles vergemakkelijkt. En dat maakte de keus, op rationeel vlak, zoveel makkelijker. Emotioneel was de keus nog steeds erg zwaar.
Mijn antwoord……
Het is eigenlijk helemaal niet moeilijk en lastig. Ja, het vergt planning, structuur en een hoop georganiseer. Het scheelt ook enorm hoe je erin staat. Als je door maar denkt “het is moeilijk”, “ik heb het zo zwaar”, “ik kan het niet alleen”, “dat gaat me nooit lukken”, dan zal het ook moeilijk, zwaar en eenzaam zijn en lukt het je nooit de persoon te zijn die je gemaakt bent te zijn. Iedereen is sterk en onafhankelijk op zijn manier. En ik ben niet sterker dan iedere andere moeder. Er zijn genoeg moeders die het in een gezin “alleen” moeten doen, omdat de vader keihard werkt of ambities heeft wat hem verplicht veel tijd aan zijn ontwikkeling te spenderen. Het ligt eraan hoe je in jouw situatie staat. En ik probeer altijd overal iets positiefs in te vinden.
Alle situaties, hoe slecht, negatief of levens veranderend hebben iets positiefs als uitkomst. Situaties, periodes en mensen maken je tot de persoon die je vandaag bent. En daar mag je trots op zijn. Want alleen jij kan je daar laten zijn waar je nu bent. En je groeit door alles wat je doet, ervaart, meemaakt en kiest.
Ja, ik ben alleenstaande mama en ja, het is soms zwaar en niet altijd makkelijk, maar ik heb me nog nooit zo sterk en zelfverzekerd gevoeld dan dat mijn meiden en ikzelf mij laten voelen.
Je kan de dingen die je wilt bereiken, alleen bereiken met je eigen wilskracht. Jij bent de enige die jezelf beperkt in je ontwikkelingen. Je kan veel meer dan je denkt!
“The sky is NOT your limit!”
-x- Nevaeh, Jaliyah & ik
Stay connected