De Grote Oppas Inspectie; de GGD
Al eerder schreef ik over de GGD die eens per jaar langs komen om te kijken of mijn huis kindvriendelijk is en hoe ik met de kinderen omga.
Deze maand was het weer eens zover. Ben je benieuwd naar mijn hectische ervaring, lees dan snel verder!
De allereerste keer dat de GGD bij mij langs kwam, was dat niet bepaald de meest vriendelijke mevrouw. Heel veel inlevingsvermogen had ze niet. Denk bijvoorbeeld aan de rookmelder testen. Of ik even een ladder kon pakken, zodat ze mijn rookmelders kon testen. En die vraag kwam dan nadat ik al drie keer verteld had dat er kinderen lagen te slapen…En zo liep ik die dag tegen meer dingen aan.Voor mij in ieder geval genoeg reden om sindsdien ontzettend zenuwachtig te worden als er een GGD controle in mijn agenda staat!
Het was mooi weer en alle kinderen speelden in de tuin
Zo ook nu. En we weten natuurlijk allemaal dat zenuwen niet samen gaan met kinderen. Mijn oudste zoon hield me dan ook een behoorlijke spiegel voor, zo niet leuk! Maar het loslaten voor mezelf, dat lukte helaas niet voor de volle 100%… Gelukkig zakte de spanning vrij snel toen er werd aangebeld. Maar wat er toen gebeurde, dat had ik nooit kunnen voorspellen!!
Over het algemeen zijn alle kinderen die hier over de vloer komen hele rustige kinderen. Op de dag van controle zat ik helemaal vol. Lees: 2 eigen kinderen en 4 gastkinderen. Het was mooi weer, dus ze speelden ondertussen heerlijk in de tuin allemaal. Eva was net wakker, die at nog een broodje en ondertussen probeerde ik zo goed en zo kwaad als het kon, een leuk staartje in haar haar te flansen. Ik heb geen dochters, dus nog best een dingetje! Maurice lag nog te slapen. Perfect leek me!
Mijn jongste kind deed een soort van lapdance op de tafel
Maar toen Maurice wakker werd, begon de uitdaging pas echt voor me! Ik liet de aardige mevrouw van de GGD mijn bovenverdieping meteen zien, toen ik Maurice ophaalde. Ondertussen at Eva haar laatste stukje brood buiten in de zandbak. Omdat je een kind nu eenmaal niet alleen in de kinderstoel laat zitten. Mag laten zitten, ook nog eens! Eenmaal weer beneden, na wat aandachtspuntjes op de bovenverdieping besproken te hebben, gaf ik Maurice zijn fles. Nog best lastig want hij was snel afgeleid door alles om ons heen.
Maar buiten…
Vanuit mijn ooghoek zie ik alles gebeuren. Het was net of ik in een film beland was… Eva, die nog nooit in de buurt van de glijbaan was geweest (Hoera!), klom bij de trap omhoog, bleef halverwege steken en durfde niet meer naar beneden, of verder naar boven. Noell, die altijd het liefste in de zandbak of met een bal speelt, rende nu constant bij de glijbaan omhoog. Aan de verkeerde kant uiteraard. Mijn eigen kind, die normaal best weet wat de regels zijn, klom boven op de tuintafel om daar een soort van lapdance te houden! En tussendoor kwamen Mark en mijn oudste kind al ruziënd binnen omdat ze het niet eens konden worden over wat ze nou samen konden gaan doen. Mark wilde met de lego, Thomas wilde buiten en Mark mocht vooral niet in de buurt van zijn lego komen…
Ohja, ondertussen probeerde ik dat kleine wurmpje op mijn schoot goed vast te houden, om ongelukken te voorkomen!
En die aardige mevrouw van de GGD maar schrijven op haar notitieblok…
Het zweet brak mij aan alle kanten uit!
Ik had het gevoel dat ik bezig was met verdrinken
Snel handelen, eerst Maurice maar eens in de wipstoel. Dan Eva redden van haar hachelijke situatie. Ondertussen deden Roan en Noell alsof ze de braafheid zelve waren. Dat leek me eerst weer klaar. Dan Mark en Thomas. “Tja, die legotrein is nieuw van Thomas. Het is mooi weer buiten! Morgen krijgen we weer regen… Als Thomas er niet mee wil spelen, zal je daar toch echt vrede mee moeten hebben… Willen jullie naar de hut? Lijkt mij een goed plan! Niet bij de sloot komen, en goed uitkijken oke?!”
Opgelost! Fijn!
Maar buiten waren Noell en Roan onverminderd verder gegaan met hun kattenkwaad! Ik deed verwoede pogingen om van achter het raam eerst mijn kind weer op de grond te krijgen. Te vergeefs. Een duidelijke NEE! kwam van zijn kant naar mij toe… Ook Noell had de smaak te pakken. En ook van hem kreeg ik een nee op rekest. Gelukkig kan ik met mijn ogen heel goed communiceren. Dat hielp. Voor nu even.
Ondertussen begon Maurice ook weer te drinken. Dat had ik gelukkig overleefd! En warempel, de aardige mevrouw van de GGD geeft me nog complimenten ook! Hoe fijn is dat! Terwijl ik heel even het gevoel had dat ik bezig was met verdrinken, vond de aardige mevrouw van de GGD dat ik aardig, maar heel duidelijk was. (Hoera!)
Dat heb ik dus weer overleefd! Ren nu maar kinderen! En jullie mogen zo hard schreeuwen als je wilt!
Buiten. Dat dan weer wel…
Op naar volgend jaar! 😉
Stay connected